City of Angels I

Maandagmorgen. Vandaag om 9u opgestaan, wat redelijk vroeg voor mij is. Gisteren tot 14u in de namiddag uitgeslapen en tegen de avond er terug vroeg ingekropen. We hadden wat slaap in te halen. Ik maak niet vaak de ochtendzon in ons appartement mee omdat ik vaak tegen de middag pas wakker ben. Vandaag wel. Ons balkon is naar het oosten gericht. Een warme najaarszons piepte door de verticale lamellen van onze schermen aan het raam. Hmmm...
Weer een normale week. Het deed deugd ons uitstapje naar Los Angeles. Weer heel veel nieuwe indrukken en gesprekken gevoerd. Een keertje uit het dagelijkse ritme in Mountain View. Ik heb altijd een soort van 'romantisch' beeld van LA gehad, misschien komt het ook wel door de prachtige beelden uit de gelijknamige film 'City of Angels' (met Nicolas Cage en Meg Ryan in de hoofdrol) en de prachtige soundtrack (met o.a. U2, Sarah McLachlan, Alanis Morrissette en Goo Goo Dolls). Een deel van de sfeer uit de film hebben kunnen plaatsen, een ander deel dan weer niet. Hieronder onze indrukken en belevenissen in LA....

woensdag 21/11/07 - vertrek naar LA
... was een dag zoals een ander, met uitzondering dat we in de avond met de nachtbus gingen vertrekken richting LA. Terwijl Li Jen op het werk was, heb ik het appartement wat opgeruimd, nog een douche gepakt en onze rugzakken klaargemaakt. Tegen een uur of 20u richting San José vertrokken met de Lightrail en daar onze ticketten aan het Greyhound station opgehaald. Het was nog veel te vroeg om daar te wachten dus hebben we nog een uitgebreide avondmaal gegeten bij een wat gecommercialiseerde fusion Chinees PF Chang's. Lekker en veel was het wel, omringd door een interieur van imitatie-standbeelden en paarden uit het terracotta leger van Xian. We hadden niet veel zin om daarna nog in San José rond te lopen (ondertussen koelt het in de regio 's nachts af tot 6°C) en zijn meteen terug naar Greyhound station gegaan. Met deze busdienst geraak je praktisch overal in the US en zelfs tot in Mexico en Canada, als je natuurlijk de tijd ervoor hebt om over land te reizen.

Anderhalf uur te vroeg voor vertrek. Maar wel lekker warm in de terminal. Het was de avond voor Thanksgiving, dus de terminal was redelijk bevolkt. De meesten waren van Latijnsamerikaanse afkomst, hier en daar Aziaten, maar weinig blanke Amerikanen. We konden ook met het vliegtuig naar LA vliegen, maar dan zagen we niets van de omgeving, niet dat er veel te zien was in de nacht, maar tenminste heb je het gevoel dat je echt 'onderweg' bent. Hoe dan ook, op de weg reizen is toch een stukje avontuurlijker dan in een cabine in de lucht. Je mist dan wel de vliegtuigmaaltijden waar ik zo zot van ben ;-)
Onze bus vertrok om 00.40u middernacht maar we stonden al een uur op voorhand in de rij. Want in 'the policy' van Greyhound hadden we ergens gelezen dat een ticket hebben, nog geen garantie is voor een plaats op de bus. We stonden achter een groepje van 4 Japanse jongens, die waarschijnlijk op trektocht waren in de grote US voordat zij voorgoed zullen verdwijnen in de anonimiteit van het Japanse werkvolk.... Rond middernacht mochten opstappen. We werden op een bus geleid waar in de bus de ganse rij een rechtsomkeer maakte omdat er geen plaats meer was. Dan hop, op de volgende bus en toen we uiteindelijk dachten een plaats gevonden te hebben, riep een redelijk norse (gefrusteerde) bediende van Greyhound ons terug omdat er volgens hem wel plaats was op de vorige bus. Terug ganse rij rechtsomkeer maken. Uiteindelijk vonden Li Jen en ik een plaats tegenover mekaar langs de gang.
In tegenstelling tot wat we dachten, was dit niet echt een 'slaapbus'. Toen we een paar jaar geleden in China reisden, pakten we vaak een slaapbus waarbij men in plaats van zetels ligplaatsen had. Voor Li Jen was dat niet zo comfortabel reizen toen, omdat de ligplaatsen te kort waren voor zijn lengte... Deze keer waren het gewoon zetels. De lichten gingen uit en we probeerden beiden wat slaap te vatten, met op de achtergrond wat geroezemoes van mensen die wakker waren.
Omstreeks 3 à 4 uur in de nacht, maakte de bus een pitstop aan een hamburgertent (was het nu Burger King, ik weet het niet meer) waar nog meerdere langeastandsbussen stopten. Het was redelijk absurd om midden in de nacht mensen te zien aanschuiven voor een hambuger annex frieten-menu, maar aan de andere kant, toen wij in Leuven woonden bestelden wij ook kebab op de Oude Markt. Dat was dan wel omdat we onze energie moesten aanvullen na een nachtje uit ;-) Li Jen en ik stonden in de rij voor het toilet.
Wat een pitstop was van een half uur, is er ene geworden van één uur. De bus vertrok bijna zonder 3 passagiers die nog ergens in de hamburgertent waren blijven hangen. Eind goed al goed, de bus vertrok volgeladen terug richting LA....

donderdag 22/11/07 - aankomst LA
Ongeveer 1 uur van onze bestemming. Ik deed mijn ogen open en buiten was het nog donker. Li Jen was nog aan het slapen. De bus reed nog steeds op Highway 101 en rondom mij niets anders dan verlaten gebergte. In de verte zag ik het begin van een rode gloed aan de horizon. Waauw ! Eén van de mooiste zonsopgangen eventjes in the middle of nowhere ! Een minuut of 15 heb ik vol bewondering naar de prachtige ochtendhemel in de verte zitten staren... het landschap rondom ons begon stilaan meer tekenen van bewoning en wegen te vertonen. De zon was groter, mooier en ronder dan ik hem ooit mijn leven had gezien. En mooi oranje, mijn lievelingskleur. Een moment van betovering.
Omstreeks 7.30u kwamen aan in de terminal van Los Angeles. De omgeving van de terminal zag er verlaten uit en had iets van een landschap van verlaten pakhuizen. Brrr... voelde me niet helemaal op mijn gemak in deze nieuwe omgeving, ook omdat we allerlei verhalen van LA hebben opgedist op het internet om bepaalde zones in LA te vermijden, vooral omwille van hogere criminaliteit en 'gangs'. Maar soms kan je er gewoon niets aan doen dat je er terecht komt omwille van beperkte transportmogelijkheden, zoals ons... We reizen vanuit een instelling dat een beetje alertheid geen kwaad kan en dat we niet overal en altijd achterdochtig moeten zijn. Uiteindelijk leven ook in deze onveilige buurten mensen (vrouwen en kinderen), die eveneens als ons 'mens' zijn. Uiteindelijk is mijn schoonmoeder al 2 x in een 'dorp' als Kapellen (zij het wel in de avond) beroofd geweest van haar handtas... Kapellen, toch wel een van de meer welvarende suburbia in noordelijk Antwerpen ;-)

De Greyhound LA ligt aan de rand van een buurt dat "Skid Row" (of Central City East) heet, "home" in LA voor menig daklozen, drugs- en alcoholverslaafden en straatprostitutie. In de vroege ochtend en in het licht, zie je niets van het zogenaamde 'gevaarlijke' straatleven, met uitzondering van de droevige taferelen van menig daklozen die op straat slapen of juist wakker zijn geworden en voor de zoveelste dag met heel hun hebben en houden in een winkelwagentje rond sloffen....
En zelfs in zo'n buurt heb je een Mc Donald's, waar we zijn binnengestapt voor een rondje ontbijt : pannekoeken met maple syrup en een warme thee. We waren er niet alleen : een groepje Japanse jongeren, een schraal uitziende blanke Amerikaan (dakloos?), een groepje Mexicaanse jongeren die - afgaande van hun uitgedostheid - net terug waren van een nachtje uit, twee Latijnsamerikaanse struisere mannen in blauwe werktenue (bouwvakkers op Thanksgivingday?), twee blanke Amerikaanse mannen,... De pannenkoekjes met boter deden goed en maple syrup is lekker (én verslavend). Een zwarte Amerikaanse vrouw, dakloos, kwam de Mc D binnen en begon haar droevig levensverhaal te mompelen terwijl ze de tafels afschuimde voor geld. Ze had haar winkelwagen op de parking achtergelaten. Ze kwam en ze vertrok. Een kwartier later, kwam ze terug, met hetzelfde verhaal. Half in zichzelf mompelend, half tegen haar omstaanders. Ze leek net een cassetterecorder die onophoudelijk hetzelfde circuit afspeelde. Beetje levensloos alsof ze op automatisch piloot functioneerde.

Na het warm ontbijt liepen we de Alameda Street af noordwaarts richting Union Station, waar ons hotel gelegen was. Onderweg kwamen we nog meerdere daklozen tegen, sommigen vroegen om geld, maar die hebben we genegeerd. Genegeerd telkens met een gevoel van 'schuld'. Schuld omdat mensen als ons gerust een 'quarter' tot meer dan een 'dollar' kunnen missen. Schuld omdat wij zo 'gierig' zijn, of eerder niet goed weten wat ons te wachten stond als we onze geldbuidel uit onze zakken zouden halen... En toch, we zouden het echt wel kunnen missen. Maar we volgen zoals de rest van de massa toeristen de reisadviezen over LA. Geen geld geven aan een bedelaar. Omdat je ze dan zien waar je geldbeugel zit. En wie weet wat er nog meer gaat gebeuren omwille van die geldbeugel... En toch, een gevoel van 'schuld'.

Japantown
Een beetje verder op de Alameda Street kruisten we 'Little Tokyo', de Japanse regio in LA. Deze Japantown is een stuk groter en heeft veel meer faciliteiten dan deze in San Francisco, met zelfs een eigen Japanese American National Museum.

Het was er redelijk verlaten zo vroeg in de ochtend en op een nationale feestdag. We werden onderweg aangesproken door een Japanse kerel, ergens in de 50, met een keerborstel op zijn rug, om te vragen of we onze weg kunnen vinden, of zoiets. We raakten aan de praat en hij vroeg ons wat we hier deden. Grappige joviale kerel. Wist dat België met 'chocolade' en 'Brussels' te maken had en gaf ons een korte introductie over de Aziatische demografie in LA. Blijkbaar zitten hier een pak meer Koreanen dan Japanners. En introduceerde ons naar het beste sashimi (a lot and cheap!) restaurant in LA waarbij hij met zijn handen gebaarde hoeveel sashimi men krijgt in een normaal restaurant vergeleken met zijn aanbeveling.
Met veel trots vertelde hij dat hij dat zijn dochter Chinees heeft gestudeerd in Beijing en momenteel in Berkeley werkt. Vanuit het niets vroeg hij ineens naar ons beroep en peilde naar Li Jen zijn 'scores' op unief... Een beetje verbaasd zeiden we bescheiden dat het puntensysteem hier in US een beetje anders was dan in Europa en dat we er dus niet op konden antwoorden. Zijn dochter had 'een bepaalde score' en hij zocht denk ik naar onze bevestiging om hem te complimenteren... Grappig :-).

We konden eigenlijk maar vanaf 15u in het hotel inchecken, maar probeerden toch onze kans om vroeger de kamer te krijgen. En met succes ploften we iets na 9u op de twee dubbele bedden (voor supersize Americans?) in ons 2**- hotelkamertje. Een uurtje rust om de rest van de dag door te komen....

Chinatown

Ons hotel Metro Plaza Hotel was heel goed centraal gelegen in LA. We zaten aan de rand van Chinatown (de hoteleigenaars zijn Chinezen), dichtbij Union Station (knooppunt trein, bus en metro) en op loopafstand van de belangrijkste bezienwaardigheden van downtown. Onze eerste activiteit van de dag : Chinatown verkennen. In vergelijking met de Chinatown in San Francisco, is deze van LA minder compact en meer uitgespreid over verschillende blokken. Bovendien is deze Chinatown redelijk recent, omdat het oude Chinatown in de jaren '30 werd gesloopt voor de bouw van Union Station. We hadden de indruk dat hier minder toeristen rondliepen dan in San Francisco en dat het vooral een ontmoetingsplaats is voor plaatselijke 'Chinezen' uit deze regio. In 'Central Plaza', een ietwat kitscherig Chinees aandoend pleintje met kleurige gevels en de typische gegolfd daken, hebben we ons op een bankje gezet en onze lunch opgegeten. We waren omringd door vooral oudere Chinezen die er een kwamen schaken of een krantje kwamen lezen. Rond het plein zwierf een 40-jarige oude Chinese kerel rond, beetje verdwaasd, beetje verontwaardigd, beetje kwaad, rommelend in de vuilbakken aan het pleintje. Niemand keek op van hem. Ook niet toen hij in het wilde weg zijn levensverhaal begon te brabbelen. Over hoe hij ooit werk had. En over hoe hij werk verloor en hoe hij nu al jaren geen werk meer vond. Toen begon hij ineens tegen ons te praten, heel kort. "Do you wanna know something? Somebody asked me if I am a democrat or a republican. But I said that I don't have the time to do politics." Waarop hij luidop half scizofreen begon te lachen. Een bitter-zelfspottende schaterlach over de penibele toestand waarin hij leefde. Instemmend knikten we naar hem, alsof we een fractie van een moment met hem meeleefden. Onze lunch smaakte toch wat droog op dat moment. Politiek actief zijn is inderdaad een luxebezigheid als je aan de rand van de maatschappij leeft.

Hollywood
Na onze lunch hebben we de Metro Red Line gepakt richting Hollywood. Li Jen is er eerder dit jaar al geweest tijdens zijn conferentie in Long Beach, helemaal ten zuiden van Los Angeles. Hij moest toen de Metro Blue Line vanuit Long Beach pakken en reed toen door Compton en Watts in South Central, LA's meest gevaarlijke buurten vooral bekend voor zijn actieve bendes en hoge moordcijfers. Het zicht vanuit de metro heeft hem wel een diepe indruk achtergelaten. Eigenlijk is het wel absurd, de grens tussen een 'gevaarlijke' en 'niet gevaarlijke' buurt is soms zo vaag, vaak maar een straat ver. Op een lijn van amper 30 km kom je van een meest elitaire plek als Long Beach door dangerous South Central tot downtown business disctrict LA. Maar de doorsnee zakenman in LA neemt hier geen metro of bus. Dat is voor het 'gewone' volk. De doorsnee zakenman in LA rijdt met een snel bakje rond...

Aangekomen in Hollywood, hebben wij de Hollywood Boulevard's 'Walk of Fame' afgewandeld. Verschillende beroemde mensen onder onze voeten tegengekomen : The Pointer Sisters, Nat King Cole, Kim Basinger, Michael J. Fox,.... Foto getrokken van de Hollywood Sign - want daar kwamen we voor - ons niet laten verleiden door de souvenirwinkeltjes met hun 1001 nep Oscarbeeldjes voor 'Best mummy' of 'Best daddy'... Wel onder de indruk van de kleurrijke Hollywoodarchitectuur van een aantal gebouwen daar - zij het wel kitsch - zoals deze van het Grauman's Chinese Theatre en de Tyrannosaurus Rex op Ripley's Believe It or Not rariteitencabinet en onderweg ook Darth Vader, Jack Sparrow en Spider Man tegengekomen.

Ergens tussen de middag een koffietje gedronken bij Coffee Bean & Tea Leaf en onze tocht verder gezet richting het westelijk gedeelte van Sunset Boulevard. Het meest bekende deel van Sunset Boulevard is gelegen in westelijk Hollywood, ook wel Sunset Strip genoemd. Dit is dé uitgangsbuurt voor de regio Los Angeles, waar ook sommige celebs naartoe gaan. Omdat het die dag Thanksgiving was, kwamen we quasi geen kat tegen op straat, met uitzondering van enkele daklozen en bedelaars. Het was rustig wandelen door een straat van grote reclameborden - voornamelijk filmreclame - flashy neons en kleurrijke gevels. Met de reisgids in aanslag namen we zoals een goede toerist betaamt, een kiekje van ieder bekend gebouw op deze bekende boulevard : The Comedy Store, House of Blues, Viper Room (waar acteur River Phoenix is gestorven aan een overdosis drugs), Chateau Marmont Hotel,... Tegen valavond waren we redelijk moe van het lange stappen en besloten we de bus terug richting downtown te pakken. De Universal Studios en Movie Stars Homes tour, hielden we wel voor een andere keer. En Mulholland Drive afrijden ook. Als we ooit een auto gaan kopen hier...
We hadden geluk dat we amper 5 minuten moesten wachten aan de bushalte en reden de rest van Sunset Boulevard af richting oosten. Het oostelijk gedeelte is meer vervallen dan het westelijk gedeelte en heeft veel van zijn glorie uit de oude tijd verloren. Tegenwoordig zou het de scène zijn van drugsdealers en tot voor kort ook prostituees. Het is ook in dit gedeelte van Sunset dat Hugh Grant's 'blowjob' schandaal plaats vond (nu we toch met celebrity dirt bezig zijn ;-)).

Ocean Seafood Restaurant
Tegen de avond zijn we terug richting Chinatown gegaan voor avondeten. Eetgelegenheden genoeg in Chinatown, gaande van kleine eenvoudige eethuisjes tot helemaal Hong Kong-stijl "zau lau". Een beetje afgaande op de locatie en de grootte van het reclamebord zijn we bij Ocean Seafood Restaurant beland. Achteraf gezien geen slechte keuze : blijkt dit een van de beste Chinese restaurants in LA te zijn voor authentiek Chinees en HK eten. Het interieur zag er ook uit als een van de vele Dim Sum restaurants die je in HK terug kan vinden. Als specialiteit van de dag serveerde het restaurant ook een Thanksgiving-menu voor grote tafels met een mega grote gebraden kalkoen uiteraard !
Hoewel de keuze aan rondzwemmende verse vis, kreeft, krab en allerlei andere zeediertjes overweldigend was, hebben we gekozen voor een simpele tofu pot en gebakken inktvis met kruidenzout en als dessert een kokos-taropudding. De avond werd perfect afgesloten met een oh zo HMMMMM sublieme combinatie van de gladde kokos gelei met tussenin de crèmeachtige substantie van gemalen taro... Krijg er water van in de mond nu ik erover schrijf en mijn wildste dessertfantasieën beginnen alle kanten op te gaan !!!!
(Even ter info : ik ben gek op alles wat met kokos of taro te maken heeft. Vroeger toen ik klein was, vroeg mijn vader altijd achter de nieuwste 'taro'-stoombroodjes in de verschillende supermarkten van de Chinese wijk in Antwerpen, alleen maar omdat ik echt zot was op taro. Net zoals op de zoete taro-dessertsoep van mijn moeder... Toen we vorig jaar in Fiji op reis waren, was het voor mij echt Taro-festival ! Overal waar we in het 'wild' gingen wandelen groeiden taroplanten als... paddestoelen uit de grond :-))

Black Friday
Onze eerste dag LA hebben we redelijk vroeg afgesloten door ons terug te trekken in ons hotelkamer. We hebben nog aan de kelner van het restaurant gevraagd of er nog interessante plaatsen waren om in de avond uit te gaan rond downtown of Chinatown, waarop hij antwoordde dat downtown LA een 'dead' city was. Voor nachtleven moesten we in Hollywood zijn, maar daar kwamen we net vandaan....
Li Jen was redelijk moe omwille van het slaapgebrek in onze nachtbus en ik kon zoals gewoonlijk niet zo rap in slaap vallen. Bovendien was er TV op onze kamer :-) en kon ik rustig heen en weer zappen tussen de verschillende Engels-, Spaans- en jawel, Chinees- en Koreaanstalige zenders. Van kijken kwam er niet veel in, omdat er om de 5 minuten reclame op tv kwam met voortdurend wegzappen tot gevolg. Ik merkte dan pas dat ik tv eigenlijk niet echt miste op het appartement. Maar we betalen ondertussen al wel 2 maanden 'basic cable' zonder er gebruik van te maken... Hmmm... want tv kijken is toch wel frustrerend. Onderwerp van het nieuws van de avond was toch wel 'Black Friday'.
Blijkbaar beginnen hier de supersolden de dag na Thanksgiving waarbij bepaalde winkels hun deuren al openen kort na middernacht. Ik heb uren horen vallen van 4 of 5u, maar zelfs van 3u in de ochtend. Gevolg is dat voor bepaalde winkelketens zoals Best Buy, Circuit City en K- of W-Mart (zolang ze maar elektro verkopen) al 12 uren op voorhand mensen in een rij staan te wachten om zeker en vast bij de eersten te zijn en de beste koopjes op de kop te tikken. Jawel, dat wil dus zeggen dat er mensen zijn die Thanksgiving vanaf de middag op een parkeerterrein doorbrengen, letterlijk kamperen met tent, slaap- en kookgerief tot kot in de ochtend. Gekke mensen ! Bepaalde mensen werken zelfs voor deze eerste dag een bepaalde winkelstrategie uit. Uiteraard gaat het hier om supersolden, waarbij mensen een paar 100$ tot meer dan 1000$ kunnen uitsparen. Maar dan nog denk ik dat mensen zich vaak laten misleiden door de solden door meer te kopen dan men eigenlijk nodig heeft. Hetgeen dat men zogenaamd 'bespaart', heeft men dan al uitgegeven door surplus te kopen t.o.v. normale omstandigheden.
Zelfs in België doe ik nooit mee aan de eerste dagen zomer- en wintersolden. Of vermijd ik te winkelen tijdens de Kerstperiode, aangezien we dit nooit echt hebben gevierd thuis. Krijg het vaak benauwd tussen de drukte van al die winkelende mensen. Alsof er niets beter te doen is dan winkelen.... pffft. Meestal wacht ik tot de voorlaatste of laatste week. Toegegeven, de meeste interessant 'koopjes' zijn dan wel weg, maar min of meer slaag je er beter in om te selecteren tussen de 'leftovers' en koop je enkel wat je echt nodig hebt.
Shoppen is voor mij maar een 'tijdelijke troost' heb ik gemerkt. De periode van het 'uitkijken naar' en het 'verlangen naar' is eigenlijk veel interessanter dan het op zich 'bezitten' van het object. Heb gemerkt, dat zulk een verlangen na een tijd wegebt en in sé eigenlijk niet bijdraagt tot mijn fundamenteel geluk of gevoel van voldoening. Bovendien heb ik mezelf al een paar keer betrapt op het feit dat ik na de aankoop van iets er eigenlijk helemaal niet meer naar omkijk... erger nog, verwaarloos ik het door het object onuitgepakt in een hoek te leggen en zelfs te vergeten... Met ons verhuis naar de States heb ik zo meerdere objecten teruggevonden. Je staat verstelt hoe nutteloos sommige aankopen kunnen zijn. Hieruit kan ik niets anders besluiten dat 'shoppen' voor mij niet goed is. En dat een mens met veel minder kan leven.