't Zijn harde tijden

Dit landje zakt verder weg in de put. Banken gaan over kop. De mensen maken zich zorgen over de veiligheid van hun spaargeld. De pensioenfondsen zijn gekeldert en dat is een ramp want men moet hier zelf voor de oude dag zorgen en als je dan de jarenlang opgespaarde centjes op een paar dagen tijd ziet wegsmelten dan heb je reden om je zorgen te maken. En ik word langzamerhand mottig bij het volgen van de op-en-neer bewegingen van de beurskoers. Nog erger dan de Sirocco in Bobbejaanland.

De handelaars klagen over kalme dagen in hun winkels. Wagens geraken niet meer verkocht. De consumptiemolen draait niet meer goed. Dat heeft dan weer gevolgen voor de arbeidsmarkt. Dagelijks hoor je berichten over bedrijven die hun personeel in grote getale het roze formuliertje aanbieden. En van alle sectoren doet de technologiesector het slechts. En van alle technologiesectoren beuren de semiconductors het slechts. Slik... Oproep aan alle lezers om massaal gsms te blijven kopen ...

In het midst van deze woelige tijden wordt er bovendien een nieuwe president gekozen. De campagne duurt nu al een jaar en het wordt tijd dat ze er een einde aan maken. Als niet-burger heb ik uiteraard geen vinger in de pap te brokken over wie de volgende man in the White House wordt maar volgens de opiniepeilingen zou die man wel eens zwart kunnen zijn. Het valt echter nog te zien of de Amerikanen wel echt klaar zijn voor hun eerste black president. In ieder geval zal die man voor een enorme uitdaging staan. Niet enkel om het economische tij te doen keren maar bovendien de energiecrisis te bedwingen en de competiviteit van de US and A in de wereld te verbeteren.

Maar voor de rest gaat het leventje hier in de SF Bay Area zijn gewone gang.

Zoals de meesten onder jullie al wel weten is LT momenteel weer voor drie maanden in Seoul. Vanwege praktische redenen eigenlijk waar ik even niet verder op inga maar ook om de kennis van de taal verder uit te bouwen. Het is ongelofelijk hoe snel een vreemde taal beheerst kan worden als je erin ondergedompelt wordt. Langs de andere kant hoop ik niet dat mijn Engels teveel geAmerikanizeerd is.

Dus is het weer een klein beetje eenzamer hier. Maar niet getreurd want eind van het jaar vlieg in terug naar Belgie. Genoeg vakantie gespaard, hehe. Het eerste wat ik ga doen is waarschijnlijk bij de fritkot achter de hoek ne grote met stoofvleessaus gaan halen :) En LT vliegt ook terug eind van het jaar. Het wordt trouwens oppassen als LT terug in Belgie is want:

Gehaald op 9/11 nog wel. En eigenlijk niet helemaal goed voorbereid. Bovendien de nacht ervoor niet al teveel geslapen want tot vroeg in de ochtend zitten babbelen met de jongens. Vlak voor de behind-the-wheel driving test een dubbele shot espresso genomen om de ogen op te houden. Met als gevolg shaky hands... En toch gehaald! Nou, rijden in Amerika is niet zo moeilijk en hier werken de examencentra tenminste niet met een quota van zoveel percent moeten er vandaag gejost worden. Enfin, de dag daarna heeft het voorzichtige defensieve rijstijl die leermeester LJ heeft aangeleerd reeds plaatsgemaakt voor het meer assertievere out-of-my-way rijstijl. Vroem!

De tijd vliegt

De tijd vliegt.

Ondertussen is het al een jaar geleden dat LT en ik vanuit Belgie naar de US verhuisd zijn. Het is ongelofelijk hoe snel een zo'n jaartje voorbijvliegt. Het was dan van tijd tot tijd ook een hectische tijd geweest. De periode voor ons vertrek naar de US staat nog steeds vers in het geheugen gegriefd. De herinneringen aan het afscheid zij nog altijd even intens en de gedachte dat ik en LT alles en iedereen hebben achtergelaten in Belgie overwelmt ons van tijd tot tijd nog met heimwee.

Gelukkig kregen we een aantal weken geleden bezoek uit Belgie waar we naar uitgekeken hebben: LTing, Alan, WK en PL. Het deed goed om weer wat contact te hebben met echte Belgen... ahum en Hollanders. Wij zijn weer wat op de hoogte van wat er zich aan de andere kant van de wereld afspeelt en omgekeerd hebben de bezoekers een beter beeld gekregen van hoe ons leventje hier in de US eruit ziet.

California is een echt een paradijs voor eters en onze vrienden zullen het geweten hebben. Van een good old fashion American diner en een steakhouse waar vooral het gewicht van het lapke vlees op de schotel primeert, tot serene Chinese veggie food... en weird Indian dishes.
Bovendien is America een en al natuur. We zijn blij dat we deze pracht waar wij aan gehecht zijn geworden, hebben kunnen delen met onze vrienden tijdens een boeiende roadtrip. Van een laatavond hike in Yosemite met zero visibility tot een zinderend hete tocht door de vlakte van Death Valley. En klauterend aan de rand van de Grand Canyon, beleefden we onze stoute kindertijd voor een twee keer Voor sommigen was de inspanning een ultieme victory... ... anderen hebben er letterlijk en figuurlijk hun huid aan afgeschraapt Terug thuis op ons apartement, welke we door middel van luchtmatrassen tijdelijk omgebouwd hebben tot motel, was het tijd om even uit te blazen van de achteraf gezien toch loodzware roadtrip. Op de vooravond van 9/11, genietend van een steengoeie slice mooncake van een van de betere Chinese bakeries in SF en van een glaasje Merlot, welke we een aantal dagen ervoor voorgeproefd en goedgekeurd hebben tijdens een bezoek aan een lokale wijnboer in de Napa Valley, beseften we ineens dat we elkaar binnenkort tien jaar zullen kennen.

Tien jaar. Ongelofelijk. Een vriendengroep ontstaan rond het CLT. Twee groepen Chinese jongeren die, gedreven door een natuurlijke behoefte om hun roots in de Chinese taal te versterken, besloten hebben een cursus Chinees te volgen in Leuven. Een groep die in de loop der jaren hechter aaneengegroeid en uitgebreid is geworden. Dit is uniek.

LT en ik hebben sind vorig jaar besloten om een eigen koers te varen en de wereld te verkennen. Ondanks de afstand is de band met de andere kant van de wereld niet vervaagd, integendeel. Dus, we gaan hier nog wel een tijdje blijven maar we gaan jullie zeker op de hoogte blijven houden van onze avonturen in deze f*@%!#$ country die met de loop der tijd voor een stuk ook ons thuis is geworden.

Pack 'n go

Pay 'n go, wash 'n go... en voor mij "pack 'n go"... Haha... ik leer het nooit... op voorhand netjes inpakken en een nachtrust zonder zorgen tegemoet. Eigen schuld. Het is een eigenschap die ik niet verleren kan... Op tijd inpakken. Meestal is het de dag zelf dat ik inpak. Met alle vertragingen vandien. Net alles ingepakt, nog de laatste dingen in mijn koelkast proberen op te eten, zoals een lekkere tapioca taro dessert dat ik voor het allerlaatste moment wilde overhouden. Dacht nog wat te gaan souvenirshoppen MAPLESYRUP maar dat zal ik wel in de luchthaven doen aangezien het weer dit niet echt toelaat. Beter op mijn gemakje in de luchthaven wat rondstrollen. Mijn vlucht vertrekt pas iets voor 16u en ik moet uitchecken om 11u. Mijn backpack is loodzwaar en nochtans heb ik niet veel bij. Het waren maar een 10 dagen Vancouver. Deze intermezzo was enigszins vreemd maar wel nodig. Bovendien heb ik een vriendin kunnen bezoeken en veel interessante gesprekken kunnen voeren.
Nu is het tijd om terug naar sunny California te gaan. Ik mis het mooie weer eigenlijk wel, maar Vancouver heeft die charme die ik een beetje mis in de steden in de USA...

Alles heeft zijn voor en na. Maar er is geen plek als de plek waar mijn wederhelft is. Hmmm... ik mis ons zwembad ook. Vanavond er toch wel in gaan duiken. Het is weer prachtig weer in California. En vanavond komt ook mijn zusje aan uit België. En overmorgen een aantal jongens van onze bende vrienden uit België. Het beloven een supertoffe 2 weken te worden :)... Ik heb er zin in :))

Deze laptop gaat dus de rugzak in. Goodbye rainy Vancouver. I will be back.

Nothing is free baby...

... except for the internet in the Vancouver library :) ... blijkbaar lukt het me niet meer om hier en daar draadloze signalen op te pikken zoals de eerste dagen, maar gelukkig bestaat er ook zoiets als community service betaald door de Canadeze taksen :)
Het is dinsdagavond. Regen. Vandaag wilde ik een toertje Zuid Vancouver doen, te voet, maar het weer heeft het niet echt toegelaten : regen. Ik wilde ook een aantal foto's trekken van de jogparcours die ik enkele dagen heb gedaan, maar het zal misschien voor een andere keer wezen.
Mijn maag knort : ik heb honger, maar toch wel gauw even een postje zetten.

Laatste dagen hier in Canada. Jammer dat het weer een beetje tegenvalt, anders had ik veel meer kunnen doen. Bovendien ben ik mijn paraplu gisteren ergens kwijtgeraakt, waardoor ik nu met zeer modieuze zwarte KW rondloop in trendy Vancouver... hahaha. Liever droog en flets dan nat en modieus ;p.

Gisteren was een fijne dag. Met mijn Japanse vriendin Naoko afgesproken en sushi gegeten. Het is hier net als in California een paradijs voor internationale keuken, vooral Aziatische keuken, maar ook Mexicaanse, Griekse,.. en noem maar op. In de avond ben ik met haar naar het huis van haar gastgezin gegaan, omdat de gastfamilie mij heeft uitgenodigd om daar te komen eten. Ik heb dan maar een doosje Belgische Godiva chocolade gekocht, kon toch niet met lege handen aankomen he...
Twas ongelooflijk fijn om daar tussen die mensen te zijn. De gastouders zijn Portugezen die 40 jaar geleden naar Canada zijn geëmigreerd en hebben hier hun leven uitgebouwd. Joe and Grace. Een tof huizeke met voor- en achtertuin en allerlei eetbare planten : courgetten, tomaten, druiven, VIJGENbomen... Ah ja, de vader maakt zelf zijn eigen wijnen, hij komt oorspronkelijk van Madeira.

Toffe en interessante gesprekken, lekkere wijn, lekkere zalm (BBQ) en geroosterde groentjes en likeurtjes als achterafje. De gastouders zijn echt wel levensgenieters en gastvrij. Ben gisteren van hen teruggekomen met een warm gevoel. Het gevoel van een thuis. Een warm thuis. Tis altijd fijn, onderweg warme mensen tegen te komen.

En sinds gisteren, heb ik voor de eerste keer 'verse' vijgen gegeten in heel mijn leven. Tot noch toe alleen maar gedroogde gegeten. En ik denk dat ik het te graag lust en min of meer verslaafd zal worden. De gastmoeder had zoveel vijgen aan haar bomen hangen, dat ze de vijgen systematish in de oven droogt, met vijgensiroop als bijprodukt. Gisteren ging de helft van het gesprek over eten en 'vijgen'. Waaah... fijn om met mensen met liefde over voedsel te praten.

Mijn maag knort. Ik heb vandaag mijn laatste granenbar aan een zwerver gegeven. Omdat hij mij om geld vroeg voor eten, dus heb ik maar een granenbar gegeven. Tot mijn verbazing was hij toch wel heel blij. Meestal hebben ze liever geld, dacht ik. Maar ik geef meestal gewoon eten. Als ik er bij heb.

Deze gezegd zijnde : mijn maag knort. Ik ga rap nog naar Chinatown om wat eten te halen voor het te donker wordt. Men zegt dat je in de avond beter weg blijft uit Chinatown. Niet dat het gevaarlijk is, maar onaangenaam. Ach ja, er gebeurt vanalles op de wereld. Je kan het niet altijd tegenhouden. Maar voorkomen is altijd beter, niet?

Vanavond gezellig met de regen tegen mijn raam wat lezen en voorbereiden om bijna te vertrekken. Morgen is mijn laatste dag Vancouver, misschien nog wat maple syrup inslaan en maple syrup koekjes en zo... Ik ben verzot op maple syrup.

Tijd om door te gaan, mijn tijd in de bib zit er weer op. Misschien morgen nog een postje.

Vancouver Peak : bear territory

Vandaag was het een prachtige dag in Vancouver. Aangename zomerzon, niet te warm, niet te koud, geen regen. Goed uitgerust opgestaan – want de nacht van donderdag op vrijdag heb ik amper 3u geslapen – en neen, ik ben niet tot laat uitgeweest of zo – het was de administratie in België die me parten speelde. Gezien het uurverschil kan ik enkel in de nacht bellen hier, als ik iemand voor de middag wil spreken. En ik had geluk. Want ik had netwerk op mijn kamer. In tegenstelling tot de laatste twee dagen : geen gratis draadloos netwerk te spotten, maar met een betaalde toegangscode voor 2 uur proberen zoveel mogelijk gedaan te krijgen. Ofwel in de bib van Vancouver vertoeven. Of ergens op cafe. Het is niet goed, niet meer kunnen leven zonder het internet. Nochtans, hebben we dit vroeger altijd gedaan. Onbereikbaar zijn : geen gsm, geen internet on the road.

Vandaag had ik eigenlijk helemaal geen idee wat ik ging doen. Tegen een uur of 10 is in mij opgekomen om misschien toch een beetje buiten de binnenstad te verkennen, richting Noord Vancouver, waar het groener en bergachtiger is. Lunch pakket klaargemaakt, comfortabele kleren aangedaan met de bedoeling een ontspannend dagje wandelen in de bossen.

Om richting het noorden te gaan, pak je de Seabus, een ferry die op regelmatige tijdstippen tussen de twee Vancouvers vaart om daar dan nog eens over te stappen op een bus die de bergen in gaat. Mijn bestemming zou Capilano worden, bekend voor zijn lange hangbrug over een rivier in het midden van een bos. En ergens op de bus, heb ik maar besloten om toch maar verder te rijden richting de eindbestemming : Grouse Mountain ofwel de Vancouver Peak. Je raad het al : de drang om naar een of andere bergtop te klimmen kwam naar boven.

De kabellift naar de top kostte rond de 35 CA$. De klim te voet was gratis. Maar ik was totaal niet voorbereid. Nochtans ging ik het niet meer doen, alleen op mijn eentje gaan hiken. Hoewel echt op mijn eentje was het niet. Ik werd vergezeld van tientallen puffende klimmers, die net als mij de eerste trappen van de helling te enthousiast zijn opgestormd. Wat eigenlijk een hike zou moeten zijn, recht naar de top, was eigenlijk een stijle trap van afwisselend rotsen, hier en daar aangelegd hout, en dan weer wortels van bomen die door het v4$ele betreden van voorbijgangers te contouren van een trap lieten blijken. Ik ben geen fan van trappen tijdens een hike. Veel vermoeiender dan gewoon schuin omhoog stappen. In de Lonely Planet noemde noemt deze hike ‘The Stairmaster’. En inderdaad. Ik heb nog nooit zoveel gepuft als vandaag.

En vloeken in mijzelf, de eerste kwart van de klim. Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan? Misschien omdat ik alleen was, leek de klim zwaarder dan verwacht. Bovendien, was ik vandaag allesbehalve uitgerust voor een klim : geen bergschoenen (ik had gelukkig wel mijn botten aan waarmee ik in België altijd naar de werven ging) – geen comfortabele broek om te klimmen (beter gewoon joggingkleren van gisteren aangedaan als ik op voorhand wist dat ik van gedachten ging veranderen) – geen comfortable Tshirt - geen hydrapak (ik had weliswaar mijn Camelbak bij maar mijn waterzak thuis gelaten). Dus absoluut geen ideale omstandigheden.

Bovendien niemand om mee te praten. Gewoon op mijzelf. Maar wel mijn favoriete muziek in de oren. Overal puffende mensen. Ben ik eigenlijk beetje blij dat ik min of meer een conditie heb. Ik moet er niet aan denken, hoe anderen zonder conditie zich zouden moeten voelen. Volgens mij, voelden die mensen hun hart er bijna uitbonken. Het deed me denken aan die ene keer in Korea, toen ik ineens besloot om op mijn eentje te gaan hiken. Een ongelooflijk vriendelijke man toen tegengekomen in de bergen, die mij dan een 4-tal uren lang, na het bereiken van de eerste bergtop rondgidste.

Vandaag heb ik niemand leren kennen. Eens aan de top gekomen, de beloning : mijn mijn meergranen boterhammetjes met humus en groentjes en een prachtig zicht naar Vancouver en het water rondom. Boterhammen smaken altijd beter op de top van een berg. Echt waar. Dat is altijd mijn motivatie om naar boven te gaan : mijn lunch. Om daar te zitten en te genieten. En klein en nietig te voelen, de prachtige natuur aanschouwend. Dan voel ik mij ineens de meest innerlijk rijke persoon van de hele wereld. Gewoon omdat ik dan volop zit te genieten. Ondertussen mijn kletsnatte rug laten opdrogen in de zon...

Na de lunch dacht ik nog even wat rond te wandelen op de site. Van daaruit vertrokken een aantal paden naar andere toppen in de buurt. Maar halfweg mijn bestemming, riep de parkwachter mij terug, omdat er een zwarte beer was gespot die richting het bergpad ging komen. Aanvankelijk mocht ik nog naar boven gaan, met als waarschuwing dat ik bij een eventuele encounter mij rustig moet terugtrekken en wegstappen. In de buurt van waar wij wonen in de US leven bovendien mountain lions in het wild. Als je daar gaat hiken, krijg je die waarschuwingen ook maar dan gewoon op een bordje. Misschien zijn beren wel gevaarlijker dan mountain lions. Hoewel ik heb gehoord dat ze niet agressief zijn, als je niet raar begint te doen. In ieder geval, de toegang tot ‘bear territory’ werd afgesloten tot het einde van de avond. Vond het toch wel jammer.

En toch “zag ik twee beren” vandaag... Ze liepen wel vrij rond op hun terrein maar waren gescheiden van de bezoekers via stalen hekken.

Tegen valavond dacht ik mijzelf te belonen met een kabelliftje richting beneden, maar er stond een rij van minstens 1,5 uur. Mensen stonden allemaal netjes in een rij van naar schatting toch wel een 100m, als het niet meer was. Bovendien mocht je de berg wel de opwaarts klimmen, dalen moest je met de kabellift. ‘Downwards travel prohibited’. Uiteindelijk ben ik toch maar terug te voet langs dezelfde weg naar beneden gegaan. Ik was gelukkig niet de enige. Heb onderweg wel een opmerking gekregen ‘You’re going against traffic’...Veel puffende en dappere klimmers in de tegenrichting. Was ik content dat ik aan het dalen was :).

De hike van vandaag heeft me weer geleerd om door te zetten op momenten dat ik het wilde opgeven. Vreemd waar ik overal terecht kom door pure impulsiviteit. Maar voortaan, ga ik toch wat bedachtzamer te werk gaan. Dat kan het pad dat ik beloop een stuk gemakkelijker maken.

Last but not least : voordat ik terugkeerde richting hotel, heb ik mijzelf een "matcha latte" beloond. Omdat ik meteen ook een gratis 2 uren toegangscode kreeg die ik ook op het netwerk van het hotel kon gebruiken. Dit gezegd zijnde, heb ik meteen dan ook deze blog gepost.

Friday evening in Vancouver

Vrijdagavond in Vancouver. Ik zit hier op mijn kamer op een na hoogste verdieping van mijn hotel-hostel met een prachtig zicht op de lichtjes en gebouwen van de stad. De hemel kleurt donkerblauw, het sportstadium voor het hotel is vanavond de scene van een voetbalwedstrijd, mensen verzamelen zich in massa voor mijn hotel. Er hangt ambiance in de lucht.

Net terug van een FANTASTISCHE jog langs de waterkant van het schiereiland dat eveneens de binnenstad van Vancouver is. Adembenemende zichten van prachtige gebouwen, bergen op de achtergrond, het water van de baai, de jachthavens met bootjes en rondvarende ferries, het schone volk dat zich klaarmaakt om buiten te gaan eten of al aan de terrasjes op hun eten zit te wachten bij glaasje wijn, koppeltjes, wandelaars met hun hond, de ondergaande zon.... eindigend op een stukje strand met rotsen... Prachtig, adembenemend, onbeschrijfbare scene voor de perfecte jog bij valavond in een mooie stad die Vancouver heet. Een metropool die zich klaarmaakt voor het weekend. Je proeft de synergie en vibe van een vrijdagavond. Het is magisch...

Het minisportveldje in Seoul waar ik altijd ging lopen is daar niets vergeleken mee : ik had toen enkel de lichtjes van de gebouwen bij middernacht rondom de rechthoekige leegte van het veldje, maar zelfs dat vond ik fantastisch. Zelfs de wijdse vlakte rond NASA Ames in onze buurt van Mountain View is hier niets vergeleken mee. Vandaag is het de eerste keer dat ik echt in een metropool jog, langs de waterkant, bevolkt met mensen, appartementen, parken. Het gevoel van leven. Het gevoel ergens bij te horen. Het gevoel mee deel te maken van een scene. Een stadscene. Een schouwspel. De Canadezen zijn echt heel vriendelijke mensen. Wandelaars die je gewoon 'goeiedag' knikken als je voorbijloopt. Ik beantwoord deze mensen met een glimlach terug. Ben dat eigenlijk niet echt gewoon, sinds ik verhuisd ben in de USA. Zo een echte, gemeende spontane vriendelijkheid. En dat voor een grootstad. In de USA, lijkt iedereen zo paranoia. Canada, voelt aan als wat ik gewoon ben. Thuis.

Na de jog ben ik gewoon richting downtown gestap om daar wat groenten en fruit te kopen voor de komende dagen. Decadent vind ik het, vol bezweet en klam, na een serene jog gewoon downtown betreden met joggingpak om boodschappen te doen in een winkel die veel doet denken aan de biowinkelachtige Wholefoods in USA.

Mijn vrijdagavond is perfect. Meer heb ik niet nodig. Ik voel de vibe van de stad en de mensen om me heen en heb zin om uit te gaan. Ik heb vooral zin om te bewegen, dansen. Maar mijn Japanse vriendin is al naar huis dus heb ik besloten om vanavond gewoon op mijn kamer te blijven, wat te lezen en te schrijven, nagenieten van mijn indrukken van deze avond. Morgen ga ik de omgeving van mijn route vastleggen op foto... beelden zeggen meer dan woorden bij momenten... Kon ik gewoon maar op video vastleggen wat mijn indrukken waren van vandaag en met jullie delen.

Het is vreemd, waar ik dit laatste jaar overal ben terecht gekomen. Had nooit verwacht, dat dit de route ging zijn die ik ging bewandelen. Had nooit verwacht dat ik ooit gewoon ging joggen in een stad die niet de mijne is en toch een klein moment het gevoel geeft van 'ergens' thuis te horen. Alleen jammer, dat LJ er niet is. Het is ongelooflijk, hoe ik elke keer op een ander stukje van de wereld dichter bij mezelf kom en nieuwe dingen mag zien en meemaken. Ik ben zo dankbaar, dat ik nog steeds in staat ben om mooie dingen te ontdekken, zien, bewonderen.

Vancouver captured my heart. Ik ben hier graag.

Vancouver

Aangekomen in Vancouver... Huh... wat doet LT in Vancouver.. ?!! Lang verhaal. Aangekomen in de namiddag, bus richting downtown gepakt, blijkbaar is mijn backpack toch wat zwaarder dan ik had verwacht. Half gevallen in de bus omdat de chauffeur een beetje bruusk aan het rijden was - ik een beetje schaamrood op mijn wangen - want zo vallen in een bus met een backpack is niet zo stoer en ik ben ook niet meer een van de jongsten meer ;p.
Mijn eerste exploratie van deze stad en eerste indruk : wat ligt alles dicht bij elkaar, alleszins vergeleken met wat ik gewoon ben in de US... De afstanden zijn hier terug 'Europees' formaat en ik heb het gevoel dat ik me hier wel kan thuisvoelen in deze 'kleinschaligheid'.
Op zoek naar een prepaid wireless internet kaart zodat ik op mijn hostel-hotel internet access kan hebben. Zit nu in een koffieshop, mijn dubbele espresso te drinken, beetje bekomen van al dat heen en weer gereis. Gratis wireless internet op een blijkbaar onbeveiligd netwerk. En bovendien nog een code gekregen om eender waar 2 uur lang gratis te surfen. Ik ben aan het overwegen om misschien hier elke dag mijn mail te komen checken... Ik zie nog wel.

Goh, ja, wat doe ik hier in Vancouver? Een vriendin opzoeken met wie in in Korea in dezelfde klas zat. Naoko. En een beetje exploratie opnieuw op mijn eentje. Wees gerust, tussen mij en LJ alles goed. Het is een beetje om praktische redenen dat ik terug een tijdje buiten de US vertoef. Ik blijf hier 10 dagen en dan terug richting US. Want dan begint de echte FUN pas : mijn zus en een drietal jongens komen af om van het Californisch mooie weer te genieten.

Het zou de hele tijd regenen in Vancouver tot deze week donderdag. Gelukkig valt de regen hier wat mee. Een paar superlichte druppels en niet meer en een beetje bewolkt. Ik voel em weer super gezegend met het weer en met deze stad die al een goede eerste indruk op me aan het achterlaten is. En de Canadezen hier : beleefd en ongelooflijk vriendelijk. Ik waan me terug een beetje in Europa. Ja, Canadezen zijn echt wel helemaal anders dan Amerikanen.

Goed, ik ga maar eens afsluiten en mijn avondmaal gaan sprokkelen. Vooraleer ze gaan vermoeden dat ik hier gratis aan het surfen ben op een ander netwerk :)).