See you in Seoul

Bijna tijd om te vertrekken. Alles nog eens gedubbel checked. Hoop dat ik niets vergeten ben. Besef het nog niet, dat ik straks weg ben uit de US. Het lijkt alsof ik terug naar België keer... Heb niet iedereen kunnen bellen voor mijn vertrek, maar eigenlijk maakt het niet veel uit vanwaar ik bel op de wereld he? Soit, een kortje deze keer. Hopelijk lekker eten op het vliegtuig, niet te veel heimwee naar Li Jen en een boeiende periode tegemoet daar... Ik hou jullie op de hoogte op de andere blog. Tot in Seoul!!!

Studeren in Seoul

Nog maar net terug van België, mijn koffers gisteren nog maar net uitgepakt en nu terug bezig met inpakken.... Heh? Inpakken? Ik heb het nog niet expliciet in de blog vermeld, maar het wordt nu hoog tijd, eigenlijk weten de meesten het ondertussen al : ik ga voor 3 maanden Koreaans studeren aan Korea University in Seoul, Zuid-Korea. En mijn vlucht vertrekt overmorgen al. Momenteel bezig met het inpakken en eigenlijk net terug van boodschappen doen. Vanavond nog afspreken met Jennii van mijn Koreaanse klas in het restaurant waar 진 오빠 werkt en haar de Belgische steen afgeven die ik haar beloofd had. En Belgische pralines natuurlijk :).
Waarom studeren in Seoul? Wel, ik wilde een full time bezigheid hier overdag hebben buiten huishouden doen - zelfs daar was ik niet eens goed in - en studeren hier in de US is pokkeduur... zeker als je geen US resident bent. Mijn avondschool Koreaans en het huiswerk dat ik krijg, kan mijn tijd hier niet voldoende doden, dus hebben we in een opwelling sinds november vorig jaar eens gekeken naar buitenlandse studies. Die opwelling leek na een tijdje nog niet zo'n gekke gedachte en de trein ging aan het rollen. Ons budget bekeken en vergeleken met een kwartaal full time studeren hier in de US aan de universiteit, ... en ja, eigenlijk kan je voor hetzelfde geld naar Seoul gaan. Uiteraard hebben Li Jen en ik hierover uitgebreid gebabbeld, en hij vond dat het een opportuniteit was voor mij om erop uit te trekken, nu ik de tijd heb, werkloos en nog geen moeder.
Eigenlijk wilde ik op het einde van mijn architectuurjaren in Leuven een buitenlandse thesis doen in China, waarbij ik in het vierde jaar ook lespakketten had genomen om me hierop voor te bereiden. Maar door de ziekte van mijn vader, is dat niet meer doorgegaan en heb ik maar een thesis gedaan over de wederopbouw van Rotterdam na WOII... wat technisch gezien ook een buitenlandse thesis is, zij het wel direct aan de deur ;-).
Dus voila, dat is er dus uit. Ik ben ondertussen aan een nieuwe blogpagina begonnen voor de periode in Korea, zal gedeeltelijk Engels en gedeeltelijk Nederlands worden (misschien zelfs Koreaans), maar momenteel staat er nog niets in. Over het verdere verloop en de voorbereidingen zal ik later nog wel schrijven, nu heel heel druk inpakken en nog dingen opzoeken en zo... De grote afreis komt dichterbij :-)

Terug in the USA II

Het is weer nacht. Weekend is eigenlijk voorbij, maar ik verleng het een beetje door wat langer op te blijven. Na mijn laatste blog-entry van vorige week, ben ik eigenlijk terug gaan slapen na mijn smoothie, bovendien ook nog na een portie organische tortillachips. Supergezond zou ik zeggen....Mijn record 16 uren slaap heb ik toen dan verlengd met een extra 9 uren tot een 4.30u volgende ochtend - om wat mails te schrijven en te eten - om dan een uur later terug in mijn bed te kruipen tot een uur of 8.30u - dezelfde ochtend weliswaar ;-). Ik had toen quasi gans donderdag 20 maart 2008 overgeslagen. Ondertussen is mijn jetlag en slaaptekort van België allang opgelost, alleen voel ik me bij momenten een beetje gedesoriënteerd bij het tellen van de tijden : moest ik nu 8u optellen of aftrekken voor België?

Morgen moeten we naar de dokter, wees gerust, niet omdat we ziek zijn, maar omdat we voor onze Green Card procedure een medische screening moeten doen. Voorbije vrijdag hebben we onze eerste screening gehad, waarbij we meteen 3 prikjes in de armen kregen : de eerste voor een TBC-test, de tweede voor bloed te laten trekken, de derde voor tetanus. Morgen krijgen we de resultaten van ons bloedonderzoek en wordt onze TBC-test bekeken. Hopelijk ontdekken ze geen rare dingen in ons bloed. Waarschijnlijk krijg ik nog een extra prik tegen Rhubella... BWEEEEK... Ik mag dan bij momenten een dappere dame wezen, maar als er een ding is waar ik niet tegen kan, dan zijn het wel kleine puntvormige pijntjes en bloed. Een stoot tegen mijn kop, een blauwe kets en zo, daar kan ik nog tegen, maar geen naalden. Bweeek. Li Jen zijn hand heeft vrijdag eigenlijk meer afgezien dan mijn arm. Ik heb zijn aders quasi fijn geknepen ;-).

Voorbije weekend was heel fijn geweest. We hebben zaterdag afgesproken met een oude bekende uit België : Dann, die bij mij in de klas Japans heeft gezeten aan het CLT in Leuven. Eigenlijk best wel een grappig verhaal hoe ik hem heb leren kennen. Een 6-tal jaren geleden zat ik naast hem in de les, volgens mij was het misschien zelfs een van de eerste lessen, en ik vond toch wel dat hij heel erg op een bepaalde Amerikaanse soapster leek. Misschien was het weer tijd om de glazen van mijn bril te laten versterken, maar ik was eigenlijk bijna ervan overtuigd dat die Amerikaanse soapster Nederlands had geleerd om 'incognito' in België te vertoeven om weet ik veel om welke reden Japans ging studeren... Hehehe, mijn fantasie sloeg een beetje hol, zo ook mijn hart om naast een mogelijke 'beroemdheid' te zitten, dus kon ik niet veel meer uitbrengen dan de volgende woorden: "Ik kan er toch niets aan doen, maar jij lijkt echt wel heel erg op Joshua Jackson"... Voila, dat was de eerste zin die ik ooit tegen hem zei :-). Niet echt een fantastische eerste indruk zou ik zeggen...

Ondertussen zie ik het verschil al beter tussen Dann en Joshua Jackson - en ondertussen heb ik brilglazen van zodanige sterkte dat de kost hiervoor aftrekbaar is bij de mutualiteit - en ondertussen is het ook zovele jaren later... Dus deze zaterdag hebben Li Jen en ik met hem in San Francisco afgesproken onder een prachtige zon, dim sum, een lange wandeling door de stad, Japantown en afgesloten met Korean food. Onze indrukken : wat is de tijd toch snel voorbijgevlogen, het gaat niet goed met the USA, zo ook niet met politiek België, met Dann zijn spitsvondige opmerkingen over vanalles-en-nog-wat valt altijd wel te lachen al heeft hij geen ambities om stand-up comedian te worden... Ja, het was een hele fijne aangename en verrijkende dag geweest voor ons allen... En bij deze bevestig ik dat hij de eerste 'echte' Belg is met wie we hier in de States hebben afgesproken... Talking about social isolation....

Terug in the USA

Wauw! Het is al 18u in avond, net wakker en 'klop klop' Li Jen aan de deur want hij is net terug van het werk... Heb mijzelf net een smoothie gemaakt om mijn energiepeil een boost te geven. Mijn hoofd bevindt zich nog een beetje in een waas, deels door de jetlag, deels door mijn onafgebroken slaap van 16u lang. Onafgebroken is misschien veel gezegd, ik ben meerdere malen in een schok wakker geworden om naar de klok te kijken : rond 11u, 15u en 17u, maar mijn kop plofte telkens weer in dat zalige kussen van mij om verder in dromenland te vertoeven =). De laatste twee weken in België sliep ik nooit meer dan 5 a 6u per nacht, zeker doenbaar hoor, omdat ik altijd rond 3 a 4u in de nacht belde als Li Jen net terug van het werk was. En in de ochtend altijd rond 9 a 10u op omdat ik veel op het programma had staan. Mijn terugkeer in België heeft me enorm deugd gedaan. Onze familie, onze vrienden. Zoveel gesprekken gevoerd en dingen gezegd geweest die nog steeds bij mij blijven hangen. Dingen die mijn visie over hier in the USA hebben veranderd of een andere wending hebben gegeven. Het besef van hoeveel geluk we hebben, mensen te mogen kennen als jullie. Afstand maakt uiteindelijk toch niet zoveel in vriendschap. Al zie je elkaar fysisch niet meer, je draagt elkaar in het hart.

Terug in België

Fijn om even terug in België te zijn. Vrijdagochtend om 6.30u geland in Zaventem na een vermoeiende vlucht met overstap in Washington. Het is eigenlijk de eerste keer dat ik alleen vloog en eigenlijk is alleen vliegen toch niet zo plezant als ik dacht. Zelfs de vliegtuigmaaltijden konden mij niet echt troosten, hoewel ik daar tot nog toe elke keer met veel plezier naar uitkijk. In mijn laatste vlucht zat ik tussen twee mensen in, wat een beetje lastig was als je naar het toilet moest. Bovendien zat ik naast een vrouwtje uit Wallonië van 77 jaar, die net een 3 tal maanden in Florida heeft vertoefd bij een 'oude' vriend van haar. Zij had een beetje last van vermoeide benen in het vliegtuig, vandaar dat ze aan het gangpad zat. Ik durfde haar vaak niet wakker te maken om naar toilet te gaan, met als gevolg ferme maagklachten. Voortaan probeer ik ALTIJD een stoel aan het gangpad boeken.
Toegekomen in België, ben ik eigenlijk maar om middernacht gaan slapen en had ik een goei 48u niet echt geslapen. Omdat ik zo moe was, was jetlag eigenlijk niet zo een probleem voor mij. Dus meteen aangepast aan Belgische tijd :).
Ondertussen is het nu al woensdag. Ik heb besloten om deze voormiddag gewoon thuis te blijven. Heb net mijn tekst voor mijn kwartaalpresentatie voor Koreaanse les gemaakt en opgestuurd. Mijn leerkracht heeft mij gevraagd om de presentatie op film op te nemen en door te sturen tegen deze zaterdag, zodat ze mij op school op die manier kunnen evalueren. Ik weet nog niet waar en hoe ik het ga opnemen, maar dat zien we tegen dan wel.
Mijn moeder heeft net met mijn grootouders in Hong Kong gebeld. Ze heeft mij laten praten met oma en opa. Ik was een beetje schuchter omdat mijn grootouders 'Hakka' spreken - een soort Chinees dialect die ik in jaren niet meer heb gesproken. Ik spreek tegenwoordig Cantonees met mijn moeder, maar tot mijn 9 jaar was dat altijd in het Hakka geweest. Maar blijkbaar blijft dit nog in je gebakken zitten, de eerste taal die je ooit hebt leren spreken als kind. Best wel grappig. Het was fijn met mijn grootouders te spreken. Ik heb een hele schattige oma. Mijn moeder begint meer en meer op haar te lijken. Laatste keer dat ik in Hong Kong was met Li Jen, kocht ze elke dag warme gestoomde broodjes voor ons als ontbijt... Zo lief :). Tegenwoordig kost bellen naar het buitenland met telefoonkaart of pc niet meer zoveel als vroeger en zijn de afstanden tussen mensen 'kleiner' geworden. Blij dat tegenwoordig MSN en webcam en Skype bestaan, anders had ik me echt eenzaam gevoeld in de USA.
De laatste dagen heb ik geen dag stilgezeten en ik moet zeggen ik enorm van mijn terugkeer geniet. Ik barst van de positieve energie door iedereen terug te zien. Het doet goed om terug te zijn, zelfs kon ik genieten van het Belgische storm- en regenweer op de Antwerpse Meir waar mijn paraplu gesneuveld is geraakt. Het is fijn om terug onder bekenden te zijn, fijn om de 'Vlaamse' taal te horen, fijn om terug contact te hebben, fijn om terug te weten waar je 'thuis' was. Fijn om terug te praten met mensen, fijn om terug te lachen, fijn om terug de familiebanden en vriendschappen te voelen. Ik voel me echt gezegend. Ons vertrek toendertijd in september was heel hectisch en intens, omdat we tot op het laatste ogenblik nog dingen moesten verhuizen. Ik denk dat ik deze keer gewoon rustig terug richting USA kan vertrekken, met een geruster hart en deze keer zonder teveel heimwee. Want daar zit ook de andere helft van mijn 'thuis' :).

Terug naar B

Voel me een beetje raar. Misschien een beetje opgewonden omdat ik binnen enkele uren op de vlieger terug naar België zal zitten. Mijn koffer is op enkele kleine dingen na helemaal gepakt, of zou ik beter zeggen mijn kofferS. Eén koffer was niet voldoende om alles erin te krijgen. Gelukkig hebben we gisteren een wagen gehuurd. Li Jen heeft me deze avond afgezet aan de Koreaanse les en me terug opgehaald, handig he, zo'n wagen hebben. De mensen van mijn klas hebben me een goede reis gewenst en ze vonden het toch een beetje jammer dat ik de 'kwartaalpresentatie' moest missen. Maar de leerkracht heeft gevraagd of ik mijn presentatie niet op camera wil opnemen vanuit België... ik zal mijn best doen, tussen de pinten en koffies door.
Ja, ik kijk ineens wel heel erg uit naar het 'Belgisch' leven terug te leven. Benieuwd wat er allemaal is veranderd op een half jaar tijd - waarschijnlijk niet drastisch veel. Ik ga in België ook nog een klein beetje moeten werken en administratie regelen.
Het is bijna 3u in de nacht, ik kan niet slapen, maar deze keer is het wel te begrijpen. Ik voel me als een klein kind dat voor de eerste keer moet vliegen... Belgium, I am back =).

Nieuwe vrienden

Het is weer een week van prachtig weer. Dagelijks temperaturen rond 18C, het raam van het balkon staat wijd open, ik denk dat ik vandaag of morgen mijn eerste zaadjes voor mijn kruiden ga planten...
Voel me een beetje vreemd. Binnen twee dagen zal ik op de vlieger richting België zitten en ik heb nog altijd niets ingepakt of voorbereid voor mijn korte terugkeer, met uitzondering van een aantal dingen die ik al dan niet op aanvraag heb gekocht voor andere mensen...
Ik voel me laatste tijd een beetje vreemd - deels door de halflome maar beterhand wordende grieperige toestand - bij momenten weet ik niet meer waar ik thuis hoor. De fysische plek van mijn thuis is zodanig verschoven, dat mijn gedachten altijd op twee plaatsen zijn. Het is raar om een fysische thuisloosheid te voelen. Ons huis is nog altijd in Kessel-Lo, maar daar wonen nu andere mensen. Zelfs ons petekindje Quint, begint te beseffen dat wij er niet meer wonen. Iedere keer als hij met zijn ouders naar het provinciaal domein gaat om te spelen, weet hij steevast het huisje van Kmah en Kyeah (Chinees voor godmother and godfather) te vinden en te herkennen. Maar nu plakken er geen vrolijke gekleurde letters aan het raam meer en staan er geen fietsen maar een brommer aan de voordeur...
Bij momenten vraag ik mijzelf zelfs af, hoe ik in hemelsnaam deze vijf maanden heb doorgebracht. Kort samengevat, heb ik op mijzelf niet veel boeiende dingen gedaan met uitzondering van Koreaans volgen en studeren, deze blog schrijven, e-mailen en videochatten... Speelde de rest van de tijd alleen maar in mijn hoofd en gedachten af? Heb ik te lang in mijn eigen cocoon geleefd als Li Jen op het werk zat? Of leef ik vooral virtueel, op het internet tussen een aantal tijdszones in? Ik vraag het me af... ik vraag me af of deze 5 maanden me hebben veranderd...

Gisteren heb ik voor de eerste keer echt afgesproken met mensen van hier, die ik nieuw heb leren kennen. Enkele maanden terug hebben we wel met Samuel en Joy afgesproken, maar die kenden wij al van in België.
Ik heb waarschijnlijk al eens verteld over een Viëtnamees meisje, Jennii, die in mijn klas van Koreaans zit. Ze heeft dramatiek gevolgd en werkt nu als editor bij een tijdschrift voor de Viëtnamese gemeenschap in San José. Morgen wordt ze 23 jaar, ja nog een jong meisje in de bloei van haar leven. Haar droom is actrice te worden. Onlangs is ze begonnen met het opnemen van een Koreaanse studentenkortfilm, dus benieuwd hoe ze het gaat maken binnenkort. Op een of andere manier klikte het wel van in het begin, maar het was eerder van haar kant. "We should hang out sometimes", maar ik ben niet meer zo flexibel in het maken van nieuwe vrienden. Ondertussen kennen we elkaar al een half jaar en we hebben ook wel buitenschoolse activiteiten samen gedaan in het kader van de Koreaanse les, meestal in groep of zo. Meestal heb ik niet zoveel tijd om na de les met haar na te babbelen, want ik moet me altijd haasten voor mijn tram.
Wel, dus gisteren heb ik een keer met haar in de avond afgesproken, omdat ze me wilde voorstellen aan een Koreaanse vriend die ze pas had leren kennen. Jin, heette de kerel en zag eruit als een jonge gast van ergens midden de 20, gekleed in joggingpak met een pet van 'Von Dutch'... Een vlotte gast, cinematografie gestudeerd, op zoek naar werk, in 1997 naar de States gekomen en af en toe terug in Seoul. Bedoeling was eigenlijk Koreaans te oefenen, wat uiteindelijk resulteerde in een urenlange babbel in het Engels over het leven, Korea, reiservaringen, Jennii's mogelijke carriere als actrice, liefde en grappige anekdotes uit ons leven...
Heel vreemd. Op een of andere manier klikte het enorm tussen ons drieën. De gesprekken verliepen van gemoedelijk tot ernstig tot grappig, het gevoel dat we elkaar allemaal al een tijdje kennen. Blijkt dat die kerel net 31 was geworden, dus moest ik hem 진 오빠 'Jin oppa' noemen, omdat hij ouder is. Jaja, Koreanen blijven Koreanen, ik zag dat hij heel tevreden was toen ik hem mijn respect betuigde als 'oudere broer'.

Dus bij deze, kan ik bevestigen, net 2 dagen voor mijn vertrek terug naar België, dat ik 2 nieuwe vrienden heb gemaakt, die op een of andere manier heel goed passen bij de persoon zoals ik ben. Vraag me af, of mensen die bedoeld zijn elkaar te ontmoeten, elkaar uiteindelijk ook zullen vinden in de stroom van dit leven... omdat ze elkaars golflengte aanvoelen of zo...
Li Jen was blij, dat ik eindelijk 'buiten' kwam en me open stelde voor nieuwe mensen. We hebben afgesproken om nog eens samen te komen als ik van België terug ben. Jennii zie ik morgenavond in de les dus. Op een of andere manier, begin ik gehecht aan haar te raken. Met uitzondering van het 'actrice' willen zijn, doet ze me veel denken aan toen ik jonger was... Ach ja, melancholie misschien naar de jongere tijden nu ik mee op de trein der 30'ers zit he?