Maar eind vorig jaar is de housing bubble dus geexplodeert, heel wat mensen waren niet meer in staat hun lening af te betalen, hebben hun huis opgegeven, de banken die hen geld geleend hebben zijn failliet gegaan, de mensen die belegd hebben bij die banken zitten met de gebakken peren... Diegene die hun huis nog wel hebben, zagen de waarde van hun huis ineenkrimpen en voelden zich ineens een heel pak minder rijk. Koppel dit met de inflatie waar niets aan gedaan wordt, stijgende voedselprijzen, benzineprijzen die naar de 4$ per gallon schieten (naar Nederbelgische normen toch nog altijd een miezerige 70eurocent per liter...), de zwakke dollar, hogere werkloosheid,... dan zakt de consumer confidence tot een dieptepunt. En dus gaat men besparen op de extraatjes waar men wel controle over heeft zoals uit eten, kleding, electronics, meubels, een haircut, health and beauty, Starbucks,... En da's een ramp voor de US. Als de Amerikaan niet meer consumeert dan zit de US economy, welke voor 75% draait op consumptie, met een zwaar probleem. Deze baviaan ontkent nog altijd dat de US in een recessie zit ...
Wielertoerist
Eind april, het is mooi weer, de temperaturen stijgen. De woonkamer in ons apartementje is naar het oosten gericht en eigenlijk ben ik daar best wel tevreden mee. Hadden we er eentje gepakt met ligging naar het zuiden, wat oorspronkelijk ons gedacht was, dan had het hier binnenin een heel pak warmer geweest want van isolatie hebben ze hier nog nooit gehoord. Ideaal weer om de wielertoerist uit te hangen dit weekend. Ik had een route gepland langs de rand van de heuvels en blijkbaar was ik niet de enige. Maar in vergelijking met de snelheidsduivels op hun koersfietsen leek ik een complete amateur op mijn plooifietske. Met de stralende zon en de droogte in de vallei ben je direct uitgedroogd op een fietstocht. Je kan gemakkelijk een liter vocht per uur verliezen zonder dat je zweet en zonder dat je er iets van merkt. Zoals altijd had ik te weinig water bij en tegen de avond zou ik door dehydration met een barstende hoofdpijn zitten...
Halverwege op mijn route ben ik langs de campus van Stanford University gefietst. Best wel indrukwekkend. De campus is ongelofelijk groot, ik schat zo'n twee keer zo groot als Leuven. Ongetwijfeld is dit een van de meest prestigieuze universiteiten ter wereld en hier afstuderen heeft wel iets. Maar er hangt natuurlijk wel een prijskaartje aan vast. De tuition fee is zo'n 40K$ per jaar... Maar aan het sjofele geslenter van de studentjes op hun flip flops denk ik niet dat zij zich daar zorgen om maken of iets merken van een recessie. Even kreeg ik bijna heimwee naar de zorgeloze studententijd...
Op de terugweg effie langs de Costco geweest. In tegenstelling tot WalMart en Target, heeft Costco wel een iets uitgebreidere keuze aan vers eten. Ik kom hier om mijn voorraad fruit en vlees voor de komende weken in te slaan. Costco is het typisch voorbeeld van American consumerism. Alles is in grote hoeveelheden hier. Je kan het best vergelijken met de Makro, naar naast die pot frietsaus van 10 liter, kan je hier ook diamanten ringen van 50K$ vinden. Het is een formule die aanslaat bij de klant en niet enkel hier. Volgens Lai Tjong hebben zelfs Costco in Seoul. Ook hier is weinig te merken van de recessie. De karretjes zijn goed volgeladen. Uit voorzorg hebben ze echter wel een limiet gezet op de hoeveelheid rijst die je kan inslaan. Naar het schijnt zijn er al wat Aziaten beginnen hamsteren uit schrik voor stijgende rijstprijzen...
No comments:
Post a Comment