In flight gedachten

Alweer in de lucht. Het lijkt alsof ik zelf vliegen kan. Ergens tussen Europa en mijn tussenstop in Philadelphia. De zon weerkaatst op de vleugels van het vliegtuig door het raampje tot mijn zitje aan de middengang recht op mijn gezicht. Heel even waan ik mij in de hemel. Mijn eigen wereld van gedachten en herinneringen, met mijn rustige muziek in de oren. Op weg naar degene bij wie ik thuishoor, maar tegeijkertijd zoveel mensen achterlatend die ook een deel van mijn thuis vormen : onze familie en vrienden in België. Toevallig of niet. Net nu op dit uiterste moment klinkt het openingslied van mij en LJ in de oren. Zoveel fijne herinneringen komen weer naar boven, de dag dat we in bijzijn van julie hebben beloofd met elkaar het leven door te brengen. Mooie, fijne herinneringen waarvan velen onder jullie deel van hebben uitgemaakt.
Zo ook deze laatste 1,5 maand terug in thuisbasis België. Samen met jullie de feestdagen te hebben mogen doorbrengen was beter dan we ooit hadden durven verwachten. De vele bijeenkomsten, etentjes, gesprekken. De gewone trouwe bende van vrienden die we gewoon waren voordat we voorgoed België verlieten een dik jaar geleden. LJ zijn blitsbezoek van 2 weken. Ik die wat vroeger toekwam en nu wat later is vertrokken.

Maar er is veel veranderd sinds dat we vertrokken zijn. Goede dingen. Minder goede dingen. Zoals het er aan toe gaat in het leven. Mijn leven in de VS loopt weliswaar nog altijd niet op wieltjes, hoewel LJ het wel naar zijn zin heeft wat zijn werk betreft. Zelf moet ik nog mijn draai vinden en ik zal mijn draai wel vinden, omdat ik zoals altijd mijn best zal doen.

Mijn leven in de VS heeft zich nog niet vorm gegeven voor mij, mede doordat ik vorig jaar al meer dan dan de helft van het jaar in de lucht of in het buitenland zat. Ik heb mijn hart verloren aan Korea vorig jaar, aan de mensen, de cultuur en in het bijzondere de taal. Benieuwd hoe ik hiermee zal omgaan en of ik iets hiermee kan doen eens terug in het land van Obama. Net als vele Amerikanen, kijk ik ook uit naar een nieuw begin. Een nieuwe lei. Nieuwe moed, nieuwe hoop om mijn leven gelukkig te kunnen leven, zoals ik heb kunnen leven in Seoul, in België. Een warm leven onder mensen die om elkaar geven. Een warm leven onder vrienden.

Alles in het leven heeft zijn voor en na. Het gras is altijd groener aan de andere kant. Het laatste jaar ben ik letterlijk op de dool geweest zo een beetje overal tussen VS, België, Korea en ja zelfs eventjes Canada. In het buitenland vertoeven, is boeiend, fascinerend, ik spreek dat zeker niet tegen. Je komt allerlei nieuwe mensen tegen, aan jou de keuze om aan ze te hechten of niet. Maar na hechting, komt altijd steevast afscheid. Omdat je dient terug te keren naar de plek waar je thuishoort. Hoe zeer ik ook gewend ben geraakt de laatste tijd op eigen benen te staan, om een klein deeltje van mijn leven te leven zonder LJ, tot zelfs een vreemdeslaappatroon ontwikkeld – mijn beide ellebogen boven de deken uitstekend naast mijn oren – het is niet altijd zo gekozen. Het was niet altijd even makkelijk. Het was bij momenten ook wel eenzaam. Het was soms verwarrend thuisloos te zijn. Maar ik genoot dan ook wel van die eenzaamheid met mijzelf. Vooral als ik zelf op reis was. Met enkel mijn gedachten, herinneringen, mijn impressies op zak.

Voor de eerste keer sinds lang, kijk ik echt uit om terug naar de VS te vliegen. Het werd tijd na 4,5 maand het land uit te zijn. Benieuwd of er veel veranderd is. Althans een nieuwe president. Nog eventjes. Kan niet wachten om in LJ zijn armen te vliegen en niet meer lost te laten. Niemand rond ons heen. Enkel ons tweetjes. Gewoon bij LJ rond te hangen, hem dag in dag uit terug te zien. Op hem wachten als hij van het werk komt. Mijn stille dagelijkse leven die ik gewend was te leven. Verandering is er op komst. Zicht op werk. Zicht op waar we ons uiteindelijk al dan niet gaan vestigen. Zicht op een normaal leven zonder teveel te dolen. Zicht op een kleine LT of LJ...?

Nog even en ik ben thuis.