Ziekjes

Ik ben dus ziek - en het is de tweede keer dat ik dit schrijf omwille van een verkeerd knopje ingedrukt te hebben, ben ik al mijn tekst kwijt geraakt... Zien hoeveel ik me ervan herinner, het vorige ging ongeveer zo :

"Ja, ja, het is zover. Ik ben ziek. Geef het niet graag toe omdat ik nogal trots ben op mijn gezonde lichamelijke toestand, mijn geestelijke toestand daarentegen is een ander verhaal ;-p. Ik hecht redelijk veel aan gezonde voeding en gezond leven. Heb het overgekregen van Li Jen. Niets aan te doen : grieperig. Je kent de symptomen wel : spierpijn, hoofdpijn, koortsig, duizelig, keelpijn - verergerd door het fietsen omdat de koude lucht op longen pakte - en neusvocht dat in alle richtingen vliegt bij een plots opkomende nies. Jawel, het appartement ligt bezaaid met witte wolkjes snotvodden. Maar dat belet mij niet om nog even jolig over dit leed te schrijven. Haha, schrijven verlicht de kleine ongemakken van het dagelijks leven :-)! Heb mijzelf ondertussen een warme rijstwater met zout klaargemaakt - een middeltje dat mijn moeder altijd maakte als ik diarree had of geen eetlust had. Want ik krijg niets binnen met die keel van mij, bovendien ook goed om mijn vocht van mijn lichaam op peil te houden. Bij koorts dehydrateert men veel, waardoor de hoofdpijn blijft. Citroen-honing thee is nu ook mijn beste vriend geworden. Ik hoop maar dat ik niet ziek terug naar België ga volgende week...
Li Jen was dus deze week ziek geworden. Sinds deze week donderdag is terug op het werk. Hij is dinsdagnamiddag ziek thuisgekomen en in bed gekropen. Hoge koorts en duizelig en hoofdpijn. Eigenlijk had hij al sinds maandag binnen moeten blijven, maar koppig als hij is, probeert hij altijd wel het uiterste uit zichzelf te halen. Hij wilde zelfs niet naar de dokter. Gewoon uitzieken is de beste methode, vindt hij. Heb hem die dag maar een goeie rijstwater en 'chuk' gemaakt, tegen de avond daar nog wat gedroogd zeewier en vis bijgedaan, die hij lekker in bed had verorberd. Tegen middernacht had hij terug meer eetlust en at hij de rest van mijn gewokte groenten op. Dat was een ganse opluchting. Zijn koorts bleef onder de 40°C.
Eigenlijk was hij als sinds zaterdagavond ziek. Die week waren er al een paar mensen op zijn office thuisgebleven en hij was content niets overgekregen te hebben, maar zijn toestand is sinds zaterdagavond verergerd, en wel om de volgende reden :

Chinese New Year's Parade
We hebben er een lange tijd naar uitgekeken en eindelijk was het zover : San Francisco's wereldberoemde Nieuwjaarsparade. Jammer genoeg was het die dag redelijk regen- en stormachtig maar dat belette ons niet om toch te gaan. Onze paraplu is wel midden op de middag gesneuveld door de wind, maar wij waren bijlange niet de enigen.

Blijkbaar is het weer in Californië af en toe wat wispelturig. En ik die dacht dat het regenseizoen voorbij was.
Wat rondgestrold aan de kraampjes in de hoofdstraat, een winkel binnengelopen op zoek naar Amerikaanse ginseng voor soep. Ik ben het maken van Chinese geneeskrachtige soepen nog steeds niet meester. Onze soepen zijn vaak niet zo lekker als de Belgische tomaten- of champignonsoep, maar wel heel gezond. Er zitten allerlei kruiden in die het 'ying-yang' evenwicht in het lichaam herstellen als het eens uit balans geraakt, zoals bij een ziekte. Als ik terug ben ga ik even mama's geheime receptenboek eens opendoen. Hmmm... ik heb zoveel goesting in een goeie bittere ginseng soep. Volgens mijn moeder zijn de Chinese soepen het geheim tot een gezond en lang leven.

In afwachting op de parade, zijn we die dag rond de middag gaan dimsummen in een Cantonees restaurant. The usual stuff gegeten van vooral garnaalgerechten en een portie gestoomde ribbetjes voor Li Jen. Daarna naar de Westfield Shoppingmall gegaan om te schuilen zodat we niet nog natter werden dan we al waren.

En eindelijk was het moment dan aangebroken. De parade begon iets na 17h aan de kruising van de Market en de Second en in de verte zag ik de eerste leeuwendans voorbijlopen. Ik rende richting de stoet en voelde me ineens heel droef. Bijna had ik tranen in mijn ogen als een klein kind die net iets plezants had gemist... Chinees Nieuwjaar zou je met gans je familie in alle vreugde en warmte moeten kunnen vieren, in plaats van alleen met ons tweetjes, in de regen...
Maar de tranen waren al vlug bedwongen toen de rest van de stoet zijn aantrede deed : verschillende scholen, instellingen zetten hun beste beentje voor om een pracht van een voorstelling te geven. Het viel me ineens op hoeveel Chinezen of Aziaten er eigenlijk in de regio wonen, er waren scholen bij die quasi volledig Chinees (Aziatisch) waren. Zo heel even voelde ik alsof ik deel uitmaakte van deze grote gemeenschap, zo heel even...

De parade was echt wel de moeite waard. Zo'n 2,5 uur lang stonden we in de regen te kijken en ja, mijn geduld werd beloond : er waren meerdere leeuwen- en drakendansen in de stoet, waarvan sommigen zelf zeer professioneel uitgevoerd. Ik moet mijn bewondering uitspreken voor al die mensen die op die dag met een BIG SMILE hun voorstelling gaven, alsof de regen hen niet kon deren. En zeker de allerkleinsten die mee in de stoet liepen, verkleed als kleine ratjes (het jaar van de Rat) of als mini-draakjes en leeuwtjes. Very cute !! Als er een ding is dat men hier wel heel goed kan, is toch wel een parade organiseren - alles erop en eraan : de dansjes, de fanfares, het enthousiasme, ongelooflijk !!

Na de parade, waren we dus kletsnat en haastten we ons naar de trein om naar huis te gaan. Onderweg nog een pitstop gemaakt bij Wholefoods om ons op te warmen aan een warme bio-soep... In de trein begon Li Jen al stilaan ziek te worden en de rest van het verhaal, kennen we ;-)) "

Ik zal de foto's maar wat later uploaden... want ik bevind me stilaan echt in een staat van delirium... Bweeek.

This sucks !

Ik ben ziek en ik kon zonet nog jolig hierover schrijven, maar op een of andere manier is mijn volledige entry zonet volledig verdwenen. Niet goed opgelet omdat ik in een soort staat van delirium ben geraakt, THIS REALLY SUCKS !! En het was nog zo'n lange tekst... Pffft... misschien nieuwe poging....

Vijgen na Pasen I : Pinnacles and donburi

Hehe, eindelijk een keertje tijd om wat te schrijven... Mijn manneke ligt ziek in bed (griep, daarover later meer) en ondertussen zijn er weer een aantal 'mijlpalen' gepasseerd waarbij ik even ben blijven stilstaan om na te denken. Er is ook ondertussen niet zo goed nieuws gekomen vanuit het thuisfront in België, maar ondertussen gaat het leven weer verder. Bovendien ben ik binnenkort weer even in het land. Wauw, tijd vliegt, zelfs als je geen 'echt' werk hebt :-).

Ik wilde eigenlijk al lang vertellen over onze tocht van twee weekends geleden naar de Pinnacles en over onze zoveelste toffe huurwagen en over ons 'hamster-want-we-hebben-een-wagen'-gedrag, maar de woorden die ik toen in mijn hoofd had, zijn stilaan aan het vervagen. Misschien hou ik het op een bondige korte commentaar bij enkele foto's, maar wie weet waar mijn gedachten ons weer naar toe leiden he :-).
Ah ja, en ik heb toen ook twee weken geleden eindelijk een paar sneakers gekocht - voor TEN BUCKS - jaja - van mijn favoriete merk Kangaroos. Eigenlijk ben ik al anderhalf jaar op zoek naar nieuwe sneakers, maar ik vond er maar geen naar mijn zin. Bovendien zijn Kangaroos hier moeilijk te vinden en bovendien ben ik heel kieskeurig, niet dat ik hiermee beweer dat ik een goede smaak heb van kleding en zo, maar over smaak valt uiteindelijk niet te betwisten. Picky zijn, heeft zijn voordelen : je bespaart jezelf heel wat tijd en nodeloos shoppen als je weet wat je wilt. Ik heb mijn Kangaroos gekocht in een outletwinkel, waar ze net op dat ogenblik een hele lading van hebben ingevoerd. En aangezien ze niet populair zijn hier, is de prijs lekker naar beneden gezakt. Mooi meegenomen voor mij. Het was het wachten waard ! En nu terug naar the Pinnacles...

Pinnacles National Monument

Het beloofde een prachtig warm weekend te worden en dus zijn we richting het zuiden gereden naar Pinnacles, bekend voor zijn vreemde rotsformaties die uit de groene omgeving omhoogrijzen. Deze blokken waren ooit onderdelen van een oeroude vulkaan die door miljoenen jaren erosie hun huidige vorm hebben gekregen.

We hebben die dag een dayhike gemaakt naar en zelfs binnen in de verschillende rotsformaties, waarvan sommige toch wel tot de verbeelding spraken : op enkele plaatsen meenden we de rug van een stegosaurus te herkennen (als ik het me nog goed herinner van mijn broertje zijn jonge dino-manie jaren).

De hoogtepunten van die dag waren : onze lunch op het hoogste punt van het park - en ons lekker zelfgemaakt brood met nootjes en rozijnen - een korte donkere klimtocht doorheen de grotten in de rotsformaties - dat vond ik echt wel DE max !! - and last but not least een serenade van 4 zingende kikkers op het einde van ons traject.

De beloning in het midden van een hike is bij ons altijd ergens op een hoog punt. Niets is zaliger dan uit te rusten ergens bovenaan, je energie herop te laden met een goede zelfgemaakte lunch en de prachtige omgeving rondom je heen in je op te nemen. Je voelt je ineens zo klein en zit in stilte verwonderd te kijken. Daar bovenaan, lijk je even terug een overzicht te krijgen over de al dan niet belangrijke chaos van ons dagelijks bestaan. Daar bovenaan, lijkt alles waar je je voortdurend om zorgen maakt, even niet belangrijk meer...
... met uitzondering van "Wat gaan we vanavond eten? Hmmm... ik heb goesting in een goede sashimi donburi... ja, laten we vanavond onszelf verwennen met een goede tekkadon"... En zo zette onze dagtocht met de donburi in ons hoofd verder tot aan de avond :)

Tegen de late namiddag bevonden we ons tussen de 'ruggen' van de rotsformaties die van veraf op dino-ruggen leken. Tussen de 'ruggen' lagen her en der meer dan mensenhoge blokken verspreid die met de miljoenen jaren zijn afgebrokkeld geraakt. Op bepaalde plekken kon je tussen de verschillende blokken door kruipen en er was ook een grot die je kon betreden op voorwaarde dat je een 'pillamp' bij had. Wij hadden er wel eentje bij, maar die scheen eigenlijk niet sterk genoeg om voldoende voor ons te kijken. Gelukkig hadden we wel reservebatterijen bij, maar laat dit een les wezen : nooit een grot betreden zonder een sterke pillamp !

Omdat het pikkedonker was, vonden we het niet altijd even duidelijk in welke richting we moesten kruipen. Af en toe flashten we onze digicam die een veel betere lichtbron was dan ons pillampje. We konden het water verderop in de grotten horen stromen. Bij momenten was het puur op de tast af kruipen omdat het plafond heel laag was. Ik voelde me net een kind zo kruipen tussen die natte rotsen en vuil worden. Eigenlijk was dat wel best gezellig, zo in het donker, maar Li Jen had schrik dat ik mijn hoofd ging stoten - ik ben een kei in blauwe plekken creëren :)

De grotten deden ons terugdenken aan een aantal jaren terug toen we in Yangshuo, China waren. Daar hadden we ook eens een dagje grotten gepland - annex fietstocht in de zengende hitte - met een jong meisje op flip flops als plaatselijke gids - jawel almost barefoot - die ons door de verschillende engtes van een of andere waterige grot begeleidde. Wel, eigenlijk huppelde ze doorheen de grotten terwijl wij niet wisten wat ons te wachten stond. Redelijk onvoorbereid hadden we enkel T-shirt, short en sandalen aan en wisten we bijlange niet dat we overal tussen moesten kruipen. Bij momenten vond ik het zelfs claustrofobisch, de gaten waar we door moesten. Sommige engten waren echt net groot genoeg om een smal lichaam door te laten, waarop het meisje het verhaal vertelde van een iets dikkere "Amerikaan" - goh ja beetje stereotype he - die ooit in een van die gaten vast kwam te zitten... Mensen die al in Yangshuo geweest zijn, zullen waarschijnlijk ook al in die grot geweest zijn en uiteraard heeft iedereen van zichzelf een foto uit dat ENE eng gat genomen ;-).
Aan het einde van het donker traject moesten we met onze voeten door een stroom lopen - leve de sandalen. Maar in het donker zagen we niet veel en PLONS ! Li Jen die uitgleed over een steen in het water en met zijn scheenbeen op een stuk rots neerkwam met een prachtige diepe wonde als resultaat. Het meisje even paniek... Pas als we buiten kwamen, zagen we dat het een lelijke wonde was. Bweek. Li Jen beetje kermend met zakdoek over zijn been, zijn we terug richting het dorp gefietst - toch wel een dik uur of meer - en daar heeft hij een clandestien spuitje bij de plaatselijke dokter gekregen. Ook dit is een ander verhaal, want een dokterspraktijk daar ziet eruit als een marktkraam hier.

Ah ja, wij hebben daar in Pinnacles ook ineens superkrachten ontwikkeld ;-p.
Toen we bijna terug aan de parking van het park waren, hoorden wij bij valavond een serenade van een viertal kikkers. Ik was nochtans heel dicht bij een van de kikkers, maar ik kon hem maar niet vinden... Opdracht : zoek de kikker in het filmpje !

Tekkadonburi
Het was voor ons een prachtige dag geweest met nieuwe bevindingen en een buik snakkend naar lekker avondeten. Met de ondergaande zon reden we terug noordwaarts en hebben we vlug een pitstop gemaakt om bij ons favoriete Hankook en 99 Ranch Market verse vis te kopen.
Thuis toegekomen, zeewiersoepje laten trekken, rijst gekookt, op smaak gebracht, vis gesneden en klaar is kees ! Veel makkelijker dan sushi maken en rollen en minstens even lekker :-). Dat we daar niet eerder aan gedacht hebben... Hmmm... de perfecte afsluiter van een gezonde dag : itadakimasu !

Meisjes & Wetenschap

Net terug van mijn wekelijkse Koreaanse les. Terwijl Li Jen op de achtergrond naar ons favoriete tv-programma 'Mythbusters' op Discovery Channel kijkt - wij zijn quasi verslaafd aan een drietal programma's op Discovery - is de broodmachine op de achtergrond stevig aan het kneden. Mythbusters is een programma vergelijkbaar met 'Jongens & Wetenschap' op Radio 1, maar dan met factor 10 vermenigvuldigd qua amusement en spektakel en vooral hilarische humor - niet te vergeten de overall wetenschappelijke kennis en creatief-ingenieus brein van de gastheren en hun assistenten :-). Deze avond om 21h hadden ze een 'special' om bepaalde MacGyver-mythes te ontmaskeren.
Hmmm... MacGyver, voor degenen die dit nog niet wisten hier nogmaals een jeugdsentiment een beetje met rode wangen ontsluierd naast mijn vreemde pre-puberale passie voor onze Governor Arnie. Richard Dean Anderson - jarenlang door mij afgekort als 'RDA'... hahahaha een code die ik als enige begreep ;-)) - is de werkelijke naam van de acteur voor wie ik jarenlange bewondering had omwille van zijn inventieve oplossingen bij elk probleem. Een prachtig nektapijt zoals men toen in de jaren '80 had en ja!! ik verzamelde ook prentjes van deze kerel. Op jonge leeftijd was fictie van realiteit soms moeilijk te onderscheiden... totdat ik de echte wereld leerde kennen met echte jongens, maar dat is een ander verhaal.
Dus vanavond had ik de special van Mythbusters gemist, maar straks om 1h 's nachts spelen ze een heraflevering om de bekendste mythes van MacGyver te ontsluieren. Li Jen lacht mij nog altijd uit met mijn vroegere Arnie en RDA aanbidding, maar ik trek het me niet aan. Uiteindelijk heb ik hele fijne herinneringen aan de series gehad. Ha, bovendien herinner ik me nog dat MacGyver altijd op maandag op tv speelde toen ik nog in Merksem woonde. Toen was ons restaurants sluitingsdag op maandag en bovendien mijn vaders heilige tv-dag die hij dan jammer genoeg voor een uurtje moest afstaan aan zijn jonge tienerdochter. Mijn moeder heeft vaak de gemoederen tussen mij en mijn pa moeten bedaren omdat we om de afstandsbediening vochten als twee kleine kinderen... ahum ! Bij momenten moest mijn vader even stoom afblazen en toerde hij een blokje rond met de wagen. :-) de kleine aanhoudster wint !

Vandaag was het ook volledige maansverduistering zichtbaar voor Noord-Amerika en blijkbaar ook voor Europa (in de hele vroege ochtend). Hier was de eclips al bezig toen de maan iets voor 18h boven de horizon kwam. Ik was op dat moment onderweg naar de les en kon de maan vanuit de tram en vanaf mijn fietske bekijken. Naarmate ik dichter bij school kwam, werd de hap uit de maan groter en groter en de kleur van het resterend stukje licht warmer en warmer tot de totale eclips naderde. Altijd wel prachtig als je zoiets kan meemaken. Ongelooflijk vind ik het nog altijd, dat je de schaduw van de aarde op de maan kan zien voorbijschuiven. Jammer genoeg moest ik tegen 18.45h het klaslokaal binnen, een kwartiertje voordat de volledige maan volledig in schaduw zou liggen. Rond 19.50h hadden we 10 minuten pauze, dus kon ik nog heel rap kijken naar de maan en misschien zelfs een glimp van de volledige eclips opvangen, maar er waren op dat ogenblik wolken aan de hemel en ik kon de maan niet meer vinden :-(...
Al bij al viel deze verduistering qua spektakel wel best mee. Mijn eerste en bovendien mooiste volledige maansverduistering die ik ooit heb meegemaakt, was toen ik net geen 12 jaar was (9 februari 1990). Ik herinner me die nog heel goed, omdat ik toen nog in Merksem woonde en heel de eclips volgde vanuit het raampje van mijn zolderkamertje - roost tapijt, groene wolkjes behangpapier met regenboogjes en hartjes, een papieren luchtballon van Snoopy als lamp. Het was een prachtige eclips waarbij de maan prachtig oranje-rood kleurde bij volledige verduistering en een heldere rand. Ik herinner me nog dat ik volledig verstomd stond over het fenomeen en natuurlijk wist ik toen al in welke volgorde maan-aarde-zon tegenover elkaar in rechte lijn lagen.
Dat was toevallig ook rond de periode dat ik redelijk wat kon lezen en geïnteresseerd raakte in astronomie - deels ook omdat mijn vader mij op mijn 6de verjaardag ooit een Reader's Digest encyclopedie gekocht had omdat hij dacht dat ik vanaf mijn eerste leerjaar ALLES al kon lezen... Yeah, I was an early scientist geek :-p. Dat was ook ongeveer de periode dat ik dacht om ooit astronaut te worden, hehe.

Administratie intermezzo

Net mijn administratie van Protect achter de rug : omdat ik niet meer als architect werkzaam ben, heb ik een offerte posterioriteit moeten afsluiten die mijn 10-jarige aansprakelijkheid dekt vanaf de oplevering van mijn laatste werf. In annex bij deze overeenkomst een mooie rekening gepresenteerd van meer dan 1000€, die ik gelukkig maar éénmalig hoef te betalen... Ik vraag me af of ik dat nog allemaal in kan brengen als beroepskosten, aangezien ik dit NU betaald heb, al is mijn beroepsactiviteit sinds oktober 2007 gestopt. Allemaal vragen die ik nog aan mijn boekhouder ga afvuren als ik een keer terug ben in België.
Goh ja, mijn boekhouder. Eigenlijk is het de echtgenote van mijn boekhouder die het nu heeft overgenomen, want mijn boekhouder is enkele weken voor mijn vertrek naar de USA gestorven. Het was wel beetje vreemd, want ik had hem een week ervoor nog gezien in redelijk goede toestand. Hij is gestorven aan keelkanker. Niet zo'n leuk onderwerp om hierover te schrijven, maar rokers onder mijn vrienden kunnen misschien toch beter een keertje erover nadenken om niet te veel te (ketting)roken. Het schaadt de gezondheid echt wel! en niet enkel aan de longen.
Mijn boekhouder was volgens mij in zijn jonge jaren een hippie geweest : hij had nog altijd van dat iets minder verzorgd half lang haar, maar wel een hele joviale kerel. Scherpe humor, dat wel en hij deed wel altijd zijn best om zijn cliënten goed te informeren.

Administratie is echt wel een blok aan je been als zelfstandige. Zelfs nadat je gestopt bent. Mijn correspondenten zijn echt wel niet bereid om een dure postzegel tot aan de USA te betalen... Gelukkig heb ik een broertje - die ondertussen ook niet meer een van de kleinsten is - die van tijd tot tijd mijn briefwisseling inscant en aan mij doorstuurt via e-mail. In ruil hiervoor heb ik hem een paar leuke sportschoenen van Nike beloofd die je enkel hier kan vinden... Over omkoping gesproken, hehehe ;-)

Spring vibes in California

De laatste dagen word ik wakker met de ochtendzon die op mijn bolleke schijnt. Er is geen fijnere manier om wakker te worden dan deze. Het voelt meestal als 'middag' aan, maar dan kijk ik op mijn wekker en is het nog maar ochtend...
De lente is al vroeg in het land. Temperaturen van deze week schommelen tussen de 16 en 19°C op de middag. Na een 2-tal weken van bijna onophoudelijk regen, is sinds midden vorige week de zon hier terug beginnen schijnen. Volgens mij is de piek van het regenseizoen voorbij....

Toch hebben we ons niet laten afschrikken door de regen, we zijn wel meer gewoon van België :-). Gewapend met een megagrote paraplu waar zeker 2,5 man onder kan, zijn we enkele weekends geleden nog tot Berkeley en San Francisco geraakt. Bovenaan gezellig warm en droog, alleen wel natte voeten gans de dag.

De Stevens Creek, een beekje in onze buurt dat sinds onze aankomst tot begin dit jaar kurkdroog was, stond vorige week volledig onder water. Jawel, je hoorde zelfs water stromen.

Ik herinner me nog dat Li Jen tegen me zei dat het amper regende in California en bovendien ook lekker warm gedurende gans het jaar. Maar misschien was het beeld een beetje vertekend omdat hij vorig jaar januari voor een conferentie in Los Angeles was, welke in Southern California gelegen is. Bovendien was het vorig jaar een heel droog jaar geweest. Blijkbaar is hier een droog seizoen en een nat seizoen, het laatste van oktober tot april voor Northern California en november tot maart voor Southern California.

Fietsen in de zon
Vorig weekend leken de mensen te herleven. Paraplu's en regenbotten maakten plaats voor T-shirts, rokjes en flipflops. Voor ons was het weer een fantastische gelegenheid om een van de fiets- wandelroutes in Santa Clara County uit te proberen. De enige route die voor ons bereikbaar lag per openbaar vervoer was de Los Gatos Creek Trail, een 15.6 km lange goed aangelegde weg langsheen het water. Na een uurtje trammen, stapten we enkele haltes voor Campbell af en konden we ons fietstochtje inzetten.

De route ging lichtjes bergopwaarts langs enkele kleine dammen, grote plassen en plaatselijke parken. Hier en daar kruisen natuur en het betonnen geweld van highways elkaar via een onderdoorgang... met voorrang aan de highways natuurlijk. YEAH, that's the States' way van natuurbehoud he ;-)).
Ons eindbestemming was Los Gatos, een stadje aan de voet van de Santa Cruz Mountains. Toen we hier in september vorig jaar aankwamen, kregen we al te horen dat wonen in Los Gatos sowieso boven onze prijsklasse ging zijn - en ik vind het nog altijd ontzettend duur wonen hier. Zelfs in Mountain View. Een vriend van mij woont in North Carolina en betaalt zijn appartement maar 600$, dat is zelfs minder dan trippel minder dan ons. Snif !! Maar ja, North Carolina is dan ook niet zo boeiend als California, zei hij.

De eerste straat in Los Gatos waarop we uitkwamen, deed een beetje denken aan een opgewaardeerde bergdorp. Het zicht van een flora van naaldbomen gemengd met palmbomen is best wel eigenaardig, want palmbomen associeer je niet met een bergstadje. Binnen een straal van minder dan een kilometer zijn we een stuk of vijf verschillende kerken tegengekomen : United Methodist Church, First Church of Christ Scientist (niet te verwarren met de Tom Cruise en zijn aanhangers - ah ja, waarvan we in Mountain View een tweetal vestigingen hebben staan waarvan één in de hoofdstraat - een kerel die buiten in weer en wind voorbijgangers voortdurend aanstuurt tot een 'stress-free' test - volgens mij 'brainwash' sessie - die wij intelligent vermijden door op tijd naar de andere kant van de straat over te steken), St Lukes Episcopal Church, St Mary's Catholic Church en een Masonic Temple (vrijmetselaarstempel)... Bwèèèk, dit alles deed voor mij een beetje teveel 'sekte, community leven, sociale controle, kleinburgerlijkheid' aan en ik kreeg het een beetje benauwd in die straat. Bovendien zie je hier en daar een Porschke rondrijden, Lamborghini en Bentley.

Ik vroeg me af of het allemaal 'echte' rijken zijn of gewoon maar doen alsof ze rijk zijn. Ben momenteel een boek aan het lezen waarbij de auteur een deel van de Amerikaanse consumptiemaatschappij bekritiseert en dat het uitgavepatroon van mensen soms 'excessief' kan zijn omdat men een standaard naleeft die eigenlijk 'te hoog' gegrepen is. Veel mensen focussen teveel op het 'hebben' van dingen in plaats van te 'zijn' en te leven naar fundamentele waarden die hen gelukkig maakt... Vooraleer ik teveel als een 'sekte' begin te klinken, ga ik hier verder geen langdradige uitwijding over doen ;-).

Dus we waren in die vreemde straat van kerkjes en naaldbomen beland en bijna dachten we dat we het wel gezien hadden, tot we een brug over de snelweg overstaken en in de echte 'downtown' Los Gatos toekwamen. Ja, ja, een upscale downtown met fancy winkeltjes, cafés en restaurants. En midden in downtown toch wel een Apple-winkel en een Lamborghini-garage.
Wij zagen er eigenlijk een beetje sjofel uit tussen al dat volk, maar gelukkig waren wij niet de enige 'toeristen' in het stadje.

Hoogtepunt van onze dag : we hebben - eindelijk !! - van goeie koffie kunnen genieten in de 'Los Gatos Coffee Roasting Company'. Sinds we hier wonen, mist vooral Li Jen de goeie gewone koffie die we in België gewoon zijn. Ok, hier stikt het echt wel van de Starbucks, Coffee Bean and Tea Leaf, Bean Scene, ... maar echt goeie koffie uit een MOK! die vind je hier niet vaak. Koffie is for on-the-go en komt in een papieren beker zonder koekje weliswaar. Maar je krijgt wel veel koffie - dat wel - en in verschillende zoete smaken. Dit is het land van de grote kwantiteiten :-)).
Het cafeetje had wel iets. De bakstenen muren, de donkere houten vloer gaven het café een rustieke voor ons herkenbare sfeer. Kleine tafeltjes en stoeltjes. Rondom ons zaten mensen van Italiaanse afkomst druk te babbelen en van hun espresso te genieten. Hmmm... we waanden ons even in Europa :-)).

Opgeladen met een portie cafeïne reden we de route terug richting Campbell - jippie hey bergafwaarts !! De zon ging stilaan onder en ik wenste dat het altijd zo'n weekend mocht zijn.

Viëtnamees Nieuwjaar in de zon

De volgende dag hebben we terug de tram gepakt richting San José omdat de Viëtnamese gemeenschap daar hun Nieuwjaarsparade ging houden. Wat de Chinese Nieuwjaarsparade in San Francisco is voor de Chinezen, zo idem voor de Viëtnamezen in San José. De parade hebben we jammer genoeg gemist - veel te lang uitgeslapen - maar de eettentjes en de optredens niet.
We wisten wel dat in San José veel Viëtnamezen wonen, afgeleid uit de instructies op de tram die zowel in het Engels, Spaans als Viëtnamees, maar we hebben nog nooit heel de gemeenschap bij elkaar gezien. San José is een stad van bijna 1 miljoen inwoners waarvan 1/3 blank, 1/3 Hispanic en 1/3 Aziaat. Van de bijna 1 miljoen inwoners zijn 90.000 van Viëtnamese oorsprong, waardoor San José de meeste Viëtnamezen huishoudt buiten Viëtnam.

Het was een aangename warme namiddag. Een beetje tussen alle mensen rondgestrold, toch veel aangenamer dan het vorig weekend in de regen in San Francisco. Op zoek naar de authentieke 'crunchy' Viëtnamese loempia's, noodles en rijst, een avocado bubble tea en onze dag was weer compleet :-).

Op de achtergrond Viëtnamese oldies, hier en daar afgewisseld met Cantonese meezingers - onder de gemeenschap zijn er ook vele Chinees-Viëtnamese mixjes - de sfeer was superrelaxed. Het optreden van een aantal plaatselijke Aziatische beroemdheden en schonen bijgewoond en blijkbaar ook van een kortgerokte, kawaii Japans-Amerikaanse kinderpopster onder de naam van een of ander Japans gerecht... Grappige was dat alle kleine kindjes tijdens haar optreden naar voor kwamen om haar 'rode envelopjes' te geven. Dat is echt wel echt extra money in haar pocket.... Na haar optreden werd ze overwelmd door een stoet van kinderen - en misschien ook perverts - die om haar foto en handtekening vroegen.

De dag afgesloten met een gewone doorsnee Starbucks koffie, begeleid door een punk-rocker in een midlife crisis. Hij speelde meerdere malen het deuntje 'Amazing Grace' en het Amerikaanse volkslied op zijn elektrische gitaar wat volgens mij wel op de zenuwen werkte van de mensen achter het loket van de naburige bioscoop. Maar wij vonden het zalige hilarische muziek. Deed ons ineens weer denken aan Borat's versie van het Amerikaans volkslied tijdens een rodeo show. LOL.

新年快樂 !!! Happy Chinese New Year !!

恭喜發財 .... 利是逗來 ....身體健康 .... 歲歲平安 .... 年年有餘 .... !!

De beste wensen van mij en Li Jen aan al onze dierbaren in België en Nederland !
Omdat wij de maandkalender volgen - zo ook voor Koreanen die nu 설날 Seol Nal vieren - valt ons Nieuwjaar meestal ongeveer op een maand of meer na het Westers Nieuwjaar. Dit jaar is het jaar van de 'Rat'. Mijn moeder heeft al in de voorspellingen bekeken wat dit jaar voor ons brengen zal... en heeft ons al gewaarschuwd dat de mensen van het jaar van het 'Paard' voorzichtig moeten zijn in het verkeer. De 'Rat' is het teken in ons dierenriem dat compleet tegenover het 'Paard' staat, wat min of meer betekent dat deze tekens niet compatibel zijn. We kunnen dit eventueel 'afkopen' door iets aan liefdadigheid te schenken en het beste van al is bloed te doneren, wat dan misschien het 'letterlijke' bijgeloof van 'bloed zuiveren' in houdt... Ach ja, we zullen gewoon proberen voorzichtig te zijn.

In België en Nederland zijn de meeste mensen momenteel bij familie om Oudejaarsavond te vieren. En in China en Hong Kong reist men van heinde en verre rond om bij de ouderen van de familie rond de tafel te zitten voor een uitgebreid familiefeest. Hmmmm.... het water loopt me in de mond als ik aan al dat lekkers denk dat mijn moeder ooit heeft gemaakt. Meestal rond Nieuwjaar maakt ze volgende gerechten klaar : een stoofpotje met 'fat choi' - een soort van zwartharige zeewier, waarvan ik ooit dacht dat het mini-pieren waren toen ik klein was; een grote gestoomde vis; een of andere hele kip al dan niet enkele nachten gedrenkt in haar zelfgemaakte soja-sausmarinade; soms nog een gebraden eend, maar vooral veel groentjes omdat ik geen vlees eet. Sommigen geloven zelfs dat het goed is om de eerste dag van het nieuwe jaar - na de overvloedige maaltijd van de vorige avond - vegetarisch te eten. Mijn moeder maakt die dag dan ook een schoteltje 'veggie' klaar om voor ons 'Guan Yin'-beeldje te leggen, om haar te eren, te bedanken en ook om een nieuw jaar van geluk en voorspoed te vragen.

Vele Chinezen, en zeker de generatie van onze ouders, zijn redelijk bijgelovig en dit vind je ook terug in allerhande handelingen die wij doen. De gerechten dat wij eten, hebben een bijbetekenis omdat ze klinken als bepaalde woorden in het Chinees met 'goede eigenschappen'. Zoals het zeewier 'fat choi' verwijst naar het chinese woord voor "voorspoed", zo ook voor het woord 'yu' of vis dat klinkt als het chinese woord voor "overvloed".
Wat ook altijd grappig is rond Chinees Nieuwjaar, is het voedsel dat je altijd meepakt als je familie of vrienden bezoekt : mandarijntjes "goud", allerlei zoetigheden zoals gedroogd fruit en zaden, blokken - jawel letterlijk - harde blokken nieuwjaarscake (gemaakt van een zoete plakkerige rijstmeel). Vaak gebeurt het dat je op gegeven moment een 3 of 4 blokken nieuwjaarscake thuis hebt liggen - geen kat die dat allemaal opkrijgt - die je dan weer doorgeeft aan andere mensen. Volgens mij gebeurt het wel eens dat je na een tijdje je eigen rijstcake terugkrijgt na enkele circulaties. Een beetje hetzelfde verhaal met de 'Moon cakes' tijdens het 'Midherfstfestival'. Toen ik nog op kot zat in Leuven, gaf mijn moeder mij een gans blok mee om er maar van af te geraken. Eigenlijk is heel dat geven-en-nemen in onze cultuur een eerder symbolische manier om elkaar het beste te wensen, eerder dan dat wij echt cadeaus uitwisselen.

Maar wat we wel doen in plaats van cadeaus uitwisselen, is 'rode envelopjes' krijgen, of in mijn geval als getrouwde vrouw 'rode envelopjes' geven. Voor kinderen is dit een waar feest om hun spaarvarkentje te vullen, omdat iedere getrouwde volwassene die men tegenkomt rode envelopjes met geld uitdeelt. Wat men doet is het geld en het geluk dat men heeft met anderen delen en aan anderen doorgeven, in de hoop dat men hetzelfde kan ontvangen. Wat goes around, comes around, zou ik zeggen.

Ah ja, nog goed nieuws trouwens : Li Jen heeft mij gebeld en hij heeft net zijn Californisch rijbewijs gehaald !! Jippie hey !! Een ganse opluchting voor ons, omdat we vanaf morgen voorzichtig moeten zijn in het verkeer ;-) - voorlopig geen auto in het vooruitzicht dus. Nu even naar thuis bellen om het goede nieuws te melden en onze nieuwjaarswensen over te brengen.

Cupertino
Nu we het toch over Chinezen hebben ;-)), twee weekends geleden zijn we eindelijk een keer met de huurwagen richting Cupertino gereden : een stadje ten zuiden van Mountain View en populaire residentie voor de Aziatische bevolking van de streek omwille van een grote concentratie aan goede publieke scholen. Voor de techneuten : in dit stukje suburbia van Silicon Valley ligt ook het hoofdkwartier van 'Apple'.
De helft van de bevolking hier is Aziatisch waarbij Chinezen de helft hiervan vertegenwoordigen. Het stadje heeft geen echte 'downtown' zoals Mountain View - waar ook al een grote populatie Aziaten woont - maar wel verschillende 'winkelcentra' die vooral Chinees-georiënteerd zijn, zoals de 'Cupertino Village'... Hier ligt mijn favoriete Chinese supermarkt '99 Ranch Market' waar je alle ingrediënten van Chinese en andere Aziatische keuken kan vinden.... Om maar te zwijgen van de grote en uitgebreide visafdeling die mijn moeder zou doen watertanden bij het zicht van verse en levende vissen, kreeft, krab, de onder de Chinezen zeer fel begeerde 'bao yu' of 'abalone' en nog andere zeediertjes waarvan sommige op een mini-olifantenslurf lijken... bwèèèèèk.
Verder heb je hier allerlei winkeltjes met snuisterijen, kappers, schoonheidspecialisten, bakkers, bubble tea cafés - natuurlijk !!! - en restaurants van de simpelste noedelshop tot de meest uitgebreide Szechuan of Cantonese keuken. En daar hebben we - out of the blue - 'The Joy Luck Place' gevonden : een Cantonees restaurant gevonden dat Dim Sum op zijn Hong Kong-stijl serveert d.i. een grote zaal waar de karrekes met dim sum gewoon rondgereden worden en je hebt ze maar uit te kiezen. Hmmm... voor ons was het al bijna een half jaar geleden sinds wij nog 'yum cha' gedaan hadden, laatste keer was in 'Orient' in Rotterdam. We hadden ons een beetje laten meeslepen door de nostalgie naar authentiek 'Cantonees' eten en veel te veel besteld. Maar nog gelukkig voor mij is er altijd plaats voor een goeie romige mangopudding. Jammer dat ik geen fototoestel bij had die dag, anders kon ik weer iemand heel jaloers maken, gnegnegne ;-))

San Francisco New Year festival & parade
Voorbije weekend zijn we op zaterdag naar San Francisco gegaan om een beetje van de Nieuwjaarssfeer op te snuiven. De beroemde nieuwjaarsparade wordt pas op 23 februari gehouden, maar we dachten al een beetje rond te kijken, omdat we nog 6 ritten op onze treinkaart hadden staan. Het was niet zo'n goeie dag om te gaan, want het regende de ganse dag - zoals het de vorige week gans de week deed. Ik was zelfs kletsnat aangekomen in mijn avondklas van het fietsen - wel een regenjas maar geen modieuze regenbroek aan - wist ik veel dat het hier ook zo kon regenen he ;-)).



Maar regen kon de Chinezen niet beletten om buiten de laatste inkopen te doen voor het nieuwe jaar. Wel een beetje ironisch om dit ook het 'Spring festival' te noemen, als dit net in het regenseizoen van California valt. Een deel van de hoofdstraat van Chinatown was afgsloten om plaats te maken voor talrijke kraampjes gestald met bloemen, kruiden, eten, elektrische apparaten, roodkleurige versieringen, ... Mensen troepten samen bij kraampjes die een 'rad van fortuin' gratis lieten draaien voor plezante prijzen van een pakje sojamelk tot een heen-en-terug ticket binnen of buiten de States. En iedereen mocht meedoen. Als je het er voor over had om netjes in de meer dan 100m lange rij te gaan staan. Maar gelijk hebben ze : gratis is gratis !
We moesten ons voortdurend tussen die zee van bonte paraplu's wormen : hier en daar kreeg je bijna een piek in de ogen omdat men met dat weer niet verder kijkt dan nodig is. Een paar winkeltje bezocht op zoek naar goeie Amerikaanse ginseng. Binnenkort hier even een voorraad van inslaan ;-)).

Op een podiumke in een van de zijstraatjes werden voorstellingen gegeven van onder andere traditionele Chinese dans - al dan niet met de kleurrijke paraplukes of waaiers. Hmmm... de meisjes waren overdadig geschminkt met knalrode wangetjes en lippen... het deed me even terugdenken aan een reportage die VTM ooit over de Chinese wijk in Antwerpen heeft gedraaid, waarbij enkele slachtoffers van de Chinese school - ik, SM, LK en de dochter van de directeur - een Chinese paraplu dans hebben voorgebracht - rode wangen en lippen incluis. Ik was toen net geen 14 jaar en zat in het tweede middelbaar. En Li Jen zat toen ook al in mijn klas. Ja, ik kende hem van toen al ;-)). Eigenlijk van zelfs veel vroeger, maar hij is dat zelf vergeten. Hij piepte met enkele andere kwajongens door de deur van het lokaal om ons uit te lachen terwijl we de paraplu-dans inoefenden voor de opnames. Grrrrrr... of misschien had hij toen al een boontje voor mij, khekhekhe...

Tussen de middag hebben we ons wat opgewarmd bij een plaatselijke eettent : voor Li Jen een 'char sui' noodle en gestoomde ribbetjes en voor mij een 'zoute rijstpap' met 'duizendjarige eieren' en nog een 'chiu chow fun guo' zonder varkensvlees. Mijn grootouders langs vaders kant, waren van 'Chiu Chow' en spraken een dialect die zelfs mijn vader niet helemaal meer beheerste... Hmmmm... gewone goeie home made stuff die ons weer terugbrengen naar onze roots ;-)).

Seol Nal
Wel, dat was weer eens een voldoende portie 'back to the roots' voor mij voor vandaag. Het weer is prachtig momenteel, de zon straalt, de hemel terug helderblauw na een week van regen. Binnen enkele uren vertrek ik terug naar mijn Koreaanse avondles en leer ik waarschijnlijk meer over de Koreaanse Seol Nal. Vandaag niet met het fietske, maar met de auto, jippie hey !! want wij moeten hem pas morgenvroeg terug binnenbrengen. Ja, het nieuwe jaar is in aantocht voor ons en we hopen vooral voor dit jaar een goede gezondheid of beterschap toe, voor al degenen die nu een beetje ziek zijn. Er gaat niets boven gezondheid !!

Melk met honing

Het ziet er naar uit dat ik terug in het nachtritme van enkele maanden geleden ben beland. Niet dat ik het expres doe. Het is momenteel bijna 4.30u in de vroege ochtend als ik de eerste zinnen van deze blog begin, vergezeld van een mijn superleuke 'Pucca'-mok die ik vanuit België heb meegenomen. Inhoud : warme melk met honing.
Deze avond was ik zoals altijd laat thuis van avondschool en dus ook laat gegeten en ook laat mijn brood beginnen maken. Als ik geen brood maak, heeft Li Jen morgen geen brood, en ja, hij neemt nog altijd op zijn 'Belgisch' zijn boterhammekes mee naar het werk. Een brood in de broodmachine duurt ongeveer 3u en ik ben nog altijd niet in staat om de machine te programmeren zodat hij vroeg in de ochtend begint te draaien en tegen dat Li Jen opstaat, klaar is. Dan is het brood te warm om er iets mee aan te vangen en bovendien nat als je hem te lang in de machine laat liggen.
Aldus, sta ik er prat op om mijn brood 15 minuten nadat hij klaar is uit de broodmachine te halen, zodat het een ganse nacht kan afkoelen. Vandaag was dat dus 2.15u.
Ondertussen was ik maar wat op het internet aan het surfen naar tickets voor mijn vlucht richting België in maart - JIPPIEHEY - en met grootste waarschijnlijkheid zal ik op 6 maart vertrekken vanuit San José en op 19 maart vanuit Schiphol of Zaventem terug richting westen.... Morgen zal ik de tickets bestellen.
Tegenwoordig beweert elke zoekengine de beste en goedkoopste deals te bieden, het aanbod is tegenwoordig zo groot... Je lijkt compleet verloren te lopen op zoek naar een goeie deal. Deze nacht heb ik maar nog eens ontdekt dat ik toch zweer bij : Cheaptickets en Orbitz. Daar hebben we ook onze ticketten geboekt toen wij op huwelijksreis gingen en voor de rest boeken we meestal bij KLM.
Tevreden van mijn zoektocht en ondertussen het brood vergeten uit de broodmachine te halen, ben ik maar onder de wol gekropen, maar ik kon niet slapen omdat mijn maag protesteerde. Dat heb ik nu altijd als ik ga slapen : een harde 'bol' in mijn maag of darmen die je dan voelt bewegen, alsof ik een struisvogelei heb ingeslikt. Eigenlijk een beetje zoals een slang een object inslikt dat veel groter is dan zijn mond. Heb ik honger? Wel, weiger ik hier aan toe te geven, want ik ben te lui om na eventuele nachtelijke eetpartijen mijn tanden terug te poetsen. De klassieke warme melk met honing is hierop een uitzondering. Bovendien herinnerde ik me dat ik het brood vergeten was uit te halen.

Dus bij deze gezegd en gedaan. Blij dat ik gezegend ben met snelle vingers, zodat ik me nog voor 4.45u bedwaarts kan begeven. Goeienacht voor ons, en goedemorgen aan onze vrienden en familie in België (en Nederland ;-)).