Vancouver Peak : bear territory

Vandaag was het een prachtige dag in Vancouver. Aangename zomerzon, niet te warm, niet te koud, geen regen. Goed uitgerust opgestaan – want de nacht van donderdag op vrijdag heb ik amper 3u geslapen – en neen, ik ben niet tot laat uitgeweest of zo – het was de administratie in België die me parten speelde. Gezien het uurverschil kan ik enkel in de nacht bellen hier, als ik iemand voor de middag wil spreken. En ik had geluk. Want ik had netwerk op mijn kamer. In tegenstelling tot de laatste twee dagen : geen gratis draadloos netwerk te spotten, maar met een betaalde toegangscode voor 2 uur proberen zoveel mogelijk gedaan te krijgen. Ofwel in de bib van Vancouver vertoeven. Of ergens op cafe. Het is niet goed, niet meer kunnen leven zonder het internet. Nochtans, hebben we dit vroeger altijd gedaan. Onbereikbaar zijn : geen gsm, geen internet on the road.

Vandaag had ik eigenlijk helemaal geen idee wat ik ging doen. Tegen een uur of 10 is in mij opgekomen om misschien toch een beetje buiten de binnenstad te verkennen, richting Noord Vancouver, waar het groener en bergachtiger is. Lunch pakket klaargemaakt, comfortabele kleren aangedaan met de bedoeling een ontspannend dagje wandelen in de bossen.

Om richting het noorden te gaan, pak je de Seabus, een ferry die op regelmatige tijdstippen tussen de twee Vancouvers vaart om daar dan nog eens over te stappen op een bus die de bergen in gaat. Mijn bestemming zou Capilano worden, bekend voor zijn lange hangbrug over een rivier in het midden van een bos. En ergens op de bus, heb ik maar besloten om toch maar verder te rijden richting de eindbestemming : Grouse Mountain ofwel de Vancouver Peak. Je raad het al : de drang om naar een of andere bergtop te klimmen kwam naar boven.

De kabellift naar de top kostte rond de 35 CA$. De klim te voet was gratis. Maar ik was totaal niet voorbereid. Nochtans ging ik het niet meer doen, alleen op mijn eentje gaan hiken. Hoewel echt op mijn eentje was het niet. Ik werd vergezeld van tientallen puffende klimmers, die net als mij de eerste trappen van de helling te enthousiast zijn opgestormd. Wat eigenlijk een hike zou moeten zijn, recht naar de top, was eigenlijk een stijle trap van afwisselend rotsen, hier en daar aangelegd hout, en dan weer wortels van bomen die door het v4$ele betreden van voorbijgangers te contouren van een trap lieten blijken. Ik ben geen fan van trappen tijdens een hike. Veel vermoeiender dan gewoon schuin omhoog stappen. In de Lonely Planet noemde noemt deze hike ‘The Stairmaster’. En inderdaad. Ik heb nog nooit zoveel gepuft als vandaag.

En vloeken in mijzelf, de eerste kwart van de klim. Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan? Misschien omdat ik alleen was, leek de klim zwaarder dan verwacht. Bovendien, was ik vandaag allesbehalve uitgerust voor een klim : geen bergschoenen (ik had gelukkig wel mijn botten aan waarmee ik in België altijd naar de werven ging) – geen comfortabele broek om te klimmen (beter gewoon joggingkleren van gisteren aangedaan als ik op voorhand wist dat ik van gedachten ging veranderen) – geen comfortable Tshirt - geen hydrapak (ik had weliswaar mijn Camelbak bij maar mijn waterzak thuis gelaten). Dus absoluut geen ideale omstandigheden.

Bovendien niemand om mee te praten. Gewoon op mijzelf. Maar wel mijn favoriete muziek in de oren. Overal puffende mensen. Ben ik eigenlijk beetje blij dat ik min of meer een conditie heb. Ik moet er niet aan denken, hoe anderen zonder conditie zich zouden moeten voelen. Volgens mij, voelden die mensen hun hart er bijna uitbonken. Het deed me denken aan die ene keer in Korea, toen ik ineens besloot om op mijn eentje te gaan hiken. Een ongelooflijk vriendelijke man toen tegengekomen in de bergen, die mij dan een 4-tal uren lang, na het bereiken van de eerste bergtop rondgidste.

Vandaag heb ik niemand leren kennen. Eens aan de top gekomen, de beloning : mijn mijn meergranen boterhammetjes met humus en groentjes en een prachtig zicht naar Vancouver en het water rondom. Boterhammen smaken altijd beter op de top van een berg. Echt waar. Dat is altijd mijn motivatie om naar boven te gaan : mijn lunch. Om daar te zitten en te genieten. En klein en nietig te voelen, de prachtige natuur aanschouwend. Dan voel ik mij ineens de meest innerlijk rijke persoon van de hele wereld. Gewoon omdat ik dan volop zit te genieten. Ondertussen mijn kletsnatte rug laten opdrogen in de zon...

Na de lunch dacht ik nog even wat rond te wandelen op de site. Van daaruit vertrokken een aantal paden naar andere toppen in de buurt. Maar halfweg mijn bestemming, riep de parkwachter mij terug, omdat er een zwarte beer was gespot die richting het bergpad ging komen. Aanvankelijk mocht ik nog naar boven gaan, met als waarschuwing dat ik bij een eventuele encounter mij rustig moet terugtrekken en wegstappen. In de buurt van waar wij wonen in de US leven bovendien mountain lions in het wild. Als je daar gaat hiken, krijg je die waarschuwingen ook maar dan gewoon op een bordje. Misschien zijn beren wel gevaarlijker dan mountain lions. Hoewel ik heb gehoord dat ze niet agressief zijn, als je niet raar begint te doen. In ieder geval, de toegang tot ‘bear territory’ werd afgesloten tot het einde van de avond. Vond het toch wel jammer.

En toch “zag ik twee beren” vandaag... Ze liepen wel vrij rond op hun terrein maar waren gescheiden van de bezoekers via stalen hekken.

Tegen valavond dacht ik mijzelf te belonen met een kabelliftje richting beneden, maar er stond een rij van minstens 1,5 uur. Mensen stonden allemaal netjes in een rij van naar schatting toch wel een 100m, als het niet meer was. Bovendien mocht je de berg wel de opwaarts klimmen, dalen moest je met de kabellift. ‘Downwards travel prohibited’. Uiteindelijk ben ik toch maar terug te voet langs dezelfde weg naar beneden gegaan. Ik was gelukkig niet de enige. Heb onderweg wel een opmerking gekregen ‘You’re going against traffic’...Veel puffende en dappere klimmers in de tegenrichting. Was ik content dat ik aan het dalen was :).

De hike van vandaag heeft me weer geleerd om door te zetten op momenten dat ik het wilde opgeven. Vreemd waar ik overal terecht kom door pure impulsiviteit. Maar voortaan, ga ik toch wat bedachtzamer te werk gaan. Dat kan het pad dat ik beloop een stuk gemakkelijker maken.

Last but not least : voordat ik terugkeerde richting hotel, heb ik mijzelf een "matcha latte" beloond. Omdat ik meteen ook een gratis 2 uren toegangscode kreeg die ik ook op het netwerk van het hotel kon gebruiken. Dit gezegd zijnde, heb ik meteen dan ook deze blog gepost.