Net met Li Jen gesproken aan de telefoon. Momenteel schijnt de zon prachtig en ik dacht goed nieuws te horen van Li Jen over zijn rijtest. Maar aan zijn stem te horen, klonk het resultaat niet zo goed. Hij heeft zijn rijtest niet mogen afleggen omdat hij geen speciale toelatingsbrief heeft gekregen van Avis. Blijkbaar staat in de kleine lettertjes van het verhuurcontract aangegeven dat je de auto niet mag gebruiken voor 'tests'. Dus altijd de kleine lettertjes lezen, zelfs de piep, piepkleine lettertjes. De man aan de balie van DMV, was dezelfde 'zure' kerel die we vorige keer bij de schriftelijke test hadden. Li Jen vroeg of hij eventueel later op de dag mocht terugkomen met een toelatingsbrief, maar alles was al volgeboekt. Dus heeft hij een nieuwe afspraak woensdag, overmorgen om 10u. Allemaal terug duimen dus dat alles goed gaat. Want het verhaal is nog niet ten einde...
Ik weet niet of mensen geloven in dingen als 'toeval', 'lot' en nog meer van dergelijke vreemde samenloop van omstandigheden die de loop van je leven bepalen. Ik weet niet of mensen geloven in een soort van algemene 'voortbestemdheid' van het leven in het algemeen. Wat mijn eigen leven betreft - of ik het wil geloven of niet - zijn er al teveel verschillende dingen gebeurd die op een of andere manier wijzen naar iets 'hoger' dan ons, die ik nog niet persé 'god' wil noemen. Li Jen geloofde daar in het begin zeker niet in. Hij was heel sceptisch over zo'n dingen. Maar met de tijd, komen we ook samen dingen in het leven tegen, die toch te 'toevallig' zijn, om zomaar 'toeval' genoemd te worden. Soms vraag ik het me af, misschien is het wel mijn wijlen vader, die van bovenuit op ons neerkijkt en over ons waakt. Misschien is hij het wel... Of gewoon een algemene 'bron' of 'kracht' die ons intuïtie voedt om ons op 'dat' pad te houden, en als we ervan afwijken ons tegenwerkt. Wie zal het zeggen, he?
Voor Li Jen is het vandaag een 'slechte' dag. Het begon al gisteren met het omstoten van de waterfilter, vlak voor hij ging slapen. Iets wat niet 'typisch' voor hem is, maar voor mij. Hij grapte al een beetje dat dit geen goed teken was. Deze ochtend, toen hij uit de parking van het appartementencomplex reed, had hij bijna de zijspiegel eraf gereden. Hij wilde zoals in het instructieboekje van DMV aanbevolen stond, eens een keertje achteruitrijden met de linkerhand aan het stuur en de rechterarm over de leuning van de passagierszetel - iets wat hij normaal nooit deed... De spiegel scheerde rakelings op een halve cm van de paal van de carport. Toen hij vertrok was het aan het regenen. Maar ja, het regent hier al een ganse week.
Bij DMV aagekomen, kreeg hij dus te horen dat hij de test niet mocht afleggen. Ondertussen was het al 8.30u geworden en begon het lokaal immens hard te regenen... en zelfs te HAGELEN ! Gedurende zo'n 10 minuten lang. En juist van 8.30u tot 8.50u was Li Jen zijn rijtest gepland. Heeft hij nu geluk of ongeluk gehad? Moest het nu juist op dat ogenblik beginnen hagelen - iets wat hier amper voorkomt? Li Jen vond het maar bizar.
Vervolgens bracht hij de wagen maar terug naar het verhuurcentrum, want we moesten hem tegen de middag terug afleveren. Li Jen was een beetje slecht gezind. En dat gebeurt zelden, want Li Jen laat zich zelden van zijn stuk brengen. Hij is altijd een heel positief ingestelde persoon. Bleek dat hij vergeten was de wagen bij te tanken. Hierop dus weggereden om te gaan tanken bij het dichtstbijzijnde tankstation en dan terug naar het leasing center. Daar toegekomen, zag hij plots dat het peil van de tank nog 1/8 te kort schoot op zijn dashbord. De kerel van het leasing center zag hem binnenrijden en dan plots weer wegrijden "Hey, what are you doing?", waarop Li Jen antwoordde dat de tank nog niet helemaal vol was.
Terug bij het tankstation, wilde hij de tank bijvullen, maar de hendel van de pomp klikte meteen als teken dat de tank vol was. Bovendien gutste de benzine eruit. Li Jen startte de wagen en wachtte op het peiltje van de tank, maar nog altijd 'niet vol'. Dus terug tanken, maar deze keer wilde de machine de bankkaart van Li Jen niet meer aanvaarden. Is er een limiet op het aantal keren dat je aan dezelfde machine mag tanken binnen hetzelfde uur? In de kiosk van het tankstation probeerde hij de situatie uit te leggen, maar de Mexicaanse kerel achter de balie verstond hem maar half en half. Uiteindelijk heeft hij hem 3 dollar toegestopt en getankt tot het peil terug 'vol' was.
Eind goed, al goed bij Avis de wagen toch afgeleverd gekregen, waarop hij meteen voor overmorgen de wagen voor een extra dag wilde reserveren. Moest het toch wel lukken, dat gans het computersysteem van Avis op dat moment plat lag. Weer een tegenvaller...
Dan is Li Jen maar richting Hertz gestapt, een kwartiertje verder van Avis. Een wagen voor woensdag gereserveerd. Terug stappen richting Mountain View station - half uurtje. Daar op de Caltrain gewacht - 20 minuten, maar ondertussen gelukkig wel met zijn vrouwke gebeld om zijn verhaal te horen en hem te troosten ;-). De zon was ondertussen doorgebroken, de hemel terug helderblauw... de hagelbui leek ineens een heel surrealistisch moment. Volgens mij voelde Li Jen zich toen even heel 'down', zoals in de sfeer op het einde van de film 'Magnolia' - toen het kikkers regende...
Aangekomen op 'Lawrence' station stak Li Jen over, hoorde ik hem plot aan de andere kant van de lijn "Oh, SHIT!!!" roepen. And SHIT it was, indeed !! Hij hield halt omdat er net vlak voor zijn neus geen kikker uit de lucht viel, maar een stuk duivenstront. Heeft hij nu geluk gehad of ongeluk? Hij keek naar boven en bevond zich net onder een aantal elektriciteitslijnen waar een honderdtal duiven hun ochtendbabbel - en behoeften - deden ;-).
Hmmm... ondertussen konden we terug een beetje lachen met deze wel heel stomme samenloop van omstandigheden en heb ik Li Jen 'veilig' begeleid tot aan de ingang van zijn werk. Ik hoop dat de rest van de dag beter verloopt voor hem. Hij zal wel vanavond later thuiskomen....
Vreemd genoeg, ben ik blij dat Li Jen woensdag een 'nieuwe' kans krijgt. De auto die we dit weekend hadden, was een rode 'Chevrolet'. Achteraf gezien, was het niet zo'n goede wagen : hij reed niet zo vlot als de vorige die we van Hertz hadden, een witte 'Toyota Corolla'. Li Jen is dit weekend al een keer terug naar het leasing center terug gereden, omdat er een bepaald lichtje op het dashboard brandde, waarvan we niet wisten wat het betekende. De handleiding van de wagen was niet meegeleverd. Maar de kerel van het leasing center zei dat dat 'niets' bijzonders was, maar heeft ook geen uitleg gegeven wat het dan wel mocht betekenen.
Bovendien, voelde ik me niet helemaal op mijn gemak in die wagen : ik was gisteren een beetje mottig geworden toen we van ons dagtripje Berkeley terugkwamen. Maar dat kwam dan misschien van mijn live-gps service als co-piloot kaartlezer ;-).
In het middelbaar heb ik een tijdje horrorboeken verslonden van 'Stephen King'. Eén van de eerste boeken die ik van hem las, was 'Christine' : het verhaal over een rode old-timer met duivelse bovennatuurlijke krachten...
Hmmm... ik moest er ineens aan terugdenken, nu ik Li Jen zijn verhaal aan het reproduceren ben...
Monday, January 28, 2008
Insomnia
De laatste twee dagen heb ik niet goed heb kunnen slapen. Gisteren heb ik dan maar wat gelezen tot 3u in de nacht. En nu begint het al tegen de 3.30u te worden. Vreemd, want ik heb vorige week ons bed in de juiste 'fung shui' richting geplaatst, zoals mijn moeder onlangs geadviseerd heeft. Li Jen is al gaan slapen, want hij heeft morgen vroeg rij-examen en daarna werken.
Volgens mij is hij een toch een tikkeltje nerveus, omdat hij de wegen hier nog niet zo goed kent. Vlak voor het slapen gaan heeft hij onze waterfilter omvergestoten waardoor het tapijt helemaal nat was en ook heeft hij zijn haren drooggeblazen terwijl hij helemaal zijn haar niet heeft gewassen. Normaal zijn dat dingen die mij overkomen. Normaal ben ik de 'onhandige' van de twee, waarbij hij me liefdevol uitlacht ;-). Maar in principe zou het geen probleem voor hem moeten zijn om te slagen. Hij rijdt al sinds zijn 18 jaar. Ik heb er alle vertrouwen in.
Denk dat ik me eerder moet zorgen maken of ik er wel door zal geraken binnenkort. Want als ik rijd zoals ik fiets - dat is pas gevaarlijk. Volgens Li Jen kijk ik voortdurend rondom mij in plaats van recht voor mij, waardoor ik het verkeer voor mij niet zie aankomen. Reden hiervoor is omdat ik in Leuven altijd rondom naar de gebouwen terwijl ik fiets. Een beetje stomme beroepsmisvorming en ik weet niet eens of ik binnenkort in architectuur verder zal werken hier in de States... Het valt allemaal af te wachten.
Soms wou ik dat ik even rap over en weer kan vliegen. Ik hou me wel bezig, dag in dag uit, maar bij momenten mis ik thuis in België wel. Het is soms moeilijk te leven met je hart op twee plaatsen tegelijkertijd. Uiteraard moet ik hier zijn, waar Li Jen is. Hij is mijn allereerste 'thuis'. Maar mijn 'andere' thuis is in België, bij mijn familie, Li Jen zijn familie en onze vrienden. En zeker in moeilijke tijden en bij bijzondere gebeurtenissen, zou ik daar het liefst aanwezig zijn. Bestond er maar een 'beam me up'-machine, dan kon ik overdag in België aanwezig zijn en tegen de avond terug in de States. Ach ja, het zijn vooral de gedachten naar elkaar die tellen zeker?
Misschien voel ik me eventjes zo, omdat we net de 3de verjaardag van ons petekindje Quint niet hebben mogen meemaken. Wij waren er als trotse 'godfather and -mother' van dag één van zijn geboorte bij. Bovendien staat Chinees Nieuwjaar binnenkort weer voor de deur : voor Chinezen samen met het 'Maanfeest' de belangrijkste feestdagen in het jaar. Dé dagen waar de familieleden van verre samen komen om samen rond de tafel te zitten, te babbelen en lekker te eten. Een beetje zoals Thanksgiving in de States en Kerstmis overal elders in de wereld. Moeder maakt dan altijd zoveel lekkere dingen klaar, gerechten waar ze zeker 2 dagen op voorhand aan moet beginnen. En als je familie of vrienden bezoekt, neem je zak vol mandarijntjes mee om hen geluk en voorspoed te brengen voor het nieuwe jaar.
Hmmmm... maar niet getreurd. In maart is er voor mij het vooruitzicht om even terug naar België te keren. Ik kijk er wel naar uit...
Volgens mij is hij een toch een tikkeltje nerveus, omdat hij de wegen hier nog niet zo goed kent. Vlak voor het slapen gaan heeft hij onze waterfilter omvergestoten waardoor het tapijt helemaal nat was en ook heeft hij zijn haren drooggeblazen terwijl hij helemaal zijn haar niet heeft gewassen. Normaal zijn dat dingen die mij overkomen. Normaal ben ik de 'onhandige' van de twee, waarbij hij me liefdevol uitlacht ;-). Maar in principe zou het geen probleem voor hem moeten zijn om te slagen. Hij rijdt al sinds zijn 18 jaar. Ik heb er alle vertrouwen in.
Denk dat ik me eerder moet zorgen maken of ik er wel door zal geraken binnenkort. Want als ik rijd zoals ik fiets - dat is pas gevaarlijk. Volgens Li Jen kijk ik voortdurend rondom mij in plaats van recht voor mij, waardoor ik het verkeer voor mij niet zie aankomen. Reden hiervoor is omdat ik in Leuven altijd rondom naar de gebouwen terwijl ik fiets. Een beetje stomme beroepsmisvorming en ik weet niet eens of ik binnenkort in architectuur verder zal werken hier in de States... Het valt allemaal af te wachten.
Soms wou ik dat ik even rap over en weer kan vliegen. Ik hou me wel bezig, dag in dag uit, maar bij momenten mis ik thuis in België wel. Het is soms moeilijk te leven met je hart op twee plaatsen tegelijkertijd. Uiteraard moet ik hier zijn, waar Li Jen is. Hij is mijn allereerste 'thuis'. Maar mijn 'andere' thuis is in België, bij mijn familie, Li Jen zijn familie en onze vrienden. En zeker in moeilijke tijden en bij bijzondere gebeurtenissen, zou ik daar het liefst aanwezig zijn. Bestond er maar een 'beam me up'-machine, dan kon ik overdag in België aanwezig zijn en tegen de avond terug in de States. Ach ja, het zijn vooral de gedachten naar elkaar die tellen zeker?
Misschien voel ik me eventjes zo, omdat we net de 3de verjaardag van ons petekindje Quint niet hebben mogen meemaken. Wij waren er als trotse 'godfather and -mother' van dag één van zijn geboorte bij. Bovendien staat Chinees Nieuwjaar binnenkort weer voor de deur : voor Chinezen samen met het 'Maanfeest' de belangrijkste feestdagen in het jaar. Dé dagen waar de familieleden van verre samen komen om samen rond de tafel te zitten, te babbelen en lekker te eten. Een beetje zoals Thanksgiving in de States en Kerstmis overal elders in de wereld. Moeder maakt dan altijd zoveel lekkere dingen klaar, gerechten waar ze zeker 2 dagen op voorhand aan moet beginnen. En als je familie of vrienden bezoekt, neem je zak vol mandarijntjes mee om hen geluk en voorspoed te brengen voor het nieuwe jaar.
Hmmmm... maar niet getreurd. In maart is er voor mij het vooruitzicht om even terug naar België te keren. Ik kijk er wel naar uit...
Friday, January 25, 2008
Belgisch weer en rare mensen
"Het regent, het regent,... " op het melodietje van Nederlands oeroude 'Venz' hagelslag reclame... Hmmmm... jeugdsentiment uit mijn kinderjaren toen ik nog in Nederland woonde en ik enkel 'Tros', 'Vara' of 'VPRO' kende (... en 'Veronica' was voor een meer volwassen publiek, hehe).
Niet dat ik wil klagen over het weer hier, maar het is dit jaar uitzonderlijk nat. De mensen in de regio (van mijn klas) klagen hierover. De weervoorspellingen gaven voor vandaag 100% regen en ja het regent sinds deze ochtend onophoudelijk. Eergisteren en gisteren was het 80%, zo ook voor morgen en overmorgen. De temperaturen van de laatste dagen zijn vergelijkbaar met deze van Antwerpen heb ik opgezocht : Mountain View overdag 10-12°C / 's nachts 3-7°C, Antwerpen overdag 10-12°C / 's nachts 6-7°C, in en rond het Brusselse een paar graden kouder.
Ben dus laatste dagen gefascineerd geraakt door de radarkaarten van Wunderground, waar we dagelijks het weer checken. Li Jen heeft gisteren laten zien hoe je de 'geanimeerde' versie kunt oproepen, zodat je de wolken kunt zien voorbijdrijven en weet wanneer (tot op enkele minuten) en waar je ongeveer in een bui zit. Ja, Li Jen en ik zijn freaks 8-). Belangrijk voor mensen als ons die zich met de fiets verplaatsen. Hoewel we in België ook wel door regen, wind en sneeuw hebben gefietst en zelfs enkele kleren kletsnat zijn toegekomen op het werk.
Ik herinner me een van de laatste keren dat ik van het werk terug naar huis fietste, dat de hemel ineens openbrak en emmers, emmers water uit de hemel viel. Zo van één seconde droog naar een volgende seconde kletsnat. Zo van die druppels die bijna als hagelbollen op je neerkomen. Zo van die stralen die uit een goeie douchekop komen... Die ene keer kon het me echt niet deren, want ik fietste richting thuis. Het was niet heel koud, maar ik was door en door nat. De ganse tijd op mijn fiets kon ik niet stoppen van het lachen, gewoon omdat ik het ongelooflijk vond. Het gutste en ik moest lachen omdat de regen zo kietelde. Ik lachte omdat al mijn kleren tegen mijn lichaam plakten en ik er niet tegen kon. Goh, ja, dat was de leukste keer in de regen ooit. Moest ik toen net naar het werk fietsen, dan had ik waarschijnlijk niet zo gelachen ;-)
Met het slechte weer buiten van de laatste dagen, ben ik eigenlijk niet liever dan gewoon binnen, knus in het appartement met de lichten aan. Als het slecht weer is, vind ik dat het niet zo druilerig moet regenen, maar dan lekker hard stormen en zelfs donderen, op voorwaarde dat ik niet naar buiten moet natuurlijk. Vind het soms zalig om van binnenuit naar buiten te kijken, de verlaten straten, de donder in de verte te horen, bliksem die ons zolderkamer in Leuven verlicht. Niets is zaliger dan met slecht weer warm en knus binnen te zitten. En beetje stiekem lachen met de mensen die buiten zitten - bad, bad woman ;-)
Gisteren en eergisteren ben ik aan de regen ontsnapt, maar de wind waaide wel redelijk hard toen ik richting school fietste. De koudere lucht pakte zelfs op mijn adem. Volgens mij heb ik een slechte conditie. Ik ben nog altijd niet gaan sporten hier, met uitzondering van fietsen en hiken.
Weird people
Geen rare mensen tegengekomen deze week, althans niet als ik op weg was naar ergens. Maar onlangs wel rare mensen die aan mijn deur kwamen kloppen. We hebben wel zo'n 'spiekgatje' in onze deur, maar daarmee weet je nog altijd niet waarom de mensen op je deur kloppen. De eerste maand dat we hier woonden, kregen we geregeld administratie van FedEx of UPS aan de deur geleverd en ik was bovendien deze week aan het wachten op een pakketje van USPS.
Vorige vrijdag werd ik wakker door een stevige klop op mijn deur. Daar stonden dus twee vriendelijk uitziende middelbare leeftijd vrouwkes aan mijn deur. Mijn ogen nog half toegeplakt en mijn hoofd nog in dromenland, deed ik open, en de vrouwen verontschuldigden zich om mij wakker te hebben gemaakt. Toch gingen ze niet zomaar weg. Zij waren van één of andere bijbelgroep en vroegen zich af of ik geïnteresseerd zou zijn om naar hun verhaal te luisteren. Maar omdat ik pas wakker was, stelden ze voor om eventueel 10 minuten later terug te komen. Met mijn sleepyhead heb ik dan toch maar geweigerd en toen verdween de 'vriendelijke' (plastieken) uitdrukking op beiden hun gelaat en ben ik maar terug in bed gekropen. De vrouwkes leken even op dat eng oud koppeltje uit de film 'Mulholland Drive'... Ik ben toen gewoon terug in bed gekropen maar kon niet meer slapen.
En deze week maandag, een beetje van hetzelfde. Klop, klop op de deur en er stonden twee mannen buiten. Eén was vermoedelijk een Koreaan die mij aansprak en tegen de deurpost leunde, maar ik verstond hem niet zo goed. "Blur blur blur blur blur blur ", probeerde hij me duidelijk te maken, waarop zijn Amerikaanse collega op hem inpikte met "We're from the Church of Christ". Ik hield mijn deur op een kier, want je weet nooit wat voor mensen er voor je deur staan. Ze vroegen of ik even tijd had om naar hun verhaal te luisteren, maar ik zei vriendelijk dat ik eigenlijk niet geïnteresseerd was. "Don't you want to go to heaven?" BAM !!! Daar heb je me zitten. Niet dat ik niet naar de hemel of hiernamaals wil, als er al ene is, maar komaan, met zoiets moet je bij mij dus niet afkomen, he !! "No thank you, I am not interested". "But it wil only take a few minutes to listen", bleef de Amerikaanse collega aandringen. Ondertussen voelde ik me niet zo safe met de Koreaanse kerel zo dicht tegen mijn deurpost geleund. "No, thank you, I am actually bouddhist", mijn eerste leugen van de dag - hoewel helemaal gelogen is het niet, want mijn moeder is semi boeddhist-taoïst... "It's okay!", drong hij verder aan 'want wij kunnen je toch bekeren, gnegnegne' - dacht die kerel volgens mij... Ondertussen werd ik een beetje ambetant en ik zei voor de laatste keer : "No really, I am not interested and I don't want to let anybody in without my husband's permission" - dit ook deels leugen om bestwil he - en ze dropen uiteindelijk af. Lijkt dit ineens alsof ik een superdomintante man heb, arme Li Jen ;-).
Maar al bij al, maak ik toch een beetje vooruitgang niet? Ik heb alleszins toch niet getwijfeld om eraan toe te geven. In tegenstelling tot de ene keer dat ik in Leuven een Afrikaanse student zijn boekjes had gekocht om zijn studies te financieren.
En toen ik klein was, kwam er geregeld een huis-aan-huis prediker bij ons thuis langs. Ik was toen 7 of 8 jaar, wij woonden toen nog niet zo lang in België. Af en toe deed ik de deur open voor de postbode of voor vroege leveringen aan ons restaurant... of voor huis-aan-huis-predikers zoals de getuigen van Jehovah. Met 20 Belgische franken kocht ik dan hun 'Wachttoren' boekje, die ik dan gebruikte om prentjes van Jezus, Adam en Eva uit te knippen voor mijn schrift van 'catechese' in de lagere school... Sindsdien kwamen zij gedurende 1 à 2 jaar geregeld langs en stapelden de boekjes zich op. Mijn ouders wisten van niks en dus bleven zij die boekjes maar kopen, omdat ze dachten dat ik het nodig had voor school ;-)). Hmmmm... zelfs met huis-aan-huis-leurders komt bij mij jeugdsentiment naar boven.
Ondertussen regent het nog steeds...
Niet dat ik wil klagen over het weer hier, maar het is dit jaar uitzonderlijk nat. De mensen in de regio (van mijn klas) klagen hierover. De weervoorspellingen gaven voor vandaag 100% regen en ja het regent sinds deze ochtend onophoudelijk. Eergisteren en gisteren was het 80%, zo ook voor morgen en overmorgen. De temperaturen van de laatste dagen zijn vergelijkbaar met deze van Antwerpen heb ik opgezocht : Mountain View overdag 10-12°C / 's nachts 3-7°C, Antwerpen overdag 10-12°C / 's nachts 6-7°C, in en rond het Brusselse een paar graden kouder.
Ben dus laatste dagen gefascineerd geraakt door de radarkaarten van Wunderground, waar we dagelijks het weer checken. Li Jen heeft gisteren laten zien hoe je de 'geanimeerde' versie kunt oproepen, zodat je de wolken kunt zien voorbijdrijven en weet wanneer (tot op enkele minuten) en waar je ongeveer in een bui zit. Ja, Li Jen en ik zijn freaks 8-). Belangrijk voor mensen als ons die zich met de fiets verplaatsen. Hoewel we in België ook wel door regen, wind en sneeuw hebben gefietst en zelfs enkele kleren kletsnat zijn toegekomen op het werk.
Ik herinner me een van de laatste keren dat ik van het werk terug naar huis fietste, dat de hemel ineens openbrak en emmers, emmers water uit de hemel viel. Zo van één seconde droog naar een volgende seconde kletsnat. Zo van die druppels die bijna als hagelbollen op je neerkomen. Zo van die stralen die uit een goeie douchekop komen... Die ene keer kon het me echt niet deren, want ik fietste richting thuis. Het was niet heel koud, maar ik was door en door nat. De ganse tijd op mijn fiets kon ik niet stoppen van het lachen, gewoon omdat ik het ongelooflijk vond. Het gutste en ik moest lachen omdat de regen zo kietelde. Ik lachte omdat al mijn kleren tegen mijn lichaam plakten en ik er niet tegen kon. Goh, ja, dat was de leukste keer in de regen ooit. Moest ik toen net naar het werk fietsen, dan had ik waarschijnlijk niet zo gelachen ;-)
Met het slechte weer buiten van de laatste dagen, ben ik eigenlijk niet liever dan gewoon binnen, knus in het appartement met de lichten aan. Als het slecht weer is, vind ik dat het niet zo druilerig moet regenen, maar dan lekker hard stormen en zelfs donderen, op voorwaarde dat ik niet naar buiten moet natuurlijk. Vind het soms zalig om van binnenuit naar buiten te kijken, de verlaten straten, de donder in de verte te horen, bliksem die ons zolderkamer in Leuven verlicht. Niets is zaliger dan met slecht weer warm en knus binnen te zitten. En beetje stiekem lachen met de mensen die buiten zitten - bad, bad woman ;-)
Gisteren en eergisteren ben ik aan de regen ontsnapt, maar de wind waaide wel redelijk hard toen ik richting school fietste. De koudere lucht pakte zelfs op mijn adem. Volgens mij heb ik een slechte conditie. Ik ben nog altijd niet gaan sporten hier, met uitzondering van fietsen en hiken.
Weird people
Geen rare mensen tegengekomen deze week, althans niet als ik op weg was naar ergens. Maar onlangs wel rare mensen die aan mijn deur kwamen kloppen. We hebben wel zo'n 'spiekgatje' in onze deur, maar daarmee weet je nog altijd niet waarom de mensen op je deur kloppen. De eerste maand dat we hier woonden, kregen we geregeld administratie van FedEx of UPS aan de deur geleverd en ik was bovendien deze week aan het wachten op een pakketje van USPS.
Vorige vrijdag werd ik wakker door een stevige klop op mijn deur. Daar stonden dus twee vriendelijk uitziende middelbare leeftijd vrouwkes aan mijn deur. Mijn ogen nog half toegeplakt en mijn hoofd nog in dromenland, deed ik open, en de vrouwen verontschuldigden zich om mij wakker te hebben gemaakt. Toch gingen ze niet zomaar weg. Zij waren van één of andere bijbelgroep en vroegen zich af of ik geïnteresseerd zou zijn om naar hun verhaal te luisteren. Maar omdat ik pas wakker was, stelden ze voor om eventueel 10 minuten later terug te komen. Met mijn sleepyhead heb ik dan toch maar geweigerd en toen verdween de 'vriendelijke' (plastieken) uitdrukking op beiden hun gelaat en ben ik maar terug in bed gekropen. De vrouwkes leken even op dat eng oud koppeltje uit de film 'Mulholland Drive'... Ik ben toen gewoon terug in bed gekropen maar kon niet meer slapen.
En deze week maandag, een beetje van hetzelfde. Klop, klop op de deur en er stonden twee mannen buiten. Eén was vermoedelijk een Koreaan die mij aansprak en tegen de deurpost leunde, maar ik verstond hem niet zo goed. "Blur blur blur blur blur blur ", probeerde hij me duidelijk te maken, waarop zijn Amerikaanse collega op hem inpikte met "We're from the Church of Christ". Ik hield mijn deur op een kier, want je weet nooit wat voor mensen er voor je deur staan. Ze vroegen of ik even tijd had om naar hun verhaal te luisteren, maar ik zei vriendelijk dat ik eigenlijk niet geïnteresseerd was. "Don't you want to go to heaven?" BAM !!! Daar heb je me zitten. Niet dat ik niet naar de hemel of hiernamaals wil, als er al ene is, maar komaan, met zoiets moet je bij mij dus niet afkomen, he !! "No thank you, I am not interested". "But it wil only take a few minutes to listen", bleef de Amerikaanse collega aandringen. Ondertussen voelde ik me niet zo safe met de Koreaanse kerel zo dicht tegen mijn deurpost geleund. "No, thank you, I am actually bouddhist", mijn eerste leugen van de dag - hoewel helemaal gelogen is het niet, want mijn moeder is semi boeddhist-taoïst... "It's okay!", drong hij verder aan 'want wij kunnen je toch bekeren, gnegnegne' - dacht die kerel volgens mij... Ondertussen werd ik een beetje ambetant en ik zei voor de laatste keer : "No really, I am not interested and I don't want to let anybody in without my husband's permission" - dit ook deels leugen om bestwil he - en ze dropen uiteindelijk af. Lijkt dit ineens alsof ik een superdomintante man heb, arme Li Jen ;-).
Maar al bij al, maak ik toch een beetje vooruitgang niet? Ik heb alleszins toch niet getwijfeld om eraan toe te geven. In tegenstelling tot de ene keer dat ik in Leuven een Afrikaanse student zijn boekjes had gekocht om zijn studies te financieren.
En toen ik klein was, kwam er geregeld een huis-aan-huis prediker bij ons thuis langs. Ik was toen 7 of 8 jaar, wij woonden toen nog niet zo lang in België. Af en toe deed ik de deur open voor de postbode of voor vroege leveringen aan ons restaurant... of voor huis-aan-huis-predikers zoals de getuigen van Jehovah. Met 20 Belgische franken kocht ik dan hun 'Wachttoren' boekje, die ik dan gebruikte om prentjes van Jezus, Adam en Eva uit te knippen voor mijn schrift van 'catechese' in de lagere school... Sindsdien kwamen zij gedurende 1 à 2 jaar geregeld langs en stapelden de boekjes zich op. Mijn ouders wisten van niks en dus bleven zij die boekjes maar kopen, omdat ze dachten dat ik het nodig had voor school ;-)). Hmmmm... zelfs met huis-aan-huis-leurders komt bij mij jeugdsentiment naar boven.
Ondertussen regent het nog steeds...
Wednesday, January 23, 2008
Wie zoekt, die vindt...
Altijd wel blij als ik weer iets af heb kunnen maken... Mijn opstel voor vanavonds avondles, gaat over een bende Chinese jongens in België die de weg naar elkaars huis vragen. Tussendoor een beetje over de geografie van België gesproken - want mijn leerkracht is een Koreaanse in the USA, die amper van het land 'België' heeft gehoord. Redelijk inhoudsloze opstel, zij het me vooral om de spelling en de grammatica gaat, en dat in het Koreaans. Om dan nog maar te zwijgen over de 'azerty-qwerty'-verwarring die ik voortdurend ondervind door het continue overschakelen tussen een Belgisch-Engels toetsenbord... en om het nog leuker te maken, probeer ik het Koreaans toetsenbord ook onder de knie te krijgen, zodat ik op een slakkentempo (halve dag) nodig heb om 1,5 bladje vol te krijgen. Maar het resultaat is wel bevredigend :-).
Ben benieuwd of het vandaag droog gaat blijven. In de weersvoorspellingen staat 80% kans op neerslag, dus min of meer hoop ik dat ik de wolken te vlug af ben. Li Jen heeft op Wunderground ontdekt dat je via radar de neerslagwolken kan detecteren, zodat hij altijd weet wanneer hij best vertrekt om de regen te slim af te zijn. Momenteel is het heel bewolkt hier in de Bay Area...
Ik vraag me af of ik weer interessante of rare mensen tegen kom vanavond. Heb een dubbelzinnig gevoel over mijn ontmoetingen met die ex-gevangenen van vorige keren : enerzijds is het weer boeiend iemands levensverhaal te horen en geeft het je een ander inzicht op mensen die niet zijn zoals 'ons'; anderzijds wil ik gewoon anoniem in de massa rondlopen zonder opgemerkt of gestoord te worden. En wil ik Li Jen ook niet onnodig ongerust maken. We zullen wel zien.
Aanvankelijk toen we hier aankwamen, dachten we dat we het niet zouden redden zonder auto. Maar alles went na een tijd. Li Jen zal volgende week maandag zijn praktisch rij-examen afleggen en daarna kan ik een beetje met Li Jen oefenen voor mijn examen. We zullen dan telkens voor een weekendje een auto huren. Eigenlijk ben ik nog niet helemaal overtuigd om binnenkort een auto te kopen. Zeker niet, als we het nu redelijk goed redden met het openbaar vervoer en met ons fiets. Zelfs toen we in Kessel-Lo woonden, gebruikten we de auto maar één keer per week om boodschappen te doen en om te pendelen tussen Antwerpen en Leuven om familie te bezoeken (en vrienden ;-)). We fietsten altijd naar het werk : ik werkte in hartje Leuven en Li Jen in Heverlee. Goed te doen dus.
Toen we een paar maanden geleden hier pas toekwamen, hebben we van insiders gehoord dat het openbaar vervoer-netwerk in Silicon Valley niet zo uitgebreid is. Misschien omdat ze het zelf amper gebruiken. Het Viëtnamees meisje van mijn avondles, geeft zelfs toe nog nooit met de trein gereden te hebben. Kan me zoiets echt niet voorstellen. Anderzijds is het ook wel logisch, als alle jongeren vanaf hun 16 jaar al met de wagen mogen rijden. En als je reist met lange-afstandsbussen zoals de 'Greyhound', verklaren ze je voor gek omdat het zogenaamd 'onveilig' is. Hahaha, maar dan heb je nog niet gereisd met het openbaar vervoer in een land als China : de ervaring op een bus krijg je zelfs op een rollercoaster van een pretpark niet ;-)).
Tegenwoordig geraken we op minder dan een half uur tijd tot in San Antonio, waar we onze wekelijkse boodschappen doen. We zijn geëvolueerd van 60 a 45 minuten (eerst tram tot dowtown Mountain View, vervolgens 15 minuten te voet tot El Camino om bus 22 te pakken) naar 35 minuten (eerst tram tot downtown Mountain View en van daar rechtstreeks de bus), tot uiteindelijk een 20 minuten met een rechtstreeks verbinding van bus 32 op 8 minuten stappen van ons appartement. Wie zoekt, die vindt !! En dat is meteen het onderwerp van mijn opstel voor de avondles van morgen....
Ben benieuwd of het vandaag droog gaat blijven. In de weersvoorspellingen staat 80% kans op neerslag, dus min of meer hoop ik dat ik de wolken te vlug af ben. Li Jen heeft op Wunderground ontdekt dat je via radar de neerslagwolken kan detecteren, zodat hij altijd weet wanneer hij best vertrekt om de regen te slim af te zijn. Momenteel is het heel bewolkt hier in de Bay Area...
Ik vraag me af of ik weer interessante of rare mensen tegen kom vanavond. Heb een dubbelzinnig gevoel over mijn ontmoetingen met die ex-gevangenen van vorige keren : enerzijds is het weer boeiend iemands levensverhaal te horen en geeft het je een ander inzicht op mensen die niet zijn zoals 'ons'; anderzijds wil ik gewoon anoniem in de massa rondlopen zonder opgemerkt of gestoord te worden. En wil ik Li Jen ook niet onnodig ongerust maken. We zullen wel zien.
Aanvankelijk toen we hier aankwamen, dachten we dat we het niet zouden redden zonder auto. Maar alles went na een tijd. Li Jen zal volgende week maandag zijn praktisch rij-examen afleggen en daarna kan ik een beetje met Li Jen oefenen voor mijn examen. We zullen dan telkens voor een weekendje een auto huren. Eigenlijk ben ik nog niet helemaal overtuigd om binnenkort een auto te kopen. Zeker niet, als we het nu redelijk goed redden met het openbaar vervoer en met ons fiets. Zelfs toen we in Kessel-Lo woonden, gebruikten we de auto maar één keer per week om boodschappen te doen en om te pendelen tussen Antwerpen en Leuven om familie te bezoeken (en vrienden ;-)). We fietsten altijd naar het werk : ik werkte in hartje Leuven en Li Jen in Heverlee. Goed te doen dus.
Toen we een paar maanden geleden hier pas toekwamen, hebben we van insiders gehoord dat het openbaar vervoer-netwerk in Silicon Valley niet zo uitgebreid is. Misschien omdat ze het zelf amper gebruiken. Het Viëtnamees meisje van mijn avondles, geeft zelfs toe nog nooit met de trein gereden te hebben. Kan me zoiets echt niet voorstellen. Anderzijds is het ook wel logisch, als alle jongeren vanaf hun 16 jaar al met de wagen mogen rijden. En als je reist met lange-afstandsbussen zoals de 'Greyhound', verklaren ze je voor gek omdat het zogenaamd 'onveilig' is. Hahaha, maar dan heb je nog niet gereisd met het openbaar vervoer in een land als China : de ervaring op een bus krijg je zelfs op een rollercoaster van een pretpark niet ;-)).
Tegenwoordig geraken we op minder dan een half uur tijd tot in San Antonio, waar we onze wekelijkse boodschappen doen. We zijn geëvolueerd van 60 a 45 minuten (eerst tram tot dowtown Mountain View, vervolgens 15 minuten te voet tot El Camino om bus 22 te pakken) naar 35 minuten (eerst tram tot downtown Mountain View en van daar rechtstreeks de bus), tot uiteindelijk een 20 minuten met een rechtstreeks verbinding van bus 32 op 8 minuten stappen van ons appartement. Wie zoekt, die vindt !! En dat is meteen het onderwerp van mijn opstel voor de avondles van morgen....
Friday, January 18, 2008
Santa Clara County Jail
"I-880 / Milpitas" is naam van de halte waar ik elke woensdag- en donderdagavond toekom voor mijn avondles. Zoals sommigen al hebben kunnen volgen, heb ik vorige week op mijn terugweg naar huis hier een ex-gedetineerde ontmoet - bedankt voor de bezorgdheid over mijn veiligheid die sommigen lieten blijken ;-) over mijn encounter # 1.
Achteraf vroeg ik me af of zijn verhaal niet voor de helft verzonnen zou zijn en of redelijk straightforward zinnen zoals "Hi, I just got right out of jail... Do you know how to get to... Can you borrow me some money to ..." standaard openingszinnen zijn van bepaalde type mensen om contact te maken, sympathie, medelijden, medeleven op te wekken? Niet bepaald de beste manier, zou ik zeggen. Bij gebrek aan beter wekken dergelijke zinnen argwaan en zelfs schrik op van mensen die niet weten hoe hierop te reageren...
Wat ik toeschreef als een speling van het lot, bleek niet zo toeval te zijn...
woensdag 16/01/08 : encounter # 2
Eergisteren, woensdagavond, haastte ik me met mijn fietske richting tramhalte nadat de les 7 minuten was uitgelopen. Gelukkig stonden er al enkele mensen op het perron en was ik niet alleen. In de verte zag ik een kerel op het perron met een plooifiets zoals de mijne, maar ik keek hem voor de rest niet aan en liep hem straal voorbij. Eigenlijk maak ik voor de rest niet veel contact met mensen op weg naar de les, tenzij ze er zelf om vragen. Nochtans vermijd ik zoveel mogelijk oogcontact, kwestie van niemand te provoceren en dat ze mij ook maar met rust moeten laten. Zeker als je als vrouw alleen in late avond op schok gaat. Meestal heb ik mijn I-shuffle in mijn oren en muziek zo luid dat ik me minder eenzaam voel - wel slecht voor mijn oren. Asocialer wezen kan bijna niet.
Op het perron toegekomen, wilde ik mijn fiets opplooien, voelde ik plots iemand achter mijn rug. SLIK !!! Ik draaide me om : het was Li Jen !! God, heeft hij me even doen schrikken !! Hij wilde me verrassen ;-)). Mission accomplished, ja !! Hij was die dag laat op werk gebleven en dacht meteen de afstand vanaf Santa Clara tot Milpitas een keertje te fiets af te leggen. Sinds dat wij hier wonen, proberen we zoveel mogelijk afstanden te voet / fiets / bus / tram te timen, zodat we ons zo efficiënt mogelijk verplaatsen. Santa Clara - Milpitas per fiets : 50 minuten. Mountain View - Santa Clara : 35 minuten. Met combi tram-fiets doe ik er 1u10min over om tot school te geraken.
Eigenlijk vond ik al dat de fiets me bekend voorkwam, maar ja toevallig wilde het lukken dat ik vorige week woensdag een kerel aan de verkeerslichten had gekruist die ook een plooifiets had van hetzelfde merk - Dahon - als de mijne, maar een veel geavanceerdere met versnellingen - ik ben jaloers, die wil ik ook ! We hebben elkaar dan ook vriendelijk gegroet bij herkenning van onze fietsen.
Haha, dat was grappig. Nog maar net bekomen van mijn verrassing, kwam een vrouw op ons af en vroeg of we haar wat geld konden geven. "Hi, I just got out of jail. Can you give me half a dollar to make a phone call to my boyfriend?". Zelf was ik nog helemaal in de weer met het opplooien van mijn fiets en het wegsteken van mijn I-shuffle, en onder toeziend oog van Li Jen had ik gezegd dat ik er geen bij had. Mijn laatste 2 kwartjes van de dag had ik zelf opgebruikt en ik had nog maar 2 stukjes van 5 cent over en enkele briefjes van 1 dollar, maar dat kan je niet in de telefoonmachine steken, he! Li Jen en ik keken elkaar zo verdwaasd aan, kan toch niet toevallig zijn dat ik weer met ex-gedetineerden een perron deelde. Uiteindelijk had de vrouw een barmhartige donor gevonden en belde ze haar vriend op. We overhoorden een mix van Spaans en Engels en een paar keer een geweldig luide maar welgemeende "I love you". Inderdaad, kwam ze recht uit de gevangenis en vroeg ze haar vriend om haar in San José op te pikken.
De vrouw was blank, in haar eind 30, onverzorgd blond-bruin half lang haar, zo ook de kleur van de tanden. De rimpels op haar gezicht vertelden dat het leven niet bepaald goed is geweest voor haar, maar op het perron was ze redelijk hyper en blij op en neer aan het springen. Ze kwam naast ons op het perron staan en begon een gesprek aan te knopen over - hoe kan het ook anders - onze fietsen.... "These are nice bikes!! How much are they?". Ze vertelde dat haar vriend net een nieuwe fiets voor haar heeft gekocht om de vrijlating te vieren, wat verklaart waarom ze dubbel zo happy is? Kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen - bovendien voelde ik me best op mijn gemak - dus vroeg ik maar meteen : "Where is the jail anyway? Because I met another ex-convict at this station last week..." Zonder schroom toonde ze ons dat de gevangenis maar net over de brug van de I-880 snelweg was, op een goeie halve kilometer van de tramhalte. Dat verklaarde uiteraard mijn niet zo toevallige ontmoetingen. Zij kwam uit de vrouwenvleugel van "Elmwood Jail" een van de enkele gevangeniscomplexen in Santa Clara County (zeg maar "provincie" binnen de staat California). Ze heeft daar enkele dagen in de county jail vastgezeten voor het bezit en gebruik van drugs. Mensen die daar terechtkomen zijn geen zware criminelen (onder invloed rijden, verkeersmisdrijven, diefstallen,...) en verblijven daar van enkele dagen tot één jaar. Zwaardere misdrijven worden doorverwezen naar de state prisons en federal prisons. Volgens haar is het daar wel beter om te verblijven, omdat je daar meer vrijheid hebt, je eigen kleren kan dragen, tv, etc... maar je zit daar wel langer dan één jaar en met zwaardere criminelen uiteraard.
Verder vertelde ze ons dat ze al 10 jaar - sinds haar 27ste - methamphetamine spuit en dat ze daar moeilijk van af geraakte, omdat het ook een lichamelijke verslaving is. Al weet ze dat het slecht voor haar is, eens iemand in een bepaalde cirkel van levensomstandigheden terecht komt, blijft het een viscieuze cirkel. "Yeah, I hope you succeed to get off the drugs....". Af en toe smoort ze ook wat wiet, waarop we inpikten dat er in België en zeker in Nederland rond soft drugs een soepelere - maar daarom nog niet 100% legaal - wetgeving bestaat dan in de States. Daarlangs voegde ze eraan toe dat haar vriend onlangs een ongeval heeft gehad met de 'bus 22' en dat er momenteel een rechtszaak loopt tegen de VTA, omdat de bus in fout was.
Ons gesprek werd onderbroken door een aankomende tram. We stapten op en de vrouw ging wat verder van ons zitten. Af en toe een luid 'gejoel' van blijdschap. Ach ja, waarom ook niet he, als je haar achtergrond hebt gehoord. Maar de andere passagiers keken even verdwaasd op zoals ook wij zouden reageren moesten we de reden hiervoor niet kennen. Wij moesten 3 haltes verder er al af om onze overstap te maken en de vrouw zwaaide uit ons als een happy puber : "Bye guys!", waarop ik haar een welgemeende "Good luck!" wenste.
Wel dat was nogal een openbaring. Vooral een menselijke openbaring.
donderdag 17/01/08 : encounter # 3
Wat is nu de kans dat ik de volgende dag, gisteren dus, nog eens mensen van Elmwood Jail tegen kom? Alsof ze elke dag in massa worden vrijgelaten en uitgeteld altijd op woensdag- of donderdagavond tussen 21.45u en 22.55u op het perron me staan op te wachten? Uiteindelijk ben ik in heel mijn leven nog geen enkele gevangene tegen gekomen of iemand gekend die in de gevangenis heeft gezeten, alhoewel...
Telt die kelner van ons restaurant ook mee die ooit met de VISA-kaarten van onze klanten - buiten ons weten om - allerlei trucjes heeft uitgehaald om zichzelf te verrijken, waardoor de voormalige BOB bij ons op een drukke zaterdagavond is binnengevallen en hem hebben meegevoerd? Ja die kerel heeft een tijdje achter slot en grendel gezeten. Nochtans zagen we het niet in hem. Zelf was ik nog maar een jonge puber die met hem in het restaurant werkte - en toen zeker naïef ;-)). Mijn ouders waren zoals velen van hun generatie eerlijke mensen die met hard werken hun brood verdienden voor een betere toekomst van hun kinderen. Ze waren er echt ondersteboven van, zeker naar onze klanten toe. En ze voelden ook heel erg mee voor de familie van de man, die de schande in de Chinese wijk in Antwerpen moesten dragen...
Dus ja, gisteren kwam ik van de les en het perron was redelijk leeg. Na het opklappen van mijn fiets, belde ik zoals altijd naar Li Jen die me virtueel wat gezelschap kon houden tot de tram daar rond 21.56u zou aankomen. Ondertussen had ik nog een stopje muziek in mijn andere oor. In de verte zag ik vier mannen de straat oversteken en richting de halte komen. Ze verzamelden zich rond de betaaltelefoon van het perron en één van de mannen - een grote brede lange donkere kerel - richtte zich tot mij en vroeg iets. Maar bij God - met een stop in het ene oor en aan het andere een gsm annex echtgenoot - hoorde ik niets van wat hij zei. Ik zag hem gebaren en zijn mond bewegen, maar het geluid drong maar tot me door zoals een doofstomme dit zou moeten horen... "Blur, blur blur, blur blur." Dus heb ik maar vriendelijk gezegd : "I am sorry, I didn't hear you, I am on the phone right now", waarop de kerel redelijk geagiteerd reageerde "I can see that !!" en met zijn armen in de lucht begon te gebaren "Oh, màn !!" een beetje verderop mokkerend. Beetje geschrokken van zijn reactie - ja het was een grote kerel - was ik eigenlijk zelf geagiteerd geraakt zeg maar verontwaardigd. Als hij inderdaad zag dat ik aan het bellen was en een stop in mijn oor had, waarom nog moeite doen om mij hierin dan te storen HE ?!! GRRRR !! Nu is nen mens es vriend'lijk tegen nen medemens hé !!! ongeacht ras, status, ... dan krijg je zo'n reactie. Uiteindelijk ben ik niet te weten gekomen wat hij me wilde vragen.
Li Jen had ondertussen alles overhoord aan de andere kant van de lijn - mijn les geleerd uit vorig encounter heb ik deze keer niet opgelegd - en vroeg me of ik wel veilig stond. Hij was vooral bezorgd omdat hij het geroezemoes onder al die mannen hoorde, maar ik zei, ik blijf hier rustig op mijn plek staan en doen alsof er niets aan de hand is. De vier mannen kwamen blijkbaar ook recht uit Elmwood Jail. Twee van hen hadden een uitgedragen katoenen pyjama-achtige broek aan en één van hen droeg zijn bezittingen in een verfrommelde bruin papieren envelop. De mannen belden één voor één naar hun familie of vrienden om hen op te halen. Twee van hen stapten uiteindelijk op de tram die van San José kwam - onder wie die grote armflappende man; de twee anderen wachtten net als ik op de andere tram. Het werd 21.56u. Geen tram. Ondertussen werd het 22.00u. Nog geen tram. Dejuuu, ik ging mijn aansluiting van 22.02u aan "Tasman" missen. Ondertussen was ik al 20 minuten met Li Jen aan de lijn. Het zag er naar uit dat de tram van 21.56u gewoon verschwunden was. Ik ging nog tot 22.26u moeten wachten en pas om 23.10u was ik thuis.
Ondertussen was ik zelf veel geagiteerder geraakt dan de armflappende man en begon ik in mijzelf een beetje te vloeken en zo, maar uiteindelijk hielp me dit niet vooruit. Misschien wel creëerde ik het imago van mijzelf om me van de buitenwereld te beschermen : de "don't mess with this girl"-face. Velen onder jullie vrienden die me wel kennen, vallen waarschijnlijk achterover van het lachen, maar jawel, die 'face' heb ik ook !!! Maar die 'serious' face maakt al vaak rap plaats voor een 'smiley friendly' face van zodra iemand mij aanspreekt. Dan ligt mijn hart weer op mijn tong. Het is een automatisme. Het is nog erger dan de 'botox'-smiles van sommige Hollywood-sterren. Het is de naïeve 'ik' die naar de mensen van de wereld toegaat, zoals ze zelf ook hoopt behandeld te worden. Uiteraard is dit puur 'idealisme', zo'n wereld bestaat niet. En ik weet, ooit ga ik hier serieus voor in de problemen geraken. Maar zolang ik de kaap van mijn '30' nog niet heb bereikt, laat me nog even in de waan, zou ik zeggen... Ik zal over enkele weken deze levensopvatting eens serieus 'herdenken' ;-))
Achteraf vroeg ik me af of zijn verhaal niet voor de helft verzonnen zou zijn en of redelijk straightforward zinnen zoals "Hi, I just got right out of jail... Do you know how to get to... Can you borrow me some money to ..." standaard openingszinnen zijn van bepaalde type mensen om contact te maken, sympathie, medelijden, medeleven op te wekken? Niet bepaald de beste manier, zou ik zeggen. Bij gebrek aan beter wekken dergelijke zinnen argwaan en zelfs schrik op van mensen die niet weten hoe hierop te reageren...
Wat ik toeschreef als een speling van het lot, bleek niet zo toeval te zijn...
woensdag 16/01/08 : encounter # 2
Eergisteren, woensdagavond, haastte ik me met mijn fietske richting tramhalte nadat de les 7 minuten was uitgelopen. Gelukkig stonden er al enkele mensen op het perron en was ik niet alleen. In de verte zag ik een kerel op het perron met een plooifiets zoals de mijne, maar ik keek hem voor de rest niet aan en liep hem straal voorbij. Eigenlijk maak ik voor de rest niet veel contact met mensen op weg naar de les, tenzij ze er zelf om vragen. Nochtans vermijd ik zoveel mogelijk oogcontact, kwestie van niemand te provoceren en dat ze mij ook maar met rust moeten laten. Zeker als je als vrouw alleen in late avond op schok gaat. Meestal heb ik mijn I-shuffle in mijn oren en muziek zo luid dat ik me minder eenzaam voel - wel slecht voor mijn oren. Asocialer wezen kan bijna niet.
Op het perron toegekomen, wilde ik mijn fiets opplooien, voelde ik plots iemand achter mijn rug. SLIK !!! Ik draaide me om : het was Li Jen !! God, heeft hij me even doen schrikken !! Hij wilde me verrassen ;-)). Mission accomplished, ja !! Hij was die dag laat op werk gebleven en dacht meteen de afstand vanaf Santa Clara tot Milpitas een keertje te fiets af te leggen. Sinds dat wij hier wonen, proberen we zoveel mogelijk afstanden te voet / fiets / bus / tram te timen, zodat we ons zo efficiënt mogelijk verplaatsen. Santa Clara - Milpitas per fiets : 50 minuten. Mountain View - Santa Clara : 35 minuten. Met combi tram-fiets doe ik er 1u10min over om tot school te geraken.
Eigenlijk vond ik al dat de fiets me bekend voorkwam, maar ja toevallig wilde het lukken dat ik vorige week woensdag een kerel aan de verkeerslichten had gekruist die ook een plooifiets had van hetzelfde merk - Dahon - als de mijne, maar een veel geavanceerdere met versnellingen - ik ben jaloers, die wil ik ook ! We hebben elkaar dan ook vriendelijk gegroet bij herkenning van onze fietsen.
Haha, dat was grappig. Nog maar net bekomen van mijn verrassing, kwam een vrouw op ons af en vroeg of we haar wat geld konden geven. "Hi, I just got out of jail. Can you give me half a dollar to make a phone call to my boyfriend?". Zelf was ik nog helemaal in de weer met het opplooien van mijn fiets en het wegsteken van mijn I-shuffle, en onder toeziend oog van Li Jen had ik gezegd dat ik er geen bij had. Mijn laatste 2 kwartjes van de dag had ik zelf opgebruikt en ik had nog maar 2 stukjes van 5 cent over en enkele briefjes van 1 dollar, maar dat kan je niet in de telefoonmachine steken, he! Li Jen en ik keken elkaar zo verdwaasd aan, kan toch niet toevallig zijn dat ik weer met ex-gedetineerden een perron deelde. Uiteindelijk had de vrouw een barmhartige donor gevonden en belde ze haar vriend op. We overhoorden een mix van Spaans en Engels en een paar keer een geweldig luide maar welgemeende "I love you". Inderdaad, kwam ze recht uit de gevangenis en vroeg ze haar vriend om haar in San José op te pikken.
De vrouw was blank, in haar eind 30, onverzorgd blond-bruin half lang haar, zo ook de kleur van de tanden. De rimpels op haar gezicht vertelden dat het leven niet bepaald goed is geweest voor haar, maar op het perron was ze redelijk hyper en blij op en neer aan het springen. Ze kwam naast ons op het perron staan en begon een gesprek aan te knopen over - hoe kan het ook anders - onze fietsen.... "These are nice bikes!! How much are they?". Ze vertelde dat haar vriend net een nieuwe fiets voor haar heeft gekocht om de vrijlating te vieren, wat verklaart waarom ze dubbel zo happy is? Kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen - bovendien voelde ik me best op mijn gemak - dus vroeg ik maar meteen : "Where is the jail anyway? Because I met another ex-convict at this station last week..." Zonder schroom toonde ze ons dat de gevangenis maar net over de brug van de I-880 snelweg was, op een goeie halve kilometer van de tramhalte. Dat verklaarde uiteraard mijn niet zo toevallige ontmoetingen. Zij kwam uit de vrouwenvleugel van "Elmwood Jail" een van de enkele gevangeniscomplexen in Santa Clara County (zeg maar "provincie" binnen de staat California). Ze heeft daar enkele dagen in de county jail vastgezeten voor het bezit en gebruik van drugs. Mensen die daar terechtkomen zijn geen zware criminelen (onder invloed rijden, verkeersmisdrijven, diefstallen,...) en verblijven daar van enkele dagen tot één jaar. Zwaardere misdrijven worden doorverwezen naar de state prisons en federal prisons. Volgens haar is het daar wel beter om te verblijven, omdat je daar meer vrijheid hebt, je eigen kleren kan dragen, tv, etc... maar je zit daar wel langer dan één jaar en met zwaardere criminelen uiteraard.
Verder vertelde ze ons dat ze al 10 jaar - sinds haar 27ste - methamphetamine spuit en dat ze daar moeilijk van af geraakte, omdat het ook een lichamelijke verslaving is. Al weet ze dat het slecht voor haar is, eens iemand in een bepaalde cirkel van levensomstandigheden terecht komt, blijft het een viscieuze cirkel. "Yeah, I hope you succeed to get off the drugs....". Af en toe smoort ze ook wat wiet, waarop we inpikten dat er in België en zeker in Nederland rond soft drugs een soepelere - maar daarom nog niet 100% legaal - wetgeving bestaat dan in de States. Daarlangs voegde ze eraan toe dat haar vriend onlangs een ongeval heeft gehad met de 'bus 22' en dat er momenteel een rechtszaak loopt tegen de VTA, omdat de bus in fout was.
Ons gesprek werd onderbroken door een aankomende tram. We stapten op en de vrouw ging wat verder van ons zitten. Af en toe een luid 'gejoel' van blijdschap. Ach ja, waarom ook niet he, als je haar achtergrond hebt gehoord. Maar de andere passagiers keken even verdwaasd op zoals ook wij zouden reageren moesten we de reden hiervoor niet kennen. Wij moesten 3 haltes verder er al af om onze overstap te maken en de vrouw zwaaide uit ons als een happy puber : "Bye guys!", waarop ik haar een welgemeende "Good luck!" wenste.
Wel dat was nogal een openbaring. Vooral een menselijke openbaring.
donderdag 17/01/08 : encounter # 3
Wat is nu de kans dat ik de volgende dag, gisteren dus, nog eens mensen van Elmwood Jail tegen kom? Alsof ze elke dag in massa worden vrijgelaten en uitgeteld altijd op woensdag- of donderdagavond tussen 21.45u en 22.55u op het perron me staan op te wachten? Uiteindelijk ben ik in heel mijn leven nog geen enkele gevangene tegen gekomen of iemand gekend die in de gevangenis heeft gezeten, alhoewel...
Telt die kelner van ons restaurant ook mee die ooit met de VISA-kaarten van onze klanten - buiten ons weten om - allerlei trucjes heeft uitgehaald om zichzelf te verrijken, waardoor de voormalige BOB bij ons op een drukke zaterdagavond is binnengevallen en hem hebben meegevoerd? Ja die kerel heeft een tijdje achter slot en grendel gezeten. Nochtans zagen we het niet in hem. Zelf was ik nog maar een jonge puber die met hem in het restaurant werkte - en toen zeker naïef ;-)). Mijn ouders waren zoals velen van hun generatie eerlijke mensen die met hard werken hun brood verdienden voor een betere toekomst van hun kinderen. Ze waren er echt ondersteboven van, zeker naar onze klanten toe. En ze voelden ook heel erg mee voor de familie van de man, die de schande in de Chinese wijk in Antwerpen moesten dragen...
Dus ja, gisteren kwam ik van de les en het perron was redelijk leeg. Na het opklappen van mijn fiets, belde ik zoals altijd naar Li Jen die me virtueel wat gezelschap kon houden tot de tram daar rond 21.56u zou aankomen. Ondertussen had ik nog een stopje muziek in mijn andere oor. In de verte zag ik vier mannen de straat oversteken en richting de halte komen. Ze verzamelden zich rond de betaaltelefoon van het perron en één van de mannen - een grote brede lange donkere kerel - richtte zich tot mij en vroeg iets. Maar bij God - met een stop in het ene oor en aan het andere een gsm annex echtgenoot - hoorde ik niets van wat hij zei. Ik zag hem gebaren en zijn mond bewegen, maar het geluid drong maar tot me door zoals een doofstomme dit zou moeten horen... "Blur, blur blur, blur blur." Dus heb ik maar vriendelijk gezegd : "I am sorry, I didn't hear you, I am on the phone right now", waarop de kerel redelijk geagiteerd reageerde "I can see that !!" en met zijn armen in de lucht begon te gebaren "Oh, màn !!" een beetje verderop mokkerend. Beetje geschrokken van zijn reactie - ja het was een grote kerel - was ik eigenlijk zelf geagiteerd geraakt zeg maar verontwaardigd. Als hij inderdaad zag dat ik aan het bellen was en een stop in mijn oor had, waarom nog moeite doen om mij hierin dan te storen HE ?!! GRRRR !! Nu is nen mens es vriend'lijk tegen nen medemens hé !!! ongeacht ras, status, ... dan krijg je zo'n reactie. Uiteindelijk ben ik niet te weten gekomen wat hij me wilde vragen.
Li Jen had ondertussen alles overhoord aan de andere kant van de lijn - mijn les geleerd uit vorig encounter heb ik deze keer niet opgelegd - en vroeg me of ik wel veilig stond. Hij was vooral bezorgd omdat hij het geroezemoes onder al die mannen hoorde, maar ik zei, ik blijf hier rustig op mijn plek staan en doen alsof er niets aan de hand is. De vier mannen kwamen blijkbaar ook recht uit Elmwood Jail. Twee van hen hadden een uitgedragen katoenen pyjama-achtige broek aan en één van hen droeg zijn bezittingen in een verfrommelde bruin papieren envelop. De mannen belden één voor één naar hun familie of vrienden om hen op te halen. Twee van hen stapten uiteindelijk op de tram die van San José kwam - onder wie die grote armflappende man; de twee anderen wachtten net als ik op de andere tram. Het werd 21.56u. Geen tram. Ondertussen werd het 22.00u. Nog geen tram. Dejuuu, ik ging mijn aansluiting van 22.02u aan "Tasman" missen. Ondertussen was ik al 20 minuten met Li Jen aan de lijn. Het zag er naar uit dat de tram van 21.56u gewoon verschwunden was. Ik ging nog tot 22.26u moeten wachten en pas om 23.10u was ik thuis.
Ondertussen was ik zelf veel geagiteerder geraakt dan de armflappende man en begon ik in mijzelf een beetje te vloeken en zo, maar uiteindelijk hielp me dit niet vooruit. Misschien wel creëerde ik het imago van mijzelf om me van de buitenwereld te beschermen : de "don't mess with this girl"-face. Velen onder jullie vrienden die me wel kennen, vallen waarschijnlijk achterover van het lachen, maar jawel, die 'face' heb ik ook !!! Maar die 'serious' face maakt al vaak rap plaats voor een 'smiley friendly' face van zodra iemand mij aanspreekt. Dan ligt mijn hart weer op mijn tong. Het is een automatisme. Het is nog erger dan de 'botox'-smiles van sommige Hollywood-sterren. Het is de naïeve 'ik' die naar de mensen van de wereld toegaat, zoals ze zelf ook hoopt behandeld te worden. Uiteraard is dit puur 'idealisme', zo'n wereld bestaat niet. En ik weet, ooit ga ik hier serieus voor in de problemen geraken. Maar zolang ik de kaap van mijn '30' nog niet heb bereikt, laat me nog even in de waan, zou ik zeggen... Ik zal over enkele weken deze levensopvatting eens serieus 'herdenken' ;-))
Thursday, January 17, 2008
(A)sociaal zijn
Een beetje killing time tot ik straks richting Milpitas voor avondschool vertrek. Ben benieuwd of ik nog verrassingen ga tegenkomen zoals gisteren... Maar dat verhaal is voor mijn volgende entry ;-).
Veel mensen vragen zich voortdurend af, wat ik gans de dag aan het doen ben als Li Jen op het werk zit. Om kort te antwoorden : veel en niets. Veel, omdat ik tijd te kort schiet om nog dingen te regelen die ik wil geregeld krijgen : mijn administratie van België, ons huishoudbudget hier, mijn online-fotoboeken die nog niet geupdate zijn, af en toe telefoons / msn / skype van vrienden / familie, studeren, surfen, schrijven,... en in de avond gewoon bij Li Jen zijn. Niets, omdat ik me soms afvraag of de dingen waar ik mee bezig ben al dan niet superficieel zijn. Kan alleen maar zeggen dat de lijst van de dingen die ik wil doen, alsmaar langer wordt. En dat ik bezig blijf. Hoewel ik soms ook dagen heb dat ik amper 'vooruitgang' boek in mijn leven als 'huisvrouw'. I suck being a housewife !! Maar begrijp me niet verkeerd. Ik ben redelijk graag binnen. Hoewel meesten mij al een extraverte en sociaal persoon kennen, ben ik hier wel graag binnen : mijn eigen cocoon !!
Deze week maandag, hebben we afgesproken met een vriendin uit San Mateo, Joy (haar heb ik ook onze Las Vegas 3-daagse gegeven, wat achteraf blijkt een gratis trip te zijn met 'verborgen agenda'). Zij is een Amerikaans-Chinese die we enkele jaren terug hebben leren kennen toen ze nog studeerde aan Berkeley / Stanford en in 2003 een tijdje in Leuven bij IMEC haar stage deed, het bedrijf waar Li Jen 6 jaar heeft gewerkt. Het was nog in de tijd dat we nog op ons mini appartement in Leuven aan de Tervuursestraat woonden, zo mini dat we voor onze etentjes altijd enkele meubels in de mini-slaapkamer moesten proppen, zodat we zeker met 10 à 13 man binnen konden. Dat waren toch gezellige tijden toen ;-). Het appartement waar wij nu in wonen, is zeker 3x zo groot als toen. En ons huisje in Kessel-Lo nog meer natuurlijk. Hmmm... ik vraag me af wat voor mensen er nu in ons huis wonen.
Dus, we hadden maandag afgesproken om na haar werk eventjes in Menlo Park samen te dineren in een 'Europese' brasserie. Het was fijn haar terug te zien. Haar ook ondertussen wat advies gevraagd rond praktische dingen over het leven hier in de Bay Area.
Onlangs heeft ze een nieuwe donkerblauwe Honda Civic gekocht, na uitgebreid te hebben geresearched op het internet. Al heeft ze praktisch heel haar leven in de US gewoond en 'moet' je quasi altijd onderhandelen over de prijs van een wagen, ze heeft gewoon de dealer met de laagste prijs opgezocht, en daarmee uit ! Heeft zich niet laten verleiden door de 1-urenlange verkooppraat van de dealer voor extra snufjes, en dat voor een Amerikaanse. Ze is toch altijd wel een bijzonder meisje geweest, bovendien heel intelligent en toch free-minded in denken.
Jammer genoeg was het voor zowel Li Jen als haar volgende dag 'werkdag', dus hebben we het niet te lang kunnen maken. Moesten we in België hebben afgesproken, zaten we zeker in 't STUK of in de Blauwe Kater met goeie pinten en jenevers, maar bij gebrek aan beter...
Hmmm... ja dat ga ik doen als ik terug in België ben : eens goed op café !!
Veel mensen vragen zich voortdurend af, wat ik gans de dag aan het doen ben als Li Jen op het werk zit. Om kort te antwoorden : veel en niets. Veel, omdat ik tijd te kort schiet om nog dingen te regelen die ik wil geregeld krijgen : mijn administratie van België, ons huishoudbudget hier, mijn online-fotoboeken die nog niet geupdate zijn, af en toe telefoons / msn / skype van vrienden / familie, studeren, surfen, schrijven,... en in de avond gewoon bij Li Jen zijn. Niets, omdat ik me soms afvraag of de dingen waar ik mee bezig ben al dan niet superficieel zijn. Kan alleen maar zeggen dat de lijst van de dingen die ik wil doen, alsmaar langer wordt. En dat ik bezig blijf. Hoewel ik soms ook dagen heb dat ik amper 'vooruitgang' boek in mijn leven als 'huisvrouw'. I suck being a housewife !! Maar begrijp me niet verkeerd. Ik ben redelijk graag binnen. Hoewel meesten mij al een extraverte en sociaal persoon kennen, ben ik hier wel graag binnen : mijn eigen cocoon !!
Deze week maandag, hebben we afgesproken met een vriendin uit San Mateo, Joy (haar heb ik ook onze Las Vegas 3-daagse gegeven, wat achteraf blijkt een gratis trip te zijn met 'verborgen agenda'). Zij is een Amerikaans-Chinese die we enkele jaren terug hebben leren kennen toen ze nog studeerde aan Berkeley / Stanford en in 2003 een tijdje in Leuven bij IMEC haar stage deed, het bedrijf waar Li Jen 6 jaar heeft gewerkt. Het was nog in de tijd dat we nog op ons mini appartement in Leuven aan de Tervuursestraat woonden, zo mini dat we voor onze etentjes altijd enkele meubels in de mini-slaapkamer moesten proppen, zodat we zeker met 10 à 13 man binnen konden. Dat waren toch gezellige tijden toen ;-). Het appartement waar wij nu in wonen, is zeker 3x zo groot als toen. En ons huisje in Kessel-Lo nog meer natuurlijk. Hmmm... ik vraag me af wat voor mensen er nu in ons huis wonen.
Dus, we hadden maandag afgesproken om na haar werk eventjes in Menlo Park samen te dineren in een 'Europese' brasserie. Het was fijn haar terug te zien. Haar ook ondertussen wat advies gevraagd rond praktische dingen over het leven hier in de Bay Area.Onlangs heeft ze een nieuwe donkerblauwe Honda Civic gekocht, na uitgebreid te hebben geresearched op het internet. Al heeft ze praktisch heel haar leven in de US gewoond en 'moet' je quasi altijd onderhandelen over de prijs van een wagen, ze heeft gewoon de dealer met de laagste prijs opgezocht, en daarmee uit ! Heeft zich niet laten verleiden door de 1-urenlange verkooppraat van de dealer voor extra snufjes, en dat voor een Amerikaanse. Ze is toch altijd wel een bijzonder meisje geweest, bovendien heel intelligent en toch free-minded in denken.
Jammer genoeg was het voor zowel Li Jen als haar volgende dag 'werkdag', dus hebben we het niet te lang kunnen maken. Moesten we in België hebben afgesproken, zaten we zeker in 't STUK of in de Blauwe Kater met goeie pinten en jenevers, maar bij gebrek aan beter...
Hmmm... ja dat ga ik doen als ik terug in België ben : eens goed op café !!
Wednesday, January 16, 2008
De avonturen van de CLT-bende in het Koreaans
Middag nu. Een kleine pauze met een schijf homemade notenbrood met aubergine-hummus. Net klaar met mijn opstel Koreaans, vanavond weer met de fiets op pad. En deze keer heb ik genoeg cash op zak om me te verplaatsen ;).
Vorig weekend was om persoonlijke redenen een woelig weekend geweest, maar ondertussen heerst het dagelijks ritme over ons leven weer. Maar we denken nog altijd veel aan thuis, aan onze familie.
Bij gebrek aan inspiratie in de dialoogjes of teksten die ik voor de avondles moeten creëren, verzin ik altijd gesprekken of situaties tussen mensen die ik ken. Mijn naam in het Koreaans is 나 정 (na jeong) en die van Li Jen is 리 옌 (ri yen). Ondertussen heb ik meteen onze ganse CLT-bende mee vertaald en Willy 윌리 (wil li) en Yan 얀 (yan) vandaag in een dialoogje opgenomen. Volgende avonturen op het programma zijn deze van Alan 알렌 (al len), WK 와켄 (wa ken), PL 팡록 (pang rok), Joanna 조안나 (jo an na) en Ann 앤 (aen). Suggesties voor nieuwe verhalen en avonturen, roddels etc... zijn altijd welkom ;-).
Vorig weekend was om persoonlijke redenen een woelig weekend geweest, maar ondertussen heerst het dagelijks ritme over ons leven weer. Maar we denken nog altijd veel aan thuis, aan onze familie.
Bij gebrek aan inspiratie in de dialoogjes of teksten die ik voor de avondles moeten creëren, verzin ik altijd gesprekken of situaties tussen mensen die ik ken. Mijn naam in het Koreaans is 나 정 (na jeong) en die van Li Jen is 리 옌 (ri yen). Ondertussen heb ik meteen onze ganse CLT-bende mee vertaald en Willy 윌리 (wil li) en Yan 얀 (yan) vandaag in een dialoogje opgenomen. Volgende avonturen op het programma zijn deze van Alan 알렌 (al len), WK 와켄 (wa ken), PL 팡록 (pang rok), Joanna 조안나 (jo an na) en Ann 앤 (aen). Suggesties voor nieuwe verhalen en avonturen, roddels etc... zijn altijd welkom ;-).
Friday, January 11, 2008
Race tegen de tijd
De tijd gaat sneller dan enkele maanden terug. Volgens mij is het een goed teken. Een teken dat ik hier naar mijn zin begin te krijgen, of beter, teken dat ik hier begin te wennen. Heb me voor het nieuwe jaar ook voorgenomen geen kostbare tijd meer te verliezen aan nutteloze dingen zoals over ons kamerbreed tapijt rollen, heimwee hebben naar België... gewoon elke dag een activititeit zoeken voor mezelf. Al is het maar studeren, administratie, lezen, schrijven, mailen, huishouden, true-or-false questions opstellen voor en beantwoorden van mijn vrienden ;-). Hilarisch, je leert op die manier weer veel grappige en onverwachte nieuwe dingen bij van je dierbaren.
Het is al weer voorbij middernacht. Ben op mijn brood aan het wachten. Gisteren brood vergeten te maken, waardoor Li Jen vandaag een slaatje heeft moeten eten met 1 miezerig sandwichje. Bad, bad housewife. Maar gisterenavond was ik nog helemaal in de weer van mijn ontmoeting met die ex-gevangene, bovendien pas om half 11 thuis, daarna nog laat avondeten en ja... vergeten...
Vandaag had ik mijn eerste 'beginning 3' les Koreaans. Zelfde uur, zelfde gebouw, maar een verdieping lager. Ik dacht aanvankelijk de fiets toch thuis te laten, omdat het een beetje vochtig buiten was. Meestal zorg ik ervoor dat ik een half uur op voorhand begin op te rommelen zodat ik me niet moet haasten naar de lightrail. Maar vandaag kwam ineens in mijn gedachten op dat ik geen geld meer had om de lightrail te nemen. SHIIIIT!!! Ben tot die constatie gekomen rond 16.50u terwijl ik de lightrail ging nemen van 17.23u vanuit Whisman.
Gisteren kwam ik eigenlijk tot diezelfde constatatie, maar had ik hier en daar op het appartement nog wat kleingeld bij mekaar gevonden - ja, ja, we laten ons geld overal slingeren ;-)) lucky me, yesterday. Toen had ik nog welgeteld 4,50$ en nog een paar 1 centjes. Genoeg om een ticket heen en weer te kopen voor 3,50$. Dus vandaag zat ik nog maar met 1$ - de vending machine accepteert geen bankkaarten. Beetje in paniek smeet ik alles in mijn rugzak, belde Li Jen op, eens horen of hij misschien een oplossing wist om snel aan 'cash' te geraken, kleedde mij om, fietske gepakt en rap rap naar de bank in downtown Mountain View gefietst.
Nu zijn er twee omstandigheden waarin ik helemaal gedesoriënteerd raak : ten eerste bij donker of schemerdonker, ten tweede als ik een beetje in paniek ben. Binnen ons woningcomplex vond ik ineens de uitgang niet meer naar de straat die mij richting downtown ging leiden. Na een hele detour van zeker 5 minuten lang - ondertussen was ik tegen mezelf luidop aan het mopperen - zag ik eindelijk het licht !! en volle vaart vooruit. Volgens mij was het al 17u toen ik het complex verliet. Om 17.17u stond ik aan de ATM van onze bank en haalde een snelle 40$ uit - djuu - de machine geeft alleen maar briefjes van 20$ en niets kleiner, terwijl de vending machine van de lightrail maximum teruggeeft op 10$. Dejuuu - dejuuu. Nu nog ergens mijn geld inwisselen.
Voelde me een beetje een half krankzinnige op de weg, volgens mij fiets ik redelijk gevaarlijk als ik voortdurend tegen mijzelf bezig ben, but who cares ;-). De rit van 17.19u vanuit downtown richting Milpitas kon ik al vergeten. Ondertussen deed mijn maag beetje zeer van al dat haasten, dus heb ik mijzelf rap getroost met een taro tapioca milk tea. Op 15 seconden klaar, meteen klein wisselgeld en voilà. Met drank in de hand naar lightrailstation gestapt. 17.30u. Nog 4 minuten om mijn ticket te kopen, mijn fiets in te klappen en mijn drankje op te drinken. Als ik vertel dat ik zelfs mijn superlekkere chewy tapioca-bolletjes op de bodem niet eens één voor één heb kunnen opzuigen en met veel hartzeer de vuilbak heb moeten inkieperen - in de lightrail mag je niet eten noch drinken - dan begrijp je dat ik echt nog nipt de latere trein heb kunnen halen. PFIEUW!! Dat was me dus een tocht !! Van passief in het appartement naar total rush. Weer zo'n typisch domme 'eltie' voorval waaruit we het volgende leren : voortaan leggen we een geldpotje aan met minstens 10$ erin voor noodgevallen ;-)).
De les van 'beginning 3' was niet wat ik me had voorgesteld. We zaten in een soort vergaderzaaltje met sjieke bordeaux leren bureuastoelen - dus zo voelt het om in een executive chair te zitten ;-) - en we waren in totaal maar met 3 : ik, Stacey en Andrew. Stacey heb ik vorige keer nog leren kennen met het educatief Koreaans etentje bij Tutti's. Vond haar meteen een hele toffe en sympathieke persoon. Driekwart Japans en kwart Koreaans. Zij is elektrotechnisch ingenieur - zoals Li Jen - en je kan je al voorstellen dat ze absoluut niet zomaar een doorsnee type vrouw is, echt een ingenieurstype vrouw, beetje manvrouw maar niet manwijf. Misschien daarom dat ik haar zo tof vind. Iemand die tegen een stootje kan en haar mannetje kan staan in een overwegend mannenwereld. Of zich tenminste zo moet voordoen.
Doet me aan mezelf denken, maar dan op de werf in de bouw. Heb altijd wel heel goed met de verschillende aannemers op een werf overweg gekund, gewoon omdat ik de mannen echt bewonder in het zwaar beroep dat zij uitoefenen. Het heeft geen zin om daar de 'betweterige architect' zeker als je nog zo jong bent - laat staan vrouw - uit te hangen, daar hebben ze echt ganshekel aan. Niet allemaal, maar toch velen zijn echte stielmannen die al jarenlang hun beroep met trots uitoefenen. Als je hen respecteert, respecteren ze jou ook. En dan luisteren ze ook naar suggesties en opmerkingen. Een huis bouwen, doe je samen.
Ik ken zelfs een aannemer die criminoloog was en die op zijn 35ste besloten heeft om in de bouw te stappen. Echt een hele fijne vent om mee samen te werken. Stiekem hoop ik dat hij onze verbouwing zal doen als wij terug naar België keren. Natuurlijk heb je de klant ook nog. Met dit laatste moet je gewoon geluk of ongeluk hebben. Eén ding heb ik alvast geleerd : nooit werken voor familie en zeker niet als je familie Chinezen zijn van de generatie van je ouders !! (Eigenlijk ben ik ook stiekem hiervoor naar de States gevlucht). Die laten je dus zelfs tot 2 jaar na de oplevering nog niet met rust !!!
Oke, dus even mijn frustraties laten varen over waarom ik blij ben tijdelijk niet meer in het beroep te zitten. Nu kom ik bij Andrew, de derde leerling van onze klas : volbloed 2de generatie Koreaan in Amerika en getrouwd met Koreaanse vrouw uit Korea. Hij is immobiliën-makelaar (niet bepaald de type personen die ik graag tegenkom in mijn leven, compleet andere beroepsethiek, voorlopig nog geen enkele goede ervaring gehad), keek heel vreemd op naar mij toen ik mezelf voorstelde als ex-architect, heden-huisvrouw. Kwam naar de les om zijn taal bij te schaven en vooral om te leren schrijven, maar sprak naar mijn horen wel vlot Koreaans.
We hadden een nieuwe leerkracht die de les meteen volledig in het Koreaans begon. SLIIIK. Stacey en ik keken elkaar vragend aan, alsof wij in het verkeerde niveau waren beland. Uiteindelijk begon het geratel te wennen en hier en daar pikten we woorden op waaruit we min of meer konden afleiden wat de leerkracht bedoelde. Een heel andere aanpak dan de vorige leerkracht, maar ben wel blij dat ik het mag meevolgen.
Op de terugweg naar huis, mist. Maar wel zalig gefietst op een verlaten Barber Lane in Milpitas, met muziek keiluid in mijn oren, alsof gans de baan van 'mij' was. Als je niet beter wist zou je denken dat ik op de fiets aan het headbangen was. Hmmm... het had wel iets, die desolate sfeer van de late avond. Geen ex-gevangene die mij lastigviel op het perron. Wel zat er een kerel op de lightrail die - zweer ik - zo goed als de dubbelganger van Rowan Atkinson kon zijn : diezelfde rare neus, bolle ogen en zeer afgelijnde en sprekende wenkbrauwen. Maar dan de licht-Indische versie van Rowan Atkinson. Heel stout van mij, bleef maar naar hem kijken en kon mijn lach bijna niet meer inhouden. Gelukkig stapte hij een paar haltes voor mij af :-)))
Het is al weer voorbij middernacht. Ben op mijn brood aan het wachten. Gisteren brood vergeten te maken, waardoor Li Jen vandaag een slaatje heeft moeten eten met 1 miezerig sandwichje. Bad, bad housewife. Maar gisterenavond was ik nog helemaal in de weer van mijn ontmoeting met die ex-gevangene, bovendien pas om half 11 thuis, daarna nog laat avondeten en ja... vergeten...
Vandaag had ik mijn eerste 'beginning 3' les Koreaans. Zelfde uur, zelfde gebouw, maar een verdieping lager. Ik dacht aanvankelijk de fiets toch thuis te laten, omdat het een beetje vochtig buiten was. Meestal zorg ik ervoor dat ik een half uur op voorhand begin op te rommelen zodat ik me niet moet haasten naar de lightrail. Maar vandaag kwam ineens in mijn gedachten op dat ik geen geld meer had om de lightrail te nemen. SHIIIIT!!! Ben tot die constatie gekomen rond 16.50u terwijl ik de lightrail ging nemen van 17.23u vanuit Whisman.
Gisteren kwam ik eigenlijk tot diezelfde constatatie, maar had ik hier en daar op het appartement nog wat kleingeld bij mekaar gevonden - ja, ja, we laten ons geld overal slingeren ;-)) lucky me, yesterday. Toen had ik nog welgeteld 4,50$ en nog een paar 1 centjes. Genoeg om een ticket heen en weer te kopen voor 3,50$. Dus vandaag zat ik nog maar met 1$ - de vending machine accepteert geen bankkaarten. Beetje in paniek smeet ik alles in mijn rugzak, belde Li Jen op, eens horen of hij misschien een oplossing wist om snel aan 'cash' te geraken, kleedde mij om, fietske gepakt en rap rap naar de bank in downtown Mountain View gefietst.
Nu zijn er twee omstandigheden waarin ik helemaal gedesoriënteerd raak : ten eerste bij donker of schemerdonker, ten tweede als ik een beetje in paniek ben. Binnen ons woningcomplex vond ik ineens de uitgang niet meer naar de straat die mij richting downtown ging leiden. Na een hele detour van zeker 5 minuten lang - ondertussen was ik tegen mezelf luidop aan het mopperen - zag ik eindelijk het licht !! en volle vaart vooruit. Volgens mij was het al 17u toen ik het complex verliet. Om 17.17u stond ik aan de ATM van onze bank en haalde een snelle 40$ uit - djuu - de machine geeft alleen maar briefjes van 20$ en niets kleiner, terwijl de vending machine van de lightrail maximum teruggeeft op 10$. Dejuuu - dejuuu. Nu nog ergens mijn geld inwisselen.
Voelde me een beetje een half krankzinnige op de weg, volgens mij fiets ik redelijk gevaarlijk als ik voortdurend tegen mijzelf bezig ben, but who cares ;-). De rit van 17.19u vanuit downtown richting Milpitas kon ik al vergeten. Ondertussen deed mijn maag beetje zeer van al dat haasten, dus heb ik mijzelf rap getroost met een taro tapioca milk tea. Op 15 seconden klaar, meteen klein wisselgeld en voilà. Met drank in de hand naar lightrailstation gestapt. 17.30u. Nog 4 minuten om mijn ticket te kopen, mijn fiets in te klappen en mijn drankje op te drinken. Als ik vertel dat ik zelfs mijn superlekkere chewy tapioca-bolletjes op de bodem niet eens één voor één heb kunnen opzuigen en met veel hartzeer de vuilbak heb moeten inkieperen - in de lightrail mag je niet eten noch drinken - dan begrijp je dat ik echt nog nipt de latere trein heb kunnen halen. PFIEUW!! Dat was me dus een tocht !! Van passief in het appartement naar total rush. Weer zo'n typisch domme 'eltie' voorval waaruit we het volgende leren : voortaan leggen we een geldpotje aan met minstens 10$ erin voor noodgevallen ;-)).
De les van 'beginning 3' was niet wat ik me had voorgesteld. We zaten in een soort vergaderzaaltje met sjieke bordeaux leren bureuastoelen - dus zo voelt het om in een executive chair te zitten ;-) - en we waren in totaal maar met 3 : ik, Stacey en Andrew. Stacey heb ik vorige keer nog leren kennen met het educatief Koreaans etentje bij Tutti's. Vond haar meteen een hele toffe en sympathieke persoon. Driekwart Japans en kwart Koreaans. Zij is elektrotechnisch ingenieur - zoals Li Jen - en je kan je al voorstellen dat ze absoluut niet zomaar een doorsnee type vrouw is, echt een ingenieurstype vrouw, beetje manvrouw maar niet manwijf. Misschien daarom dat ik haar zo tof vind. Iemand die tegen een stootje kan en haar mannetje kan staan in een overwegend mannenwereld. Of zich tenminste zo moet voordoen.
Doet me aan mezelf denken, maar dan op de werf in de bouw. Heb altijd wel heel goed met de verschillende aannemers op een werf overweg gekund, gewoon omdat ik de mannen echt bewonder in het zwaar beroep dat zij uitoefenen. Het heeft geen zin om daar de 'betweterige architect' zeker als je nog zo jong bent - laat staan vrouw - uit te hangen, daar hebben ze echt ganshekel aan. Niet allemaal, maar toch velen zijn echte stielmannen die al jarenlang hun beroep met trots uitoefenen. Als je hen respecteert, respecteren ze jou ook. En dan luisteren ze ook naar suggesties en opmerkingen. Een huis bouwen, doe je samen.
Ik ken zelfs een aannemer die criminoloog was en die op zijn 35ste besloten heeft om in de bouw te stappen. Echt een hele fijne vent om mee samen te werken. Stiekem hoop ik dat hij onze verbouwing zal doen als wij terug naar België keren. Natuurlijk heb je de klant ook nog. Met dit laatste moet je gewoon geluk of ongeluk hebben. Eén ding heb ik alvast geleerd : nooit werken voor familie en zeker niet als je familie Chinezen zijn van de generatie van je ouders !! (Eigenlijk ben ik ook stiekem hiervoor naar de States gevlucht). Die laten je dus zelfs tot 2 jaar na de oplevering nog niet met rust !!!
Oke, dus even mijn frustraties laten varen over waarom ik blij ben tijdelijk niet meer in het beroep te zitten. Nu kom ik bij Andrew, de derde leerling van onze klas : volbloed 2de generatie Koreaan in Amerika en getrouwd met Koreaanse vrouw uit Korea. Hij is immobiliën-makelaar (niet bepaald de type personen die ik graag tegenkom in mijn leven, compleet andere beroepsethiek, voorlopig nog geen enkele goede ervaring gehad), keek heel vreemd op naar mij toen ik mezelf voorstelde als ex-architect, heden-huisvrouw. Kwam naar de les om zijn taal bij te schaven en vooral om te leren schrijven, maar sprak naar mijn horen wel vlot Koreaans.
We hadden een nieuwe leerkracht die de les meteen volledig in het Koreaans begon. SLIIIK. Stacey en ik keken elkaar vragend aan, alsof wij in het verkeerde niveau waren beland. Uiteindelijk begon het geratel te wennen en hier en daar pikten we woorden op waaruit we min of meer konden afleiden wat de leerkracht bedoelde. Een heel andere aanpak dan de vorige leerkracht, maar ben wel blij dat ik het mag meevolgen.
Op de terugweg naar huis, mist. Maar wel zalig gefietst op een verlaten Barber Lane in Milpitas, met muziek keiluid in mijn oren, alsof gans de baan van 'mij' was. Als je niet beter wist zou je denken dat ik op de fiets aan het headbangen was. Hmmm... het had wel iets, die desolate sfeer van de late avond. Geen ex-gevangene die mij lastigviel op het perron. Wel zat er een kerel op de lightrail die - zweer ik - zo goed als de dubbelganger van Rowan Atkinson kon zijn : diezelfde rare neus, bolle ogen en zeer afgelijnde en sprekende wenkbrauwen. Maar dan de licht-Indische versie van Rowan Atkinson. Heel stout van mij, bleef maar naar hem kijken en kon mijn lach bijna niet meer inhouden. Gelukkig stapte hij een paar haltes voor mij af :-)))
Wednesday, January 9, 2008
Liever naïef en goedgelovig dan achterdochtig en bang?
Het tweede kwartaal avondles Koreaans is weer aangebroken. Ben weer volop bezig met studeren en tussendoor wat schrijven, mailen, lezen en online babbelen - dit laatste van tijd tot tijd dan. Dit gebeurt allemaal binnen de 90m² van ons appartement, zonder dat ik eigenlijk ook maar een stap buiten zet in de loop van de week... met uitzondering dan van mijn avondlessen.
Ik mag dan wel een vreemd soort van 'drempelvrees' hebben om alleen en doelloos naar buiten te komen om de American day of life te exploreren, maar eens ik een doel heb, dan vertrek ik gewoon zonder hierbij na te denken.
Dit tweede kwartaal zal ik zowel op woensdag- als donderdagavond les hebben. Omdat ik het niet zie zitten om 2x per week 2x per avond een half uur door donkere parkings naar de les te stappen, na een 45-minuten rit met de tram, heb ik een oplossing gevonden : ik neem mijn plooifiets mee. Aanvankelijk zag ik dit niet zo goed zitten, omdat het altijd weer openvouwen - fietsen naar de halte - dichtplooien - tram opsleuren - de tram terug af - wachten op de overstap naar andere tram - tram opsleuren - tram terug af - openvouwen - en nu het tofste gedeelte ZALIG fietsen gedurende 10 minuten - aankomen op school - dichtvouwen - trappen op naar de klas op de verdieping - gang door - neerleggen. Niet dat de fiets onoverkomelijk zwaar is, het is een kleine 12kg, het is gewoon een heel gedoe, maar bij gebrek aan beter transport, is dit momenteel de beste oplossing. Bovendien probeer ik het positieve ervan in te zien : ik kweek hier 2 dagen per week mijn armspieren met 12kg en bovendien is het weer goed voor de conditie.
Nadeel is wel dat je heel veel bekijks hebt, als je rondloopt met zo'n plooifiets. Sommige passagiers kijken raar op (of misschien lachen ze me gewoon vierkant uit?) en sommigen zijn gewoon nieuwsgierig. Het is een beetje als een vreemd uitziende hond uitlaten : ze beginnen er allerlei vragen (gewicht, prijs, waar?) over te stellen die ik geduldig probeer te beantwoorden. Een plooifiets rondsleuren is altijd een aanknopingspunt voor sociaal contact ;-).
De klas van 'beginning 2' is weer uitgebreid. Tof dat er nieuwe mensen bijkomen. We zitten voorlopig nog met 3 mensen uit de vorige klas 'beginning 1' : Jennii (het Viëtnamees meisje dat ooit Koreaanse filmster wil worden en dramatiek gevolgd heeft op uni), Sachin (die Indische kerel met sjieke bakkie) en ik. Nieuw in de klas : Peggy (een lesgeefster Engels in haar mid 40 die binnenkort naar Korea vertrekt om daar Engels les te geven, bovendien 2 jaar in Zaïre geleefd, zeer interessante vrouw met veel wereldwijsheid, ja ja een Amerikaanse met echt inhoud), Angela (een 100% Amerikaans-Koreaanse die al 10 jaar geen woord Koreaans heeft gesproken omdat haar Koreaanse ouders tegen haar Engels spreken, bankier), Eric (een jonge gast die wel 700 woorden in het Koreaans kent, maar geen zinnen kan vormen met die woorden, heb een licht vermoeden dat hij homo is, maar dat valt nog af te wachten) en last but not least Angie (een Chinees Cantonees die net als ik Hakka is en verloofd is met een Koreaan, bovendien heeft ze dezelfde achternaam als mij : 陳). Het belooft een zeer interessante mix aan nationaliteiten en achtergronden te worden...
Na de les kon ik gewoon op mijn gemak richting de tramhalte fietsen. Vorig semester, als ik geen rit kon krijgen via een klasgenoot, moest ik me altijd haasten waardoor ik maagpijn kreeg. Eens thuis kon ik meestal niets binnenkrijgen van eten.
Er was niemand aan de tramhalte enkel ik en mijn fietske. Belde naar Li Jen om de tijd te doden, maar ook uit veiligheid zodat hij weet dat er niets gebeurt terwijl ik alleen ben. MAAR DAN : Wat doe je als er een man uit het niets opduikt, op je af komt en jou de weg vraagt?
Een iele magere kerel, in zijn mid 40, onverzorgd grijs blond half lang haar, ruitjesachtige werkkleding en muts, jeans, wallen in de wangen en ogen, vroeg of ik wist hoe tot in San José te geraken met de wagen. Met Li Jen nog aan de lijn, heb ik hem beleefd gemeld dat ik eigenlijk niet van hier was en dat ik eigenlijk niet wist welke weg hij moest pakken. Maar ik wees hem wel in welke richting hij best bleef rijden. Blijkbaar was niet tevreden met het antwoord. Ondertussen heb ik de verbinding per ongeluk met Li Jen verbroken. "Oh wait, I have a map", het was er dus uit voor ik het door had. Samen keken we naar de kaart die ik bij had, omdat ik nogal de neiging heb om in het donker gedesoriënteerd te geraken, zeker toch voor deze eerste keer dat ik een alternatieve route per fiets ging proberen. Ik wees hem nog eens de richting naar San José en dat hij de snelweg gewoon onder de volgende brug kon pakken, maar dat ik niet wist waar de opritten zijn. Hij keek me beetje vragend aan : "Are you sure, 'cause I came from that direction. I actually came right out of jail and I don't want the cops to catch me driving". SLIK. Nog niet echt tot mij doorgedrongen grapte ik : "Oh really, then I shouldn't be talking to you right now then", waarop we allebei een beetje onnozel stonden te lachen. Ondertussen rinkelde mijn gsm. "I hear a baby crying", zei de man tegen mij. "Oh, no, it's my cellphone, my husband's calling", benadrukte ik. Stupid girl als ik ben, heb ik mijn gsm laten verder rinkelen, omdat de kerel maar vragen bleef stellen. "What do you do on yourself that late out in the night?", "Are you just visiting?" Ik antwoordde geduldig en eerlijk en ondertussen bleef de 'baby in mijn handtas huilen'. Uiteindelijk bedankte hij me een paar keer heel vriendelijk en ik dacht dat ik van hem af was, maar toen vroeg hij me om een vuurtje, maar ik zei dat ik niet rookte. "You know, healthy people, hein! " Hij bedankte me nog eens voor mijn hulp, maar ging nog niet weg. "Should I buy a day pass to San José? ", waarop ik hem vriendelijk adviseerde om gewoon een single ticket te kopen omdat een day pass veel duurder is en binnen 2 uur op middernacht toch ging vervallen. Nog hem de tram uitgelegd die hij moest pakken en dan plots SAVED BY THE LIGHTRAIL : ik verontschuldigde me dat ik door moest en stapte op de tram. Li Jen belde ondertussen voor de 5de keer en ik nam op. Hij was beetje kwaad omdat ik heel de tijd niet had opgenomen. Eigenlijk drong het toen pas tot me door hoe ongerust ik hem had gemaakt, zonder het zo bedoeld te hebben, zonder bewust niet op te nemen. Ik was gewoon zo druk met die kerel bezig omdat hij maar vragen bleef stellen. Nooit meer neerleggen dus. Voortaan gewoon de gsm aanlaten, zelfs al was ik met iemand aan het praten, je weet maar nooit.
Nu vraag ik mijzelf af of ik er goed aan heb gedaan om een onbekende te helpen, al zag hij er een beetje guur uit en bleek uit de gevangenis te komen. Ben ik te goedgelovig wat mensen betreft of moet ik voortaan wat achterdochtiger zijn? Of heb ik mijzelf in een bijna kidnap-scenario gewerkt door weet ik veel wat voor misdadiger, psychopaat, of was hij maar een gewone 'driving under influence' overtreder? Heb ik mijzelf in potentieel gevaar gebracht, ook omdat er niemand anders meer op het perron was? Had ik hem moeten negeren? We zijn tenslotte in Silicon Valley en niet Los Angeles.
Het vreemde is dat ik op het moment helemaal op mijn gemak was, zelfs na zijn 'gevangenis' verhaal. Pas achteraf besefte ik dat ik mogelijk beetje onvoorzichtig was geweest. Maar toch, moeten we altijd zo achterdochtig leven t.o.v. andere mensen? Zijn we niet allemaal vlees en bloed? Heeft niet ieder een behoefte aan een normaal menselijk gesprek? Aan hulp zonder gefronste wenkbrauwen? Aan een beetje menselijkheid? Ik vraag het me nog altijd af...
Laat het toch maar een les wezen voor mijzelf : NOOIT meer mijn echtgenoot zo onnodig ongerust maken!! Hij was zich al aan het inbeelden dat hij '911' moest bellen, als ik na lange tijd niet meer zou reageren. Laten we maar geloven dat hij geen kwaad bedoelde, die man. En dat ik geluk heb gehad. Maar het is weer 'typisch' een gebeurtenis voor mij, alsof het op mijn voorhoofd staat geschreven : "Ask me anything, I will help you the best I can."... Ook al is het van mijn kant goed bedoeld, ik moet in het achterhoofd houden dat het niet altijd wederzijds zal zijn en dat ik me op die manier ongewild in problemen kan werken...
Morgen weer een nieuwe avondles. Als die kerel morgen daar nog eens staat, zal ik me pas zorgen beginnen maken ;-))
Ik mag dan wel een vreemd soort van 'drempelvrees' hebben om alleen en doelloos naar buiten te komen om de American day of life te exploreren, maar eens ik een doel heb, dan vertrek ik gewoon zonder hierbij na te denken.
Dit tweede kwartaal zal ik zowel op woensdag- als donderdagavond les hebben. Omdat ik het niet zie zitten om 2x per week 2x per avond een half uur door donkere parkings naar de les te stappen, na een 45-minuten rit met de tram, heb ik een oplossing gevonden : ik neem mijn plooifiets mee. Aanvankelijk zag ik dit niet zo goed zitten, omdat het altijd weer openvouwen - fietsen naar de halte - dichtplooien - tram opsleuren - de tram terug af - wachten op de overstap naar andere tram - tram opsleuren - tram terug af - openvouwen - en nu het tofste gedeelte ZALIG fietsen gedurende 10 minuten - aankomen op school - dichtvouwen - trappen op naar de klas op de verdieping - gang door - neerleggen. Niet dat de fiets onoverkomelijk zwaar is, het is een kleine 12kg, het is gewoon een heel gedoe, maar bij gebrek aan beter transport, is dit momenteel de beste oplossing. Bovendien probeer ik het positieve ervan in te zien : ik kweek hier 2 dagen per week mijn armspieren met 12kg en bovendien is het weer goed voor de conditie.
Nadeel is wel dat je heel veel bekijks hebt, als je rondloopt met zo'n plooifiets. Sommige passagiers kijken raar op (of misschien lachen ze me gewoon vierkant uit?) en sommigen zijn gewoon nieuwsgierig. Het is een beetje als een vreemd uitziende hond uitlaten : ze beginnen er allerlei vragen (gewicht, prijs, waar?) over te stellen die ik geduldig probeer te beantwoorden. Een plooifiets rondsleuren is altijd een aanknopingspunt voor sociaal contact ;-).
De klas van 'beginning 2' is weer uitgebreid. Tof dat er nieuwe mensen bijkomen. We zitten voorlopig nog met 3 mensen uit de vorige klas 'beginning 1' : Jennii (het Viëtnamees meisje dat ooit Koreaanse filmster wil worden en dramatiek gevolgd heeft op uni), Sachin (die Indische kerel met sjieke bakkie) en ik. Nieuw in de klas : Peggy (een lesgeefster Engels in haar mid 40 die binnenkort naar Korea vertrekt om daar Engels les te geven, bovendien 2 jaar in Zaïre geleefd, zeer interessante vrouw met veel wereldwijsheid, ja ja een Amerikaanse met echt inhoud), Angela (een 100% Amerikaans-Koreaanse die al 10 jaar geen woord Koreaans heeft gesproken omdat haar Koreaanse ouders tegen haar Engels spreken, bankier), Eric (een jonge gast die wel 700 woorden in het Koreaans kent, maar geen zinnen kan vormen met die woorden, heb een licht vermoeden dat hij homo is, maar dat valt nog af te wachten) en last but not least Angie (een Chinees Cantonees die net als ik Hakka is en verloofd is met een Koreaan, bovendien heeft ze dezelfde achternaam als mij : 陳). Het belooft een zeer interessante mix aan nationaliteiten en achtergronden te worden...
Na de les kon ik gewoon op mijn gemak richting de tramhalte fietsen. Vorig semester, als ik geen rit kon krijgen via een klasgenoot, moest ik me altijd haasten waardoor ik maagpijn kreeg. Eens thuis kon ik meestal niets binnenkrijgen van eten.
Er was niemand aan de tramhalte enkel ik en mijn fietske. Belde naar Li Jen om de tijd te doden, maar ook uit veiligheid zodat hij weet dat er niets gebeurt terwijl ik alleen ben. MAAR DAN : Wat doe je als er een man uit het niets opduikt, op je af komt en jou de weg vraagt?
Een iele magere kerel, in zijn mid 40, onverzorgd grijs blond half lang haar, ruitjesachtige werkkleding en muts, jeans, wallen in de wangen en ogen, vroeg of ik wist hoe tot in San José te geraken met de wagen. Met Li Jen nog aan de lijn, heb ik hem beleefd gemeld dat ik eigenlijk niet van hier was en dat ik eigenlijk niet wist welke weg hij moest pakken. Maar ik wees hem wel in welke richting hij best bleef rijden. Blijkbaar was niet tevreden met het antwoord. Ondertussen heb ik de verbinding per ongeluk met Li Jen verbroken. "Oh wait, I have a map", het was er dus uit voor ik het door had. Samen keken we naar de kaart die ik bij had, omdat ik nogal de neiging heb om in het donker gedesoriënteerd te geraken, zeker toch voor deze eerste keer dat ik een alternatieve route per fiets ging proberen. Ik wees hem nog eens de richting naar San José en dat hij de snelweg gewoon onder de volgende brug kon pakken, maar dat ik niet wist waar de opritten zijn. Hij keek me beetje vragend aan : "Are you sure, 'cause I came from that direction. I actually came right out of jail and I don't want the cops to catch me driving". SLIK. Nog niet echt tot mij doorgedrongen grapte ik : "Oh really, then I shouldn't be talking to you right now then", waarop we allebei een beetje onnozel stonden te lachen. Ondertussen rinkelde mijn gsm. "I hear a baby crying", zei de man tegen mij. "Oh, no, it's my cellphone, my husband's calling", benadrukte ik. Stupid girl als ik ben, heb ik mijn gsm laten verder rinkelen, omdat de kerel maar vragen bleef stellen. "What do you do on yourself that late out in the night?", "Are you just visiting?" Ik antwoordde geduldig en eerlijk en ondertussen bleef de 'baby in mijn handtas huilen'. Uiteindelijk bedankte hij me een paar keer heel vriendelijk en ik dacht dat ik van hem af was, maar toen vroeg hij me om een vuurtje, maar ik zei dat ik niet rookte. "You know, healthy people, hein! " Hij bedankte me nog eens voor mijn hulp, maar ging nog niet weg. "Should I buy a day pass to San José? ", waarop ik hem vriendelijk adviseerde om gewoon een single ticket te kopen omdat een day pass veel duurder is en binnen 2 uur op middernacht toch ging vervallen. Nog hem de tram uitgelegd die hij moest pakken en dan plots SAVED BY THE LIGHTRAIL : ik verontschuldigde me dat ik door moest en stapte op de tram. Li Jen belde ondertussen voor de 5de keer en ik nam op. Hij was beetje kwaad omdat ik heel de tijd niet had opgenomen. Eigenlijk drong het toen pas tot me door hoe ongerust ik hem had gemaakt, zonder het zo bedoeld te hebben, zonder bewust niet op te nemen. Ik was gewoon zo druk met die kerel bezig omdat hij maar vragen bleef stellen. Nooit meer neerleggen dus. Voortaan gewoon de gsm aanlaten, zelfs al was ik met iemand aan het praten, je weet maar nooit.
Nu vraag ik mijzelf af of ik er goed aan heb gedaan om een onbekende te helpen, al zag hij er een beetje guur uit en bleek uit de gevangenis te komen. Ben ik te goedgelovig wat mensen betreft of moet ik voortaan wat achterdochtiger zijn? Of heb ik mijzelf in een bijna kidnap-scenario gewerkt door weet ik veel wat voor misdadiger, psychopaat, of was hij maar een gewone 'driving under influence' overtreder? Heb ik mijzelf in potentieel gevaar gebracht, ook omdat er niemand anders meer op het perron was? Had ik hem moeten negeren? We zijn tenslotte in Silicon Valley en niet Los Angeles.
Het vreemde is dat ik op het moment helemaal op mijn gemak was, zelfs na zijn 'gevangenis' verhaal. Pas achteraf besefte ik dat ik mogelijk beetje onvoorzichtig was geweest. Maar toch, moeten we altijd zo achterdochtig leven t.o.v. andere mensen? Zijn we niet allemaal vlees en bloed? Heeft niet ieder een behoefte aan een normaal menselijk gesprek? Aan hulp zonder gefronste wenkbrauwen? Aan een beetje menselijkheid? Ik vraag het me nog altijd af...
Laat het toch maar een les wezen voor mijzelf : NOOIT meer mijn echtgenoot zo onnodig ongerust maken!! Hij was zich al aan het inbeelden dat hij '911' moest bellen, als ik na lange tijd niet meer zou reageren. Laten we maar geloven dat hij geen kwaad bedoelde, die man. En dat ik geluk heb gehad. Maar het is weer 'typisch' een gebeurtenis voor mij, alsof het op mijn voorhoofd staat geschreven : "Ask me anything, I will help you the best I can."... Ook al is het van mijn kant goed bedoeld, ik moet in het achterhoofd houden dat het niet altijd wederzijds zal zijn en dat ik me op die manier ongewild in problemen kan werken...
Morgen weer een nieuwe avondles. Als die kerel morgen daar nog eens staat, zal ik me pas zorgen beginnen maken ;-))
Tuesday, January 8, 2008
Lucky vibes
Even voor 18h werd ik opgebeld door een onbekend nummer... Een vrouw aan de andere kant van de lijn vroeg of dit het nummer van 'Choi Li Jen' was en ik bevestigde dat ze aan het juiste adres was... 'Congratulations.... you just won a 3-day trip to Las Vegas, tickets and hotel all inclusive'... Kon mijn oren niet geloven !! We hadden een of andere tombola gewonnen als gevolg van mijn 'geloof' dat we ooit wel in de prijzen zullen vallen voor een nieuwe wagen in de States en daarbij de vorige maanden minstens 1x per maand wel eens een briefje invul bij een of andere gratis kansspel in de buurt van een mall of festiviteit. Li Jen lacht mij hier altijd vierkant bij uit, maar bij deze dus.... :-))
Het verhaal is nog niet gedaan. Met de madam aan de lijn nog een keertje al onze gegevens gecheckt (o.a. ook of ons jaarlijks inkomen boven xxK zit - volgens mij discrimineren zij mensen met laag inkomen in die loterij) en mij gevraagd of ik met Li Jen zo snel mogelijk tot San José kon komen om de tickets af te halen en een datum te boeken... Heb ik ergens laten vallen dat wij geen auto hebben, waaruit zij ineens vroeg of wij US-citizens waren. De euforie voorbij heb ik dit jammer genoeg niet kunnen bevestigen en zag ik de geldmachines en neonlichtjes aan mij voorbijvliegen... SNIF... maar we zouden wel een troostprijs krijgen binnenkort als er nog eens een loterij / wedstrijd plaatsvindt voor ook non-US-citizens, zonder hieraan nog eens mee te doen. Maar wanneer dat zou zijn... beats me !!!
Gelukkig is de prijs niet zomaar vervlogen, want ze zei dat ik de prijs eventueel kan doorgeven aan vrienden die wel US-citizens zijn. Dus heb ik maar rap gebeld naar een vriendin die in San Mateo zit. Hoewel die vriendin wel sceptisch was, zag ze dit wel zitten en heb ik alle gegevens doorgegeven om de prijs te claimen. Ze stelde voor dat ik eventueel wel met haar naar Las Vegas kon gaan, zonder Li Jen dan, als zij de prijs claimt :-) We zullen wel zien.
En dat allemaal gebeurd op minder dan een half uur tijd. Ondertussen is Li Jen al terug thuisgekomen, heb ik hem van het 'goede' nieuws met staartje op de hoogte gebracht, en ben ik op volle toeren live verslag aan het uitbrengen.
Goh, noem het een voorgevoel, ook al zijn we de prijs misgelopen door onze 'alien' status, toch vind ik dat we veel geluk hebben. Al geven we het geluk nu even door. En zo is de week hier ook begonnen, met een vibe van 'geluk'. Verschillende kleine dingen die deze week niets dan goed nieuws brachten, onverwachte leuke wendingen. Voel me op dit moment echt wel gezegend :-)).
Het verhaal is nog niet gedaan. Met de madam aan de lijn nog een keertje al onze gegevens gecheckt (o.a. ook of ons jaarlijks inkomen boven xxK zit - volgens mij discrimineren zij mensen met laag inkomen in die loterij) en mij gevraagd of ik met Li Jen zo snel mogelijk tot San José kon komen om de tickets af te halen en een datum te boeken... Heb ik ergens laten vallen dat wij geen auto hebben, waaruit zij ineens vroeg of wij US-citizens waren. De euforie voorbij heb ik dit jammer genoeg niet kunnen bevestigen en zag ik de geldmachines en neonlichtjes aan mij voorbijvliegen... SNIF... maar we zouden wel een troostprijs krijgen binnenkort als er nog eens een loterij / wedstrijd plaatsvindt voor ook non-US-citizens, zonder hieraan nog eens mee te doen. Maar wanneer dat zou zijn... beats me !!!
Gelukkig is de prijs niet zomaar vervlogen, want ze zei dat ik de prijs eventueel kan doorgeven aan vrienden die wel US-citizens zijn. Dus heb ik maar rap gebeld naar een vriendin die in San Mateo zit. Hoewel die vriendin wel sceptisch was, zag ze dit wel zitten en heb ik alle gegevens doorgegeven om de prijs te claimen. Ze stelde voor dat ik eventueel wel met haar naar Las Vegas kon gaan, zonder Li Jen dan, als zij de prijs claimt :-) We zullen wel zien.
En dat allemaal gebeurd op minder dan een half uur tijd. Ondertussen is Li Jen al terug thuisgekomen, heb ik hem van het 'goede' nieuws met staartje op de hoogte gebracht, en ben ik op volle toeren live verslag aan het uitbrengen.
Goh, noem het een voorgevoel, ook al zijn we de prijs misgelopen door onze 'alien' status, toch vind ik dat we veel geluk hebben. Al geven we het geluk nu even door. En zo is de week hier ook begonnen, met een vibe van 'geluk'. Verschillende kleine dingen die deze week niets dan goed nieuws brachten, onverwachte leuke wendingen. Voel me op dit moment echt wel gezegend :-)).
Sunday, January 6, 2008
Road trip South California V
Dag 5 : maandag, Oudejaarsdag 2007
Coronado
Aan de overkant van de baai van San Diego, ligt het schiereiland Coronado dat via een smalle strip land met vasteland verbonden is. In de ochtend daar eventjes lekker rondgehangen op z'n 'lazy Sunday's' met twee bekers koffie en uitzicht naar de skyline van San Diego. Een deel van dit eiland is niet toegankelijk omdat het US militair grondgebied is, verder een paar golfterreinen en het resort van luxehotel 'Hotel del Coronado'
Balboa Park
Een van de niet te missen bezienswaardigheden in San Diego is het Balbao Park : het cultureel centrum van de stad in een groene omgeving met verschillende musea, expo- en concertzalen, ja en zelfs een zoo. Omdat we een idee wilden krijgen van hoe groot het park was, dachten we een 'toeristentreintje' te pakken. Blijkt dat het 'toeristentreintje' eigenlijk maar voor peuters + ouders bedoeld was en maakte het niet meer dan een 8-vormige route in nog geen 4 minuten. Een beetje te impulsief geweest :-).
Gelukkig Nieuwjaar België
Niet dat we die dag zelf elk minuut gepland hadden, maar het kwam gewoon zo uit dat we tegen de late middag terug naar ons motel gingen om onze wagen achter te laten. En uitgerekend om 15h waren we terug in onze kamer, net op tijd om onze familie in België een belletje te geven voor het Nieuwjaar.
Naar Tijuana (Mexico)
Na onze eerste nieuwjaarswensen van de dag, namen de we tram richting San Ysidro, het laatste stadje voor de grensovergang naar Mexico. In de tram zaten slechts een aantal toeristen als wij, de meesten waren Mexicaans of Spaanstalig. Aan de eindhalte volgende we de massa richting de 'grijze zone' tussen de twee landen. Een zigzaghelling leidde ons naar de brug over de autosnelweg waar we de wachtende rijen auto's aan de grensposten konden waarnemen. In de verte zagen we de contouren van Tijuana, grootste stad van Baja California in Mexico. De grensovergang naar Mexico verliep zonder problemen, of met andere woorden waren er geen controleposten voor het voetgangersverkeer richting Mexico. De fysieke grens tussen USA en Mexico waren de ijzeren hekken met draaipoorten die maar 1 persoon per keer in 1 richting doorlaten.
Voorbij de hekken waren we op Mexicaans grondgebied en werden we meteen aangesproken door meerdere taxi-chauffeurs. Een beetje verward hebben we ons maar laten leiden door een snuggere kerel die zijn taxi reeds startte terwijl Li Jen nog één been buiten had hangen en voor we konden onderhandelen over de prijs. Voor 7$ bracht hij ons naar de Avenida Revolucion, de toeristische hoofdstraat in Tijuana. Uiteraard waren we in het zak gezet, want hij maakte een aantal omwegen en bracht ons naar het achterste stuk van de hoofdstraat, zodat de rit wat langer duurde. In feite, ontdekten we later op de avond, lag de Avenida Revolucion op maar op 15 minuten wandelen van de grens. Voor hem was het gewoon zijn broodwinning, voor ons was het weer gemakkelijk transport.
Een sterke wind waaide door de straten van deze Mexicaanse stad en blies zand in onze ogen. We zijn in Mexico inderdaad : kleurrijke vervallen gevels, bultige straten, straatlawaai van stallingen en verkopers her en der. De economie teert hier volledig op het toerisme van zijn rijkere noorderbuur. Voor zonsondergang domineren restaurants en kleurrijke kraampjes met sombreros, burros en lederwaren het straatbeeld, na zonsondergang flikkerende neonlichten die het nachtleven inleiden met stripbars, clubs en mooie meisjes. 'Lokkers' aan verschillende bars probeerden zoveel mogelijk klanten te trekken om jaarovergang bij hen rijkelijk te vieren. 'TJ', zoals door Amerikanen genicknamed, is populair als uitgangsbuurt onder de jonge mensen omdat men hier mag drinken vanaf 18 jaar. 'TJ' stikt ook van de goedkopere tandartspraktijken en apothekers waar je zonder voorschrift aan medicijnen kan geraken. Dit is Mexico!
Voor oudejaarsdiner gaan eten in Tia Juana Tilly's : strawberry daiquiri, spicy chicken wings, 2 visgerechten en geen plaats meer voor dessert. Eten over de grens is dus een pak goedkoper en daarom niet minder slecht, integendeel, we hebben echt knoeften van vis geschoteld gekregen. Fantastisch avondmaal om het jaar af te sluiten !
Terug naar USA
Terwijl binnenraken in Mexico een makkie was, hadden we de terugweg naar de US een beetje onderschat. Een beetje overmoedig als we waren, wilden we de overtocht helemaal te voet doen in plaats van een taxi te pakken. Hoewel de route in ons hoofd geprent hadden, waren we er toch in geslaagd om even verdwaald te lopen in de donkere steegjes naast de hoofdstraat. Even waren opgeschrokken door een mager, oud vrouwtje in pyjama die ergens in de straat verdoken zat en ons kwaad begon te achtervolgen... en iets van 'PUTA' riep... We zijn maar weggerend in een reflex, hoewel een oud vrouwtje toch niet veel kan maken. Misschien hadden we gewoon wat geld kunnen geven...
Terug op de hoofdstraat beland, sloegen we een andere richting in en vonden meteen de wegwijzers die voetgangers richting USA leidden. De route kronkelde langs verlaten straten, bovendien was het soms donker en de sfeer spannender als we dachten. Hier en daar wel Mexicaanse politie te bespeuren.
De brug over de snelweg en over de Tijuana River leidde ons naar de drukkere overgangspost waar het zicht van een McDonald's ons een vertrouwd gevoel gaf. Blijkbaar zijn er bewakingscamera's over het gehele traject om gesprekken op te vangen van eventuele criminele of terroristische activiteiten. Eens het grenspostgebouw binnen, werden we lichtjes ondervraagd, toonden we ons visum, werd onze bagage gescand EN we were safe to enter ! We hadden eigenlijk vooral schrik dat we de US niet meer zouden binnenraken met ons visum. En achteraf bekeken, hadden we die avond beter de taxi gepakt en overdag te voet gekomen. Ach ja, je leert maar uit je onwetendheid he? Dit was toch de spannendste grensovergang ooit !
Clubbing in San Diego
Wat doe je op jaarovergang in een grootstad als San Diego? Uitgaan in een trendy club natuurlijk. Tegen een uur of 22h bevonden we ons tussen het krioelende schoon volk van San Diego, allemaal op zoek naar een plek om Oud naar Nieuw door te brengen. De meest trendy clubs werken met een gastenlijst waar je lang op voorhand moet geboekt hebben om binnen te mogen of vragen een dure entree. De rijweg was een drukte van jewelste van overstekende personen en voor de gelegenheid naar boven gehaalde fietstaxi's. Het verkeer werd volledig geregeld door 'menselijke' verkeersregelaars. Een paar mensen van Hare Krishna bracht ambiance in de straat met de beat van hun trommels en tamboerijntjes.
Eerst dachten we ons toevlucht te vinden in wat ons een alternatief café leek : Dick's Last Resort. Hoewel gratis inkom, hadden we geen zin om daar te blijven toen we de country-achtige live muziek hoorden en mannen met opgeblazen condoom op hun hoofd zagen rondlopen. Nee, voor een keer geen zin in een opgeblazen bruine kroeg ;-). Dan maar voor een keer betalen voor iets dat je toch maar één keer gaat meemaken hier. Uiteindelijk zijn we beland in 'Belo', de club die als enige tot later dan 2u openbleef. Reken er maar op dat we beiden duur inkom betaald hebben, om maar te zwijgen van het tarief van de dranken. Hoewel we meer liefhebbers zijn van goede stevige rock fuifnummers uit de studententijd of à la 'Petrol' in Antwerpen, hebben we ons voor die nacht toch goed geamuseerd op een soort van funky house.
De entourage : twee sexy schaarsgeklede danseresjes die voor de gelegenheid waren ingehuurd om naast de DJ's onafgebroken te shaken. Het publiek : de vrouwen waren allemaal redelijk opgetut en weinigen die geen hakken droegen van minder dan 10cm hoog, de mannen meestal in hemd en geklede broek. Petje af voor de madammen op hoge hakken, want ik heb het er niet voor over om zere voeten te krijgen. Ah ja, en grappige hoofddeksels zijn ook in met jaarovergang. Dansstijl : op z'n MTV's. Hier in USA dansen vrouwen en mannen in lepeltjeshouding waardoor je de indruk krijgt dat ze mekaar voortdurend staan op te vrijen - zowel in hip hop, R'nB als house. Khekhekhe, Li Jen was soms geshockeerd van sommige standjes. Slechts weinigen die apart dansten, zoals Li Jen en ik. Ach ja, we voelden ons dan ook een pak vrijer in bewegingsruimte op die manier. Naarmate de nacht vorderde, steeds meer plaats op de dansvloer en hier en daar toch nog mensen die hun eigen dansstijl hadden dan de doorsnee bodyshaker. Uithoudingsvermogen : god, we worden toch met de dag ouder en voelden dat we tegen een uur of 2 al uitgeteld waren. Maar omwille van de hoge inkom kregen we het niet over ons hart vroeger te vertrekken, dus volharding tot de laatste plaat. De boel stopte dan ook om 3u stipt. WE FINALLY MADE IT tot de allerlaatsten !!
San Diego - Los Angeles - Mountain View
De volgende dag was het tijd om in te pakken richting Mountain View. Vertrokken met een 22°C in San Diego, werd het frisser naarmate noordwaartser. Op de middag pitstop in Los Angeles gemaakt om te eten in Koreatown en wat boodschappen gedaan voor de komende week. De Mexicaanse portier aan het shoppingcenter gaf toe dat hij nog half sliep, toen wij hem vroegen hoeveel we de parkeermeters moesten betalen.
Van daaruit was de rit nog lang tot thuis, maar regelmatige pauzes aan tankstations en warme jumbo koffie in onze auto hield ons gaande tot we tegen een uur of 22h in ons appartement toekwamen. Onze roadtrip zat erop. Home sweet home back in Mountain View :-).
Coronado
Aan de overkant van de baai van San Diego, ligt het schiereiland Coronado dat via een smalle strip land met vasteland verbonden is. In de ochtend daar eventjes lekker rondgehangen op z'n 'lazy Sunday's' met twee bekers koffie en uitzicht naar de skyline van San Diego. Een deel van dit eiland is niet toegankelijk omdat het US militair grondgebied is, verder een paar golfterreinen en het resort van luxehotel 'Hotel del Coronado'
Balboa ParkEen van de niet te missen bezienswaardigheden in San Diego is het Balbao Park : het cultureel centrum van de stad in een groene omgeving met verschillende musea, expo- en concertzalen, ja en zelfs een zoo. Omdat we een idee wilden krijgen van hoe groot het park was, dachten we een 'toeristentreintje' te pakken. Blijkt dat het 'toeristentreintje' eigenlijk maar voor peuters + ouders bedoeld was en maakte het niet meer dan een 8-vormige route in nog geen 4 minuten. Een beetje te impulsief geweest :-).
Gelukkig Nieuwjaar BelgiëNiet dat we die dag zelf elk minuut gepland hadden, maar het kwam gewoon zo uit dat we tegen de late middag terug naar ons motel gingen om onze wagen achter te laten. En uitgerekend om 15h waren we terug in onze kamer, net op tijd om onze familie in België een belletje te geven voor het Nieuwjaar.
Naar Tijuana (Mexico)
Na onze eerste nieuwjaarswensen van de dag, namen de we tram richting San Ysidro, het laatste stadje voor de grensovergang naar Mexico. In de tram zaten slechts een aantal toeristen als wij, de meesten waren Mexicaans of Spaanstalig. Aan de eindhalte volgende we de massa richting de 'grijze zone' tussen de twee landen. Een zigzaghelling leidde ons naar de brug over de autosnelweg waar we de wachtende rijen auto's aan de grensposten konden waarnemen. In de verte zagen we de contouren van Tijuana, grootste stad van Baja California in Mexico. De grensovergang naar Mexico verliep zonder problemen, of met andere woorden waren er geen controleposten voor het voetgangersverkeer richting Mexico. De fysieke grens tussen USA en Mexico waren de ijzeren hekken met draaipoorten die maar 1 persoon per keer in 1 richting doorlaten.
Voorbij de hekken waren we op Mexicaans grondgebied en werden we meteen aangesproken door meerdere taxi-chauffeurs. Een beetje verward hebben we ons maar laten leiden door een snuggere kerel die zijn taxi reeds startte terwijl Li Jen nog één been buiten had hangen en voor we konden onderhandelen over de prijs. Voor 7$ bracht hij ons naar de Avenida Revolucion, de toeristische hoofdstraat in Tijuana. Uiteraard waren we in het zak gezet, want hij maakte een aantal omwegen en bracht ons naar het achterste stuk van de hoofdstraat, zodat de rit wat langer duurde. In feite, ontdekten we later op de avond, lag de Avenida Revolucion op maar op 15 minuten wandelen van de grens. Voor hem was het gewoon zijn broodwinning, voor ons was het weer gemakkelijk transport.
Een sterke wind waaide door de straten van deze Mexicaanse stad en blies zand in onze ogen. We zijn in Mexico inderdaad : kleurrijke vervallen gevels, bultige straten, straatlawaai van stallingen en verkopers her en der. De economie teert hier volledig op het toerisme van zijn rijkere noorderbuur. Voor zonsondergang domineren restaurants en kleurrijke kraampjes met sombreros, burros en lederwaren het straatbeeld, na zonsondergang flikkerende neonlichten die het nachtleven inleiden met stripbars, clubs en mooie meisjes. 'Lokkers' aan verschillende bars probeerden zoveel mogelijk klanten te trekken om jaarovergang bij hen rijkelijk te vieren. 'TJ', zoals door Amerikanen genicknamed, is populair als uitgangsbuurt onder de jonge mensen omdat men hier mag drinken vanaf 18 jaar. 'TJ' stikt ook van de goedkopere tandartspraktijken en apothekers waar je zonder voorschrift aan medicijnen kan geraken. Dit is Mexico!
Voor oudejaarsdiner gaan eten in Tia Juana Tilly's : strawberry daiquiri, spicy chicken wings, 2 visgerechten en geen plaats meer voor dessert. Eten over de grens is dus een pak goedkoper en daarom niet minder slecht, integendeel, we hebben echt knoeften van vis geschoteld gekregen. Fantastisch avondmaal om het jaar af te sluiten !Terug naar USA
Terwijl binnenraken in Mexico een makkie was, hadden we de terugweg naar de US een beetje onderschat. Een beetje overmoedig als we waren, wilden we de overtocht helemaal te voet doen in plaats van een taxi te pakken. Hoewel de route in ons hoofd geprent hadden, waren we er toch in geslaagd om even verdwaald te lopen in de donkere steegjes naast de hoofdstraat. Even waren opgeschrokken door een mager, oud vrouwtje in pyjama die ergens in de straat verdoken zat en ons kwaad begon te achtervolgen... en iets van 'PUTA' riep... We zijn maar weggerend in een reflex, hoewel een oud vrouwtje toch niet veel kan maken. Misschien hadden we gewoon wat geld kunnen geven...Terug op de hoofdstraat beland, sloegen we een andere richting in en vonden meteen de wegwijzers die voetgangers richting USA leidden. De route kronkelde langs verlaten straten, bovendien was het soms donker en de sfeer spannender als we dachten. Hier en daar wel Mexicaanse politie te bespeuren.
De brug over de snelweg en over de Tijuana River leidde ons naar de drukkere overgangspost waar het zicht van een McDonald's ons een vertrouwd gevoel gaf. Blijkbaar zijn er bewakingscamera's over het gehele traject om gesprekken op te vangen van eventuele criminele of terroristische activiteiten. Eens het grenspostgebouw binnen, werden we lichtjes ondervraagd, toonden we ons visum, werd onze bagage gescand EN we were safe to enter ! We hadden eigenlijk vooral schrik dat we de US niet meer zouden binnenraken met ons visum. En achteraf bekeken, hadden we die avond beter de taxi gepakt en overdag te voet gekomen. Ach ja, je leert maar uit je onwetendheid he? Dit was toch de spannendste grensovergang ooit !Clubbing in San Diego
Wat doe je op jaarovergang in een grootstad als San Diego? Uitgaan in een trendy club natuurlijk. Tegen een uur of 22h bevonden we ons tussen het krioelende schoon volk van San Diego, allemaal op zoek naar een plek om Oud naar Nieuw door te brengen. De meest trendy clubs werken met een gastenlijst waar je lang op voorhand moet geboekt hebben om binnen te mogen of vragen een dure entree. De rijweg was een drukte van jewelste van overstekende personen en voor de gelegenheid naar boven gehaalde fietstaxi's. Het verkeer werd volledig geregeld door 'menselijke' verkeersregelaars. Een paar mensen van Hare Krishna bracht ambiance in de straat met de beat van hun trommels en tamboerijntjes.
Eerst dachten we ons toevlucht te vinden in wat ons een alternatief café leek : Dick's Last Resort. Hoewel gratis inkom, hadden we geen zin om daar te blijven toen we de country-achtige live muziek hoorden en mannen met opgeblazen condoom op hun hoofd zagen rondlopen. Nee, voor een keer geen zin in een opgeblazen bruine kroeg ;-). Dan maar voor een keer betalen voor iets dat je toch maar één keer gaat meemaken hier. Uiteindelijk zijn we beland in 'Belo', de club die als enige tot later dan 2u openbleef. Reken er maar op dat we beiden duur inkom betaald hebben, om maar te zwijgen van het tarief van de dranken. Hoewel we meer liefhebbers zijn van goede stevige rock fuifnummers uit de studententijd of à la 'Petrol' in Antwerpen, hebben we ons voor die nacht toch goed geamuseerd op een soort van funky house.
De entourage : twee sexy schaarsgeklede danseresjes die voor de gelegenheid waren ingehuurd om naast de DJ's onafgebroken te shaken. Het publiek : de vrouwen waren allemaal redelijk opgetut en weinigen die geen hakken droegen van minder dan 10cm hoog, de mannen meestal in hemd en geklede broek. Petje af voor de madammen op hoge hakken, want ik heb het er niet voor over om zere voeten te krijgen. Ah ja, en grappige hoofddeksels zijn ook in met jaarovergang. Dansstijl : op z'n MTV's. Hier in USA dansen vrouwen en mannen in lepeltjeshouding waardoor je de indruk krijgt dat ze mekaar voortdurend staan op te vrijen - zowel in hip hop, R'nB als house. Khekhekhe, Li Jen was soms geshockeerd van sommige standjes. Slechts weinigen die apart dansten, zoals Li Jen en ik. Ach ja, we voelden ons dan ook een pak vrijer in bewegingsruimte op die manier. Naarmate de nacht vorderde, steeds meer plaats op de dansvloer en hier en daar toch nog mensen die hun eigen dansstijl hadden dan de doorsnee bodyshaker. Uithoudingsvermogen : god, we worden toch met de dag ouder en voelden dat we tegen een uur of 2 al uitgeteld waren. Maar omwille van de hoge inkom kregen we het niet over ons hart vroeger te vertrekken, dus volharding tot de laatste plaat. De boel stopte dan ook om 3u stipt. WE FINALLY MADE IT tot de allerlaatsten !!San Diego - Los Angeles - Mountain View
De volgende dag was het tijd om in te pakken richting Mountain View. Vertrokken met een 22°C in San Diego, werd het frisser naarmate noordwaartser. Op de middag pitstop in Los Angeles gemaakt om te eten in Koreatown en wat boodschappen gedaan voor de komende week. De Mexicaanse portier aan het shoppingcenter gaf toe dat hij nog half sliep, toen wij hem vroegen hoeveel we de parkeermeters moesten betalen.
Van daaruit was de rit nog lang tot thuis, maar regelmatige pauzes aan tankstations en warme jumbo koffie in onze auto hield ons gaande tot we tegen een uur of 22h in ons appartement toekwamen. Onze roadtrip zat erop. Home sweet home back in Mountain View :-).
Road trip South California IV
Dag 4 : zondag 30/12/2007
De dag begonnen met een stevig ontbijt... Het fijne aan ons motel was dat het in de ochtend gedurende 2u een kamer openstelt met koffie, thee, English muffins, bagels en de gewone Amerikaanse muffins. De meeste gasten doen aan 'take a way' en verorberen alles in hun kamer of je kon ook rustig op een klein grasperkje te midden van de parking van de ochtendzon genieten. Ja, er is zelfs een verwarmd zwembad in het motelcomplex.
We verlieten Palm Springs via de Interstate 10, richting het zuidoosten. Het was prachtig weer om te rijden en we passeerden een aantal op en top chique golfresorten vooraleer we de bewoonde wereld verlieten, dieper de Colorado-woestijn in. Op onze radio weerklonk een zeer passende 'Hotel California' van The Eagles... Hmmmm... subliem... right place, right time... Het lied vergezelde een zalig gevoel van vrijheid, blijheid en zorgeloosheid van ons dagelijks bestaan... Just the road and us.
Dead city in Colorado Desert
Van golfterreinen naar het dordere landschap van de woestijn, met hier een daar geïrrigeerde velden van palmboomplantages. De weg naar onze volgende bestemming liep ineens dood. Blijkbaar hadden we een afslag gemist die weer supergoed aangeduid stond... We dachten even aan Salton City te stoppen voor een 'koffietje' aan het water van de Salton Sea... Maar we wisten niet wat we zagen toen we daar eindelijk toekwamen.
Salton Sea is een zoutwatermeer met een wateroppervlakte op 65m onder de zeespiegel. Per ongeluk ontstaan in het begin van de 20ste a.g.v. een menselijke fout waardoor water van een irrigatiekanaal van de Colorado-rivier in deze diepe woestijnkom stroomde gedurende twee jaar. Restanten van pogingen in de jaren '50 om hier een recreatieoord van te maken zijn heden ten dage nog te bespeuren, wanneer we aankomen op de verlaten pieren en hier en daar een krot terugvinden wat ooit een 'motel' moest voorstellen. Omwille van het hoge zoutgehalte en vervuiling - zouter dan zeewater en immer versterkt door afvalwater en agrarische afvloeiingen - kunnen diertjes hier amper overleven. Op het strand liggen overal aangespoelde dode tilapia vissen en het water kleurt op sommige plaatsen troebel van de algen en bacteriën, om maar te zwijgen van de vreemde geur die hier rondhangt. Wat 'zand' op het strand lijkt, is in feite honderdduizenden verpulverde visgraten...
Een beetje van hetzelfde wat betreft de levendigheid van aanpalende 'stad' Salton City. Het krioelt hier van de straten compleet met naambordjes, bochten en aangelegde nutsvoorzieningen, maar bijna nergens huizen te bespeuren of toch wel enkele die te koop staan. Als je ooit betaalbaar wil wonen in California, dan is het hier wel.
Hier en daar lopen straten zonder enige reden 'dood' - zoals het met de visjes aan toe gaat. Het was echt wel hele vreemde en bijna spooky beleving om in dergelijke bijna dode woestijnstad rond te rijden. De sfeer was tikkel deprimerend. We waren dan ook blij dat we onze tocht westwaarts verder zetten langs Ocotillo Wells.
Hoewel we ons in volle woestijn begaven, hielden veel kampeerwagens hier stil. Het gebied off road is geëxploiteerd als crossterrein voor 4x4 en andere terreinwagens. Maffe mensen hier!! Het landschap was onbeschrijflijk : het bewijs van hoe de kracht van het water miljoenen jaren geleden diepe kloven in de zanderige ondergrond uitschuurde tot prachtige kloven à la Grand Canyon.
Anza-Borrego Desert State Park
We kwamen redelijk laat in de namiddag aan in het park, maar we hadden nog 3 uur tijd voor zonsondergang om een wandeling te maken, op zoek naar een verborgen oase. Het was een aangename wandeling tussen de verschillende woestijnvegetatie en rood-bruine rotsen van het gebergte. We volgden waarvan we vermoedden een voormalige bedding van een stroom te zijn geweest. Soms was het even een andere weg zoeken om tot voorbij enkel hoge steenformaties te geraken, aangezien we geen echte rotsklimmers zijn.
Toen we na een tijdje de eerste palmboom zagen opduiken, wisten we dat de oase nabij was : kabbelend water, groene dekens van mos, een dicht palmbomenbos rond een poel.
Het leek wel een droom. In dit surrealistisch groen decor hebben we onze bageltjes opgegeten, om daarna terug af te dalen langs een alternatieve route. De zon begon te verdwijnen achter te bergen, dus we moesten ons haasten om voor het donker terug beneden te geraken.
Daar aangekomen, hadden de meeste caravans hun lichten al aan. De meeste parken hier zijn heel goed uitgerust van kampeerplaatsen met minimale sanitaire voorzieningen. Volgende keer denken we er misschien aan met een trailerke te reizen of een tent mee te nemen. Met het overwegend mooi weer hier, kan het niet tegenvallen. Niets zou prachtiger zijn dan een nacht in volle woestijn doorbrengen onder een heldere sterrenhemel. In het donker hebben we nog rap een slaatje opgegeten die we onderweg nog hadden gekocht.
Op weg naar San Diego
Het nadeel van in de winter te reizen is dat het vanaf 17h al redelijk snel donker wordt. En heel vroeg opstaan is niet aan ons besteed. Gelukkig hebben we de langste nacht al achter de rug gehad en werden de dagen langer en langer... Beetje overdreven optimisme, want op zo'n korte termijn was er voorlopig niets van te merken ;-). We zorgen er gewoon voor dat we de bezienswaardigheden voor zonsondergang doen en daarna rijden we aan een stuk door.
De weg vanuit het park naar de hoofdweg was een 1-baansvak in beide richtingen, kronkelig en onverlicht. Van tijd tot tijd moesten we aan de kant gaan staan om voorbijstekende wagens door te laten. De lichten van de wagen gedoofd, hebben we even in het donker naar de sterrenhemel staan staren. Nooit in ons leven hebben we zoveel sterren bij elkaar gezien, zodanig veel dat we even de Poolster niet meer vonden. Hmmm... we voelden ons ineens zo heel klein en onbeduidend... en gelukkig. Heel onze trip die laatste dagen heeft ons nog meer doen beseffen wat voor grotere krachten er boven en onder ons mensen werkzaam zijn. Het is fijn om onbeduidend te zijn. Je relativeert veel dingen en beseft dat wij eigenlijk maar een fractie uitmaken van heel dit leven op aarde en daarbuiten.
San Diego
Aangekomen in San Diego hebben we een motel gevonden op loopafstand van downtown. De prijzen rond het einde van het jaar liggen wat hoger dan verwacht, maar zijn nog schappelijk. Je kan hier overal van luxueus tot crappy overnachten, maar meestal willen we daar niet teveel geld aan uitgeven. Meestal geven het meest geld uit aan ETEN :-)). Zelfs ons huwelijksreis vorig jaar was voornamelijk 'on the road' in motels, met uitzondering van één nacht in een 5-sterren spa-resort in Paihia (New Zealand). Het was een hele fijne en eenmalige herinnering aan dergelijke overbodige luxe, aangezien het toch ook onze honeymoon was, khekhe.
San Diego is de meest zuidelijke grootstad in California, gesitueerd tegen de Mexicaanse grens en op LA na de grootste stad in deze staat. In tegenstelling tot Los Angeles, is downtown een levendig centrum van menselijke activiteit, vooral in het Gaslamp Quarter. Het was aangenaam strollen tussen de trendy caféetjes en restaurants van de hoofdstraat. De uitgelaten sfeer van 'bijna Nieuwjaar' hing in de lucht. Beetje moe van onze dagtrip, hebben we onze eerste buitenshuis pasta in de States gegeten in een American diner. Zoals wel verwacht, was het eten weer heel bevredigend.
De dag begonnen met een stevig ontbijt... Het fijne aan ons motel was dat het in de ochtend gedurende 2u een kamer openstelt met koffie, thee, English muffins, bagels en de gewone Amerikaanse muffins. De meeste gasten doen aan 'take a way' en verorberen alles in hun kamer of je kon ook rustig op een klein grasperkje te midden van de parking van de ochtendzon genieten. Ja, er is zelfs een verwarmd zwembad in het motelcomplex.
We verlieten Palm Springs via de Interstate 10, richting het zuidoosten. Het was prachtig weer om te rijden en we passeerden een aantal op en top chique golfresorten vooraleer we de bewoonde wereld verlieten, dieper de Colorado-woestijn in. Op onze radio weerklonk een zeer passende 'Hotel California' van The Eagles... Hmmmm... subliem... right place, right time... Het lied vergezelde een zalig gevoel van vrijheid, blijheid en zorgeloosheid van ons dagelijks bestaan... Just the road and us.Dead city in Colorado Desert
Van golfterreinen naar het dordere landschap van de woestijn, met hier een daar geïrrigeerde velden van palmboomplantages. De weg naar onze volgende bestemming liep ineens dood. Blijkbaar hadden we een afslag gemist die weer supergoed aangeduid stond... We dachten even aan Salton City te stoppen voor een 'koffietje' aan het water van de Salton Sea... Maar we wisten niet wat we zagen toen we daar eindelijk toekwamen.
Salton Sea is een zoutwatermeer met een wateroppervlakte op 65m onder de zeespiegel. Per ongeluk ontstaan in het begin van de 20ste a.g.v. een menselijke fout waardoor water van een irrigatiekanaal van de Colorado-rivier in deze diepe woestijnkom stroomde gedurende twee jaar. Restanten van pogingen in de jaren '50 om hier een recreatieoord van te maken zijn heden ten dage nog te bespeuren, wanneer we aankomen op de verlaten pieren en hier en daar een krot terugvinden wat ooit een 'motel' moest voorstellen. Omwille van het hoge zoutgehalte en vervuiling - zouter dan zeewater en immer versterkt door afvalwater en agrarische afvloeiingen - kunnen diertjes hier amper overleven. Op het strand liggen overal aangespoelde dode tilapia vissen en het water kleurt op sommige plaatsen troebel van de algen en bacteriën, om maar te zwijgen van de vreemde geur die hier rondhangt. Wat 'zand' op het strand lijkt, is in feite honderdduizenden verpulverde visgraten...
Een beetje van hetzelfde wat betreft de levendigheid van aanpalende 'stad' Salton City. Het krioelt hier van de straten compleet met naambordjes, bochten en aangelegde nutsvoorzieningen, maar bijna nergens huizen te bespeuren of toch wel enkele die te koop staan. Als je ooit betaalbaar wil wonen in California, dan is het hier wel.
Hier en daar lopen straten zonder enige reden 'dood' - zoals het met de visjes aan toe gaat. Het was echt wel hele vreemde en bijna spooky beleving om in dergelijke bijna dode woestijnstad rond te rijden. De sfeer was tikkel deprimerend. We waren dan ook blij dat we onze tocht westwaarts verder zetten langs Ocotillo Wells.
Hoewel we ons in volle woestijn begaven, hielden veel kampeerwagens hier stil. Het gebied off road is geëxploiteerd als crossterrein voor 4x4 en andere terreinwagens. Maffe mensen hier!! Het landschap was onbeschrijflijk : het bewijs van hoe de kracht van het water miljoenen jaren geleden diepe kloven in de zanderige ondergrond uitschuurde tot prachtige kloven à la Grand Canyon.Anza-Borrego Desert State Park
We kwamen redelijk laat in de namiddag aan in het park, maar we hadden nog 3 uur tijd voor zonsondergang om een wandeling te maken, op zoek naar een verborgen oase. Het was een aangename wandeling tussen de verschillende woestijnvegetatie en rood-bruine rotsen van het gebergte. We volgden waarvan we vermoedden een voormalige bedding van een stroom te zijn geweest. Soms was het even een andere weg zoeken om tot voorbij enkel hoge steenformaties te geraken, aangezien we geen echte rotsklimmers zijn.
Toen we na een tijdje de eerste palmboom zagen opduiken, wisten we dat de oase nabij was : kabbelend water, groene dekens van mos, een dicht palmbomenbos rond een poel.
Het leek wel een droom. In dit surrealistisch groen decor hebben we onze bageltjes opgegeten, om daarna terug af te dalen langs een alternatieve route. De zon begon te verdwijnen achter te bergen, dus we moesten ons haasten om voor het donker terug beneden te geraken.
Daar aangekomen, hadden de meeste caravans hun lichten al aan. De meeste parken hier zijn heel goed uitgerust van kampeerplaatsen met minimale sanitaire voorzieningen. Volgende keer denken we er misschien aan met een trailerke te reizen of een tent mee te nemen. Met het overwegend mooi weer hier, kan het niet tegenvallen. Niets zou prachtiger zijn dan een nacht in volle woestijn doorbrengen onder een heldere sterrenhemel. In het donker hebben we nog rap een slaatje opgegeten die we onderweg nog hadden gekocht.
Op weg naar San Diego
Het nadeel van in de winter te reizen is dat het vanaf 17h al redelijk snel donker wordt. En heel vroeg opstaan is niet aan ons besteed. Gelukkig hebben we de langste nacht al achter de rug gehad en werden de dagen langer en langer... Beetje overdreven optimisme, want op zo'n korte termijn was er voorlopig niets van te merken ;-). We zorgen er gewoon voor dat we de bezienswaardigheden voor zonsondergang doen en daarna rijden we aan een stuk door.
De weg vanuit het park naar de hoofdweg was een 1-baansvak in beide richtingen, kronkelig en onverlicht. Van tijd tot tijd moesten we aan de kant gaan staan om voorbijstekende wagens door te laten. De lichten van de wagen gedoofd, hebben we even in het donker naar de sterrenhemel staan staren. Nooit in ons leven hebben we zoveel sterren bij elkaar gezien, zodanig veel dat we even de Poolster niet meer vonden. Hmmm... we voelden ons ineens zo heel klein en onbeduidend... en gelukkig. Heel onze trip die laatste dagen heeft ons nog meer doen beseffen wat voor grotere krachten er boven en onder ons mensen werkzaam zijn. Het is fijn om onbeduidend te zijn. Je relativeert veel dingen en beseft dat wij eigenlijk maar een fractie uitmaken van heel dit leven op aarde en daarbuiten.
San Diego
Aangekomen in San Diego hebben we een motel gevonden op loopafstand van downtown. De prijzen rond het einde van het jaar liggen wat hoger dan verwacht, maar zijn nog schappelijk. Je kan hier overal van luxueus tot crappy overnachten, maar meestal willen we daar niet teveel geld aan uitgeven. Meestal geven het meest geld uit aan ETEN :-)). Zelfs ons huwelijksreis vorig jaar was voornamelijk 'on the road' in motels, met uitzondering van één nacht in een 5-sterren spa-resort in Paihia (New Zealand). Het was een hele fijne en eenmalige herinnering aan dergelijke overbodige luxe, aangezien het toch ook onze honeymoon was, khekhe.
San Diego is de meest zuidelijke grootstad in California, gesitueerd tegen de Mexicaanse grens en op LA na de grootste stad in deze staat. In tegenstelling tot Los Angeles, is downtown een levendig centrum van menselijke activiteit, vooral in het Gaslamp Quarter. Het was aangenaam strollen tussen de trendy caféetjes en restaurants van de hoofdstraat. De uitgelaten sfeer van 'bijna Nieuwjaar' hing in de lucht. Beetje moe van onze dagtrip, hebben we onze eerste buitenshuis pasta in de States gegeten in een American diner. Zoals wel verwacht, was het eten weer heel bevredigend.
Subscribe to:
Posts (Atom)
