Nieuwe vrienden

Het is weer een week van prachtig weer. Dagelijks temperaturen rond 18C, het raam van het balkon staat wijd open, ik denk dat ik vandaag of morgen mijn eerste zaadjes voor mijn kruiden ga planten...
Voel me een beetje vreemd. Binnen twee dagen zal ik op de vlieger richting België zitten en ik heb nog altijd niets ingepakt of voorbereid voor mijn korte terugkeer, met uitzondering van een aantal dingen die ik al dan niet op aanvraag heb gekocht voor andere mensen...
Ik voel me laatste tijd een beetje vreemd - deels door de halflome maar beterhand wordende grieperige toestand - bij momenten weet ik niet meer waar ik thuis hoor. De fysische plek van mijn thuis is zodanig verschoven, dat mijn gedachten altijd op twee plaatsen zijn. Het is raar om een fysische thuisloosheid te voelen. Ons huis is nog altijd in Kessel-Lo, maar daar wonen nu andere mensen. Zelfs ons petekindje Quint, begint te beseffen dat wij er niet meer wonen. Iedere keer als hij met zijn ouders naar het provinciaal domein gaat om te spelen, weet hij steevast het huisje van Kmah en Kyeah (Chinees voor godmother and godfather) te vinden en te herkennen. Maar nu plakken er geen vrolijke gekleurde letters aan het raam meer en staan er geen fietsen maar een brommer aan de voordeur...
Bij momenten vraag ik mijzelf zelfs af, hoe ik in hemelsnaam deze vijf maanden heb doorgebracht. Kort samengevat, heb ik op mijzelf niet veel boeiende dingen gedaan met uitzondering van Koreaans volgen en studeren, deze blog schrijven, e-mailen en videochatten... Speelde de rest van de tijd alleen maar in mijn hoofd en gedachten af? Heb ik te lang in mijn eigen cocoon geleefd als Li Jen op het werk zat? Of leef ik vooral virtueel, op het internet tussen een aantal tijdszones in? Ik vraag het me af... ik vraag me af of deze 5 maanden me hebben veranderd...

Gisteren heb ik voor de eerste keer echt afgesproken met mensen van hier, die ik nieuw heb leren kennen. Enkele maanden terug hebben we wel met Samuel en Joy afgesproken, maar die kenden wij al van in België.
Ik heb waarschijnlijk al eens verteld over een Viëtnamees meisje, Jennii, die in mijn klas van Koreaans zit. Ze heeft dramatiek gevolgd en werkt nu als editor bij een tijdschrift voor de Viëtnamese gemeenschap in San José. Morgen wordt ze 23 jaar, ja nog een jong meisje in de bloei van haar leven. Haar droom is actrice te worden. Onlangs is ze begonnen met het opnemen van een Koreaanse studentenkortfilm, dus benieuwd hoe ze het gaat maken binnenkort. Op een of andere manier klikte het wel van in het begin, maar het was eerder van haar kant. "We should hang out sometimes", maar ik ben niet meer zo flexibel in het maken van nieuwe vrienden. Ondertussen kennen we elkaar al een half jaar en we hebben ook wel buitenschoolse activiteiten samen gedaan in het kader van de Koreaanse les, meestal in groep of zo. Meestal heb ik niet zoveel tijd om na de les met haar na te babbelen, want ik moet me altijd haasten voor mijn tram.
Wel, dus gisteren heb ik een keer met haar in de avond afgesproken, omdat ze me wilde voorstellen aan een Koreaanse vriend die ze pas had leren kennen. Jin, heette de kerel en zag eruit als een jonge gast van ergens midden de 20, gekleed in joggingpak met een pet van 'Von Dutch'... Een vlotte gast, cinematografie gestudeerd, op zoek naar werk, in 1997 naar de States gekomen en af en toe terug in Seoul. Bedoeling was eigenlijk Koreaans te oefenen, wat uiteindelijk resulteerde in een urenlange babbel in het Engels over het leven, Korea, reiservaringen, Jennii's mogelijke carriere als actrice, liefde en grappige anekdotes uit ons leven...
Heel vreemd. Op een of andere manier klikte het enorm tussen ons drieën. De gesprekken verliepen van gemoedelijk tot ernstig tot grappig, het gevoel dat we elkaar allemaal al een tijdje kennen. Blijkt dat die kerel net 31 was geworden, dus moest ik hem 진 오빠 'Jin oppa' noemen, omdat hij ouder is. Jaja, Koreanen blijven Koreanen, ik zag dat hij heel tevreden was toen ik hem mijn respect betuigde als 'oudere broer'.

Dus bij deze, kan ik bevestigen, net 2 dagen voor mijn vertrek terug naar België, dat ik 2 nieuwe vrienden heb gemaakt, die op een of andere manier heel goed passen bij de persoon zoals ik ben. Vraag me af, of mensen die bedoeld zijn elkaar te ontmoeten, elkaar uiteindelijk ook zullen vinden in de stroom van dit leven... omdat ze elkaars golflengte aanvoelen of zo...
Li Jen was blij, dat ik eindelijk 'buiten' kwam en me open stelde voor nieuwe mensen. We hebben afgesproken om nog eens samen te komen als ik van België terug ben. Jennii zie ik morgenavond in de les dus. Op een of andere manier, begin ik gehecht aan haar te raken. Met uitzondering van het 'actrice' willen zijn, doet ze me veel denken aan toen ik jonger was... Ach ja, melancholie misschien naar de jongere tijden nu ik mee op de trein der 30'ers zit he?