Happy 2008

... Zoals de meesten onder jullie wel weten van ons, wij zijn absoluut geen 'kei' in het sturen van kaartjes en zeker niet rond Kerst en Nieuwjaar. Ooit hebben wij zelfs een poging gedaan om ze te schrijven, een week of zo voor Kerst, maar uit luiheid hebben we die weer laten liggen en vergeten, tot het volgende jaar zodat we sommigen konden verrassen met 2 kaartjes : ene van het voorbije jaar en ene van het volgende jaar :)

Alle clichés van de beste wensen hier nog op een rijtje, maar wel oprecht gemeend : voor iedereen een gezond en vooral gelukkig nieuwjaar gewenst. Hopen dat iedereen zijn goede voornemens realiseert (stoppen met roken (W.), beginnen trainen voor de marathon in april :-), een lief vinden,...) en dat jullie diepste wensen mogen uitkomen. Eén ding heb ik me al gerealiseerd nu wij hier in de States zijn beland : het is nooit te laat om je dromen na te jagen als het moment zich voor doet !

In ieder geval, voor jullie in België en Nederland is het nog een dikke 4 uur aftellen vooraleer de eerste champagne zal knallen, amuseer jullie nog goed! Bij ons is de dag maar net begonnen, ondertussen in San Diego beland. Ook al zijn we ver weg en onderweg, wij denken van tijd tot tijd toch terug aan de mensen van thuis...

Road trip South California : onderweg

Goedemorgen allemaal vanuit Palm Springs, South California. We zijn gisterenavond hier beland in een motel waar we net een uitgebreid en vooral GRATIS ontbijt hebben mogen eten, op een bankje buiten in de vroege ochtendzond. We zitten in het gebied van de 'Low Desert' en trekken vandaag richting Yucca Valley en Twentynine Palms om een dag in 'Joshua Tree National Park' te wandelen.
Beetje weinig tijd om heel onze route uit te leggen, een uitgebreid verslag zal nog volgen. De route tot nu toe gevolgd is : Mountain View - San Jose - Monterey - via Pacific Highway naar - Santa Barbara - over Los Angeles naar - Palm Springs. Morgen zullen we verder zuidwaarts trekken richting San Diego, waar we waarschijnlijk Nieuwjaar zullen doorbrengen. Misschien vanavond wat uitgebreider verslag, nu rap inpakken voor onze dagtrip...

Post X'mas, pre N'year

Begin van tweede kerstdag hier. Blij dat ik Kerstmis overleefd heb, grotendeels slapend in bed doorgebracht gisteren. Rond de middag opgestaan met zwaar hoofd van hier tot ginder, ontbijt gegeten en terug in bed gekropen tot 18u in de avond. Li Jen heeft zich voor de eerste keer in ons verblijf hier in de US, rustig zijn eigen dingen kunnen doen, zonder dat ik teveel rond hem hang. Het is tenslotte ook vakantie voor hem he :-)). Het vrouwke voelde zich al een pak beter tegen de avond en we hebben Kerstavond dan ook gewoon thuis gevierd of eigenlijk hebben we het niet gevierd en gedaan alsof het een dag was als een ander. Het enige bijzondere gisteren, was dat ik MANGOPUDDING heb gemaakt (ben ik iemand aan het jaloers maken ondertussen, whoehahaha) en die ik vanavond ga verorberen. De rest van de avond doorgebracht zoals anders : 'City Hunter' gekeken (lachen geblazen met pervert hentai Saeba Ryo, een van Li Jen's favoriete manga-helden uit de jaren '80) en daarna de rest van 'Winter Sonata'. Toegegeven, ik was eigenlijk niet zo'n echte fan van 'dramatische' Koreaanse series à la 'Autumn in my heart' waar om de vijf minuten droevige wendingen in gebeuren met gemiddeld 50% huilbuien tijdens een episode.... maar 'Winter Sonata' van dezelfde regisseur heeft me toch wel gepakt.

Ondertussen is Li Jen net terug van Hertz : we hebben voor een week een wagentje gehuurd nu we ons voorlopig Californisch rijbewijs hebben en gaan vandaag eerst en vooral 'grote aankopen' doen met de wagen, zodat we niet meer voor de komende maanden alles per openbaar vervoer of fiets moeten sleuren. Jippie hey !!! De rest van de week is nog niet echt gepland, maar het ziet er naar uit dat we richting Zuid-California gaan trekken en misschien Nieuwjaar ergens in een woestijn, onder de sterren? Wie weet...

Merry X'mas

Lieve familie en vrienden. Mijn 'state of mind' is niet te beschrijven op dit ogenblik. Het is ondertussen al 5u in de ochtend en ik kan de slaap niet vatten in deze 5 uur jonge Kerstochtend. Kan alleen maar zeggen : ik mis jullie verschrikkelijk, zeker in zo'n tijden. Maar ik beloof, als alles goed gaat, ben ik tegen maart weer even terug in België. Tijd om pinten te pakken en een goede babbel en shake :-)).
Merry X'mas, en koester de dierbaren dichtbij je !!

Week 13 : 3 maanden USA

Het is weer nacht, wanneer ik aan dit stukje tekst begin. Weer heel veel dingen bezig in mijn hoofd. Li Jen al gaan slapen en ik ben terug uit bed gekropen, tijd om te schrijven. Radio 1 op de achtergrond, België ontwaakt op de eerste dag van de Kerstvakantie...
Ondertussen is de week weer voorbijgevlogen en weet ik weer niet waar ik moet beginnen vertellen. Misschien een keer anders aanpakken : geen data, maar gebeurtenissen, at random.

Te laat op presentatie
Vorige week werd het herfstkwartaal Koreaans afgesloten met een eindpresentatie van alle studenten voor de ganse school. De presentatie zou doorgaan om 17.30u met een receptie, waarbij ieder zijn favoriete gerecht mocht meenemen of maken. Wij kozen voor gestoomde kleine aubergines in Aziatische dressing à la Jamie Oliver. Eerst in de ochtend nog wat boodschappen gedaan per fietske en ook meteen een klein elektrisch verwarmingstoestel (blazerke) gekocht. Elektrisch is niet meteen de meest ecologische manier van verwarmen, maar het alternatief - een in de buitenmuur ingebouwde airco- combo verwarmingsbak met gratis brandgeur luchtverfrisser - was niet veel beter. Enfin tenminste zal het klein toestelletje een pak minder stroom verbruiken.
Dus tegen de late middag, iets na 3u waren we terug thuis en kookten we onszelf eerst een middagmaal : een supereenvoudige maar lekkere pasta met broccoli, ansjovis en parmezaanse kaas, ook Jamie ;-)). Iets voor 4u gegeten en daarna begonnen we op het gemak aan onze aubergines en rijst. Toen we tegen een uur of 5 nog even aan het wachten waren op de rijst, viel ineens onze 'frank' dat we ons al de hele tijd van tijd hadden vergist... We moesten al om 16.30u vertrokken zijn om tegen 17.30 in Milpitas te geraken !! Naar de leerkracht gebeld om mijn presentatie helemaal naar het einde te schuiven en dat we 1u later gingen aankomen dan voorzien - shame shame on me !! Rap alles ingepakt en de vouwfietsen maar meegenomen om sneller van de tramhalte tot de school te geraken. Gans de rit op de lightrail onrustig dat ik was : eerst nog te laat voor gans de school en dan nog eens presentatie. Typisch ik. Moest toch echt wel lukken om op die dag van uur te vergissen... Pfffft... Gelukkig eind goed, al goed. Bij aankomst heb ik me verontschuldigd met beleefde buiging, mijn presentatie goed gedaan, mijn certificaat ontvangen, en achteraf goed om gelachen. Smile :-))

Grappige Indiërs
Die dag 's avonds na de presentatie, terwijl we op de tram aan het wachten waren, vroeg een groepje van 3 Indiërs ons om van hen foto's te nemen. Grappige kerels. We raakten aan de praat en bleek dat zij allen dit jaar geappliceerd hebben voor een H-1B visa (zoals Li Jen), maar dat enkel 1 van hen uit de 'random' loting is getrokken (zoals Li Jen). De 2 anderen werkten hier met een tijdelijke vergunning voor 3 maanden. Van het een kwam het ander en werden Li Jen en ik in hun kiekjes vereeuwigd :-)


Waarom wij - wijs wordende wasexperten - woensdag weer witwas wilden wassen ...
Wel...we wisten weer welk wasmiddel witwas witter wast EN waar weer warm water was. Want, alle gekheid op een stokje, hebben we deze week een manier ontdekt om te vermijden dat onze waspoeder op onze kleren blijft kleven : de 'top-load' machine eerst met warm water laten vollopen, daarop het wasmiddel toevoegen zodat het zich goed vermengd en dan pas de kleren toevoegen.
WAUW ;-))

De Lift
In mijn jonge tijden kreeg ik menig nachtmerrie na het zien van deze Nederlandse horrorfilm (van Dick Maas, ook bekend van spraakmakende 'Flodder' met Nederlandse pre-Pamela Tatjana Simic) over een aantal mysterieuze dood- of ongevallen met een lift. Een aanrader aan iedereen die van goeie sobere koude horror houdt, à la de Japanse 'Ring(u)' - hier geen link omdat ik nog altijd niet goed ben van de SUPERENGE cover / filmposter van deze horrorfilm. En neen, niet de Amerikaanse remake 'The Ring' gaan bekijken, maar de originele versie in het Japans !!
Li Jen heeft deze week 15 minuten vastgezeten in de lift van zijn werk toen hij op weg naar huis was. .. De lift bleef plotseling steken en zoals je meestal in een film ziet, heeft Li Jen via de intercom om assistentie gevraagd. Hij werd wel een beetje zenuwachtig en zweterig, maar dapper als mijn ventje was, is hij niet beginnen hyperventileren of panikeren. Dan plots, zonder enige verklaring, schoot de lift terug in beweging. Beneden aangekomen stond de technieker van dienst Li Jen op te wachten en vroeg hem of hij degene was die vastzat. Nochtans was de technieker nog niet in actie geschoten... BRRRR. Ik krijg gewoon weer kippenvel als ik aan die film denk...

Californian driver license
En dan nu iets helemaal anders en goed nieuws: Li Jen en ik hebben vandaag (ondertussen gisteren dus) onze schriftelijke test voor het Californisch rijbewijs afgelegd. Resultaat : LT 100% en LJ 97%. Jippie hey !! Daar zijn we dan ook eindelijk van af.
Eigenlijk was ik niet van plan het examen zo vlug af te leggen en ging ik wachten tot Li Jen zijn rijbewijs ging halen en we een auto zouden hebben... Maar omdat hij deze week toch aan het studeren was in de avond, ben ik solidair geweest en heb ik maar meegedaan. En maar goed ook. Nu op naar het praktisch examen voor een mobieler leven !!

Week 11 -12 : Koreaans

Het einde van de werkweek is in zicht. Ben naar 'Radio 1' aan het luisteren op de andere laptop. Omdat het nu nacht is in België, krijg je niet al het gebabbel dat je normaal wel hebt overdag op radio 1. Zaaaalig. Er is af en toe een Belgische stem die mij gezelschap houdt, goede muziek en ik voel me een pak minder alleen. Kon me heel even zo goed als in België wanen :-).

De laatste dagen ben ik bezig geweest met de voorbereiding van mijn 'final quarter' presentatie voor mijn avondles Koreaans. Morgen moeten alle leerlingen van Adroit College een presentatie doen voor gans de school, als soort van 'afstudeerproject' van het kwartaal. Gevolgd door een filmavond, maar ik weet niet of ik zo lang ga blijven. Het is al een tijdje geleden dat ik een presentatie gegeven heb. Ben toch tikkeltje zenuwachtig hiervoor. Ach ja, gewoon doen en morgenavond is het weer voorbij.

Eigenlijk is het wel best vreemd, hoe een interesse voor een bepaalde taal en cultuur begint te groeien. Een paar jaar geleden ben ik Japans op CLT beginnen volgen, omdat ik het altijd wel een grappig klinkende taal vond. In tegenstelling tot de meesten van mijn klas toen, keek en las ik geen manga's of luisterde ik niet naar Japanse muziek of drama's. Keek wel graag naar de films van Takeshi Kitano en van Hayao Miyazaki. En natuurlijk eten we allemaal graag sushi en sashimi.
Misschien was 2 jaar achter elkaar onaandachtig Chinees te volgen in het vijfde jaar - de eerste keer gehouden op vrijdagavond en de tweede keer op zaterdagochtend - de belangrijkste reden om van taal te veranderen. En ook omwille van het uitgaan misschien, in de jongere turbulentere tijden ;-)). Chinees ben ik dan weer gaan volgen, omdat ik zoals de meeste 2de generatie Chinezen in België onze eigen taal niet zo goed beheers. Spijt heb ik hiervan nooit gehad, het is het beste dat ik ooit heb gedaan in mijn leven. Daar op CLT heb ik mijn beste vrienden voor het leven leren kennen !! Ondertussen is dat al 10 jaar geleden !!
De interesse voor Koreaans is eigenlijk bij Li Jen begonnen met de kennismaking van de Koreaanse keuken in Nieuw-Zeeland. En toen wij vanaf januari dit jaar Koreaanse drama's zijn beginnen volgen - om de tijd te doden terwijl we op Li Jens werkvisum wachtten - was voor mij het hek ook van de dam. In vergelijking met andere k-drama freaks, zijn wij eigenlijk maar heel gematigde fans. Maar laatste tijd stonden onze sociale activiteiten toch veeleer in het teken van Korea.

Vorige week dinsdag zijn Li Jen en ik nog in de avond naar San Francisco geweest voor een voorstelling van traditionele Koreaanse dans en muziek in the Herbst Theatre. We waren een klein half uurtje te laat toegekomen op de voorstelling, omdat mijn leerkracht blijkbaar een verkeerd uur per e-mail had doorgegeven. Gelukkig moesten we niet te lang naar zitplaatsen zoeken in het donker. De voorstelling was een initiatief van het Koreaanse consulaat in San Francisco om de Koreaanse cultuur (naast de overgeconsumeerde k-drama en k-popmuziek) te promoten. Studenten Koreaans en partners kregen gratis toegang. De voorstelling was heel interessant, de muziek vooral heel rustgevend. Veel muziekinstrumenten, vooral de strijk- en percussie-, hebben veel gemeen met de traditionele Chinese muziekinstrumenten. Na de voorstelling kon het publiek kennismaken met de artiesten in de lobby. Het was best wel grappig even tussen allemaal Koreanen te vertoeven, van gewone mensen tot de high society Koreanen, al dan niet in traditionele gewaden,... ze wilden allemaal op de foto met de blijkbaar toch bekende artiesten.

Nu ik er even aan terugdenk, tijdens ons huwelijksreis zaten we op een gegeven moment toevallig op een boottrip met allemaal Koreaanse honeymoon-koppels. Jaja, Koreanen gaan in massa samen op huwelijksreis :-). Het grappige was dat de crew van de boot dachten dat wij er ook bij hoorden, omdat Li Jen zijn achternaam 'Choi' was, een van de meest voorkomende Koreaanse achternamen.

En eergisteren gingen we met de leerlingen van twee klassen Koreaans en de leerkracht eten in 'Tutti's'. Al doet de naam eerder Italiaans aan, hier serveert men volgens de leerkracht de beste Koreaanse gerechten in de regio tegen redelijke prijs. Uiteraard was Li Jen als enige niet-leerling mee. Onze tafel was die avond compleet Aziatisch bevolkt : Li Jen, ik, Jennii (een Viëtnamees meisje van mijn klas die net afgestudeerd is in dramatiek, editor bij een tijdschrift en ambities om actrice te worden), George (een schuchtere Filippijnse leerkracht-acteur, jawel, een schuchtere acteur), Stacey (een kwart Koreaans - drie kwart Japanse ingenieur van de 4de generatie en die geen van beide moedertalen spreekt), Monica (een Filippijns meisje die met Kerstmis 2 weken naar Korea gaat om haar favoriete minus-20 boysband 'Big Bang' te zien optreden) en onze leerkracht Koo Eun-hee.

En om die avond correct af te sluiten, zijn we daarna gaan zingen in Arirang karaoke. Een uitgebreid complex met meerdere privé-kamertjes, volledig geautomatiseerd. Onder supervisie van een superenthousiaste leerkracht, moest ieder minstens één liedje zingen. Als beginnende student kon ik uiteraard geen enkel lied in het Koreaans brengen, met uitzondering van enkele woorden die ik herkende in heeeeeeel trage liedjes. Het Filippijns meisje daarentegen kon blijkbaar alle teksten van haar droomidolen 'Big Bang' van buiten rappen. We waren zeer onder de indruk, YO... YO dus hebben Li Jen en ik onze maar stemmen geforceerd op oudere liedjes als 'Iris' van GooGoo Dolls, 'A Whole New World' en heel cheezy 'Ma Endeoleseu Leobeu' - lees 'My Endless Love' op zijn Koreaans.

Brrrrr....

Aan het genieten van een Nissin Cupnoodle Shrimp Flavor. Nog net de laatste restjes van de met smaakversterkers verrijkte warme soep aan het opdrinken. BRRrrrrr.... het is koud in het appartement. Jawel, jullie lezen het goed : KOUD. Misschien ben ik wel een koukleum geworden sinds ik in de States ben en teveel verwend door de Californische zon, maar hier zit ik dan met mijn warme vingertoploze handschoenen aan de pc te tokkelen. Buiten is het 13°C, eigenlijk redelijk aangenaam warm herfst-winterweer, zou ik zeggen, maar binnen is het toch wel om te bevriezen.
De reden hiervoor is misschien omdat de woningen hier niet geïsoleerd zijn en we hebben geen verwarming, tenzij je het ingebouwde blazerke in de muur een verwarming kan noemen. Heb al een paar keer proberen aan te zetten, maar durf het niet teveel meer, want ons rookalarm gaat steeds af omwille van de branderige geur die het blazerke verspreidt. Misschien binnenkort eens aan de onderhoudsman vragen wat er mis is met onze blazers, ofwel zelf ene gaan halen.
Ben wel blij dat we op de verdieping zitten, in de veronderstelling dat warmte altijd stijgt, hoop ik dat we een beetje profiteren van de warmte van onze onderburen ;-). Allé, ik denk toch niet dat de woningen geïsoleerd zijn. In België hebben de houtskeletwoningen minstens 14cm isolatie in dragende buitenwanden, terwijl de totaal afgewerkte buitenwand (sidings en binnenbekleding) van ons appartement hier amper 13cm bedraagt. Dit wil dus zeggen dat men hier waarschijnlijk met houtskeletjes van 9cm bouwt. Hmmm... beetje beroepsmisvorming van een voorlopig werkloze architect, maar kon het weer niet nalaten om het na te kijken. Bij momenten heb ik het gevoel dat ik mijn werk toch wel een beetje mis.

Weekend winkelen en natuur

Vandaag goed uitgeslapen en vol frisse moed beginnen aan een nieuwe dag. In tegenstelling tot in België word ik hier elke dag wel graag wakker, misschien omdat er geen bepaalde verwachtingen zijn van de dag en het allerbelangrijkste : ik heb tijd. In België ging ik dan weer graag slapen, terwijl ik hier niet altijd goed in slaap val.
De hemel kleurt helderblauw en de ochtendzon is net mijn balkon gepasseerd. De laatste tijd is het hier toch wat frisser aan het worden : overdag rond 13 à 14°C en in de nacht al wat dichter tegen het vriespunt.
We hebben de meeste van onze winterkleren in België achtergelaten, omdat ik niet wist dat het hier in de winter ook wat kouder kon zijn. Ik mis vooral mijn langere langs binnen gevoerde leren jas, een jas waar ik al jaren lang op zoek naar was en die ik eindelijk vorig jaar tegenkwam ergens in een winkel in Antwerpen. Ben redelijk kieskeurig wat kleren betreft, meestal gaat de fut eruit om te winkelen, omdat er teveel keuze is. Heb niet het geduld om te winkelen voor mezelf, maar winkelen voor andere mensen vind ik dan wel plezanter. Maar dit weekend, was het toch verplicht winkelen-weekend vooral voor warmere kleren.

Zaterdag (08/12/07) een dagpas gekocht richting Westfield Valley Fair, waar we vorige keer enkel met een broodmachine zijn teruggekomen. Li Jen ging kijken voor een winterjas en ik voor extra truien. Li Jen heeft de jas die hij op eerste zicht wel zag zitten, toch maar laten liggen, omdat het gewoon een anderskleurige versie was van degene die hij al aan had. En ik heb twee wollen vesten op de kop getikt die ieder 50$ in afslag waren :-), en dit op 2 weken na het begin van de solden hier. Tussendoor een pizza gegeten en ik een bubble tea gedronken, een smaak gekozen (blueberries) die ik niet in Mountain View's Tapioca Express kon drinken. Ah ja, mijn doel hier is alle smaken bubble tea uit te proberen ! Onlangs heb ik ergens anders een papaya bubble tea gedronken, omdat Samuel zei dat deze smaak voor hem de max was... Mijn favoriet blijft toch bij de zuurdere fruitsmaken (lychee, green apple, grape, passion fruit, pineapple) en MANGO & TARO natuurlijk :-)).
Tegen de avond vanuit Valley Fair de bus gepakt richting San Antonio om daar onze gewone boodschappen te doen. De busrit duurt normaal iets meer dan een uur, maar tijd vloog omdat er weer interessante mensen op de bus zaten. We zaten helemaal achteraan de bus en waren in het Nederlands tegen elkaar bezig, want geen 'kat' hier die op de bus Nederlands zou verstaan, dachten we... Rechts van ons zat een jonge, redelijke alternatieve gast met krullerig lang haar, naar muziek te luisteren uit zijn koptelefoon. Zag er geen Amerikaan uit. Beetje later stapten twee andere jonge gasten op en begonnen met hem een gesprek aan te knopen, alsook met ons. Bleken alledrie de gasten op De Anza College te studeren. Een Iraniër die al heel zijn leven in California woonde en momenteel in San José verbleef - studeerde electronic engineering (zoals Li Jen). De tweede gast was een Indiër, die een beetje van overal in de States kwam : Chicago, New Jersey, Minnesota en nu San José. En de kerel met zijn koptelefoon bleek half Joods langs vaders kant te zijn, en half Nederlands langs moeders kant. SLIK ! Toen wij vertelden dat wij van België waren, begon hij in het Nederlands tegen ons en wilde het nog lukken dat hij 9 jaar in Rotterdam heeft gewoond, mijn geboortestad ! Wereld is klein. Hij komt van een 'dorp' dichtbij Tel-Aviv en uiteraard werd er ook even gesproken over de politieke toestand daar. Komt erop neer dat veel mensen ter plaatse - zowel Palestijnen als Joden - tegen de oorlog zijn die zo breed in de pers wordt uitgesmeerd, maar dat er eigenlijk op lokaal vlak niet veel tegen kan gedaan worden. Hij was eerder een pacifist, wat dat betrof. Wonen in Israël is niet zo gevaarlijk, zolang men maar binnen zijn eigen gebied blijft. Hij studeerde 'muziek' en wilde daarna terug naar Nederland gaan. Daarop hebben wij nog even de politieke situatie in België uitgelegd (uitgelachen), want het is toch ongelooflijk belachelijk, dat een klein land als België toch zo'n grote politieke crisis kan meemaken. Alleszins toch zeker als je dit op wereldvlak vergelijkt.
Het was een aangenaam gesprek met alledrie de gasten en bij het afstappen nam de half Jood-Nederlander met een oer-Hollandse 'Doeg' afscheid van ons ;-). Doei !!

Zo een ganse dag winkelen was toch wel vermoeiend, zeker als je voortdurend met openbaar vervoer moet reizen en alles zo ver van elkaar ligt. Ondertussen went het wel, maar we gaan binnenkort toch wel ons theoretisch examen eens afleggen en een Californisch rijbewijs halen. Of we dan nog een auto gaan kopen, is een andere vraag. Misschien zullen we er even mee wachten en gewoon een auto huren voor het weekend...

Zondag (09/12/07) was voor ons dan ook een aangename verademing toen we ons 'fietsken' pakten om richting de baai te fietsen. Het is de eerste keer sinds ons verhuis naar de States dat we een beetje ongerepte 'natuur' hebben gezien. 'Ongerept' is veel gezegd, want uiteindelijk was de route toch redelijk goed aangelegd. Maar toch, een keer in een omgeving zijn zonder gebouwen en asfalt wegen doet toch wel goed. Li Jen en ik kunnen toch wel echt genieten van zo'n dagje zon en groen. Zondag was bovendien de ideale fietsdag onder een heldere hemel en aangenaam zachte najaarszon.

Wij wonen in the Whisman Area van Mountain View, een driehoekje gevormd door de highways 101, 237 en 85 : op een 25-minuten wandelafstand van downtown Mountain View en dicht bij een van de ingangen van Stevens Creek Trail. Via Creekside Park leidt een verhoogd fiets-/wandelpad ons eerst langs het terrein van NASA Ames, een van de onderzoekscentra van de NASA. Het indrukwekkend koepelgebouw en de gigantische uitlaat van het hoofdgebouw daar, voedt onze verbeelding van allerlei 'vliegmachines'.
Op het einde van het pad is het begin van de prachtige baai-omgeving in zicht : moerasachtige vegetatie, vogels en water.

Week 10 - 11 : Hundred pounds of flower

Laatste tijd niet veel tijd kunnen maken om veel in de blog te schrijven. Geschreven, dat wel, veel in mails en in de vorm van huiswerk voor mijn avondlessen. Geloof het of niet, maar ik heb het toch druk gehad. Vandaag naar mijn voorlaatste avondles Koreaans van het kwartaal gegaan. Volgende week is het niet echt les maar zullen we met 2 klassen uit eten gaan in een Koreaans restaurant met de bedoeling in het Koreaans eten te bestellen. En volgende week zaterdag zullen we een korte presentatie houden voor de ganse school als een soort van 'eindevaluatie'. Mijn eerste kwartaal avondles zit er dus bijna op. Voor de volgende 10 weken les vanaf januari wordt het weer 300$ dokken. Zit er wel dik in dat ik toch nog een kwartaal ga blijven volgen... Alleen nog aan het nadenken hoe ik dat ga regelen met het vervoer. Laatste tijd is de weg heen en terug nogal eenzaam. De Indiër van mijn klas met zijn sjieke bakkie komt tegenwoordig niet meer en dus probeer ik na de les gedurende de nog resterende 20 minuten te spurten naar de tram omdat ik anders anderhalve uur in niemandsland in de kou moet wachten. Gevolg is dat ik vaak maagpijn krijg van me zo te haasten.
Heb niet zo lang geleden gezegd dat ik eens een nieuwe route richting school ging proberen, omdat die parkingroute me toch te donker en eenzaam was, maar wat blijkt dat ik bij oude gewoonten blijf. Na ons bezoekje LA, heb ik echt wel het gevoel dat SF Bay Area super safe is ;-).

Over oude gewoonten gesproken, ben laatste tijd weer veel 's nachts wakker, hoewel ik vorige week een normaal ritme had. Momenteel op het brood aan het wachten, dat normaal binnen een half uurtje uit de oven zal komen.

Vorige week was een goeie oude vriend van mij, Samuel, langsgekomen. Hij is een expat IT'er die in North Carolina zit en hij was voor een week werk in Sunnyvale. We kennen elkaar als sinds baby-tijd, althans ikke als baby en hij als peuter. Mijn familie woonde toen nog in Nederland en we gingen vaak bij een gemeenschappelijke vriend van ons (met wie ik jammer genoeg alle contact heb verloren) spelen. Eigenlijk herinner ik me niet meer zoveel van die tijd, mijn geheugen gaat maar terug tot toen ik een jaar of 4 was.
Het deed echt deugd om terug met iemand af te spreken na zo lang fysieke 'isolatie'. We hebben in de middag afgesproken en hebben geluncht in the 'Secret Garden'.... Drie keer raden wat voor een restaurant dat zou zijn? Klinkt een beetje Indisch of Kama Sutra-achtig, ..... maar het was Koreaans! Een collega van hem heeft dit restaurant zeer aanbevolen en blijkbaar was Sam hier in die week al 2x geweest. En gelijk had hij : het menu is heel gevarieerd en je krijgt bij het hoofdgerecht wel een stuk of 8 ongelooflijk lekkere bijgerechten. Sam heeft een 'samgyetang' besteld en ik een veggie 'dubu jjigae'. Alsof dat nog niet genoeg was daarenboven nog een extra plateau super lekker geroerbakte baby-inktvis / octopusjes. Buikje rond en vol gegeten, vroegen we ons af of we niet tot na de avond gingen rondkomen wat eten betreft...

Omdat hij een auto had, voerde hij me naar plekken waar ik tot nog toe nog niet ben geweest met Li Jen. Eigenlijk beetje shame shame on us, omdat we hier nu tenslotte al bijna 3 maand wonen en nog de omgeving nog niet helemaal uitgekamd hebben. Maar dat maakt het leven weer een stuk boeiender, om elke keer nieuwe dingen te ontdekken.
Hij heeft me nog meegenomen naar een aantal warenhuizen waar ik het bestaan niet van afwist, zoals Fry's : het paradijs voor de 'die hard' liefhebbers van alles wat met elektro, audio en video te maken heeft. Ik heb daar toch wel mooi een strijkijzer gekocht in plaats van een 52" LCD HDTV-scherm van 2500$. Omdat hij het een beetje zielig vond voor ons om altijd alles met de fiets of openbaar vervoer te sleuren, heeft hij voorgesteld om met zijn wagen 'serieus' te gaan winkelen. Met mij is hij naar een Koreaanse en dan naar een Chinese supermarkt in de buurt gereden, waar ze een heel afdeling hebben van verse LEVENDE vissen, kreeften, krabben tot zelfs levende zeeëgels en de in onze Aziatischee eetcultuur fel begeerde 'abalones' of 'bao yu'. Van dat laatste kan ik nog altijd niet begrijpen waarom die zo fel begeerd zijn, want ik lust ze eigenlijk niet zo echt.
Een beetje overdonderd door deze plotse vrijheid van even een auto bij de hand te hebben, wist ik niet zo goed wat te kopen, maar Samuel heeft heel goed zijn best gedaan om mij met menig producten te verleiden ;-)). Uiteindelijk zijn de belangrijkste aankopen een zak van 20 pond bruine rijst en gemengde rijst, 4 pakken diepvries 'taro'-stoombroodjes, 3 pakken verschillende soorten instant zwarte-sesam dessert, een pak zwarte 'tapioca pearls' en soba noodles.
Tegen de avond vergezelde Li Jen ons voordat we WEER gingen eten en zijn we naar de Costco gereden. We kwamen daar terug met wel 100 POND aan bloem !! Hier kom ik zeker enkele maanden mee toe :-). 't Was wel lachen met de mannen zo zeulen met joekels van zakken.

En natuurlijk zijn we terug gaan eten tegen de avond, al hadden Sam en ik ons buik nog half vol van de middag. Maar we konden Li Jen toch moeilijk al dat lekkers ontzeggen. Terug naar de Secret Garden, waar we één grote pot maaltijdsoep bestelden, oesters in een krokant jasje en warme kimchi met tofu. Het was heel gezellig en natuurlijk weer veel te veel eten.

Ook al hadden we ons vol gegeten, Sam had beloofd ons mee te nemen naar een plek waar ze lekkere mango-desserts maken, MANGO = YUMMIE en bij deze ook zo gebeurd. Ik weet niet zo goed meer waarover we aan het praten waren - want iedereen was nog high van het avondeten - maar we hebben heel wat afgelachen :-). Het resultaat was dat ik mijn eigen dessert op had en nog eens de helft van Li Jen en Sam omdat de jongens niet meer konden. Als het op nagerechten komt : YEAH, I am the Queen of Desserts !!

City of Angels III

Reisverslag van dag 3 citytrip naar Los Angeles...

zaterdag 24/11/07
Op tijd in de ochtend opgestaan om vroeg ontbijt te eten. Het beloofde een aangename warme dag te worden die dag. Het nieuws van de dag meldde dat sinds vorige nacht enkele vuurhaarden in Malibu waren ontdekt. Het brandde weer in de regio.
Na ontbijt onze rugzakken ingepakt en klaargemaakt om uit te checken. Nog even in de lobby mijn mail gecheckt en wat businformatie opgezocht. Op ons programma stond : El Pueblo, business district LA en Koreatown.

El Pueblo

... is het oudste stadsgedeelte van Los Angeles, gesticht op het einde van de 18de eeuw door de toenmalige Spaanse gouverneur van California. De wijk heeft een overwegend Spaans-Mexicaans karakter en hier bevindt zich ook de oudst bestaande woning in LA. Langs de 'Olvera Street' staan talrijke kleurrijke door Mexicanen uitgebaatte kraampjes van kleren, hoeden en snacks zoals churros. Uiteraard konden we het niet laten, zelfs vlak na het ontbijt, ervan te proeven. Ze waren alvast veel lekkerder dan degene die we op Sinksenfoor of Leuven Kermis hebben gegeten... en bovendien met kaneelsmaak... hmmm....

Business district LA
... bestaat vooral uit een aantal blokken van indrukwekkende en vooral hoge gebouwen. Achitecturaal niet veel bijzonders, toch niet als je de hoogbouw in Aziatische steden als Hong Kong of Tokyo al hebt gezien, maar toch... een skyline van hoogbouw is altijd mooi om naar te kijken.

Rond de middag even een break gepakt aan Pershing Square. Daar stonden een rij van kinderen te wachten tot de schaatsbaan openging. Het was best wel een gek zicht : schaatsen in hartje LA onder de palmbomen met een zon van 23°C. Moet kunnen :-).

Een aantal gebouwen die we langs binnen hebben bezocht : LA Central Library, Westin Bonaventure Hotel - omdat je daar met de buitenliften kan spelen tot 35 verdiepingen hoog en omdat onze governor Arnie daar met een paard in de lift heeft gezeten in de film 'True Lies' ;-)).

Maar het meest onder de indruk waren we toch wel van de Walt Disney Concert Hall van Frank O. Gehry. Nu we het toch over architecten hebben, zijn we op de weg richting de Concert Hall een oude klasgenoot van mij uit architectuur tegengekomen : WIET ! Eigenlijk zag ik hem niet aankomen - hij is ook een kop groter dan mij en ik kijk zelden naar boven als ik loop - en ben ik quasi tegen hem aangelopen toen ik het doorhad.... :-)) Over een zeer ongelooflijk toeval gesproken :-) Hij was net met zijn kersverse vrouw Heather op huwelijksreis door de States. Moet het nu echt wel lukken dat we elkaar in zo'n groot land juist op die plek tegenkwamen : hij op weg van en ik op weg naar het gebouw van een beroemde architect. Het vreemde is, dat we elkaar in de week voor ons vertrek naar de States ook in Leuven zijn tegenkwamen - Leuven is klein - maar het toeval wilde dat hij ook van plan was om samen met Heather naar de States te verhuizen. We hebben hier dus maar een foto van genomen om dit ongelooflijk toeval te staven...


Koreatown

Ons tripje naar LA werd afgesloten met een bezoekje naar Koreatown. In tegenstelling tot San Francisco, hebben de Koreanen hier echt een aparte district met hun eigen winkels en voorzieningen en staat deze Koreatown bekend als de grootste in de States. De plaatselijke shoppingmall 'Koreatown Plaza' is een 3-verdieping hoge winkelcentrum met zowel Koreaanse als niet-Koreaanse winkels, eetgelegeheden, ... volledig uitgebaat door Koreanen. Op het gelijkvloers is er een foodcourt waar je je te goed kan doen aan allerlei Koreaanse specialiteiten tegen zeer redelijke prijs. Daar hebben we ongelooflijk lekker genoten van een 'Galbi Baek Ban' (in speciale saus gemarineerde botloze ribbetjes op hete plaat met rijst, soep en bijgerechten) en een 'Haemul Dolsot Bibimbap' (spicy zeevruchten met rijst en groenten in superhete aarden potje). Het aarden potje is zo heet dat de rijst er gedurende 20 minuten blijft sissen zodat deze een lekker krokant korstje krijgt. Hmmm.... krijg het water weer in de mond nu ik er aan terug denk.

City of Angels II

Dinsdagmiddag. Tijd vliegt als je schrijft. Het vervolg van onze citytrip naar Los Angeles : dag 2.

vrijdag 23/11/07
Lekker uitgeslapen en goed uitgerust voor een nieuwe dag in Southern California. Simpel ontbijt gegeten in het hotel, bestaande uit cornflakes met melk, toast met confituur en scones. Het nieuwsbericht op de achtergrond meldde de eerste resultaten van de 'Black Friday' shopping-gekte. En het weerbericht meldde dat de Santa Ana winden vanaf de middag in sterkte gingen. Waakzaamheid werd gevraagd op mogelijke nieuwe bosbranden in de regio en brandweerkorpsen hielden zich sinds Thanksgiving-vooravond paraat om nieuwe rampen zoals enkele weken geleden terug zoveel mogelijk te beperken.

Beverly Hills 90210
Praktisch iedereen van mijn generatie heeft in haar / zijn puberjaren de postcode '90210' van de gelijknamige tv-serie via VTM ingepompt gekregen, bij het volgen van de interessante perikelen van een aantal upper-class jongeren uit deze rijke buurt. De hype rond deze serie nam in België de vorm aan van met 'Brenda-Brandon-Kelly-Dylan'-bedrukte pennenzakken, kaften, kaftpapier, schrijfgerief, stickers,.... Want de dochter van Aaron Spelling was buiten het feit dat ze de 'dochter-was-van' uiterlijk absoluut niet aantrekkelijk voor onze puberale hormonen, alsook die blonde krullenbol-kerel wiens naam ik alweer vergeten ben.

Beverly Hills, Bel Air en Westwood (waar UCLA zit) vormen samen de regio bekend onder de naam 'Westside' : thuis van de meer (blanke) welvarenden in regio LA, dit in tegenstelling tot de meer gekleurde Eastside en South Central.
Eigenlijk viel er voor ons in Beverly Hills niet veel anders te doen dan de toerist uithangen aan sightseeing te doen : de route uit onze reisgids volgen welke ons langs de belangrijkste gebouwen en plekken in 'The Golden Triangle' voert... een aantal blokken met restaurants, winkels en koffiehuizen. Het was hier wel aangenaam vertoeven, tussen het schoon volk, dat wel. En rijk volk. Langs de Rodeo Drive waar fonkelende lusters de rol van straatlantaarn vervangen, bevinden zich de chiqueste winkels : Armani, Gucci, Christian Dior, Coco Chanel, Ralph Lauren, Cartier,.... Het is ook op deze plek waar de celebs komen shoppen. Maar we zijn er geen tegen gekomen of we hebben er niet echt op gelet. We waren te druk bezig met windowshoppen ;-). Voor mij interessant was tussen alle bling bling winkels een bijna onopvallend gebouwtje 'Anderson Court' van Frank Llyod Wright.
Tussen de middag hebben we een lekkere lunch gegeten bij The Cheesecake Factory : we moesten onze namen achterlaten aan de balie en een kwartiertje wachten omdat er op het ogenblik geen plaats was. Maar het was de moeite waard. Li Jen bestelde een 'Shrimp & Crab Salad' en ik koos voor 'Seared Tuna Tataki Salad'. Hmmm... als er één ding is dat ik echt het beste van het beste vind hier, is het overvloedigeaanbod aan lekker eten in deze regio (zolang je voor 'normaal' voedsel kiest en fastfood opzij laat liggen). Gezegend door de Californische zon en de vruchtbare gronden van Central Valley, vindt men hier een waaier aan verse producten. Gemengd met de multiculturaliteit van deze regio, krijg je hier een culinair paradijs voor mensen als mij en Li Jen. Eén ding dat we zeker zullen missen als we terug naar België keren, is het eten van hier :-).

Santa Monica

Wie aan 'Baywatch' denkt, beeldt zich zon, zee en strand in, prachtig gebruinde lichamen in rode zwempak -en broekjes en rondborstige deerne CJ Pamela Anderson die het strand onveilig maakt... Wie kent het aanstekelijke introliedje niet dat je doet dromen over een zomervakantie tussen het schoner volk?

Santa Monica, een van de populairste stranden aan LA, samen met Malibu en Venice Beach. Op een late namiddag hartje herst, niets van dat schoon volk op het strand. Momenteel is het hier ook wat te fris geworden om een duik te wagen in de grote Pacific, maar hier en daar toch wel een aantal mensen die hun pootje durven baden. Toch nog een lang bruinharige strandwachtster gespot aan haar hutje, weliswaar niet in rode badpak, maar in een short met rode jas. Santa Monica is meer dan een prachtig strand met kleurrijke strandhuisjes. We waren aangenaam verrast door de gezellige winkelstraatjes verderop met overal straatanimatie, de vrolijke sfeer van een pretpark aan zee en de wandelpier, een dun bevolkt najaarsstrand en niet te vergeten de prachtige zonsondergang.


"Motel no 4" Santa Monica - LA
Na een aangename avond in Santa Monica hebben we de bus gepakt richting LA : Metro Bus nr. 4 is er een die 24h op 24h rijdt tussen Santa Monica en downtown LA. We namen eerst plaats op een bankje helemaal achteraan in de bus, maar daar tochtte het teveel omwille van een defect raam. Daarop zijn we een paar banken naar voor geschoven, net op het bankje voor een oudere zwarte man met zijn koffer naast hem. De busrit ging zeker meer dan een uur duren en ben door het geronk en de warmte in de bus in slaap gevallen, maar niet voor lang....
Mijn tukkie werd abrupt verstoord toen een grote - in basketbal tenue en klak geklede - kerel met veel lawaai de bus opstapte. Vergezeld van een fles drank omwikkeld in een bruine papieren zak, maakte hij de sfeer op de bus wat gespannen door zijn onophoudelijk luidkeels gelal. Door de repititieve aard van zijn soms obscene woorden, zou ik denken dat hij aan het Tourette-syndroom lijdt : elk woord of iedere zin die uit zijn mond kwam, werd telkens 4 tot 6x herhaald, voordat hij iets anders zei dat ook weer tot 6x herhaald werd. Bovendien was het telkens een terugkerende cyclus van dezelfde reeks woorden en zinnen - denk in totaal dat wij een stuk of 8 cycli hebben meegemaakt - bij momenten onderbroken door een plotse opwelling van 10 seconden zang of half hysterisch-hilarisch geschater.
" Get off of me, get off of me, get off of me. I paid my dues, I paid my dues, I paid my dues, I paid my dues. Who's ur daddy, who's ur daddy, who's ur daddy, who's ur daddy, who's ur daddy. I don't need anybody, 'cause I never had anybody, I don't need anybody, 'cause I never had anybody, I don't need anybody, 'cause I never had anybody, 'cause I never had anybody, 'cause I never had anybody, 'cause I never had anybody. Dick.... Dick... Dick, dick, dick, DICK ! Fuck u, fuck u, Fuck u, fuck u, Fuck u, fuck u. BIG FUCK U. Whoehahahahahaha (schaterlacht). Because the world is what it is. Because the world is what it is. Because the world is what it is. Because the world is what it is. We are the world.... (zingt)... Man, I hate this song. Shit, take me home. I want u to take me home. I want u to take me home. I want u to take me home. Take me home... (zingt)... U are a fag, admit it, admit it, admit it, admit it. Fag... Fag, fag, fag.... FAG ! Bidi bidi bidi bidi bidi bom bom ... (zingt). Big whore. Whore, whore, whore. U can't take it, 'cause u r weak, 'cause u r weak, 'cause u r weak, 'cause u r weak, 'cause u r weak. U ain't no better than me, nobody's better than me. U ain't no better than me, nobody's better than me, nobody's better than me, nobody's better than me. And u stink. Yeah, u stink, u stink, u stink. And u r so full of shit, u r so full of shit, u r so full of shit, u r so full of shit, u r so full of shit. Buy me something to drink, buy me something to drink, buy me something to drink, buy me something to drink. Bidi bidi bidi bidi bidi bom bom ... (zingt)."
Ondertussen was de bus al voller geraakt en mensen keken wel even verbaasd op als ze de bus opstapten omwille van het verbaal geweld. Maar zoals het in een grootstad de gewoonte is : 'mind your own business' en verder doen alsof er niets aan de hand was. De enige die het meest last had van onze 'rapper' op de bus, was de man met de koffer achter ons "Man, I'm just trying to get some sleep". Naar mijn vermoeden een zoveelste 'slimme' dakloze die zijn nacht probeert door te brengen in een warme bus door een dagpas aan te schaffen voor een ganse nacht. 'Motel number 4' Santa Monica - LA : garantie voor meer dan 1 uur verwarmd slapen. Aankomend op de terminal, moet iedereen uitstappen omdat de buschauffer de bus sluit om even een 'break' te pakken, om dan terug de weg in de andere richting te vervolgen. 'Motel number 22' San José - Palo Alto : garantie voor 2 uur verwarmd slapen. Weet soms niet hoe ik mij hierbij moet voelen, als ik een dakloze op de bus tegenkom of op straat. Algemeen kruipt er een droevig en machteloos gevoel over mij heen. Je zou iets kunnen doen voor hen, door hen geld te geven voor één of twee keer. Maar je weet dat je het niet altijd kan blijven doen. Omdat er teveel zijn. Teveel daklozen. En teveel dagen in een jaar.

City of Angels I

Maandagmorgen. Vandaag om 9u opgestaan, wat redelijk vroeg voor mij is. Gisteren tot 14u in de namiddag uitgeslapen en tegen de avond er terug vroeg ingekropen. We hadden wat slaap in te halen. Ik maak niet vaak de ochtendzon in ons appartement mee omdat ik vaak tegen de middag pas wakker ben. Vandaag wel. Ons balkon is naar het oosten gericht. Een warme najaarszons piepte door de verticale lamellen van onze schermen aan het raam. Hmmm...
Weer een normale week. Het deed deugd ons uitstapje naar Los Angeles. Weer heel veel nieuwe indrukken en gesprekken gevoerd. Een keertje uit het dagelijkse ritme in Mountain View. Ik heb altijd een soort van 'romantisch' beeld van LA gehad, misschien komt het ook wel door de prachtige beelden uit de gelijknamige film 'City of Angels' (met Nicolas Cage en Meg Ryan in de hoofdrol) en de prachtige soundtrack (met o.a. U2, Sarah McLachlan, Alanis Morrissette en Goo Goo Dolls). Een deel van de sfeer uit de film hebben kunnen plaatsen, een ander deel dan weer niet. Hieronder onze indrukken en belevenissen in LA....

woensdag 21/11/07 - vertrek naar LA
... was een dag zoals een ander, met uitzondering dat we in de avond met de nachtbus gingen vertrekken richting LA. Terwijl Li Jen op het werk was, heb ik het appartement wat opgeruimd, nog een douche gepakt en onze rugzakken klaargemaakt. Tegen een uur of 20u richting San José vertrokken met de Lightrail en daar onze ticketten aan het Greyhound station opgehaald. Het was nog veel te vroeg om daar te wachten dus hebben we nog een uitgebreide avondmaal gegeten bij een wat gecommercialiseerde fusion Chinees PF Chang's. Lekker en veel was het wel, omringd door een interieur van imitatie-standbeelden en paarden uit het terracotta leger van Xian. We hadden niet veel zin om daarna nog in San José rond te lopen (ondertussen koelt het in de regio 's nachts af tot 6°C) en zijn meteen terug naar Greyhound station gegaan. Met deze busdienst geraak je praktisch overal in the US en zelfs tot in Mexico en Canada, als je natuurlijk de tijd ervoor hebt om over land te reizen.

Anderhalf uur te vroeg voor vertrek. Maar wel lekker warm in de terminal. Het was de avond voor Thanksgiving, dus de terminal was redelijk bevolkt. De meesten waren van Latijnsamerikaanse afkomst, hier en daar Aziaten, maar weinig blanke Amerikanen. We konden ook met het vliegtuig naar LA vliegen, maar dan zagen we niets van de omgeving, niet dat er veel te zien was in de nacht, maar tenminste heb je het gevoel dat je echt 'onderweg' bent. Hoe dan ook, op de weg reizen is toch een stukje avontuurlijker dan in een cabine in de lucht. Je mist dan wel de vliegtuigmaaltijden waar ik zo zot van ben ;-)
Onze bus vertrok om 00.40u middernacht maar we stonden al een uur op voorhand in de rij. Want in 'the policy' van Greyhound hadden we ergens gelezen dat een ticket hebben, nog geen garantie is voor een plaats op de bus. We stonden achter een groepje van 4 Japanse jongens, die waarschijnlijk op trektocht waren in de grote US voordat zij voorgoed zullen verdwijnen in de anonimiteit van het Japanse werkvolk.... Rond middernacht mochten opstappen. We werden op een bus geleid waar in de bus de ganse rij een rechtsomkeer maakte omdat er geen plaats meer was. Dan hop, op de volgende bus en toen we uiteindelijk dachten een plaats gevonden te hebben, riep een redelijk norse (gefrusteerde) bediende van Greyhound ons terug omdat er volgens hem wel plaats was op de vorige bus. Terug ganse rij rechtsomkeer maken. Uiteindelijk vonden Li Jen en ik een plaats tegenover mekaar langs de gang.
In tegenstelling tot wat we dachten, was dit niet echt een 'slaapbus'. Toen we een paar jaar geleden in China reisden, pakten we vaak een slaapbus waarbij men in plaats van zetels ligplaatsen had. Voor Li Jen was dat niet zo comfortabel reizen toen, omdat de ligplaatsen te kort waren voor zijn lengte... Deze keer waren het gewoon zetels. De lichten gingen uit en we probeerden beiden wat slaap te vatten, met op de achtergrond wat geroezemoes van mensen die wakker waren.
Omstreeks 3 à 4 uur in de nacht, maakte de bus een pitstop aan een hamburgertent (was het nu Burger King, ik weet het niet meer) waar nog meerdere langeastandsbussen stopten. Het was redelijk absurd om midden in de nacht mensen te zien aanschuiven voor een hambuger annex frieten-menu, maar aan de andere kant, toen wij in Leuven woonden bestelden wij ook kebab op de Oude Markt. Dat was dan wel omdat we onze energie moesten aanvullen na een nachtje uit ;-) Li Jen en ik stonden in de rij voor het toilet.
Wat een pitstop was van een half uur, is er ene geworden van één uur. De bus vertrok bijna zonder 3 passagiers die nog ergens in de hamburgertent waren blijven hangen. Eind goed al goed, de bus vertrok volgeladen terug richting LA....

donderdag 22/11/07 - aankomst LA
Ongeveer 1 uur van onze bestemming. Ik deed mijn ogen open en buiten was het nog donker. Li Jen was nog aan het slapen. De bus reed nog steeds op Highway 101 en rondom mij niets anders dan verlaten gebergte. In de verte zag ik het begin van een rode gloed aan de horizon. Waauw ! Eén van de mooiste zonsopgangen eventjes in the middle of nowhere ! Een minuut of 15 heb ik vol bewondering naar de prachtige ochtendhemel in de verte zitten staren... het landschap rondom ons begon stilaan meer tekenen van bewoning en wegen te vertonen. De zon was groter, mooier en ronder dan ik hem ooit mijn leven had gezien. En mooi oranje, mijn lievelingskleur. Een moment van betovering.
Omstreeks 7.30u kwamen aan in de terminal van Los Angeles. De omgeving van de terminal zag er verlaten uit en had iets van een landschap van verlaten pakhuizen. Brrr... voelde me niet helemaal op mijn gemak in deze nieuwe omgeving, ook omdat we allerlei verhalen van LA hebben opgedist op het internet om bepaalde zones in LA te vermijden, vooral omwille van hogere criminaliteit en 'gangs'. Maar soms kan je er gewoon niets aan doen dat je er terecht komt omwille van beperkte transportmogelijkheden, zoals ons... We reizen vanuit een instelling dat een beetje alertheid geen kwaad kan en dat we niet overal en altijd achterdochtig moeten zijn. Uiteindelijk leven ook in deze onveilige buurten mensen (vrouwen en kinderen), die eveneens als ons 'mens' zijn. Uiteindelijk is mijn schoonmoeder al 2 x in een 'dorp' als Kapellen (zij het wel in de avond) beroofd geweest van haar handtas... Kapellen, toch wel een van de meer welvarende suburbia in noordelijk Antwerpen ;-)

De Greyhound LA ligt aan de rand van een buurt dat "Skid Row" (of Central City East) heet, "home" in LA voor menig daklozen, drugs- en alcoholverslaafden en straatprostitutie. In de vroege ochtend en in het licht, zie je niets van het zogenaamde 'gevaarlijke' straatleven, met uitzondering van de droevige taferelen van menig daklozen die op straat slapen of juist wakker zijn geworden en voor de zoveelste dag met heel hun hebben en houden in een winkelwagentje rond sloffen....
En zelfs in zo'n buurt heb je een Mc Donald's, waar we zijn binnengestapt voor een rondje ontbijt : pannekoeken met maple syrup en een warme thee. We waren er niet alleen : een groepje Japanse jongeren, een schraal uitziende blanke Amerikaan (dakloos?), een groepje Mexicaanse jongeren die - afgaande van hun uitgedostheid - net terug waren van een nachtje uit, twee Latijnsamerikaanse struisere mannen in blauwe werktenue (bouwvakkers op Thanksgivingday?), twee blanke Amerikaanse mannen,... De pannenkoekjes met boter deden goed en maple syrup is lekker (én verslavend). Een zwarte Amerikaanse vrouw, dakloos, kwam de Mc D binnen en begon haar droevig levensverhaal te mompelen terwijl ze de tafels afschuimde voor geld. Ze had haar winkelwagen op de parking achtergelaten. Ze kwam en ze vertrok. Een kwartier later, kwam ze terug, met hetzelfde verhaal. Half in zichzelf mompelend, half tegen haar omstaanders. Ze leek net een cassetterecorder die onophoudelijk hetzelfde circuit afspeelde. Beetje levensloos alsof ze op automatisch piloot functioneerde.

Na het warm ontbijt liepen we de Alameda Street af noordwaarts richting Union Station, waar ons hotel gelegen was. Onderweg kwamen we nog meerdere daklozen tegen, sommigen vroegen om geld, maar die hebben we genegeerd. Genegeerd telkens met een gevoel van 'schuld'. Schuld omdat mensen als ons gerust een 'quarter' tot meer dan een 'dollar' kunnen missen. Schuld omdat wij zo 'gierig' zijn, of eerder niet goed weten wat ons te wachten stond als we onze geldbuidel uit onze zakken zouden halen... En toch, we zouden het echt wel kunnen missen. Maar we volgen zoals de rest van de massa toeristen de reisadviezen over LA. Geen geld geven aan een bedelaar. Omdat je ze dan zien waar je geldbeugel zit. En wie weet wat er nog meer gaat gebeuren omwille van die geldbeugel... En toch, een gevoel van 'schuld'.

Japantown
Een beetje verder op de Alameda Street kruisten we 'Little Tokyo', de Japanse regio in LA. Deze Japantown is een stuk groter en heeft veel meer faciliteiten dan deze in San Francisco, met zelfs een eigen Japanese American National Museum.

Het was er redelijk verlaten zo vroeg in de ochtend en op een nationale feestdag. We werden onderweg aangesproken door een Japanse kerel, ergens in de 50, met een keerborstel op zijn rug, om te vragen of we onze weg kunnen vinden, of zoiets. We raakten aan de praat en hij vroeg ons wat we hier deden. Grappige joviale kerel. Wist dat België met 'chocolade' en 'Brussels' te maken had en gaf ons een korte introductie over de Aziatische demografie in LA. Blijkbaar zitten hier een pak meer Koreanen dan Japanners. En introduceerde ons naar het beste sashimi (a lot and cheap!) restaurant in LA waarbij hij met zijn handen gebaarde hoeveel sashimi men krijgt in een normaal restaurant vergeleken met zijn aanbeveling.
Met veel trots vertelde hij dat hij dat zijn dochter Chinees heeft gestudeerd in Beijing en momenteel in Berkeley werkt. Vanuit het niets vroeg hij ineens naar ons beroep en peilde naar Li Jen zijn 'scores' op unief... Een beetje verbaasd zeiden we bescheiden dat het puntensysteem hier in US een beetje anders was dan in Europa en dat we er dus niet op konden antwoorden. Zijn dochter had 'een bepaalde score' en hij zocht denk ik naar onze bevestiging om hem te complimenteren... Grappig :-).

We konden eigenlijk maar vanaf 15u in het hotel inchecken, maar probeerden toch onze kans om vroeger de kamer te krijgen. En met succes ploften we iets na 9u op de twee dubbele bedden (voor supersize Americans?) in ons 2**- hotelkamertje. Een uurtje rust om de rest van de dag door te komen....

Chinatown

Ons hotel Metro Plaza Hotel was heel goed centraal gelegen in LA. We zaten aan de rand van Chinatown (de hoteleigenaars zijn Chinezen), dichtbij Union Station (knooppunt trein, bus en metro) en op loopafstand van de belangrijkste bezienwaardigheden van downtown. Onze eerste activiteit van de dag : Chinatown verkennen. In vergelijking met de Chinatown in San Francisco, is deze van LA minder compact en meer uitgespreid over verschillende blokken. Bovendien is deze Chinatown redelijk recent, omdat het oude Chinatown in de jaren '30 werd gesloopt voor de bouw van Union Station. We hadden de indruk dat hier minder toeristen rondliepen dan in San Francisco en dat het vooral een ontmoetingsplaats is voor plaatselijke 'Chinezen' uit deze regio. In 'Central Plaza', een ietwat kitscherig Chinees aandoend pleintje met kleurige gevels en de typische gegolfd daken, hebben we ons op een bankje gezet en onze lunch opgegeten. We waren omringd door vooral oudere Chinezen die er een kwamen schaken of een krantje kwamen lezen. Rond het plein zwierf een 40-jarige oude Chinese kerel rond, beetje verdwaasd, beetje verontwaardigd, beetje kwaad, rommelend in de vuilbakken aan het pleintje. Niemand keek op van hem. Ook niet toen hij in het wilde weg zijn levensverhaal begon te brabbelen. Over hoe hij ooit werk had. En over hoe hij werk verloor en hoe hij nu al jaren geen werk meer vond. Toen begon hij ineens tegen ons te praten, heel kort. "Do you wanna know something? Somebody asked me if I am a democrat or a republican. But I said that I don't have the time to do politics." Waarop hij luidop half scizofreen begon te lachen. Een bitter-zelfspottende schaterlach over de penibele toestand waarin hij leefde. Instemmend knikten we naar hem, alsof we een fractie van een moment met hem meeleefden. Onze lunch smaakte toch wat droog op dat moment. Politiek actief zijn is inderdaad een luxebezigheid als je aan de rand van de maatschappij leeft.

Hollywood
Na onze lunch hebben we de Metro Red Line gepakt richting Hollywood. Li Jen is er eerder dit jaar al geweest tijdens zijn conferentie in Long Beach, helemaal ten zuiden van Los Angeles. Hij moest toen de Metro Blue Line vanuit Long Beach pakken en reed toen door Compton en Watts in South Central, LA's meest gevaarlijke buurten vooral bekend voor zijn actieve bendes en hoge moordcijfers. Het zicht vanuit de metro heeft hem wel een diepe indruk achtergelaten. Eigenlijk is het wel absurd, de grens tussen een 'gevaarlijke' en 'niet gevaarlijke' buurt is soms zo vaag, vaak maar een straat ver. Op een lijn van amper 30 km kom je van een meest elitaire plek als Long Beach door dangerous South Central tot downtown business disctrict LA. Maar de doorsnee zakenman in LA neemt hier geen metro of bus. Dat is voor het 'gewone' volk. De doorsnee zakenman in LA rijdt met een snel bakje rond...

Aangekomen in Hollywood, hebben wij de Hollywood Boulevard's 'Walk of Fame' afgewandeld. Verschillende beroemde mensen onder onze voeten tegengekomen : The Pointer Sisters, Nat King Cole, Kim Basinger, Michael J. Fox,.... Foto getrokken van de Hollywood Sign - want daar kwamen we voor - ons niet laten verleiden door de souvenirwinkeltjes met hun 1001 nep Oscarbeeldjes voor 'Best mummy' of 'Best daddy'... Wel onder de indruk van de kleurrijke Hollywoodarchitectuur van een aantal gebouwen daar - zij het wel kitsch - zoals deze van het Grauman's Chinese Theatre en de Tyrannosaurus Rex op Ripley's Believe It or Not rariteitencabinet en onderweg ook Darth Vader, Jack Sparrow en Spider Man tegengekomen.

Ergens tussen de middag een koffietje gedronken bij Coffee Bean & Tea Leaf en onze tocht verder gezet richting het westelijk gedeelte van Sunset Boulevard. Het meest bekende deel van Sunset Boulevard is gelegen in westelijk Hollywood, ook wel Sunset Strip genoemd. Dit is dé uitgangsbuurt voor de regio Los Angeles, waar ook sommige celebs naartoe gaan. Omdat het die dag Thanksgiving was, kwamen we quasi geen kat tegen op straat, met uitzondering van enkele daklozen en bedelaars. Het was rustig wandelen door een straat van grote reclameborden - voornamelijk filmreclame - flashy neons en kleurrijke gevels. Met de reisgids in aanslag namen we zoals een goede toerist betaamt, een kiekje van ieder bekend gebouw op deze bekende boulevard : The Comedy Store, House of Blues, Viper Room (waar acteur River Phoenix is gestorven aan een overdosis drugs), Chateau Marmont Hotel,... Tegen valavond waren we redelijk moe van het lange stappen en besloten we de bus terug richting downtown te pakken. De Universal Studios en Movie Stars Homes tour, hielden we wel voor een andere keer. En Mulholland Drive afrijden ook. Als we ooit een auto gaan kopen hier...
We hadden geluk dat we amper 5 minuten moesten wachten aan de bushalte en reden de rest van Sunset Boulevard af richting oosten. Het oostelijk gedeelte is meer vervallen dan het westelijk gedeelte en heeft veel van zijn glorie uit de oude tijd verloren. Tegenwoordig zou het de scène zijn van drugsdealers en tot voor kort ook prostituees. Het is ook in dit gedeelte van Sunset dat Hugh Grant's 'blowjob' schandaal plaats vond (nu we toch met celebrity dirt bezig zijn ;-)).

Ocean Seafood Restaurant
Tegen de avond zijn we terug richting Chinatown gegaan voor avondeten. Eetgelegenheden genoeg in Chinatown, gaande van kleine eenvoudige eethuisjes tot helemaal Hong Kong-stijl "zau lau". Een beetje afgaande op de locatie en de grootte van het reclamebord zijn we bij Ocean Seafood Restaurant beland. Achteraf gezien geen slechte keuze : blijkt dit een van de beste Chinese restaurants in LA te zijn voor authentiek Chinees en HK eten. Het interieur zag er ook uit als een van de vele Dim Sum restaurants die je in HK terug kan vinden. Als specialiteit van de dag serveerde het restaurant ook een Thanksgiving-menu voor grote tafels met een mega grote gebraden kalkoen uiteraard !
Hoewel de keuze aan rondzwemmende verse vis, kreeft, krab en allerlei andere zeediertjes overweldigend was, hebben we gekozen voor een simpele tofu pot en gebakken inktvis met kruidenzout en als dessert een kokos-taropudding. De avond werd perfect afgesloten met een oh zo HMMMMM sublieme combinatie van de gladde kokos gelei met tussenin de crèmeachtige substantie van gemalen taro... Krijg er water van in de mond nu ik erover schrijf en mijn wildste dessertfantasieën beginnen alle kanten op te gaan !!!!
(Even ter info : ik ben gek op alles wat met kokos of taro te maken heeft. Vroeger toen ik klein was, vroeg mijn vader altijd achter de nieuwste 'taro'-stoombroodjes in de verschillende supermarkten van de Chinese wijk in Antwerpen, alleen maar omdat ik echt zot was op taro. Net zoals op de zoete taro-dessertsoep van mijn moeder... Toen we vorig jaar in Fiji op reis waren, was het voor mij echt Taro-festival ! Overal waar we in het 'wild' gingen wandelen groeiden taroplanten als... paddestoelen uit de grond :-))

Black Friday
Onze eerste dag LA hebben we redelijk vroeg afgesloten door ons terug te trekken in ons hotelkamer. We hebben nog aan de kelner van het restaurant gevraagd of er nog interessante plaatsen waren om in de avond uit te gaan rond downtown of Chinatown, waarop hij antwoordde dat downtown LA een 'dead' city was. Voor nachtleven moesten we in Hollywood zijn, maar daar kwamen we net vandaan....
Li Jen was redelijk moe omwille van het slaapgebrek in onze nachtbus en ik kon zoals gewoonlijk niet zo rap in slaap vallen. Bovendien was er TV op onze kamer :-) en kon ik rustig heen en weer zappen tussen de verschillende Engels-, Spaans- en jawel, Chinees- en Koreaanstalige zenders. Van kijken kwam er niet veel in, omdat er om de 5 minuten reclame op tv kwam met voortdurend wegzappen tot gevolg. Ik merkte dan pas dat ik tv eigenlijk niet echt miste op het appartement. Maar we betalen ondertussen al wel 2 maanden 'basic cable' zonder er gebruik van te maken... Hmmm... want tv kijken is toch wel frustrerend. Onderwerp van het nieuws van de avond was toch wel 'Black Friday'.
Blijkbaar beginnen hier de supersolden de dag na Thanksgiving waarbij bepaalde winkels hun deuren al openen kort na middernacht. Ik heb uren horen vallen van 4 of 5u, maar zelfs van 3u in de ochtend. Gevolg is dat voor bepaalde winkelketens zoals Best Buy, Circuit City en K- of W-Mart (zolang ze maar elektro verkopen) al 12 uren op voorhand mensen in een rij staan te wachten om zeker en vast bij de eersten te zijn en de beste koopjes op de kop te tikken. Jawel, dat wil dus zeggen dat er mensen zijn die Thanksgiving vanaf de middag op een parkeerterrein doorbrengen, letterlijk kamperen met tent, slaap- en kookgerief tot kot in de ochtend. Gekke mensen ! Bepaalde mensen werken zelfs voor deze eerste dag een bepaalde winkelstrategie uit. Uiteraard gaat het hier om supersolden, waarbij mensen een paar 100$ tot meer dan 1000$ kunnen uitsparen. Maar dan nog denk ik dat mensen zich vaak laten misleiden door de solden door meer te kopen dan men eigenlijk nodig heeft. Hetgeen dat men zogenaamd 'bespaart', heeft men dan al uitgegeven door surplus te kopen t.o.v. normale omstandigheden.
Zelfs in België doe ik nooit mee aan de eerste dagen zomer- en wintersolden. Of vermijd ik te winkelen tijdens de Kerstperiode, aangezien we dit nooit echt hebben gevierd thuis. Krijg het vaak benauwd tussen de drukte van al die winkelende mensen. Alsof er niets beter te doen is dan winkelen.... pffft. Meestal wacht ik tot de voorlaatste of laatste week. Toegegeven, de meeste interessant 'koopjes' zijn dan wel weg, maar min of meer slaag je er beter in om te selecteren tussen de 'leftovers' en koop je enkel wat je echt nodig hebt.
Shoppen is voor mij maar een 'tijdelijke troost' heb ik gemerkt. De periode van het 'uitkijken naar' en het 'verlangen naar' is eigenlijk veel interessanter dan het op zich 'bezitten' van het object. Heb gemerkt, dat zulk een verlangen na een tijd wegebt en in sé eigenlijk niet bijdraagt tot mijn fundamenteel geluk of gevoel van voldoening. Bovendien heb ik mezelf al een paar keer betrapt op het feit dat ik na de aankoop van iets er eigenlijk helemaal niet meer naar omkijk... erger nog, verwaarloos ik het door het object onuitgepakt in een hoek te leggen en zelfs te vergeten... Met ons verhuis naar de States heb ik zo meerdere objecten teruggevonden. Je staat verstelt hoe nutteloos sommige aankopen kunnen zijn. Hieruit kan ik niets anders besluiten dat 'shoppen' voor mij niet goed is. En dat een mens met veel minder kan leven.