Spring vibes in California

De laatste dagen word ik wakker met de ochtendzon die op mijn bolleke schijnt. Er is geen fijnere manier om wakker te worden dan deze. Het voelt meestal als 'middag' aan, maar dan kijk ik op mijn wekker en is het nog maar ochtend...
De lente is al vroeg in het land. Temperaturen van deze week schommelen tussen de 16 en 19°C op de middag. Na een 2-tal weken van bijna onophoudelijk regen, is sinds midden vorige week de zon hier terug beginnen schijnen. Volgens mij is de piek van het regenseizoen voorbij....

Toch hebben we ons niet laten afschrikken door de regen, we zijn wel meer gewoon van België :-). Gewapend met een megagrote paraplu waar zeker 2,5 man onder kan, zijn we enkele weekends geleden nog tot Berkeley en San Francisco geraakt. Bovenaan gezellig warm en droog, alleen wel natte voeten gans de dag.

De Stevens Creek, een beekje in onze buurt dat sinds onze aankomst tot begin dit jaar kurkdroog was, stond vorige week volledig onder water. Jawel, je hoorde zelfs water stromen.

Ik herinner me nog dat Li Jen tegen me zei dat het amper regende in California en bovendien ook lekker warm gedurende gans het jaar. Maar misschien was het beeld een beetje vertekend omdat hij vorig jaar januari voor een conferentie in Los Angeles was, welke in Southern California gelegen is. Bovendien was het vorig jaar een heel droog jaar geweest. Blijkbaar is hier een droog seizoen en een nat seizoen, het laatste van oktober tot april voor Northern California en november tot maart voor Southern California.

Fietsen in de zon
Vorig weekend leken de mensen te herleven. Paraplu's en regenbotten maakten plaats voor T-shirts, rokjes en flipflops. Voor ons was het weer een fantastische gelegenheid om een van de fiets- wandelroutes in Santa Clara County uit te proberen. De enige route die voor ons bereikbaar lag per openbaar vervoer was de Los Gatos Creek Trail, een 15.6 km lange goed aangelegde weg langsheen het water. Na een uurtje trammen, stapten we enkele haltes voor Campbell af en konden we ons fietstochtje inzetten.

De route ging lichtjes bergopwaarts langs enkele kleine dammen, grote plassen en plaatselijke parken. Hier en daar kruisen natuur en het betonnen geweld van highways elkaar via een onderdoorgang... met voorrang aan de highways natuurlijk. YEAH, that's the States' way van natuurbehoud he ;-)).
Ons eindbestemming was Los Gatos, een stadje aan de voet van de Santa Cruz Mountains. Toen we hier in september vorig jaar aankwamen, kregen we al te horen dat wonen in Los Gatos sowieso boven onze prijsklasse ging zijn - en ik vind het nog altijd ontzettend duur wonen hier. Zelfs in Mountain View. Een vriend van mij woont in North Carolina en betaalt zijn appartement maar 600$, dat is zelfs minder dan trippel minder dan ons. Snif !! Maar ja, North Carolina is dan ook niet zo boeiend als California, zei hij.

De eerste straat in Los Gatos waarop we uitkwamen, deed een beetje denken aan een opgewaardeerde bergdorp. Het zicht van een flora van naaldbomen gemengd met palmbomen is best wel eigenaardig, want palmbomen associeer je niet met een bergstadje. Binnen een straal van minder dan een kilometer zijn we een stuk of vijf verschillende kerken tegengekomen : United Methodist Church, First Church of Christ Scientist (niet te verwarren met de Tom Cruise en zijn aanhangers - ah ja, waarvan we in Mountain View een tweetal vestigingen hebben staan waarvan één in de hoofdstraat - een kerel die buiten in weer en wind voorbijgangers voortdurend aanstuurt tot een 'stress-free' test - volgens mij 'brainwash' sessie - die wij intelligent vermijden door op tijd naar de andere kant van de straat over te steken), St Lukes Episcopal Church, St Mary's Catholic Church en een Masonic Temple (vrijmetselaarstempel)... Bwèèèk, dit alles deed voor mij een beetje teveel 'sekte, community leven, sociale controle, kleinburgerlijkheid' aan en ik kreeg het een beetje benauwd in die straat. Bovendien zie je hier en daar een Porschke rondrijden, Lamborghini en Bentley.

Ik vroeg me af of het allemaal 'echte' rijken zijn of gewoon maar doen alsof ze rijk zijn. Ben momenteel een boek aan het lezen waarbij de auteur een deel van de Amerikaanse consumptiemaatschappij bekritiseert en dat het uitgavepatroon van mensen soms 'excessief' kan zijn omdat men een standaard naleeft die eigenlijk 'te hoog' gegrepen is. Veel mensen focussen teveel op het 'hebben' van dingen in plaats van te 'zijn' en te leven naar fundamentele waarden die hen gelukkig maakt... Vooraleer ik teveel als een 'sekte' begin te klinken, ga ik hier verder geen langdradige uitwijding over doen ;-).

Dus we waren in die vreemde straat van kerkjes en naaldbomen beland en bijna dachten we dat we het wel gezien hadden, tot we een brug over de snelweg overstaken en in de echte 'downtown' Los Gatos toekwamen. Ja, ja, een upscale downtown met fancy winkeltjes, cafés en restaurants. En midden in downtown toch wel een Apple-winkel en een Lamborghini-garage.
Wij zagen er eigenlijk een beetje sjofel uit tussen al dat volk, maar gelukkig waren wij niet de enige 'toeristen' in het stadje.

Hoogtepunt van onze dag : we hebben - eindelijk !! - van goeie koffie kunnen genieten in de 'Los Gatos Coffee Roasting Company'. Sinds we hier wonen, mist vooral Li Jen de goeie gewone koffie die we in België gewoon zijn. Ok, hier stikt het echt wel van de Starbucks, Coffee Bean and Tea Leaf, Bean Scene, ... maar echt goeie koffie uit een MOK! die vind je hier niet vaak. Koffie is for on-the-go en komt in een papieren beker zonder koekje weliswaar. Maar je krijgt wel veel koffie - dat wel - en in verschillende zoete smaken. Dit is het land van de grote kwantiteiten :-)).
Het cafeetje had wel iets. De bakstenen muren, de donkere houten vloer gaven het café een rustieke voor ons herkenbare sfeer. Kleine tafeltjes en stoeltjes. Rondom ons zaten mensen van Italiaanse afkomst druk te babbelen en van hun espresso te genieten. Hmmm... we waanden ons even in Europa :-)).

Opgeladen met een portie cafeïne reden we de route terug richting Campbell - jippie hey bergafwaarts !! De zon ging stilaan onder en ik wenste dat het altijd zo'n weekend mocht zijn.

Viëtnamees Nieuwjaar in de zon

De volgende dag hebben we terug de tram gepakt richting San José omdat de Viëtnamese gemeenschap daar hun Nieuwjaarsparade ging houden. Wat de Chinese Nieuwjaarsparade in San Francisco is voor de Chinezen, zo idem voor de Viëtnamezen in San José. De parade hebben we jammer genoeg gemist - veel te lang uitgeslapen - maar de eettentjes en de optredens niet.
We wisten wel dat in San José veel Viëtnamezen wonen, afgeleid uit de instructies op de tram die zowel in het Engels, Spaans als Viëtnamees, maar we hebben nog nooit heel de gemeenschap bij elkaar gezien. San José is een stad van bijna 1 miljoen inwoners waarvan 1/3 blank, 1/3 Hispanic en 1/3 Aziaat. Van de bijna 1 miljoen inwoners zijn 90.000 van Viëtnamese oorsprong, waardoor San José de meeste Viëtnamezen huishoudt buiten Viëtnam.

Het was een aangename warme namiddag. Een beetje tussen alle mensen rondgestrold, toch veel aangenamer dan het vorig weekend in de regen in San Francisco. Op zoek naar de authentieke 'crunchy' Viëtnamese loempia's, noodles en rijst, een avocado bubble tea en onze dag was weer compleet :-).

Op de achtergrond Viëtnamese oldies, hier en daar afgewisseld met Cantonese meezingers - onder de gemeenschap zijn er ook vele Chinees-Viëtnamese mixjes - de sfeer was superrelaxed. Het optreden van een aantal plaatselijke Aziatische beroemdheden en schonen bijgewoond en blijkbaar ook van een kortgerokte, kawaii Japans-Amerikaanse kinderpopster onder de naam van een of ander Japans gerecht... Grappige was dat alle kleine kindjes tijdens haar optreden naar voor kwamen om haar 'rode envelopjes' te geven. Dat is echt wel echt extra money in haar pocket.... Na haar optreden werd ze overwelmd door een stoet van kinderen - en misschien ook perverts - die om haar foto en handtekening vroegen.

De dag afgesloten met een gewone doorsnee Starbucks koffie, begeleid door een punk-rocker in een midlife crisis. Hij speelde meerdere malen het deuntje 'Amazing Grace' en het Amerikaanse volkslied op zijn elektrische gitaar wat volgens mij wel op de zenuwen werkte van de mensen achter het loket van de naburige bioscoop. Maar wij vonden het zalige hilarische muziek. Deed ons ineens weer denken aan Borat's versie van het Amerikaans volkslied tijdens een rodeo show. LOL.