City of Angels III

Reisverslag van dag 3 citytrip naar Los Angeles...

zaterdag 24/11/07
Op tijd in de ochtend opgestaan om vroeg ontbijt te eten. Het beloofde een aangename warme dag te worden die dag. Het nieuws van de dag meldde dat sinds vorige nacht enkele vuurhaarden in Malibu waren ontdekt. Het brandde weer in de regio.
Na ontbijt onze rugzakken ingepakt en klaargemaakt om uit te checken. Nog even in de lobby mijn mail gecheckt en wat businformatie opgezocht. Op ons programma stond : El Pueblo, business district LA en Koreatown.

El Pueblo

... is het oudste stadsgedeelte van Los Angeles, gesticht op het einde van de 18de eeuw door de toenmalige Spaanse gouverneur van California. De wijk heeft een overwegend Spaans-Mexicaans karakter en hier bevindt zich ook de oudst bestaande woning in LA. Langs de 'Olvera Street' staan talrijke kleurrijke door Mexicanen uitgebaatte kraampjes van kleren, hoeden en snacks zoals churros. Uiteraard konden we het niet laten, zelfs vlak na het ontbijt, ervan te proeven. Ze waren alvast veel lekkerder dan degene die we op Sinksenfoor of Leuven Kermis hebben gegeten... en bovendien met kaneelsmaak... hmmm....

Business district LA
... bestaat vooral uit een aantal blokken van indrukwekkende en vooral hoge gebouwen. Achitecturaal niet veel bijzonders, toch niet als je de hoogbouw in Aziatische steden als Hong Kong of Tokyo al hebt gezien, maar toch... een skyline van hoogbouw is altijd mooi om naar te kijken.

Rond de middag even een break gepakt aan Pershing Square. Daar stonden een rij van kinderen te wachten tot de schaatsbaan openging. Het was best wel een gek zicht : schaatsen in hartje LA onder de palmbomen met een zon van 23°C. Moet kunnen :-).

Een aantal gebouwen die we langs binnen hebben bezocht : LA Central Library, Westin Bonaventure Hotel - omdat je daar met de buitenliften kan spelen tot 35 verdiepingen hoog en omdat onze governor Arnie daar met een paard in de lift heeft gezeten in de film 'True Lies' ;-)).

Maar het meest onder de indruk waren we toch wel van de Walt Disney Concert Hall van Frank O. Gehry. Nu we het toch over architecten hebben, zijn we op de weg richting de Concert Hall een oude klasgenoot van mij uit architectuur tegengekomen : WIET ! Eigenlijk zag ik hem niet aankomen - hij is ook een kop groter dan mij en ik kijk zelden naar boven als ik loop - en ben ik quasi tegen hem aangelopen toen ik het doorhad.... :-)) Over een zeer ongelooflijk toeval gesproken :-) Hij was net met zijn kersverse vrouw Heather op huwelijksreis door de States. Moet het nu echt wel lukken dat we elkaar in zo'n groot land juist op die plek tegenkwamen : hij op weg van en ik op weg naar het gebouw van een beroemde architect. Het vreemde is, dat we elkaar in de week voor ons vertrek naar de States ook in Leuven zijn tegenkwamen - Leuven is klein - maar het toeval wilde dat hij ook van plan was om samen met Heather naar de States te verhuizen. We hebben hier dus maar een foto van genomen om dit ongelooflijk toeval te staven...


Koreatown

Ons tripje naar LA werd afgesloten met een bezoekje naar Koreatown. In tegenstelling tot San Francisco, hebben de Koreanen hier echt een aparte district met hun eigen winkels en voorzieningen en staat deze Koreatown bekend als de grootste in de States. De plaatselijke shoppingmall 'Koreatown Plaza' is een 3-verdieping hoge winkelcentrum met zowel Koreaanse als niet-Koreaanse winkels, eetgelegeheden, ... volledig uitgebaat door Koreanen. Op het gelijkvloers is er een foodcourt waar je je te goed kan doen aan allerlei Koreaanse specialiteiten tegen zeer redelijke prijs. Daar hebben we ongelooflijk lekker genoten van een 'Galbi Baek Ban' (in speciale saus gemarineerde botloze ribbetjes op hete plaat met rijst, soep en bijgerechten) en een 'Haemul Dolsot Bibimbap' (spicy zeevruchten met rijst en groenten in superhete aarden potje). Het aarden potje is zo heet dat de rijst er gedurende 20 minuten blijft sissen zodat deze een lekker krokant korstje krijgt. Hmmm.... krijg het water weer in de mond nu ik er aan terug denk.

City of Angels II

Dinsdagmiddag. Tijd vliegt als je schrijft. Het vervolg van onze citytrip naar Los Angeles : dag 2.

vrijdag 23/11/07
Lekker uitgeslapen en goed uitgerust voor een nieuwe dag in Southern California. Simpel ontbijt gegeten in het hotel, bestaande uit cornflakes met melk, toast met confituur en scones. Het nieuwsbericht op de achtergrond meldde de eerste resultaten van de 'Black Friday' shopping-gekte. En het weerbericht meldde dat de Santa Ana winden vanaf de middag in sterkte gingen. Waakzaamheid werd gevraagd op mogelijke nieuwe bosbranden in de regio en brandweerkorpsen hielden zich sinds Thanksgiving-vooravond paraat om nieuwe rampen zoals enkele weken geleden terug zoveel mogelijk te beperken.

Beverly Hills 90210
Praktisch iedereen van mijn generatie heeft in haar / zijn puberjaren de postcode '90210' van de gelijknamige tv-serie via VTM ingepompt gekregen, bij het volgen van de interessante perikelen van een aantal upper-class jongeren uit deze rijke buurt. De hype rond deze serie nam in België de vorm aan van met 'Brenda-Brandon-Kelly-Dylan'-bedrukte pennenzakken, kaften, kaftpapier, schrijfgerief, stickers,.... Want de dochter van Aaron Spelling was buiten het feit dat ze de 'dochter-was-van' uiterlijk absoluut niet aantrekkelijk voor onze puberale hormonen, alsook die blonde krullenbol-kerel wiens naam ik alweer vergeten ben.

Beverly Hills, Bel Air en Westwood (waar UCLA zit) vormen samen de regio bekend onder de naam 'Westside' : thuis van de meer (blanke) welvarenden in regio LA, dit in tegenstelling tot de meer gekleurde Eastside en South Central.
Eigenlijk viel er voor ons in Beverly Hills niet veel anders te doen dan de toerist uithangen aan sightseeing te doen : de route uit onze reisgids volgen welke ons langs de belangrijkste gebouwen en plekken in 'The Golden Triangle' voert... een aantal blokken met restaurants, winkels en koffiehuizen. Het was hier wel aangenaam vertoeven, tussen het schoon volk, dat wel. En rijk volk. Langs de Rodeo Drive waar fonkelende lusters de rol van straatlantaarn vervangen, bevinden zich de chiqueste winkels : Armani, Gucci, Christian Dior, Coco Chanel, Ralph Lauren, Cartier,.... Het is ook op deze plek waar de celebs komen shoppen. Maar we zijn er geen tegen gekomen of we hebben er niet echt op gelet. We waren te druk bezig met windowshoppen ;-). Voor mij interessant was tussen alle bling bling winkels een bijna onopvallend gebouwtje 'Anderson Court' van Frank Llyod Wright.
Tussen de middag hebben we een lekkere lunch gegeten bij The Cheesecake Factory : we moesten onze namen achterlaten aan de balie en een kwartiertje wachten omdat er op het ogenblik geen plaats was. Maar het was de moeite waard. Li Jen bestelde een 'Shrimp & Crab Salad' en ik koos voor 'Seared Tuna Tataki Salad'. Hmmm... als er één ding is dat ik echt het beste van het beste vind hier, is het overvloedigeaanbod aan lekker eten in deze regio (zolang je voor 'normaal' voedsel kiest en fastfood opzij laat liggen). Gezegend door de Californische zon en de vruchtbare gronden van Central Valley, vindt men hier een waaier aan verse producten. Gemengd met de multiculturaliteit van deze regio, krijg je hier een culinair paradijs voor mensen als mij en Li Jen. Eén ding dat we zeker zullen missen als we terug naar België keren, is het eten van hier :-).

Santa Monica

Wie aan 'Baywatch' denkt, beeldt zich zon, zee en strand in, prachtig gebruinde lichamen in rode zwempak -en broekjes en rondborstige deerne CJ Pamela Anderson die het strand onveilig maakt... Wie kent het aanstekelijke introliedje niet dat je doet dromen over een zomervakantie tussen het schoner volk?

Santa Monica, een van de populairste stranden aan LA, samen met Malibu en Venice Beach. Op een late namiddag hartje herst, niets van dat schoon volk op het strand. Momenteel is het hier ook wat te fris geworden om een duik te wagen in de grote Pacific, maar hier en daar toch wel een aantal mensen die hun pootje durven baden. Toch nog een lang bruinharige strandwachtster gespot aan haar hutje, weliswaar niet in rode badpak, maar in een short met rode jas. Santa Monica is meer dan een prachtig strand met kleurrijke strandhuisjes. We waren aangenaam verrast door de gezellige winkelstraatjes verderop met overal straatanimatie, de vrolijke sfeer van een pretpark aan zee en de wandelpier, een dun bevolkt najaarsstrand en niet te vergeten de prachtige zonsondergang.


"Motel no 4" Santa Monica - LA
Na een aangename avond in Santa Monica hebben we de bus gepakt richting LA : Metro Bus nr. 4 is er een die 24h op 24h rijdt tussen Santa Monica en downtown LA. We namen eerst plaats op een bankje helemaal achteraan in de bus, maar daar tochtte het teveel omwille van een defect raam. Daarop zijn we een paar banken naar voor geschoven, net op het bankje voor een oudere zwarte man met zijn koffer naast hem. De busrit ging zeker meer dan een uur duren en ben door het geronk en de warmte in de bus in slaap gevallen, maar niet voor lang....
Mijn tukkie werd abrupt verstoord toen een grote - in basketbal tenue en klak geklede - kerel met veel lawaai de bus opstapte. Vergezeld van een fles drank omwikkeld in een bruine papieren zak, maakte hij de sfeer op de bus wat gespannen door zijn onophoudelijk luidkeels gelal. Door de repititieve aard van zijn soms obscene woorden, zou ik denken dat hij aan het Tourette-syndroom lijdt : elk woord of iedere zin die uit zijn mond kwam, werd telkens 4 tot 6x herhaald, voordat hij iets anders zei dat ook weer tot 6x herhaald werd. Bovendien was het telkens een terugkerende cyclus van dezelfde reeks woorden en zinnen - denk in totaal dat wij een stuk of 8 cycli hebben meegemaakt - bij momenten onderbroken door een plotse opwelling van 10 seconden zang of half hysterisch-hilarisch geschater.
" Get off of me, get off of me, get off of me. I paid my dues, I paid my dues, I paid my dues, I paid my dues. Who's ur daddy, who's ur daddy, who's ur daddy, who's ur daddy, who's ur daddy. I don't need anybody, 'cause I never had anybody, I don't need anybody, 'cause I never had anybody, I don't need anybody, 'cause I never had anybody, 'cause I never had anybody, 'cause I never had anybody, 'cause I never had anybody. Dick.... Dick... Dick, dick, dick, DICK ! Fuck u, fuck u, Fuck u, fuck u, Fuck u, fuck u. BIG FUCK U. Whoehahahahahaha (schaterlacht). Because the world is what it is. Because the world is what it is. Because the world is what it is. Because the world is what it is. We are the world.... (zingt)... Man, I hate this song. Shit, take me home. I want u to take me home. I want u to take me home. I want u to take me home. Take me home... (zingt)... U are a fag, admit it, admit it, admit it, admit it. Fag... Fag, fag, fag.... FAG ! Bidi bidi bidi bidi bidi bom bom ... (zingt). Big whore. Whore, whore, whore. U can't take it, 'cause u r weak, 'cause u r weak, 'cause u r weak, 'cause u r weak, 'cause u r weak. U ain't no better than me, nobody's better than me. U ain't no better than me, nobody's better than me, nobody's better than me, nobody's better than me. And u stink. Yeah, u stink, u stink, u stink. And u r so full of shit, u r so full of shit, u r so full of shit, u r so full of shit, u r so full of shit. Buy me something to drink, buy me something to drink, buy me something to drink, buy me something to drink. Bidi bidi bidi bidi bidi bom bom ... (zingt)."
Ondertussen was de bus al voller geraakt en mensen keken wel even verbaasd op als ze de bus opstapten omwille van het verbaal geweld. Maar zoals het in een grootstad de gewoonte is : 'mind your own business' en verder doen alsof er niets aan de hand was. De enige die het meest last had van onze 'rapper' op de bus, was de man met de koffer achter ons "Man, I'm just trying to get some sleep". Naar mijn vermoeden een zoveelste 'slimme' dakloze die zijn nacht probeert door te brengen in een warme bus door een dagpas aan te schaffen voor een ganse nacht. 'Motel number 4' Santa Monica - LA : garantie voor meer dan 1 uur verwarmd slapen. Aankomend op de terminal, moet iedereen uitstappen omdat de buschauffer de bus sluit om even een 'break' te pakken, om dan terug de weg in de andere richting te vervolgen. 'Motel number 22' San José - Palo Alto : garantie voor 2 uur verwarmd slapen. Weet soms niet hoe ik mij hierbij moet voelen, als ik een dakloze op de bus tegenkom of op straat. Algemeen kruipt er een droevig en machteloos gevoel over mij heen. Je zou iets kunnen doen voor hen, door hen geld te geven voor één of twee keer. Maar je weet dat je het niet altijd kan blijven doen. Omdat er teveel zijn. Teveel daklozen. En teveel dagen in een jaar.

City of Angels I

Maandagmorgen. Vandaag om 9u opgestaan, wat redelijk vroeg voor mij is. Gisteren tot 14u in de namiddag uitgeslapen en tegen de avond er terug vroeg ingekropen. We hadden wat slaap in te halen. Ik maak niet vaak de ochtendzon in ons appartement mee omdat ik vaak tegen de middag pas wakker ben. Vandaag wel. Ons balkon is naar het oosten gericht. Een warme najaarszons piepte door de verticale lamellen van onze schermen aan het raam. Hmmm...
Weer een normale week. Het deed deugd ons uitstapje naar Los Angeles. Weer heel veel nieuwe indrukken en gesprekken gevoerd. Een keertje uit het dagelijkse ritme in Mountain View. Ik heb altijd een soort van 'romantisch' beeld van LA gehad, misschien komt het ook wel door de prachtige beelden uit de gelijknamige film 'City of Angels' (met Nicolas Cage en Meg Ryan in de hoofdrol) en de prachtige soundtrack (met o.a. U2, Sarah McLachlan, Alanis Morrissette en Goo Goo Dolls). Een deel van de sfeer uit de film hebben kunnen plaatsen, een ander deel dan weer niet. Hieronder onze indrukken en belevenissen in LA....

woensdag 21/11/07 - vertrek naar LA
... was een dag zoals een ander, met uitzondering dat we in de avond met de nachtbus gingen vertrekken richting LA. Terwijl Li Jen op het werk was, heb ik het appartement wat opgeruimd, nog een douche gepakt en onze rugzakken klaargemaakt. Tegen een uur of 20u richting San José vertrokken met de Lightrail en daar onze ticketten aan het Greyhound station opgehaald. Het was nog veel te vroeg om daar te wachten dus hebben we nog een uitgebreide avondmaal gegeten bij een wat gecommercialiseerde fusion Chinees PF Chang's. Lekker en veel was het wel, omringd door een interieur van imitatie-standbeelden en paarden uit het terracotta leger van Xian. We hadden niet veel zin om daarna nog in San José rond te lopen (ondertussen koelt het in de regio 's nachts af tot 6°C) en zijn meteen terug naar Greyhound station gegaan. Met deze busdienst geraak je praktisch overal in the US en zelfs tot in Mexico en Canada, als je natuurlijk de tijd ervoor hebt om over land te reizen.

Anderhalf uur te vroeg voor vertrek. Maar wel lekker warm in de terminal. Het was de avond voor Thanksgiving, dus de terminal was redelijk bevolkt. De meesten waren van Latijnsamerikaanse afkomst, hier en daar Aziaten, maar weinig blanke Amerikanen. We konden ook met het vliegtuig naar LA vliegen, maar dan zagen we niets van de omgeving, niet dat er veel te zien was in de nacht, maar tenminste heb je het gevoel dat je echt 'onderweg' bent. Hoe dan ook, op de weg reizen is toch een stukje avontuurlijker dan in een cabine in de lucht. Je mist dan wel de vliegtuigmaaltijden waar ik zo zot van ben ;-)
Onze bus vertrok om 00.40u middernacht maar we stonden al een uur op voorhand in de rij. Want in 'the policy' van Greyhound hadden we ergens gelezen dat een ticket hebben, nog geen garantie is voor een plaats op de bus. We stonden achter een groepje van 4 Japanse jongens, die waarschijnlijk op trektocht waren in de grote US voordat zij voorgoed zullen verdwijnen in de anonimiteit van het Japanse werkvolk.... Rond middernacht mochten opstappen. We werden op een bus geleid waar in de bus de ganse rij een rechtsomkeer maakte omdat er geen plaats meer was. Dan hop, op de volgende bus en toen we uiteindelijk dachten een plaats gevonden te hebben, riep een redelijk norse (gefrusteerde) bediende van Greyhound ons terug omdat er volgens hem wel plaats was op de vorige bus. Terug ganse rij rechtsomkeer maken. Uiteindelijk vonden Li Jen en ik een plaats tegenover mekaar langs de gang.
In tegenstelling tot wat we dachten, was dit niet echt een 'slaapbus'. Toen we een paar jaar geleden in China reisden, pakten we vaak een slaapbus waarbij men in plaats van zetels ligplaatsen had. Voor Li Jen was dat niet zo comfortabel reizen toen, omdat de ligplaatsen te kort waren voor zijn lengte... Deze keer waren het gewoon zetels. De lichten gingen uit en we probeerden beiden wat slaap te vatten, met op de achtergrond wat geroezemoes van mensen die wakker waren.
Omstreeks 3 à 4 uur in de nacht, maakte de bus een pitstop aan een hamburgertent (was het nu Burger King, ik weet het niet meer) waar nog meerdere langeastandsbussen stopten. Het was redelijk absurd om midden in de nacht mensen te zien aanschuiven voor een hambuger annex frieten-menu, maar aan de andere kant, toen wij in Leuven woonden bestelden wij ook kebab op de Oude Markt. Dat was dan wel omdat we onze energie moesten aanvullen na een nachtje uit ;-) Li Jen en ik stonden in de rij voor het toilet.
Wat een pitstop was van een half uur, is er ene geworden van één uur. De bus vertrok bijna zonder 3 passagiers die nog ergens in de hamburgertent waren blijven hangen. Eind goed al goed, de bus vertrok volgeladen terug richting LA....

donderdag 22/11/07 - aankomst LA
Ongeveer 1 uur van onze bestemming. Ik deed mijn ogen open en buiten was het nog donker. Li Jen was nog aan het slapen. De bus reed nog steeds op Highway 101 en rondom mij niets anders dan verlaten gebergte. In de verte zag ik het begin van een rode gloed aan de horizon. Waauw ! Eén van de mooiste zonsopgangen eventjes in the middle of nowhere ! Een minuut of 15 heb ik vol bewondering naar de prachtige ochtendhemel in de verte zitten staren... het landschap rondom ons begon stilaan meer tekenen van bewoning en wegen te vertonen. De zon was groter, mooier en ronder dan ik hem ooit mijn leven had gezien. En mooi oranje, mijn lievelingskleur. Een moment van betovering.
Omstreeks 7.30u kwamen aan in de terminal van Los Angeles. De omgeving van de terminal zag er verlaten uit en had iets van een landschap van verlaten pakhuizen. Brrr... voelde me niet helemaal op mijn gemak in deze nieuwe omgeving, ook omdat we allerlei verhalen van LA hebben opgedist op het internet om bepaalde zones in LA te vermijden, vooral omwille van hogere criminaliteit en 'gangs'. Maar soms kan je er gewoon niets aan doen dat je er terecht komt omwille van beperkte transportmogelijkheden, zoals ons... We reizen vanuit een instelling dat een beetje alertheid geen kwaad kan en dat we niet overal en altijd achterdochtig moeten zijn. Uiteindelijk leven ook in deze onveilige buurten mensen (vrouwen en kinderen), die eveneens als ons 'mens' zijn. Uiteindelijk is mijn schoonmoeder al 2 x in een 'dorp' als Kapellen (zij het wel in de avond) beroofd geweest van haar handtas... Kapellen, toch wel een van de meer welvarende suburbia in noordelijk Antwerpen ;-)

De Greyhound LA ligt aan de rand van een buurt dat "Skid Row" (of Central City East) heet, "home" in LA voor menig daklozen, drugs- en alcoholverslaafden en straatprostitutie. In de vroege ochtend en in het licht, zie je niets van het zogenaamde 'gevaarlijke' straatleven, met uitzondering van de droevige taferelen van menig daklozen die op straat slapen of juist wakker zijn geworden en voor de zoveelste dag met heel hun hebben en houden in een winkelwagentje rond sloffen....
En zelfs in zo'n buurt heb je een Mc Donald's, waar we zijn binnengestapt voor een rondje ontbijt : pannekoeken met maple syrup en een warme thee. We waren er niet alleen : een groepje Japanse jongeren, een schraal uitziende blanke Amerikaan (dakloos?), een groepje Mexicaanse jongeren die - afgaande van hun uitgedostheid - net terug waren van een nachtje uit, twee Latijnsamerikaanse struisere mannen in blauwe werktenue (bouwvakkers op Thanksgivingday?), twee blanke Amerikaanse mannen,... De pannenkoekjes met boter deden goed en maple syrup is lekker (én verslavend). Een zwarte Amerikaanse vrouw, dakloos, kwam de Mc D binnen en begon haar droevig levensverhaal te mompelen terwijl ze de tafels afschuimde voor geld. Ze had haar winkelwagen op de parking achtergelaten. Ze kwam en ze vertrok. Een kwartier later, kwam ze terug, met hetzelfde verhaal. Half in zichzelf mompelend, half tegen haar omstaanders. Ze leek net een cassetterecorder die onophoudelijk hetzelfde circuit afspeelde. Beetje levensloos alsof ze op automatisch piloot functioneerde.

Na het warm ontbijt liepen we de Alameda Street af noordwaarts richting Union Station, waar ons hotel gelegen was. Onderweg kwamen we nog meerdere daklozen tegen, sommigen vroegen om geld, maar die hebben we genegeerd. Genegeerd telkens met een gevoel van 'schuld'. Schuld omdat mensen als ons gerust een 'quarter' tot meer dan een 'dollar' kunnen missen. Schuld omdat wij zo 'gierig' zijn, of eerder niet goed weten wat ons te wachten stond als we onze geldbuidel uit onze zakken zouden halen... En toch, we zouden het echt wel kunnen missen. Maar we volgen zoals de rest van de massa toeristen de reisadviezen over LA. Geen geld geven aan een bedelaar. Omdat je ze dan zien waar je geldbeugel zit. En wie weet wat er nog meer gaat gebeuren omwille van die geldbeugel... En toch, een gevoel van 'schuld'.

Japantown
Een beetje verder op de Alameda Street kruisten we 'Little Tokyo', de Japanse regio in LA. Deze Japantown is een stuk groter en heeft veel meer faciliteiten dan deze in San Francisco, met zelfs een eigen Japanese American National Museum.

Het was er redelijk verlaten zo vroeg in de ochtend en op een nationale feestdag. We werden onderweg aangesproken door een Japanse kerel, ergens in de 50, met een keerborstel op zijn rug, om te vragen of we onze weg kunnen vinden, of zoiets. We raakten aan de praat en hij vroeg ons wat we hier deden. Grappige joviale kerel. Wist dat België met 'chocolade' en 'Brussels' te maken had en gaf ons een korte introductie over de Aziatische demografie in LA. Blijkbaar zitten hier een pak meer Koreanen dan Japanners. En introduceerde ons naar het beste sashimi (a lot and cheap!) restaurant in LA waarbij hij met zijn handen gebaarde hoeveel sashimi men krijgt in een normaal restaurant vergeleken met zijn aanbeveling.
Met veel trots vertelde hij dat hij dat zijn dochter Chinees heeft gestudeerd in Beijing en momenteel in Berkeley werkt. Vanuit het niets vroeg hij ineens naar ons beroep en peilde naar Li Jen zijn 'scores' op unief... Een beetje verbaasd zeiden we bescheiden dat het puntensysteem hier in US een beetje anders was dan in Europa en dat we er dus niet op konden antwoorden. Zijn dochter had 'een bepaalde score' en hij zocht denk ik naar onze bevestiging om hem te complimenteren... Grappig :-).

We konden eigenlijk maar vanaf 15u in het hotel inchecken, maar probeerden toch onze kans om vroeger de kamer te krijgen. En met succes ploften we iets na 9u op de twee dubbele bedden (voor supersize Americans?) in ons 2**- hotelkamertje. Een uurtje rust om de rest van de dag door te komen....

Chinatown

Ons hotel Metro Plaza Hotel was heel goed centraal gelegen in LA. We zaten aan de rand van Chinatown (de hoteleigenaars zijn Chinezen), dichtbij Union Station (knooppunt trein, bus en metro) en op loopafstand van de belangrijkste bezienwaardigheden van downtown. Onze eerste activiteit van de dag : Chinatown verkennen. In vergelijking met de Chinatown in San Francisco, is deze van LA minder compact en meer uitgespreid over verschillende blokken. Bovendien is deze Chinatown redelijk recent, omdat het oude Chinatown in de jaren '30 werd gesloopt voor de bouw van Union Station. We hadden de indruk dat hier minder toeristen rondliepen dan in San Francisco en dat het vooral een ontmoetingsplaats is voor plaatselijke 'Chinezen' uit deze regio. In 'Central Plaza', een ietwat kitscherig Chinees aandoend pleintje met kleurige gevels en de typische gegolfd daken, hebben we ons op een bankje gezet en onze lunch opgegeten. We waren omringd door vooral oudere Chinezen die er een kwamen schaken of een krantje kwamen lezen. Rond het plein zwierf een 40-jarige oude Chinese kerel rond, beetje verdwaasd, beetje verontwaardigd, beetje kwaad, rommelend in de vuilbakken aan het pleintje. Niemand keek op van hem. Ook niet toen hij in het wilde weg zijn levensverhaal begon te brabbelen. Over hoe hij ooit werk had. En over hoe hij werk verloor en hoe hij nu al jaren geen werk meer vond. Toen begon hij ineens tegen ons te praten, heel kort. "Do you wanna know something? Somebody asked me if I am a democrat or a republican. But I said that I don't have the time to do politics." Waarop hij luidop half scizofreen begon te lachen. Een bitter-zelfspottende schaterlach over de penibele toestand waarin hij leefde. Instemmend knikten we naar hem, alsof we een fractie van een moment met hem meeleefden. Onze lunch smaakte toch wat droog op dat moment. Politiek actief zijn is inderdaad een luxebezigheid als je aan de rand van de maatschappij leeft.

Hollywood
Na onze lunch hebben we de Metro Red Line gepakt richting Hollywood. Li Jen is er eerder dit jaar al geweest tijdens zijn conferentie in Long Beach, helemaal ten zuiden van Los Angeles. Hij moest toen de Metro Blue Line vanuit Long Beach pakken en reed toen door Compton en Watts in South Central, LA's meest gevaarlijke buurten vooral bekend voor zijn actieve bendes en hoge moordcijfers. Het zicht vanuit de metro heeft hem wel een diepe indruk achtergelaten. Eigenlijk is het wel absurd, de grens tussen een 'gevaarlijke' en 'niet gevaarlijke' buurt is soms zo vaag, vaak maar een straat ver. Op een lijn van amper 30 km kom je van een meest elitaire plek als Long Beach door dangerous South Central tot downtown business disctrict LA. Maar de doorsnee zakenman in LA neemt hier geen metro of bus. Dat is voor het 'gewone' volk. De doorsnee zakenman in LA rijdt met een snel bakje rond...

Aangekomen in Hollywood, hebben wij de Hollywood Boulevard's 'Walk of Fame' afgewandeld. Verschillende beroemde mensen onder onze voeten tegengekomen : The Pointer Sisters, Nat King Cole, Kim Basinger, Michael J. Fox,.... Foto getrokken van de Hollywood Sign - want daar kwamen we voor - ons niet laten verleiden door de souvenirwinkeltjes met hun 1001 nep Oscarbeeldjes voor 'Best mummy' of 'Best daddy'... Wel onder de indruk van de kleurrijke Hollywoodarchitectuur van een aantal gebouwen daar - zij het wel kitsch - zoals deze van het Grauman's Chinese Theatre en de Tyrannosaurus Rex op Ripley's Believe It or Not rariteitencabinet en onderweg ook Darth Vader, Jack Sparrow en Spider Man tegengekomen.

Ergens tussen de middag een koffietje gedronken bij Coffee Bean & Tea Leaf en onze tocht verder gezet richting het westelijk gedeelte van Sunset Boulevard. Het meest bekende deel van Sunset Boulevard is gelegen in westelijk Hollywood, ook wel Sunset Strip genoemd. Dit is dé uitgangsbuurt voor de regio Los Angeles, waar ook sommige celebs naartoe gaan. Omdat het die dag Thanksgiving was, kwamen we quasi geen kat tegen op straat, met uitzondering van enkele daklozen en bedelaars. Het was rustig wandelen door een straat van grote reclameborden - voornamelijk filmreclame - flashy neons en kleurrijke gevels. Met de reisgids in aanslag namen we zoals een goede toerist betaamt, een kiekje van ieder bekend gebouw op deze bekende boulevard : The Comedy Store, House of Blues, Viper Room (waar acteur River Phoenix is gestorven aan een overdosis drugs), Chateau Marmont Hotel,... Tegen valavond waren we redelijk moe van het lange stappen en besloten we de bus terug richting downtown te pakken. De Universal Studios en Movie Stars Homes tour, hielden we wel voor een andere keer. En Mulholland Drive afrijden ook. Als we ooit een auto gaan kopen hier...
We hadden geluk dat we amper 5 minuten moesten wachten aan de bushalte en reden de rest van Sunset Boulevard af richting oosten. Het oostelijk gedeelte is meer vervallen dan het westelijk gedeelte en heeft veel van zijn glorie uit de oude tijd verloren. Tegenwoordig zou het de scène zijn van drugsdealers en tot voor kort ook prostituees. Het is ook in dit gedeelte van Sunset dat Hugh Grant's 'blowjob' schandaal plaats vond (nu we toch met celebrity dirt bezig zijn ;-)).

Ocean Seafood Restaurant
Tegen de avond zijn we terug richting Chinatown gegaan voor avondeten. Eetgelegenheden genoeg in Chinatown, gaande van kleine eenvoudige eethuisjes tot helemaal Hong Kong-stijl "zau lau". Een beetje afgaande op de locatie en de grootte van het reclamebord zijn we bij Ocean Seafood Restaurant beland. Achteraf gezien geen slechte keuze : blijkt dit een van de beste Chinese restaurants in LA te zijn voor authentiek Chinees en HK eten. Het interieur zag er ook uit als een van de vele Dim Sum restaurants die je in HK terug kan vinden. Als specialiteit van de dag serveerde het restaurant ook een Thanksgiving-menu voor grote tafels met een mega grote gebraden kalkoen uiteraard !
Hoewel de keuze aan rondzwemmende verse vis, kreeft, krab en allerlei andere zeediertjes overweldigend was, hebben we gekozen voor een simpele tofu pot en gebakken inktvis met kruidenzout en als dessert een kokos-taropudding. De avond werd perfect afgesloten met een oh zo HMMMMM sublieme combinatie van de gladde kokos gelei met tussenin de crèmeachtige substantie van gemalen taro... Krijg er water van in de mond nu ik erover schrijf en mijn wildste dessertfantasieën beginnen alle kanten op te gaan !!!!
(Even ter info : ik ben gek op alles wat met kokos of taro te maken heeft. Vroeger toen ik klein was, vroeg mijn vader altijd achter de nieuwste 'taro'-stoombroodjes in de verschillende supermarkten van de Chinese wijk in Antwerpen, alleen maar omdat ik echt zot was op taro. Net zoals op de zoete taro-dessertsoep van mijn moeder... Toen we vorig jaar in Fiji op reis waren, was het voor mij echt Taro-festival ! Overal waar we in het 'wild' gingen wandelen groeiden taroplanten als... paddestoelen uit de grond :-))

Black Friday
Onze eerste dag LA hebben we redelijk vroeg afgesloten door ons terug te trekken in ons hotelkamer. We hebben nog aan de kelner van het restaurant gevraagd of er nog interessante plaatsen waren om in de avond uit te gaan rond downtown of Chinatown, waarop hij antwoordde dat downtown LA een 'dead' city was. Voor nachtleven moesten we in Hollywood zijn, maar daar kwamen we net vandaan....
Li Jen was redelijk moe omwille van het slaapgebrek in onze nachtbus en ik kon zoals gewoonlijk niet zo rap in slaap vallen. Bovendien was er TV op onze kamer :-) en kon ik rustig heen en weer zappen tussen de verschillende Engels-, Spaans- en jawel, Chinees- en Koreaanstalige zenders. Van kijken kwam er niet veel in, omdat er om de 5 minuten reclame op tv kwam met voortdurend wegzappen tot gevolg. Ik merkte dan pas dat ik tv eigenlijk niet echt miste op het appartement. Maar we betalen ondertussen al wel 2 maanden 'basic cable' zonder er gebruik van te maken... Hmmm... want tv kijken is toch wel frustrerend. Onderwerp van het nieuws van de avond was toch wel 'Black Friday'.
Blijkbaar beginnen hier de supersolden de dag na Thanksgiving waarbij bepaalde winkels hun deuren al openen kort na middernacht. Ik heb uren horen vallen van 4 of 5u, maar zelfs van 3u in de ochtend. Gevolg is dat voor bepaalde winkelketens zoals Best Buy, Circuit City en K- of W-Mart (zolang ze maar elektro verkopen) al 12 uren op voorhand mensen in een rij staan te wachten om zeker en vast bij de eersten te zijn en de beste koopjes op de kop te tikken. Jawel, dat wil dus zeggen dat er mensen zijn die Thanksgiving vanaf de middag op een parkeerterrein doorbrengen, letterlijk kamperen met tent, slaap- en kookgerief tot kot in de ochtend. Gekke mensen ! Bepaalde mensen werken zelfs voor deze eerste dag een bepaalde winkelstrategie uit. Uiteraard gaat het hier om supersolden, waarbij mensen een paar 100$ tot meer dan 1000$ kunnen uitsparen. Maar dan nog denk ik dat mensen zich vaak laten misleiden door de solden door meer te kopen dan men eigenlijk nodig heeft. Hetgeen dat men zogenaamd 'bespaart', heeft men dan al uitgegeven door surplus te kopen t.o.v. normale omstandigheden.
Zelfs in België doe ik nooit mee aan de eerste dagen zomer- en wintersolden. Of vermijd ik te winkelen tijdens de Kerstperiode, aangezien we dit nooit echt hebben gevierd thuis. Krijg het vaak benauwd tussen de drukte van al die winkelende mensen. Alsof er niets beter te doen is dan winkelen.... pffft. Meestal wacht ik tot de voorlaatste of laatste week. Toegegeven, de meeste interessant 'koopjes' zijn dan wel weg, maar min of meer slaag je er beter in om te selecteren tussen de 'leftovers' en koop je enkel wat je echt nodig hebt.
Shoppen is voor mij maar een 'tijdelijke troost' heb ik gemerkt. De periode van het 'uitkijken naar' en het 'verlangen naar' is eigenlijk veel interessanter dan het op zich 'bezitten' van het object. Heb gemerkt, dat zulk een verlangen na een tijd wegebt en in sé eigenlijk niet bijdraagt tot mijn fundamenteel geluk of gevoel van voldoening. Bovendien heb ik mezelf al een paar keer betrapt op het feit dat ik na de aankoop van iets er eigenlijk helemaal niet meer naar omkijk... erger nog, verwaarloos ik het door het object onuitgepakt in een hoek te leggen en zelfs te vergeten... Met ons verhuis naar de States heb ik zo meerdere objecten teruggevonden. Je staat verstelt hoe nutteloos sommige aankopen kunnen zijn. Hieruit kan ik niets anders besluiten dat 'shoppen' voor mij niet goed is. En dat een mens met veel minder kan leven.

Terug van LA

Een uur geleden net toegekomen op ons appartementje, na een 8-uren lange rit met de nachtbus van LA naar San José en nog 1 uurtje extra tot aan Mountain View. Li Jen is er al ingekropen, ik zo meteen ook. Daarnet de verwarming proberen aan te zetten in onze slaapkamer, maar amper 15 seconden later ging ons rookalarm af. Niet meer doen dus !
Een warm kopje groene thee, mijn gedachten laten bezinken. The City of Angels, metropool, bedelaars en daklozen, Dolce & Gabbana, Beverly Hills, Santa Monica, Hollywood & Sunset Boulevard, Thanksgiving en Black Friday, oude bekenden, verbaal geweld, motel 22 en 4, ... ik zal er over vertellen als ik terug wakker ben...

Week 9 : Nieuwe vooruitzichten

Wauw! Alweer een nieuwe week. Een vriend van ons in België heeft een oproep gedaan om mee te doen aan de Antwerp Aflossingsmarathon in april volgend jaar, waarop een aantal enthousiaste vrienden van ons gereageerd hebben. Sigh. Heb echt wel zin om mee te doen, maar zit nog altijd aan de andere kant van de Oceaan. Niet dat ik sportief ben aangelegd. Zeg al honderd keren tegen mijzelf om een keer een baantje te gaan zwemmen in het zwembad van het complex, of een keertje aan fitness te doen, aangezien dat mee in de huurprijs van het appartement is inbegrepen. Eigenlijk zou ik wat meer aan sport moeten doen, maar ik geraak mij luie stoel niet uit, met uitzondering van uren en uren te stappen en wat rond te fietsen op onze plooifiets. Mijn vingers zijn ondertussen wel getraind om ellenlange mails en blogtekst te schrijven. Dat is toch ook 'exercising', niet ;-p.

Vorig weekend was terug een rustig weekend geweest. Zaterdag de gewoonlijke boodschappen voor ons huishouden en ook een STOFZUIGER gekocht !! Yippie hey ! Eindelijk een keertje ons tapijt ontdoen van het pluis dat zich een beetje overal aan het opstapelen is. En zondag hebben we een lazy Sunday gedaan in downtown Palo Alto en Shopping center. Beetje rondgekuierd onder een voor deze periode van het jaar toch wel aangenaam warme najaarszon. Niets gekocht maar wel een hele grote boekenwinkel gevonden en daar wat rondgeneusd in de reis- en kookboeken. Hmmmm... Li Jen en ik dromen ervan om nog naar zoveel plekken op deze wereld te gaan... Tja, wie niet he?
Deze week belooft toch een iets interessantere week te worden dan anders. Woensdag is er geen avondles en donderdag is het Thanksgiving in de US. Li Jen heeft dan vanaf donderdag verlengd weekend. We plannen een korte city trip naar Los Angeles, benieuwd hoe het daar gaat zijn. Waarschijnlijk een stukje warmer dan hier.
En volgende week komt een expat vriend van ons vanuit de Eastcoast overvliegen voor een weekje werk in Sunnyvale, dus gaan we zeker afspreken. Ik kijk er echt naar uit om terug met iemand af te spreken, 'op café' gaan, hoewel hij beweert dat dit niet echt bestaat in de States. En zoals het er nu uitziet, zal ik waarschijnlijk rond Pasen voor een week terug naar België komen.
Allemaal nieuwe vooruitzichten waar ik echt naar uitkijk. En ondertussen heb ik nog altijd mijn dagelijkse absurde obsessies op het internet - want nog geen tv, passie voor een nieuwe taal en mijn opruimwoede die ik straks ga botvieren met mijn eerste rondje stofzuigen ! De tijd zal vooruitvliegen.

Week 8 : Introspectie

Donderdag 15/11/07, de dag is al meer dan halverwege. Zelden dat ik mijn 'schrijfbui' heb op een late namiddag als deze. Net een aangename en verhelderende 'chat' gehad met mijn dierbare vriendin Yan uit Oxford. Aan het nadenken, wat de volgende stap gaat zijn voor mij hier, in de States, wat ik ga doen met de tijd die mij aangeboden is. Kan het gevoel niet beschrijven buiten dat ik op dit moment iets voel 'opborrelen'. Iets nieuws dat aan het opkomen is : een voorgevoel dat ik een bepaalde weg ga inslaan die mij gaat veranderen en verrijken en terug het gevoel geeft met een bepaald 'doel' te leven. Een doel die ik voor mijzelf nog moet verduidelijken...

Ik bevind mijzelf in een luxe-positie van 'verplichte' sabbat te nemen dit jaar, omwille van mijn H1-B visa housewife status. Het bekomen van een H1-B visa voor mijzelf, is allesbehalve evident, aangezien dit type visa beperkt is in quota en bovendien veelal gebruikt wordt om buitenlandse geschoolde werkkrachten met een bepaalde 'specialiteit' naar hier te halen. Heel het proces was voor Li Jen al allesbehalve vanzelfsprekend geweest. Bovendien is de visa bedrijfsgebonden : je toekomstige nieuwe werkgever moet jou al ECHT WILLEN recruteren binnen het bedrijf omwille van je 'unieke vaardigheden' en er ook de nodige grote kosten willen aan uitgeven om de visa voor je aan te vragen... Bovendien is jobhopping dan totaal uit ten boze : als je ontslagen wordt, moet je het land binnen x aantal weken verlaten.
Niet dat ik mezelf 'onderschat' of zo, maar als men hier een architect of ingenieur kon aannemen die hier heeft gestudeerd zonder heel die kostelijke visa-procedure, dan zal men dat ook eerder doen. Het is niet dat ik een bepaalde 'special skill' bezit waardoor ik onmisbaar of verrijkend zal zijn voor het Amerikaans architectuurlandschap dat men mij wil binnen halen, of misschien moet ik er gewoon nog een uit mijn mouw schudden ;-) en mijzelf op 'American way' verkopen... Daar kan nog aan gewerkt worden, ik heb de tijd...
Min of meer probeer ik een beetje realistisch te blijven of ik via deze weg werk kan vinden. De andere weg is wachten op onze 'Green Card' application, een proces dat enkele jaren kan duren, maar mij als vrouw wel de volledige vrijheid geeft om gewoon te werken waar ik wil : zeg maar van resto tot ingenieursburo. Als Li Jen nu als expat naar de States zou zijn gekomen, mocht ik als vrouw wel werken. Dat zou wel ideaal zijn geweest. Vreemd systeem hier he?

Van zelfstandige in België naar -slik- huisvrouw in de US. Noem het liever 'thuisvrouw', aangezien ik zo vaak binnen zit. Soms frustrerend, omdat ik altijd wel een harde werker ben geweest, maar dan ook weer goed, om tot rust te komen en na te denken hoe ik deze kostbare tijd kan spenderen. Gelukkig is deze housewife geen shoppingfreak en hebben 'malls' en aanverwante schoenen, kleding, cosmetica, handtassen mijn interesse tot nog toe weinig kunnen bekoren en ben ik op zoek naar iets 'meer' van betekenis. Zowel innerlijk als intellectueel.

Net zoals het nu tijd is om een andere route richting mijn avondschool te zoeken - de iedere keer half uur durende wandeling in het tegenwoordige pikkedonker langs verlaten parkeerterreinen begint mij angst in te bezoemen en mijn fantasie over allerlei weirdo's te voeden - is het nu tijd om een nieuw pad in mijn leven te bewandelen. Alsof heel het verhuis naar de States niet een totaal nieuwe weg is... uiteraard wel. Maar ik zou de route wat beter moeten uitstippelen en stopplaatsen inbouwen. Wat wil ik voor mijzelf bereiken in deze beschikbare tijd? Ik besef mijzelf als gezegend met deze opportuniteit, zei het niet dat het zelfs misschien als een luxeprobleem kan worden afgeschreven 'tijd hebben'... Des te meer wil ik de tijd die ik heb niet meer 'verspillen' aan het 'niets' doen (lees : doelloos surfen op het internet, youtuben en op het superzacht tapijt van ons appartement heen en weer rollen ;-))

Dit verhaal wordt uiteraard nog vervolgd ....

Weekend met Korean touch

Maandagavond nu. Net gedaan met avondeten en het internet netwerk dat om de 5 minuten uitvalt voor de zoveelste keer hersteld. Vandaag heb ik niet veel gedaan, buiten catch up babbel met Wai Keung en Willy (die mij heeft gevraagd hem te melden in deze blog ;-) en bij deze gebeurd) en met Yan vanuit Oxford. Tijd vliegt, zelfs als je niet veel nuttigs doet op een dag. Maar de dag is weer goed gevuld geweest met nieuwe inzichten, verhalen en grappige momenten.

Li Jen is momenteel zijn “kimchi” aan het maken : gefermenteerde Koreaanse groenten die worden gebruikt als bijgerecht bij de hoofdmaaltijd. Er steekt heel veel tijd en geduld in het maken van “kimchi”, een eigenschap die goed bij Li Jen past. Zelf kook ik liever à al Jamie Oliver, zo een beetje hyper als een wervelwind. Of ik maak liever brood. Maar de Koreaanse keuken is bij ons altijd het stokpaardje geweest van Li Jen.


Zijn passie hiervoor is ontstaan toen wij vorig jaar tijdens ons huwelijksreis in Auckland (Nieuw-Zeeland) waren, waar een grote Aziatische (1/5 van de bevolking) gemeenschap woont van Chinezen, Japanners en Koreanen. Uiteraard gaat dit gepaard met de aanwezigheid van heel veel Aziatische restaurants, foodcourts en vooral veel Koreaans. Op een avond toen we hongerig in de stad aan het ronddwalen waren op zoek naar voedsel, zijn we rond middernacht terecht gekomen in een Koreaans restaurant, beetje buiten het centrum van Auckland. Daar hebben we een van onze zaligste avondmalen ooit gegeten – ofwel kwam het omdat we uitgehongerd waren. Althans is die maaltijd Li Jen lang bijgebleven. Daarop heeft hij de ingeving gekregen dat hij een Koreaans kookboek ging zoeken als we terug in België waren om deze keuken wat verder te exploreren en zo geschiedde het … Lucky me, zal ik maar zeggen, want ik mag mee van zijn passie profiteren :-).

En net het voorbije weekend stond alles onbewust in het teken van Koreaans eten. Het was al goed begonnen toen het vrijdagavond werd en de wekelijkse routine van mijn ‘niets’ doen onderbroken werd met een avondje uit eten. Na Li Jens werk hebben we een klein Koreaans restaurant Totoro opgezocht, waar we eerder al hebben genoten van een spicy hotpot. Li Jen is een grote liefhebber van deze keuken omdat in vele gerechten chili pepers zijn verwerkt. Hij bestelde een “sundubu jjigae” (spicy stoofpotje met tofu en rundsvlees waarin men een rauw ei in klopt als het geserveerd wordt) en ik een veggie “dolsot bibimbap” (rijst met gemengde groentjes in een hete aarden potje). Als dessert ons een bubble tea gaan halen bij ons vertrouwde Tapioca Express, ondertussen hebben we al 10 van de 30 smaken geproefd ! Nog 20 te gaan !


Zaterdag (10/11/07) regende het de ganse dag, een beetje het druilerig weer zoals in België. We hebben een dagpas gekocht om met de bus richting San Antonio te gaan om inkopen te doen. Belangrijkste aankopen van die dag : een rijstkoker (zo’n simpel oud model met flashy rode kleur), een fluitketel, een Japanse theepot met theefilter en 24 rollen wc-papier. Grote boodschappen doen zonder een auto is voor ons een hele onderneming, achteraf is het altijd wel lachen als we met 1 of 2 Ikea-zakken vol spullen de bus opstappen, beetje op een ‘sjieke’ zwerver lijkend… Een leven zonder auto in de States is voor velen quasi ondenkbaar, maar zoals we nu merken, een mens past zich aan zijn omstandigheden aan. Met een beetje organisatie en goede moed zijn we er toch altijd geraakt, zij het wel traagjes en soms wat onhandig, maar dat hoort er nu eenmaal bij. Een van onze volgende uitdagingen zal het meepakken van een stofzuiger en een strijkplank worden.

Na een zware shoppingdag, in de avond thuis lekker gekookt : tong met boter-citroen-kappertjes-saus op een bergje van aardappelpuree. Hmmm… het doet deugd om stilaan terug de gewone kost te koken zoals we in België deden.
Tegen 20u moesten we terug richting downtown Mountain View, omdat Li Jen een afspraak had bij de kapster. Zijn haren waren nu al 8 weken lang onophoudelijk aan het groeien (en hier onder de Californische zon groeit alles rapper ;-)) en hij wist er echt geen kanten meer uit ! In België liet hij zich om de 1,5 maand knippen bij zijn zus Lai King, die zelf een kapsalon heeft. Mijn haar wordt meestal 2x of 3x per jaar geknipt, ook door dezelfde zus. Hierbij mag ik trots melden dat sinds een jaar of 10 niemand anders mijn haar heeft aangeraakt dan zijn zus. Toen ze nog in opleiding zat, liet ik haar ook vaak met plezier haar creativiteit botvieren op mijn haar. Het resultaat heeft er altijd mogen wezen. Kapsalon Zen Hair in Ekeren – sluikreclame ;-))

Na Li Jen zijn hair make-over zijn we een kopje koffie gaan drinken in ons favoriete Red Rock café, waar een kerel op zijn akoestische gitaar een optreden gaf : John Bonnet. Hij klonk een beetje amateuristisch - te wijten aan een zware verkoudheid - desondanks tokkelde hij enthousiast door op zijn gitaar. Terug thuis, in onze zetel genesteld en de zoveelste Koreaanse drama gekeken die we weer wisten te downloaden. 정말좋아해요 !
Die nacht konden we beiden niet zo goed in slaap vallen, voor mij de zoveelste keer op een rij, voor Li Jen de eerste keer. De geiser boven ons appertement deed weer raar en luidruchtig en het getik van de regen en de goot hield ons wakker. Na een warm melkje met honing zijn we tegen een uur of 5u terug in bed gekropen. Li Jen las nog wat in zijn favoriete magazine IEEE en ik ben als een blok in slaap gevallen.

De volgende morgen zijn we niet zo fris wakker geworden, maar dat kon de sfeer van de dag niet bederven. Het was zondag (11/11/07), de regen was ondertussen voorbijgetrokken en de zon begon terug volop te schijnen. Tegen de middag naar de ‘boerenmarkt’ in Mountain View gefietst en daar wat verse groenten en fruit gekocht. Het eten gedropt in het appartement en dan terug fietsend richting Sunnyvale. Vreemd, iedere keer als we in Sunnyvale aankomen, lijkt het daar veel warmer en zonniger dan elders in de omgeving. Misschien een beetje toevallig, maar de stad heet niet voor niets ‘Sunnyvale’. Na 45 minuten fietsen kwamen we eindelijk aan op onze bestemming : Han Kook Supermarket, een supergroot Koreaanse warenhuis – de grootste in de Bay Area – met allerlei import producten uit Korea en vooral een zeer uitgebreide voedselafdeling van verse en niet verse producten.


Het was het PARADIJS voor Li Jen ! Naast voeding heb je daar ook kleine winkeltjes met cosmetica, traditionele kleding, kleine elektro en allerlei andere snuisterijen. Je kon daar ook ter plaatse warm eten wat we uiteraard ook hebben gedaan : een “rakbokki” (spicy rice cake met noodles) voor mij en voor Li Jen een “bibim naengmyeon” (spicy koude noodles met groentjes) en een heldere zeewiersoep met ingemaakte daikon als voorafje. Daarna hebben we gedurende meer dan 2 uur alle rekken op gemak afgeschuimd om alle ingrediënten te kopen voor Li Jen zijn favoriete gerechten. Heel tevreden, maar wel afgezien met onze 2 loodzware rugzakken, terug naar ons appartementje waar we ons eerste Koreaans stoofpotje hebben gekookt. Vergezeld met de bijgerechten die we hebben opgeschept in de supermarkt en een flesje “soju” hebben we van onze maaltijd genoten en het weekend afgesloten met een Koreaanse drama, groene thee en zoete rice cakes.

Intermezzo

Nog net geen middernacht, nu ik dit nieuw bericht begin. Op het uiterste ogenblik dat ik deze woorden intik, zal zondag nog 3 minuten duren... Tegen het einde van mijn verhaal zal het alweer maandag zijn. Li Jen is al gaan slapen, want morgen weer vroeg naar werk. In België zijn de meesten op dit uiterste ogenblik al op hun werk, of op weg naar werk, of overslapen ;-). Best wel vreemd, dat men aan de ene kant van de wereld in bed gaat kruipen, nagenietend van een al dan niet geslaagd weekend, terwijl men aan de andere kant al aan de zoveelste maandag begonnen is... Klokslag middernacht... het begin van een nieuwe week : onze 8ste week in de US.

De rest van vorige week - donderdag en vrijdag - ben ik praktisch gans de tijd bezig geweest met het updaten van onze webalbum. En ik ben er nog niet mee rond ! Steekt veel meer tijd in dan je op eerste zicht zou denken. Vooral omdat je vaak en lang blijft stilstaan bij sommige exemplaren en weer afdwaalt .... Heel veel fijne momenten teruggevonden, van ons en onze vrienden, onze familie. Al van kleins af ben ik dol op foto's kijken. Soms kon ik urenlang doorheen ons familiealbum of die van een andere bladeren en nostalgisch terugkijken naar de tijd van toen. Toen we nog kinderen waren en het leven er een pak simpeler uitzag.
Iemand zei ooit tegen mij, dat hij zelf niet graag foto's neemt, omdat hij graag vooruit kijkt in het leven en niet wil blijven hangen in het verleden. Niet dat ik niet vooruit wil in het leven, maar ik dwaal graag af naar de momenten die terug mooie herinneringen oproepen. Ook al is het leven niet altijd rozegeur en maneschijn, "that's life", ook al kan eenieder wel om een of andere reden niet graag terugkijken... Maar voor mij kan ik niet verder zonder heel die emotionele bagage aan positieve momenten. Ze voeden dagelijks mijn moed om vooruit te geraken, om verder te gaan. Ze geven betekenis aan mijn bestaan, een reden om er te zijn, waarom ik hier leef... Hmmm, misschien wel een beetje te filosofisch gezwans zo op een zondag- op maandagnacht, maar het kwam zo even in me op...

Week 7 : Menselijk contact

Alweer voorbij middernacht. Het is al een tijdje geleden dat ik nog 's nachts geschreven heb. Laatste tijd heb ik weer een andere bezigheid gevonden om de nacht door te brengen : het updaten van onze fotopage of Flickr. Ben bezig geweest met het maken van een album van de voorlopig (we hebben zelf nog geen kleintjes) drie belangrijkste kleine mensen in ons leven : Li Jens neefje en nichtje en ons petekindje Quint. Het is een beetje vreemd te beseffen dat we nu een deel van hun opgroeien gaan missen, omdat we zover wonen.
Gelukkig bestaat er zoiets als internet waardoor foto's en zelfs live beelden redelijk makkelijk kunnen uitgewisseld worden, maar toch, het echt menselijk contact, het spelen en knuffelen, het zelf zien van de evolutie van die kleintjes, het is toch anders. Bij het bekijken van hun foto's en filmpjes die we in de loop der jaren geschoten hebben, komen zoveel warme herinneringen naar boven. En besef je hoe gehecht je aan hen bent. Toch bijna tranen van ontroering bij het terugzien van onze eerste kennismaking met elk van de drie kleine nieuwe mensjes...

Momenteel ben ik op mijn brood aan het wachten : voor morgen wordt het een volgranenbrood met walnoten en zonnebloempitten. Ondertussen begint mijn keukenvoorraad aan spullen, kruiden en zaden te groeien en kunnen we terug een beetje experimenteren met koken. Met het verhuis hebben we pas beseft hoeveel spullen we in de loop der jaren verzameld hebben, waarvan de helft amper gebruikt, of waarvan het bestaan zelfs vergeten was. We hebben ons voorgenomen om hier soberder en minimalistischer te leven. Want eigenlijk heeft een mens in sé niet zoveel nodig om te (over)leven wat het materiële betreft, zolang je maar rond komt. Wat een mens wel nodig heeft, is menselijk contact.

Voorbije avond mijn wekelijkse Koreaanse les gehad. In de loop van de dag had wat gestudeerd en mijn opstel gemaakt, deels in het Koreaan, deels in het Engels. Ik geniet echt van de lessen, de taal boeit mij enorm, misschien ook omdat ik nu alle tijd heb om er het maximum uit te halen.
Vandaag was ik een half uur te vroeg op de les, omdat ik uit verstrooidheid de tram van een half uur vroeger had genomen. Laatste 2 weken ga ik niet meer naar de Great Mall in Milpitas voor ik naar de avondles ga. Iedere week op je eentje 2 uur in een winkelcentrum rondhangen, is toch niets voor mij. Bovendien brengt het je innerlijk toch niet veel bij, dus heb ik besloten om gewoon rechtstreeks van thuis naar de les te vertrekken. Ik mis dan wel mijn wekelijkse Starbucks Pumpkin Spice Latte, maar dat haal ik in het weekend dan wel weer in.
Omdat de tijd vorig weekend 1 uur is teruggedraaid, was het vandaag veel donkerder toen ik nog mijn half uurtje moest stappen na de 3 kwartier durende tramrit. Eigenlijk was het al pikkedonker. Bovendien nog verdwaald ook (ben beetje nachtblind) en even gedesoriënteerd - wat een avontuur !! Normaal geniet ik nog een beetje na van de valavond en de mooie herfsttooi van de bomen op de 'prachtige' asfalt parkings langs McCarthy Boulevard, maar vandaag zat ik eerder in een scène van een David Lynch film. De verlatenheid van de plek, het schemer van de straatlantaarns, het 'non'-place gevoel, het 'gang'-effect als ik mij een weg baan tussen het struikgewas van 2 parkings. Voelde mij ineens redelijk eenzaam. De soms zeemzoete, dan weer supermelancholische melodramatische muziek uit Koreaanse drama's die op mijn I-shuffle draaide, paste absoluut niet bij het decor, maar maakte mijn 'mood' nog meer verlangen naar een warm huisje, ergens in België, een gezellig café op de Oude Markt in Leuven, de geur van mijn moeders koken, de happy roes der alcohol bij onze vrienden...

Gelukkig bleef die 'mood' niet te lang hangen, want de les was weer intensief en heel plezant. We zitten met zo'n vijftal mensen in de klas, waardoor je veel aan bod komt om te spreken. Vandaag werd er ook flink wat afgelachen omdat we voor de eerste keer een dialoog in het Koreaans moesten opvoeren, met soms hilarische situaties en uitspraken tot gevolg. Na de les werd ik teruggebracht door een Indische klasgenoot van mij, ja die kerel met zijn sjieke Mercedes-Benz sportwagen. Fijn gesprek gehad in de auto. Fijn om terug onder de mensen te zijn, al is het maar 1x per week. Fijn om terug een beetje de oude, vlotte 'Lai Tjong' te zijn, want heel even had ik de indruk dat ze aan het verdwijnen was :-)

Rustig weekend

Een nieuwe week, een nieuwe start en nieuwe moed. Ondertussen zijn we aanbeland aan het begin van week 7 in California. Het belooft een aangename week te worden : weersvoorspellingen beloven rond 20°C en (voorlopig) geen neerslag.
Voorbije weekend was aangenaam en rustig geweest. Geen echte verplichtingen (boodschappen) gedaan, gewoon genieten van het aangenaam warm herfstweer hier en van elkaars gezelschap.

Zaterdag 03/11/07 hebben we allebei uitgeslapen en zijn we in tot in de namiddag thuis gebleven om Alan te verrassen op zijn verjaardagsfeest : hij werd zeer professioneel in de val gelokt door onze vrienden in thuisbasis België, onder het motto nog eens revange "Kolonisten van Catan" pakken :)). Haha, meestal heeft hij wel iets door, behalve deze keer.... De verrassing was dat Li Jen en ik onverwachts op een pc-scherm via videochat verschenen en dan begonnen te zingen, waarop de rest ging inpikken.

Daarna werd er voor een tweede keer gezongen, vanuit thuisbasis België voor Li Jen zijn verjaardag (surprise!!!), omdat hij zondag ging verjaren. The surpriser became the surpisee...
Het was ongelooflijk fijn iedereen daar aan de andere kant te zien. Eigenlijk is er niet veel veranderd, met uitzondering dat we er niet bij waren. Dezelfde vrolijke groep zoals altijd. Goh, ik mis ze wel, de gekke bende... Nog eventjes gebabbeld, waarna we de feestvierders hebben laten begaan, en wij met ons tweetjes de Light Rail pakten richting Campbell. Een 'stadje' ten zuiden van Mountain View dat we nog niet bezocht hadden. Was wel een uurtje rijden, denk dat we allebei in de tram in slaap vielen. Daar waren we op zoek gegaan naar een boekenwinkel, waar een schattige kat met de naam 'ISBN' de winkelhulp is.


Sinds dat wij hier zijn, struinen wij zoveel mogelijk boekenwinkels af, liefst tweedehandse, om te zien of er interessante boeken te vinden zijn. De sfeer van een boekenwinkel straalt altijd zo'n serene en rustige sfeer uit. De sfeer van kennis. De sfeer van 'exploration of the mind'. Niet dat wij altijd iets kopen, gewoon onze dag kan meestal niet stuk, als we weer een nieuwe boekenwinkel gevonden hebben. We kijken graag in kook-, reis- en taalboeken.


Tegen de vroege avond, zijn we in Campbell iets gaan eten in een organisch (bio) restaurant : Aqui Cal-Mex, waar men voornamelijk Californian style Mexicaans eten serveren. Li Jen heeft een veggie burrito besteld (ik ben de tel al kwijt van hoeveel burrito's we al gegeten hebben) en ik een crabcake salad met 3-kleurige tortilla chips reepjes. DELICIOUS !
Tegen de latere avond, Light Rail terug richting Mountain View en een stop gemaakt in downtown San José by night. Beetje rondgekuierd tussen het schoon volk dat zich klaarmaakte voor the Saturday Night out. Het was nog aangenaam warm die avond, meestal koelt het in de avond redelijk snel af in de vallei. Een Starbucks 'vinte' (de bijna 600 ml cup) en met ons tweetjes opgesoupeerd. Hmmm... de zoveelste Pumpkin Spice Latte.


Zondag 04/11/07, gisteren dus, werd Li Jen 29 jaar.... Gedurende een kleine 4 maanden in het jaar, hebben wij dezelfde leeftijd. Ooit, in het begin toen wij nog vrienden waren, heeft hij me voor de grap eens wijsgemaakt dat hij van het jaar 1977 was, waardoor ik hem zeker een aantal jaren lang verjaardagskaarten heb opgestuurd met een verkeerd jaartal... totdat ik op een gegeven ogenblik zijn identiteitskaart ergens zag liggen... GRRRR... Blijkbaar was hij van hetzelfde jaar als ik, maar dan een 9 maandjes jonger. YEAH I LIKE YOUNGER MEN ;p. Dus hebben we zeker één van zijn vroege 20'er jaren dubbel gevierd ;))
Die ochtend hebben we met zijn familie in Ekeren gewebcamd, alsook met zijn 4-jarig neefje en zijn tweede zus in Kapellen. Zijn neefje was helemaal hyper en blij om zijn oom terug te zien ;). Ongelooflijk hoe vroeg die kleine totters tegenwoordig met pc en aanverwanten overweg kunnen. Surfen en klikken per muis leren ze veel eerder dan ook maar één woord te lezen. Het is de generatie die nooit een leven zonder internet zullen gekend hebben...


Tegen de namiddag, zijn we vertrokken richting San Francisco. Van het chaotische Chinatown naar het rustige Japantown gestapt. Daar nog een ander leuk Japans winkeltje ontdekt, waar we allerlei huishoudspulletjes hebben gekocht. En een Japanse lunchbox voor Li Jen. Japanners hebben echt wel heel veel al dan niet handige denkbare en ondenkbare snuisterijen liggen. Je kan het maar zo gek niet bedenken.
Li Jen zijn verjaardag gevierd met een avondje rollende sushi-boten en gegeten tot we vol waren. De laatste keer dat we sushi aan de lopende band hebben gegeten, was 4 jaar geleden in Tokyo.... hmmm... oishikatta desu ne !