De dag begonnen met een stevig ontbijt... Het fijne aan ons motel was dat het in de ochtend gedurende 2u een kamer openstelt met koffie, thee, English muffins, bagels en de gewone Amerikaanse muffins. De meeste gasten doen aan 'take a way' en verorberen alles in hun kamer of je kon ook rustig op een klein grasperkje te midden van de parking van de ochtendzon genieten. Ja, er is zelfs een verwarmd zwembad in het motelcomplex.
We verlieten Palm Springs via de Interstate 10, richting het zuidoosten. Het was prachtig weer om te rijden en we passeerden een aantal op en top chique golfresorten vooraleer we de bewoonde wereld verlieten, dieper de Colorado-woestijn in. Op onze radio weerklonk een zeer passende 'Hotel California' van The Eagles... Hmmmm... subliem... right place, right time... Het lied vergezelde een zalig gevoel van vrijheid, blijheid en zorgeloosheid van ons dagelijks bestaan... Just the road and us.Dead city in Colorado Desert
Van golfterreinen naar het dordere landschap van de woestijn, met hier een daar geïrrigeerde velden van palmboomplantages. De weg naar onze volgende bestemming liep ineens dood. Blijkbaar hadden we een afslag gemist die weer supergoed aangeduid stond... We dachten even aan Salton City te stoppen voor een 'koffietje' aan het water van de Salton Sea... Maar we wisten niet wat we zagen toen we daar eindelijk toekwamen.
Salton Sea is een zoutwatermeer met een wateroppervlakte op 65m onder de zeespiegel. Per ongeluk ontstaan in het begin van de 20ste a.g.v. een menselijke fout waardoor water van een irrigatiekanaal van de Colorado-rivier in deze diepe woestijnkom stroomde gedurende twee jaar. Restanten van pogingen in de jaren '50 om hier een recreatieoord van te maken zijn heden ten dage nog te bespeuren, wanneer we aankomen op de verlaten pieren en hier en daar een krot terugvinden wat ooit een 'motel' moest voorstellen. Omwille van het hoge zoutgehalte en vervuiling - zouter dan zeewater en immer versterkt door afvalwater en agrarische afvloeiingen - kunnen diertjes hier amper overleven. Op het strand liggen overal aangespoelde dode tilapia vissen en het water kleurt op sommige plaatsen troebel van de algen en bacteriën, om maar te zwijgen van de vreemde geur die hier rondhangt. Wat 'zand' op het strand lijkt, is in feite honderdduizenden verpulverde visgraten...
Een beetje van hetzelfde wat betreft de levendigheid van aanpalende 'stad' Salton City. Het krioelt hier van de straten compleet met naambordjes, bochten en aangelegde nutsvoorzieningen, maar bijna nergens huizen te bespeuren of toch wel enkele die te koop staan. Als je ooit betaalbaar wil wonen in California, dan is het hier wel.
Hier en daar lopen straten zonder enige reden 'dood' - zoals het met de visjes aan toe gaat. Het was echt wel hele vreemde en bijna spooky beleving om in dergelijke bijna dode woestijnstad rond te rijden. De sfeer was tikkel deprimerend. We waren dan ook blij dat we onze tocht westwaarts verder zetten langs Ocotillo Wells.
Hoewel we ons in volle woestijn begaven, hielden veel kampeerwagens hier stil. Het gebied off road is geëxploiteerd als crossterrein voor 4x4 en andere terreinwagens. Maffe mensen hier!! Het landschap was onbeschrijflijk : het bewijs van hoe de kracht van het water miljoenen jaren geleden diepe kloven in de zanderige ondergrond uitschuurde tot prachtige kloven à la Grand Canyon.Anza-Borrego Desert State Park
We kwamen redelijk laat in de namiddag aan in het park, maar we hadden nog 3 uur tijd voor zonsondergang om een wandeling te maken, op zoek naar een verborgen oase. Het was een aangename wandeling tussen de verschillende woestijnvegetatie en rood-bruine rotsen van het gebergte. We volgden waarvan we vermoedden een voormalige bedding van een stroom te zijn geweest. Soms was het even een andere weg zoeken om tot voorbij enkel hoge steenformaties te geraken, aangezien we geen echte rotsklimmers zijn.
Toen we na een tijdje de eerste palmboom zagen opduiken, wisten we dat de oase nabij was : kabbelend water, groene dekens van mos, een dicht palmbomenbos rond een poel.
Het leek wel een droom. In dit surrealistisch groen decor hebben we onze bageltjes opgegeten, om daarna terug af te dalen langs een alternatieve route. De zon begon te verdwijnen achter te bergen, dus we moesten ons haasten om voor het donker terug beneden te geraken.
Daar aangekomen, hadden de meeste caravans hun lichten al aan. De meeste parken hier zijn heel goed uitgerust van kampeerplaatsen met minimale sanitaire voorzieningen. Volgende keer denken we er misschien aan met een trailerke te reizen of een tent mee te nemen. Met het overwegend mooi weer hier, kan het niet tegenvallen. Niets zou prachtiger zijn dan een nacht in volle woestijn doorbrengen onder een heldere sterrenhemel. In het donker hebben we nog rap een slaatje opgegeten die we onderweg nog hadden gekocht.
Op weg naar San Diego
Het nadeel van in de winter te reizen is dat het vanaf 17h al redelijk snel donker wordt. En heel vroeg opstaan is niet aan ons besteed. Gelukkig hebben we de langste nacht al achter de rug gehad en werden de dagen langer en langer... Beetje overdreven optimisme, want op zo'n korte termijn was er voorlopig niets van te merken ;-). We zorgen er gewoon voor dat we de bezienswaardigheden voor zonsondergang doen en daarna rijden we aan een stuk door.
De weg vanuit het park naar de hoofdweg was een 1-baansvak in beide richtingen, kronkelig en onverlicht. Van tijd tot tijd moesten we aan de kant gaan staan om voorbijstekende wagens door te laten. De lichten van de wagen gedoofd, hebben we even in het donker naar de sterrenhemel staan staren. Nooit in ons leven hebben we zoveel sterren bij elkaar gezien, zodanig veel dat we even de Poolster niet meer vonden. Hmmm... we voelden ons ineens zo heel klein en onbeduidend... en gelukkig. Heel onze trip die laatste dagen heeft ons nog meer doen beseffen wat voor grotere krachten er boven en onder ons mensen werkzaam zijn. Het is fijn om onbeduidend te zijn. Je relativeert veel dingen en beseft dat wij eigenlijk maar een fractie uitmaken van heel dit leven op aarde en daarbuiten.
San Diego
Aangekomen in San Diego hebben we een motel gevonden op loopafstand van downtown. De prijzen rond het einde van het jaar liggen wat hoger dan verwacht, maar zijn nog schappelijk. Je kan hier overal van luxueus tot crappy overnachten, maar meestal willen we daar niet teveel geld aan uitgeven. Meestal geven het meest geld uit aan ETEN :-)). Zelfs ons huwelijksreis vorig jaar was voornamelijk 'on the road' in motels, met uitzondering van één nacht in een 5-sterren spa-resort in Paihia (New Zealand). Het was een hele fijne en eenmalige herinnering aan dergelijke overbodige luxe, aangezien het toch ook onze honeymoon was, khekhe.
San Diego is de meest zuidelijke grootstad in California, gesitueerd tegen de Mexicaanse grens en op LA na de grootste stad in deze staat. In tegenstelling tot Los Angeles, is downtown een levendig centrum van menselijke activiteit, vooral in het Gaslamp Quarter. Het was aangenaam strollen tussen de trendy caféetjes en restaurants van de hoofdstraat. De uitgelaten sfeer van 'bijna Nieuwjaar' hing in de lucht. Beetje moe van onze dagtrip, hebben we onze eerste buitenshuis pasta in de States gegeten in een American diner. Zoals wel verwacht, was het eten weer heel bevredigend.
No comments:
Post a Comment