Friday evening in Vancouver

Vrijdagavond in Vancouver. Ik zit hier op mijn kamer op een na hoogste verdieping van mijn hotel-hostel met een prachtig zicht op de lichtjes en gebouwen van de stad. De hemel kleurt donkerblauw, het sportstadium voor het hotel is vanavond de scene van een voetbalwedstrijd, mensen verzamelen zich in massa voor mijn hotel. Er hangt ambiance in de lucht.

Net terug van een FANTASTISCHE jog langs de waterkant van het schiereiland dat eveneens de binnenstad van Vancouver is. Adembenemende zichten van prachtige gebouwen, bergen op de achtergrond, het water van de baai, de jachthavens met bootjes en rondvarende ferries, het schone volk dat zich klaarmaakt om buiten te gaan eten of al aan de terrasjes op hun eten zit te wachten bij glaasje wijn, koppeltjes, wandelaars met hun hond, de ondergaande zon.... eindigend op een stukje strand met rotsen... Prachtig, adembenemend, onbeschrijfbare scene voor de perfecte jog bij valavond in een mooie stad die Vancouver heet. Een metropool die zich klaarmaakt voor het weekend. Je proeft de synergie en vibe van een vrijdagavond. Het is magisch...

Het minisportveldje in Seoul waar ik altijd ging lopen is daar niets vergeleken mee : ik had toen enkel de lichtjes van de gebouwen bij middernacht rondom de rechthoekige leegte van het veldje, maar zelfs dat vond ik fantastisch. Zelfs de wijdse vlakte rond NASA Ames in onze buurt van Mountain View is hier niets vergeleken mee. Vandaag is het de eerste keer dat ik echt in een metropool jog, langs de waterkant, bevolkt met mensen, appartementen, parken. Het gevoel van leven. Het gevoel ergens bij te horen. Het gevoel mee deel te maken van een scene. Een stadscene. Een schouwspel. De Canadezen zijn echt heel vriendelijke mensen. Wandelaars die je gewoon 'goeiedag' knikken als je voorbijloopt. Ik beantwoord deze mensen met een glimlach terug. Ben dat eigenlijk niet echt gewoon, sinds ik verhuisd ben in de USA. Zo een echte, gemeende spontane vriendelijkheid. En dat voor een grootstad. In de USA, lijkt iedereen zo paranoia. Canada, voelt aan als wat ik gewoon ben. Thuis.

Na de jog ben ik gewoon richting downtown gestap om daar wat groenten en fruit te kopen voor de komende dagen. Decadent vind ik het, vol bezweet en klam, na een serene jog gewoon downtown betreden met joggingpak om boodschappen te doen in een winkel die veel doet denken aan de biowinkelachtige Wholefoods in USA.

Mijn vrijdagavond is perfect. Meer heb ik niet nodig. Ik voel de vibe van de stad en de mensen om me heen en heb zin om uit te gaan. Ik heb vooral zin om te bewegen, dansen. Maar mijn Japanse vriendin is al naar huis dus heb ik besloten om vanavond gewoon op mijn kamer te blijven, wat te lezen en te schrijven, nagenieten van mijn indrukken van deze avond. Morgen ga ik de omgeving van mijn route vastleggen op foto... beelden zeggen meer dan woorden bij momenten... Kon ik gewoon maar op video vastleggen wat mijn indrukken waren van vandaag en met jullie delen.

Het is vreemd, waar ik dit laatste jaar overal ben terecht gekomen. Had nooit verwacht, dat dit de route ging zijn die ik ging bewandelen. Had nooit verwacht dat ik ooit gewoon ging joggen in een stad die niet de mijne is en toch een klein moment het gevoel geeft van 'ergens' thuis te horen. Alleen jammer, dat LJ er niet is. Het is ongelooflijk, hoe ik elke keer op een ander stukje van de wereld dichter bij mezelf kom en nieuwe dingen mag zien en meemaken. Ik ben zo dankbaar, dat ik nog steeds in staat ben om mooie dingen te ontdekken, zien, bewonderen.

Vancouver captured my heart. Ik ben hier graag.