Week 8 : Introspectie

Donderdag 15/11/07, de dag is al meer dan halverwege. Zelden dat ik mijn 'schrijfbui' heb op een late namiddag als deze. Net een aangename en verhelderende 'chat' gehad met mijn dierbare vriendin Yan uit Oxford. Aan het nadenken, wat de volgende stap gaat zijn voor mij hier, in de States, wat ik ga doen met de tijd die mij aangeboden is. Kan het gevoel niet beschrijven buiten dat ik op dit moment iets voel 'opborrelen'. Iets nieuws dat aan het opkomen is : een voorgevoel dat ik een bepaalde weg ga inslaan die mij gaat veranderen en verrijken en terug het gevoel geeft met een bepaald 'doel' te leven. Een doel die ik voor mijzelf nog moet verduidelijken...

Ik bevind mijzelf in een luxe-positie van 'verplichte' sabbat te nemen dit jaar, omwille van mijn H1-B visa housewife status. Het bekomen van een H1-B visa voor mijzelf, is allesbehalve evident, aangezien dit type visa beperkt is in quota en bovendien veelal gebruikt wordt om buitenlandse geschoolde werkkrachten met een bepaalde 'specialiteit' naar hier te halen. Heel het proces was voor Li Jen al allesbehalve vanzelfsprekend geweest. Bovendien is de visa bedrijfsgebonden : je toekomstige nieuwe werkgever moet jou al ECHT WILLEN recruteren binnen het bedrijf omwille van je 'unieke vaardigheden' en er ook de nodige grote kosten willen aan uitgeven om de visa voor je aan te vragen... Bovendien is jobhopping dan totaal uit ten boze : als je ontslagen wordt, moet je het land binnen x aantal weken verlaten.
Niet dat ik mezelf 'onderschat' of zo, maar als men hier een architect of ingenieur kon aannemen die hier heeft gestudeerd zonder heel die kostelijke visa-procedure, dan zal men dat ook eerder doen. Het is niet dat ik een bepaalde 'special skill' bezit waardoor ik onmisbaar of verrijkend zal zijn voor het Amerikaans architectuurlandschap dat men mij wil binnen halen, of misschien moet ik er gewoon nog een uit mijn mouw schudden ;-) en mijzelf op 'American way' verkopen... Daar kan nog aan gewerkt worden, ik heb de tijd...
Min of meer probeer ik een beetje realistisch te blijven of ik via deze weg werk kan vinden. De andere weg is wachten op onze 'Green Card' application, een proces dat enkele jaren kan duren, maar mij als vrouw wel de volledige vrijheid geeft om gewoon te werken waar ik wil : zeg maar van resto tot ingenieursburo. Als Li Jen nu als expat naar de States zou zijn gekomen, mocht ik als vrouw wel werken. Dat zou wel ideaal zijn geweest. Vreemd systeem hier he?

Van zelfstandige in België naar -slik- huisvrouw in de US. Noem het liever 'thuisvrouw', aangezien ik zo vaak binnen zit. Soms frustrerend, omdat ik altijd wel een harde werker ben geweest, maar dan ook weer goed, om tot rust te komen en na te denken hoe ik deze kostbare tijd kan spenderen. Gelukkig is deze housewife geen shoppingfreak en hebben 'malls' en aanverwante schoenen, kleding, cosmetica, handtassen mijn interesse tot nog toe weinig kunnen bekoren en ben ik op zoek naar iets 'meer' van betekenis. Zowel innerlijk als intellectueel.

Net zoals het nu tijd is om een andere route richting mijn avondschool te zoeken - de iedere keer half uur durende wandeling in het tegenwoordige pikkedonker langs verlaten parkeerterreinen begint mij angst in te bezoemen en mijn fantasie over allerlei weirdo's te voeden - is het nu tijd om een nieuw pad in mijn leven te bewandelen. Alsof heel het verhuis naar de States niet een totaal nieuwe weg is... uiteraard wel. Maar ik zou de route wat beter moeten uitstippelen en stopplaatsen inbouwen. Wat wil ik voor mijzelf bereiken in deze beschikbare tijd? Ik besef mijzelf als gezegend met deze opportuniteit, zei het niet dat het zelfs misschien als een luxeprobleem kan worden afgeschreven 'tijd hebben'... Des te meer wil ik de tijd die ik heb niet meer 'verspillen' aan het 'niets' doen (lees : doelloos surfen op het internet, youtuben en op het superzacht tapijt van ons appartement heen en weer rollen ;-))

Dit verhaal wordt uiteraard nog vervolgd ....