Week 7 : Menselijk contact

Alweer voorbij middernacht. Het is al een tijdje geleden dat ik nog 's nachts geschreven heb. Laatste tijd heb ik weer een andere bezigheid gevonden om de nacht door te brengen : het updaten van onze fotopage of Flickr. Ben bezig geweest met het maken van een album van de voorlopig (we hebben zelf nog geen kleintjes) drie belangrijkste kleine mensen in ons leven : Li Jens neefje en nichtje en ons petekindje Quint. Het is een beetje vreemd te beseffen dat we nu een deel van hun opgroeien gaan missen, omdat we zover wonen.
Gelukkig bestaat er zoiets als internet waardoor foto's en zelfs live beelden redelijk makkelijk kunnen uitgewisseld worden, maar toch, het echt menselijk contact, het spelen en knuffelen, het zelf zien van de evolutie van die kleintjes, het is toch anders. Bij het bekijken van hun foto's en filmpjes die we in de loop der jaren geschoten hebben, komen zoveel warme herinneringen naar boven. En besef je hoe gehecht je aan hen bent. Toch bijna tranen van ontroering bij het terugzien van onze eerste kennismaking met elk van de drie kleine nieuwe mensjes...

Momenteel ben ik op mijn brood aan het wachten : voor morgen wordt het een volgranenbrood met walnoten en zonnebloempitten. Ondertussen begint mijn keukenvoorraad aan spullen, kruiden en zaden te groeien en kunnen we terug een beetje experimenteren met koken. Met het verhuis hebben we pas beseft hoeveel spullen we in de loop der jaren verzameld hebben, waarvan de helft amper gebruikt, of waarvan het bestaan zelfs vergeten was. We hebben ons voorgenomen om hier soberder en minimalistischer te leven. Want eigenlijk heeft een mens in sé niet zoveel nodig om te (over)leven wat het materiële betreft, zolang je maar rond komt. Wat een mens wel nodig heeft, is menselijk contact.

Voorbije avond mijn wekelijkse Koreaanse les gehad. In de loop van de dag had wat gestudeerd en mijn opstel gemaakt, deels in het Koreaan, deels in het Engels. Ik geniet echt van de lessen, de taal boeit mij enorm, misschien ook omdat ik nu alle tijd heb om er het maximum uit te halen.
Vandaag was ik een half uur te vroeg op de les, omdat ik uit verstrooidheid de tram van een half uur vroeger had genomen. Laatste 2 weken ga ik niet meer naar de Great Mall in Milpitas voor ik naar de avondles ga. Iedere week op je eentje 2 uur in een winkelcentrum rondhangen, is toch niets voor mij. Bovendien brengt het je innerlijk toch niet veel bij, dus heb ik besloten om gewoon rechtstreeks van thuis naar de les te vertrekken. Ik mis dan wel mijn wekelijkse Starbucks Pumpkin Spice Latte, maar dat haal ik in het weekend dan wel weer in.
Omdat de tijd vorig weekend 1 uur is teruggedraaid, was het vandaag veel donkerder toen ik nog mijn half uurtje moest stappen na de 3 kwartier durende tramrit. Eigenlijk was het al pikkedonker. Bovendien nog verdwaald ook (ben beetje nachtblind) en even gedesoriënteerd - wat een avontuur !! Normaal geniet ik nog een beetje na van de valavond en de mooie herfsttooi van de bomen op de 'prachtige' asfalt parkings langs McCarthy Boulevard, maar vandaag zat ik eerder in een scène van een David Lynch film. De verlatenheid van de plek, het schemer van de straatlantaarns, het 'non'-place gevoel, het 'gang'-effect als ik mij een weg baan tussen het struikgewas van 2 parkings. Voelde mij ineens redelijk eenzaam. De soms zeemzoete, dan weer supermelancholische melodramatische muziek uit Koreaanse drama's die op mijn I-shuffle draaide, paste absoluut niet bij het decor, maar maakte mijn 'mood' nog meer verlangen naar een warm huisje, ergens in België, een gezellig café op de Oude Markt in Leuven, de geur van mijn moeders koken, de happy roes der alcohol bij onze vrienden...

Gelukkig bleef die 'mood' niet te lang hangen, want de les was weer intensief en heel plezant. We zitten met zo'n vijftal mensen in de klas, waardoor je veel aan bod komt om te spreken. Vandaag werd er ook flink wat afgelachen omdat we voor de eerste keer een dialoog in het Koreaans moesten opvoeren, met soms hilarische situaties en uitspraken tot gevolg. Na de les werd ik teruggebracht door een Indische klasgenoot van mij, ja die kerel met zijn sjieke Mercedes-Benz sportwagen. Fijn gesprek gehad in de auto. Fijn om terug onder de mensen te zijn, al is het maar 1x per week. Fijn om terug een beetje de oude, vlotte 'Lai Tjong' te zijn, want heel even had ik de indruk dat ze aan het verdwijnen was :-)