Week 11 -12 : Koreaans

Het einde van de werkweek is in zicht. Ben naar 'Radio 1' aan het luisteren op de andere laptop. Omdat het nu nacht is in België, krijg je niet al het gebabbel dat je normaal wel hebt overdag op radio 1. Zaaaalig. Er is af en toe een Belgische stem die mij gezelschap houdt, goede muziek en ik voel me een pak minder alleen. Kon me heel even zo goed als in België wanen :-).

De laatste dagen ben ik bezig geweest met de voorbereiding van mijn 'final quarter' presentatie voor mijn avondles Koreaans. Morgen moeten alle leerlingen van Adroit College een presentatie doen voor gans de school, als soort van 'afstudeerproject' van het kwartaal. Gevolgd door een filmavond, maar ik weet niet of ik zo lang ga blijven. Het is al een tijdje geleden dat ik een presentatie gegeven heb. Ben toch tikkeltje zenuwachtig hiervoor. Ach ja, gewoon doen en morgenavond is het weer voorbij.

Eigenlijk is het wel best vreemd, hoe een interesse voor een bepaalde taal en cultuur begint te groeien. Een paar jaar geleden ben ik Japans op CLT beginnen volgen, omdat ik het altijd wel een grappig klinkende taal vond. In tegenstelling tot de meesten van mijn klas toen, keek en las ik geen manga's of luisterde ik niet naar Japanse muziek of drama's. Keek wel graag naar de films van Takeshi Kitano en van Hayao Miyazaki. En natuurlijk eten we allemaal graag sushi en sashimi.
Misschien was 2 jaar achter elkaar onaandachtig Chinees te volgen in het vijfde jaar - de eerste keer gehouden op vrijdagavond en de tweede keer op zaterdagochtend - de belangrijkste reden om van taal te veranderen. En ook omwille van het uitgaan misschien, in de jongere turbulentere tijden ;-)). Chinees ben ik dan weer gaan volgen, omdat ik zoals de meeste 2de generatie Chinezen in België onze eigen taal niet zo goed beheers. Spijt heb ik hiervan nooit gehad, het is het beste dat ik ooit heb gedaan in mijn leven. Daar op CLT heb ik mijn beste vrienden voor het leven leren kennen !! Ondertussen is dat al 10 jaar geleden !!
De interesse voor Koreaans is eigenlijk bij Li Jen begonnen met de kennismaking van de Koreaanse keuken in Nieuw-Zeeland. En toen wij vanaf januari dit jaar Koreaanse drama's zijn beginnen volgen - om de tijd te doden terwijl we op Li Jens werkvisum wachtten - was voor mij het hek ook van de dam. In vergelijking met andere k-drama freaks, zijn wij eigenlijk maar heel gematigde fans. Maar laatste tijd stonden onze sociale activiteiten toch veeleer in het teken van Korea.

Vorige week dinsdag zijn Li Jen en ik nog in de avond naar San Francisco geweest voor een voorstelling van traditionele Koreaanse dans en muziek in the Herbst Theatre. We waren een klein half uurtje te laat toegekomen op de voorstelling, omdat mijn leerkracht blijkbaar een verkeerd uur per e-mail had doorgegeven. Gelukkig moesten we niet te lang naar zitplaatsen zoeken in het donker. De voorstelling was een initiatief van het Koreaanse consulaat in San Francisco om de Koreaanse cultuur (naast de overgeconsumeerde k-drama en k-popmuziek) te promoten. Studenten Koreaans en partners kregen gratis toegang. De voorstelling was heel interessant, de muziek vooral heel rustgevend. Veel muziekinstrumenten, vooral de strijk- en percussie-, hebben veel gemeen met de traditionele Chinese muziekinstrumenten. Na de voorstelling kon het publiek kennismaken met de artiesten in de lobby. Het was best wel grappig even tussen allemaal Koreanen te vertoeven, van gewone mensen tot de high society Koreanen, al dan niet in traditionele gewaden,... ze wilden allemaal op de foto met de blijkbaar toch bekende artiesten.

Nu ik er even aan terugdenk, tijdens ons huwelijksreis zaten we op een gegeven moment toevallig op een boottrip met allemaal Koreaanse honeymoon-koppels. Jaja, Koreanen gaan in massa samen op huwelijksreis :-). Het grappige was dat de crew van de boot dachten dat wij er ook bij hoorden, omdat Li Jen zijn achternaam 'Choi' was, een van de meest voorkomende Koreaanse achternamen.

En eergisteren gingen we met de leerlingen van twee klassen Koreaans en de leerkracht eten in 'Tutti's'. Al doet de naam eerder Italiaans aan, hier serveert men volgens de leerkracht de beste Koreaanse gerechten in de regio tegen redelijke prijs. Uiteraard was Li Jen als enige niet-leerling mee. Onze tafel was die avond compleet Aziatisch bevolkt : Li Jen, ik, Jennii (een Viëtnamees meisje van mijn klas die net afgestudeerd is in dramatiek, editor bij een tijdschrift en ambities om actrice te worden), George (een schuchtere Filippijnse leerkracht-acteur, jawel, een schuchtere acteur), Stacey (een kwart Koreaans - drie kwart Japanse ingenieur van de 4de generatie en die geen van beide moedertalen spreekt), Monica (een Filippijns meisje die met Kerstmis 2 weken naar Korea gaat om haar favoriete minus-20 boysband 'Big Bang' te zien optreden) en onze leerkracht Koo Eun-hee.

En om die avond correct af te sluiten, zijn we daarna gaan zingen in Arirang karaoke. Een uitgebreid complex met meerdere privé-kamertjes, volledig geautomatiseerd. Onder supervisie van een superenthousiaste leerkracht, moest ieder minstens één liedje zingen. Als beginnende student kon ik uiteraard geen enkel lied in het Koreaans brengen, met uitzondering van enkele woorden die ik herkende in heeeeeeel trage liedjes. Het Filippijns meisje daarentegen kon blijkbaar alle teksten van haar droomidolen 'Big Bang' van buiten rappen. We waren zeer onder de indruk, YO... YO dus hebben Li Jen en ik onze maar stemmen geforceerd op oudere liedjes als 'Iris' van GooGoo Dolls, 'A Whole New World' en heel cheezy 'Ma Endeoleseu Leobeu' - lees 'My Endless Love' op zijn Koreaans.