Recession? No way!?

Het is ongetwijfeld the story of the year. Je hoort het op TV, je leest het in de krant, het staat op het Web... de US zit in een recession. Wat is er aan de hand? Het is allemaal begonnen eind vorig jaar, met het instorten van de housing market. Afgelopen jaren zijn de prijzen van de huizen spectaculair gestegen. Heel wat Amerikanen hebben hier een graantje van meegepikt, ook degenen die er financieel minder goed voorstonden. Die konden via het subprime lending system toch een lening krijgen, echter tegen hogere rentes. Maar als de waarde van het huis 300K$ is op het ogenblik dat men de lening aanging en een jaar later is het 330K$, dan maak je winst, toch? En bovendien kan je, met het huis als waarborg, die extra 30K$ lenen bij de bank. Da's dus perfect voor de gemiddelde Amerikaan die meer op krediet leeft dan hij verdient. Die 30K$ is een extra "inkomst".

Maar eind vorig jaar is de housing bubble dus geexplodeert, heel wat mensen waren niet meer in staat hun lening af te betalen, hebben hun huis opgegeven, de banken die hen geld geleend hebben zijn failliet gegaan, de mensen die belegd hebben bij die banken zitten met de gebakken peren... Diegene die hun huis nog wel hebben, zagen de waarde van hun huis ineenkrimpen en voelden zich ineens een heel pak minder rijk. Koppel dit met de inflatie waar niets aan gedaan wordt, stijgende voedselprijzen, benzineprijzen die naar de 4$ per gallon schieten (naar Nederbelgische normen toch nog altijd een miezerige 70eurocent per liter...), de zwakke dollar, hogere werkloosheid,... dan zakt de consumer confidence tot een dieptepunt. En dus gaat men besparen op de extraatjes waar men wel controle over heeft zoals uit eten, kleding, electronics, meubels, een haircut, health and beauty, Starbucks,... En da's een ramp voor de US. Als de Amerikaan niet meer consumeert dan zit de US economy, welke voor 75% draait op consumptie, met een zwaar probleem. Deze baviaan ontkent nog altijd dat de US in een recessie zit ...


Wielertoerist

Eind april, het is mooi weer, de temperaturen stijgen. De woonkamer in ons apartementje is naar het oosten gericht en eigenlijk ben ik daar best wel tevreden mee. Hadden we er eentje gepakt met ligging naar het zuiden, wat oorspronkelijk ons gedacht was, dan had het hier binnenin een heel pak warmer geweest want van isolatie hebben ze hier nog nooit gehoord. Ideaal weer om de wielertoerist uit te hangen dit weekend. Ik had een route gepland langs de rand van de heuvels en blijkbaar was ik niet de enige. Maar in vergelijking met de snelheidsduivels op hun koersfietsen leek ik een complete amateur op mijn plooifietske. Met de stralende zon en de droogte in de vallei ben je direct uitgedroogd op een fietstocht. Je kan gemakkelijk een liter vocht per uur verliezen zonder dat je zweet en zonder dat je er iets van merkt. Zoals altijd had ik te weinig water bij en tegen de avond zou ik door dehydration met een barstende hoofdpijn zitten...

Halverwege op mijn route ben ik langs de campus van Stanford University gefietst. Best wel indrukwekkend. De campus is ongelofelijk groot, ik schat zo'n twee keer zo groot als Leuven. Ongetwijfeld is dit een van de meest prestigieuze universiteiten ter wereld en hier afstuderen heeft wel iets. Maar er hangt natuurlijk wel een prijskaartje aan vast. De tuition fee is zo'n 40K$ per jaar... Maar aan het sjofele geslenter van de studentjes op hun flip flops denk ik niet dat zij zich daar zorgen om maken of iets merken van een recessie. Even kreeg ik bijna heimwee naar de zorgeloze studententijd...

Op de terugweg effie langs de Costco geweest. In tegenstelling tot WalMart en Target, heeft Costco wel een iets uitgebreidere keuze aan vers eten. Ik kom hier om mijn voorraad fruit en vlees voor de komende weken in te slaan. Costco is het typisch voorbeeld van American consumerism. Alles is in grote hoeveelheden hier. Je kan het best vergelijken met de Makro, naar naast die pot frietsaus van 10 liter, kan je hier ook diamanten ringen van 50K$ vinden. Het is een formule die aanslaat bij de klant en niet enkel hier. Volgens Lai Tjong hebben zelfs Costco in Seoul. Ook hier is weinig te merken van de recessie. De karretjes zijn goed volgeladen. Uit voorzorg hebben ze echter wel een limiet gezet op de hoeveelheid rijst die je kan inslaan. Naar het schijnt zijn er al wat Aziaten beginnen hamsteren uit schrik voor stijgende rijstprijzen...

Three weeks

Hoe gaat het nou met Li Jen? Hoe overleeft die nu zonder Lai Tjong, drie maanden lang? Moest dat nu vijf of zes jaar geleden geweest zijn, dan zou dit een verschrikkelijke periode zijn. Zowel voor mij als voor Lai Tjong.

We hebben deze beslissing uiteraard samen genomen en besloten dat dit een goede stap is voor ons beiden. Het zou natuurlijk fijner geweest zijn als we samen in Korea zouden zitten, wat ook oorspronkelijk het plan zou geweest zijn moest de US niet doorgaan.

Het gaat goed met ons. We bellen elke dag en dankzij de wondere wereld van de modern telecommunicatie zijn de afstanden zeer klein geworden: email, gsm, skype,... het kost bovendien ook geen bal meer. Lai Tjong heeft het druk: les volgen, studeren, socializen met klas- en kotgenoten,… Mijn werk hier is momenteel een beetje crazy, met late avonden in the office als gevolg. Dus de tijd vliegt snel voorbij. De eerste drie weken zijn bijna om. Drie maanden zullen sneller voorbij zijn dan we denken.

Wilde beesten

Het afgelopen weekend is het nogal warm geweest, met temperaturen tegen de "mid eighties" (30°C). Ideaal om te gaan hiken in de hills om de ontsnappen aan de hitte in de vallei. Hebben we al verteld dat California een paradijs is voor hikers? Er is hier een overvloed aan National Parks, State Parks en County Parks. Deze keer is de keuze is gevallen op Rancho San Antonio, een vlakbij gelegen 3800 acres County Park aan de voet van de Santa Cruz Mountains welke de Silicon Valley omringen.

Aan de ingang van het park hangt een bordje dat de wandelaar waarschuwt voor mountain lions die hier in de mountains leven. De kans dat je er een tegen het lijf loopt is zeer klein, maar voor de zekerheid legt men toch gauw even uit hoe je een encounter met een mountain lion moet aanpakken. Mountain lions zijn niet de enige wilde beesten die hier rondhangen. Aan de begin van de hike werd ik al direct lastig gevallen door een paar bijen. Blijven stilstaan zegt men altijd als er eentje een landing maakt op je arm, been of nek. Een not-so-amusing ervaring uit mijn jeugd leert me dat ze toch steken, zelfs als je stilstaat. Nu ben ik niet allergisch voor bijensteken, maar met een angel in mijn kuit zou ik mijn hike wel naar de maan kunnen schieten. En jawel hoor, prik, recht in mijn been. Maar het beestje bleef rustig verder vliegen. Oef, het was maar een wesp...

Wat later hoorde ik geritsel in de bosjes. Poes poes? Nee, geen big cats maar een bende squirrels, druk aan het vechten voor territorium. Deze eekhoorns zijn nog wild, in tegenstelling tot hun supertamme fatte soortgenoten die rondhangen in de steden en zich te goed doen aan fastfood-restjes. Om de vijf botten is het trouwens oppassen om geen hagedissen te vertrappelen. Deze beestjes worden occasioneel ook gespot in home-sweet-home leuven, maar de jukkels hier zijn een pak groter en veel kleurrijker. By the way, Lai Tjong heeft de digicam meegepakt naar Korea, dus moet ik het stellen met de ingebouwde prutsVGAcamera in mijn gsm.

Bij het afdalen wordt de wandelaar beloond met een spectaculair zicht over de Silicon Valley. Vanuit de heuvel lijken de Intels, Googles, Apples,... Nationals totaal onbenullig en onbeduidend.