Het is nog altijd goed weer hier, maar het regent slecht nieuws. Laatste update, National heeft 5% van zijn werknemers ontslagen. Van de ene ogenblik op de andere. Onmeedogenloos. Even na middag heeft de CEO een mailtje rondgestuurd om het nieuws aan te kondigen. De meeste slachtsoffers vallen hier in Santa Clara. Het wordt wel heel griezelig als je die mensen ook effectief kent. De ene ogenblik werk je met hen samen aan een project, de andere ogenblik maakt die persoon zijn cubicle leeg. No time to waste.
Pfft...
Afwachten...
Wednesday, November 12, 2008
Monday, November 10, 2008
't is weer zo ver
Even voor middag vandaag was het weer zo ver. In the office luidde het:
"Did you feel it?"
"Oh, that has been a while..."
Een 3.2tje, niets vergeleken met de 5.6 van vorig jaar, die was 250 maal straffer, maar toch duidelijk voelbaar.
anno 2008
anno 2007
Quasi rond dezelfde periode in't jaar en pal op dezelfde plek, niet al te ver van 't werk. Nog maar eens een herinnering dat de mens de nietige speelbal is van Moeder Aarde en dat de plek waar we wonen drijft op gelatine.
"Did you feel it?"
"Oh, that has been a while..."
Een 3.2tje, niets vergeleken met de 5.6 van vorig jaar, die was 250 maal straffer, maar toch duidelijk voelbaar.
anno 2008
anno 2007Quasi rond dezelfde periode in't jaar en pal op dezelfde plek, niet al te ver van 't werk. Nog maar eens een herinnering dat de mens de nietige speelbal is van Moeder Aarde en dat de plek waar we wonen drijft op gelatine.
Tuesday, November 4, 2008
so far: 338 vs 159
Ongelofelijk.
De Amerikanen hebben massaal gestemd voor verandering. Voor de eerste keer zal een Afro-American man hen hoop geven. Het zal nodig zijn want de moraal in dit land is diep weggezakt. Weldra een einde aan acht jaar politiek bewind onder leiding van een arrogante baviaan die de geschiedenis zal ingaan als "war president" van een zinloze oorlog die Amerika bankroet heeft gemaakt (prijskaartje: $600000000000, das een 6 met 11 nullen).
Bij het zien van de reactie van de mensen op tv op het ogenblik dat de president-elect bekend werd gemaakt, de emoties, de tranen... ging er bij mezelf ook spontaan een snaartje trillen. Zou ik meevoelen met dit volk? Hmm, 't zal eerder zijn zoals bij ne maat van ons die emotioneel wordt telkens bij het horen van de hymne van de Champions League.
De uitdagingen voor de nieuwe president zijn gigantisch. Zijn taak begint morgen. Verkozen worden tot toekomstig leider van een land is een ding. Er werk van maken een ander. Deze man kan er van meespreken.
De Amerikanen hebben massaal gestemd voor verandering. Voor de eerste keer zal een Afro-American man hen hoop geven. Het zal nodig zijn want de moraal in dit land is diep weggezakt. Weldra een einde aan acht jaar politiek bewind onder leiding van een arrogante baviaan die de geschiedenis zal ingaan als "war president" van een zinloze oorlog die Amerika bankroet heeft gemaakt (prijskaartje: $600000000000, das een 6 met 11 nullen).
Bij het zien van de reactie van de mensen op tv op het ogenblik dat de president-elect bekend werd gemaakt, de emoties, de tranen... ging er bij mezelf ook spontaan een snaartje trillen. Zou ik meevoelen met dit volk? Hmm, 't zal eerder zijn zoals bij ne maat van ons die emotioneel wordt telkens bij het horen van de hymne van de Champions League.
De uitdagingen voor de nieuwe president zijn gigantisch. Zijn taak begint morgen. Verkozen worden tot toekomstig leider van een land is een ding. Er werk van maken een ander. Deze man kan er van meespreken.
Saturday, November 1, 2008
H20
Zonder water overleef je geen 3 dagen...
It's raining man, hallelujah. Voor het eerst sinds 7 maanden regent het hier. En stevig nogwel, met donder en bliksem. Dit betekent dan ook meteen het einde van het droge seizoen. En het doet eigenlijk wel goed. Niet dat ik als een zot naar buiten ben gestormd om te gaan dansen in de regen, maar 'k heb onze Chevy wel uitgereden voor een gratis carwash beurt :) Nu, een beetje regen schrikt me absoluut niet af, dus ik zal nog altijd met het fietske naar werk gaan, enkel oppassen voor de extra vettige bladeren op het wegdek.
Dit jaar is officieel uitgeroepen tot een jaar van extreme droogte in California. Het heeft niet al te veel geregend/gesneeuwd dit jaar en de voorraad in de waterbekkens is serieus gekrompen. De oogst is bedreigd en de risico op bosbranden reeel. Niet zo tof voor Arnie, want de staat California is al zo goed als bankroet... En op TV zie je geregeld spotjes die mensen moeten sensibilizeren om een keer niet TE veel water te gebruiken om je gazon te besprinkelen of de tuinslang NIET te laten lopen terwijl je de wagen wast. Common sense zou ik zeggen.
De toekomst belooft niet beter te worden. Het zal hier nog droger worder door global warming en de sneeuw op de toppen van de Sierra Nevada, wiens smeltwater essentieel is voor California's watervoorziening, zal verder inkrimpen. Drinkbaar water wordt het thema van de eeuw, als de mensheid tegen dan de wereld nog niet verschroeid heeft en op tijd is overschakelt van fossiele brandstoffen naar solar, wind en geothermal. En laten we hopen dat de US en zijn nieuwe president hier een prominente rol in gaat spelen en niet afkomt met nieuwe zever zoals Clean Coal (de nieuwe hype om steenkool 'proper' te verbranden en zelfs om te zetten tot gas en naft om op die manier minder vaatjes ruwe aardolie te moeten importeren en dus minder dollars naar het buitenland sturen)
Halloween
Gisteren was het weer Halloween geweest. Dit is American culture op zijn best. Als kleine totters onder het wakend oog van hun ouders aankloppen van huis tot huis om snoep in te zamelen, dan is dat schattig (trick-or-treat is redelijk vergelijkbaar met nieuwejaartje-zoete-varken-heeft-vier-voeten). Als jongeren zich sminken als marilyn manson, dan is dat uit de bol gaan. Als volwassen mensen verkleed rondlopen alsof het carnaval is, dan is dat helemaal te gek. James S bij ons op werk liep rond met een pompoen over zijn kop getrokken. Komaan zeg...
It's raining man, hallelujah. Voor het eerst sinds 7 maanden regent het hier. En stevig nogwel, met donder en bliksem. Dit betekent dan ook meteen het einde van het droge seizoen. En het doet eigenlijk wel goed. Niet dat ik als een zot naar buiten ben gestormd om te gaan dansen in de regen, maar 'k heb onze Chevy wel uitgereden voor een gratis carwash beurt :) Nu, een beetje regen schrikt me absoluut niet af, dus ik zal nog altijd met het fietske naar werk gaan, enkel oppassen voor de extra vettige bladeren op het wegdek.
Dit jaar is officieel uitgeroepen tot een jaar van extreme droogte in California. Het heeft niet al te veel geregend/gesneeuwd dit jaar en de voorraad in de waterbekkens is serieus gekrompen. De oogst is bedreigd en de risico op bosbranden reeel. Niet zo tof voor Arnie, want de staat California is al zo goed als bankroet... En op TV zie je geregeld spotjes die mensen moeten sensibilizeren om een keer niet TE veel water te gebruiken om je gazon te besprinkelen of de tuinslang NIET te laten lopen terwijl je de wagen wast. Common sense zou ik zeggen.
De toekomst belooft niet beter te worden. Het zal hier nog droger worder door global warming en de sneeuw op de toppen van de Sierra Nevada, wiens smeltwater essentieel is voor California's watervoorziening, zal verder inkrimpen. Drinkbaar water wordt het thema van de eeuw, als de mensheid tegen dan de wereld nog niet verschroeid heeft en op tijd is overschakelt van fossiele brandstoffen naar solar, wind en geothermal. En laten we hopen dat de US en zijn nieuwe president hier een prominente rol in gaat spelen en niet afkomt met nieuwe zever zoals Clean Coal (de nieuwe hype om steenkool 'proper' te verbranden en zelfs om te zetten tot gas en naft om op die manier minder vaatjes ruwe aardolie te moeten importeren en dus minder dollars naar het buitenland sturen)
Halloween
Gisteren was het weer Halloween geweest. Dit is American culture op zijn best. Als kleine totters onder het wakend oog van hun ouders aankloppen van huis tot huis om snoep in te zamelen, dan is dat schattig (trick-or-treat is redelijk vergelijkbaar met nieuwejaartje-zoete-varken-heeft-vier-voeten). Als jongeren zich sminken als marilyn manson, dan is dat uit de bol gaan. Als volwassen mensen verkleed rondlopen alsof het carnaval is, dan is dat helemaal te gek. James S bij ons op werk liep rond met een pompoen over zijn kop getrokken. Komaan zeg...
Saturday, October 18, 2008
't Zijn harde tijden
Dit landje zakt verder weg in de put. Banken gaan over kop. De mensen maken zich zorgen over de veiligheid van hun spaargeld. De pensioenfondsen zijn gekeldert en dat is een ramp want men moet hier zelf voor de oude dag zorgen en als je dan de jarenlang opgespaarde centjes op een paar dagen tijd ziet wegsmelten dan heb je reden om je zorgen te maken. En ik word langzamerhand mottig bij het volgen van de op-en-neer bewegingen van de beurskoers. Nog erger dan de Sirocco in Bobbejaanland.
De handelaars klagen over kalme dagen in hun winkels. Wagens geraken niet meer verkocht. De consumptiemolen draait niet meer goed. Dat heeft dan weer gevolgen voor de arbeidsmarkt. Dagelijks hoor je berichten over bedrijven die hun personeel in grote getale het roze formuliertje aanbieden. En van alle sectoren doet de technologiesector het slechts. En van alle technologiesectoren beuren de semiconductors het slechts. Slik... Oproep aan alle lezers om massaal gsms te blijven kopen ...
In het midst van deze woelige tijden wordt er bovendien een nieuwe president gekozen. De campagne duurt nu al een jaar en het wordt tijd dat ze er een einde aan maken. Als niet-burger heb ik uiteraard geen vinger in de pap te brokken over wie de volgende man in the White House wordt maar volgens de opiniepeilingen zou die man wel eens zwart kunnen zijn. Het valt echter nog te zien of de Amerikanen wel echt klaar zijn voor hun eerste black president. In ieder geval zal die man voor een enorme uitdaging staan. Niet enkel om het economische tij te doen keren maar bovendien de energiecrisis te bedwingen en de competiviteit van de US and A in de wereld te verbeteren.
Maar voor de rest gaat het leventje hier in de SF Bay Area zijn gewone gang.
Zoals de meesten onder jullie al wel weten is LT momenteel weer voor drie maanden in Seoul. Vanwege praktische redenen eigenlijk waar ik even niet verder op inga maar ook om de kennis van de taal verder uit te bouwen. Het is ongelofelijk hoe snel een vreemde taal beheerst kan worden als je erin ondergedompelt wordt. Langs de andere kant hoop ik niet dat mijn Engels teveel geAmerikanizeerd is.
Dus is het weer een klein beetje eenzamer hier. Maar niet getreurd want eind van het jaar vlieg in terug naar Belgie. Genoeg vakantie gespaard, hehe. Het eerste wat ik ga doen is waarschijnlijk bij de fritkot achter de hoek ne grote met stoofvleessaus gaan halen :) En LT vliegt ook terug eind van het jaar. Het wordt trouwens oppassen als LT terug in Belgie is want:
Gehaald op 9/11 nog wel. En eigenlijk niet helemaal goed voorbereid. Bovendien de nacht ervoor niet al teveel geslapen want tot vroeg in de ochtend zitten babbelen met de jongens. Vlak voor de behind-the-wheel driving test een dubbele shot espresso genomen om de ogen op te houden. Met als gevolg shaky hands... En toch gehaald! Nou, rijden in Amerika is niet zo moeilijk en hier werken de examencentra tenminste niet met een quota van zoveel percent moeten er vandaag gejost worden. Enfin, de dag daarna heeft het voorzichtige defensieve rijstijl die leermeester LJ heeft aangeleerd reeds plaatsgemaakt voor het meer assertievere out-of-my-way rijstijl. Vroem!
De handelaars klagen over kalme dagen in hun winkels. Wagens geraken niet meer verkocht. De consumptiemolen draait niet meer goed. Dat heeft dan weer gevolgen voor de arbeidsmarkt. Dagelijks hoor je berichten over bedrijven die hun personeel in grote getale het roze formuliertje aanbieden. En van alle sectoren doet de technologiesector het slechts. En van alle technologiesectoren beuren de semiconductors het slechts. Slik... Oproep aan alle lezers om massaal gsms te blijven kopen ...
In het midst van deze woelige tijden wordt er bovendien een nieuwe president gekozen. De campagne duurt nu al een jaar en het wordt tijd dat ze er een einde aan maken. Als niet-burger heb ik uiteraard geen vinger in de pap te brokken over wie de volgende man in the White House wordt maar volgens de opiniepeilingen zou die man wel eens zwart kunnen zijn. Het valt echter nog te zien of de Amerikanen wel echt klaar zijn voor hun eerste black president. In ieder geval zal die man voor een enorme uitdaging staan. Niet enkel om het economische tij te doen keren maar bovendien de energiecrisis te bedwingen en de competiviteit van de US and A in de wereld te verbeteren.
Maar voor de rest gaat het leventje hier in de SF Bay Area zijn gewone gang.
Zoals de meesten onder jullie al wel weten is LT momenteel weer voor drie maanden in Seoul. Vanwege praktische redenen eigenlijk waar ik even niet verder op inga maar ook om de kennis van de taal verder uit te bouwen. Het is ongelofelijk hoe snel een vreemde taal beheerst kan worden als je erin ondergedompelt wordt. Langs de andere kant hoop ik niet dat mijn Engels teveel geAmerikanizeerd is.
Dus is het weer een klein beetje eenzamer hier. Maar niet getreurd want eind van het jaar vlieg in terug naar Belgie. Genoeg vakantie gespaard, hehe. Het eerste wat ik ga doen is waarschijnlijk bij de fritkot achter de hoek ne grote met stoofvleessaus gaan halen :) En LT vliegt ook terug eind van het jaar. Het wordt trouwens oppassen als LT terug in Belgie is want:
Gehaald op 9/11 nog wel. En eigenlijk niet helemaal goed voorbereid. Bovendien de nacht ervoor niet al teveel geslapen want tot vroeg in de ochtend zitten babbelen met de jongens. Vlak voor de behind-the-wheel driving test een dubbele shot espresso genomen om de ogen op te houden. Met als gevolg shaky hands... En toch gehaald! Nou, rijden in Amerika is niet zo moeilijk en hier werken de examencentra tenminste niet met een quota van zoveel percent moeten er vandaag gejost worden. Enfin, de dag daarna heeft het voorzichtige defensieve rijstijl die leermeester LJ heeft aangeleerd reeds plaatsgemaakt voor het meer assertievere out-of-my-way rijstijl. Vroem!
Friday, September 19, 2008
De tijd vliegt
De tijd vliegt.
Ondertussen is het al een jaar geleden dat LT en ik vanuit Belgie naar de US verhuisd zijn. Het is ongelofelijk hoe snel een zo'n jaartje voorbijvliegt. Het was dan van tijd tot tijd ook een hectische tijd geweest. De periode voor ons vertrek naar de US staat nog steeds vers in het geheugen gegriefd. De herinneringen aan het afscheid zij nog altijd even intens en de gedachte dat ik en LT alles en iedereen hebben achtergelaten in Belgie overwelmt ons van tijd tot tijd nog met heimwee.
Gelukkig kregen we een aantal weken geleden bezoek uit Belgie waar we naar uitgekeken hebben: LTing, Alan, WK en PL. Het deed goed om weer wat contact te hebben met echte Belgen... ahum en Hollanders. Wij zijn weer wat op de hoogte van wat er zich aan de andere kant van de wereld afspeelt en omgekeerd hebben de bezoekers een beter beeld gekregen van hoe ons leventje hier in de US eruit ziet.
California is een echt een paradijs voor eters en onze vrienden zullen het geweten hebben. Van een good old fashion American diner en een steakhouse waar vooral het gewicht van het lapke vlees op de schotel primeert,
tot serene Chinese veggie food...
en weird Indian dishes.
Bovendien is America een en al natuur. We zijn blij dat we deze pracht waar wij aan gehecht zijn geworden, hebben kunnen delen met onze vrienden tijdens een boeiende roadtrip. Van een laatavond hike in Yosemite met zero visibility tot een zinderend hete tocht door de vlakte van Death Valley. En klauterend aan de rand van de Grand Canyon, beleefden we onze stoute kindertijd voor een twee keer
Voor sommigen was de inspanning een ultieme victory... 
... anderen hebben er letterlijk en figuurlijk hun huid aan afgeschraapt 
Terug thuis op ons apartement, welke we door middel van luchtmatrassen tijdelijk omgebouwd hebben tot motel, was het tijd om even uit te blazen van de achteraf gezien toch loodzware roadtrip. Op de vooravond van 9/11, genietend van een steengoeie slice mooncake van een van de betere Chinese bakeries in SF en van een glaasje Merlot, welke we een aantal dagen ervoor voorgeproefd en goedgekeurd hebben tijdens een bezoek aan een lokale wijnboer in de Napa Valley, beseften we ineens dat we elkaar binnenkort tien jaar zullen kennen.
Tien jaar. Ongelofelijk. Een vriendengroep ontstaan rond het CLT. Twee groepen Chinese jongeren die, gedreven door een natuurlijke behoefte om hun roots in de Chinese taal te versterken, besloten hebben een cursus Chinees te volgen in Leuven. Een groep die in de loop der jaren hechter aaneengegroeid en uitgebreid is geworden. Dit is uniek.
LT en ik hebben sind vorig jaar besloten om een eigen koers te varen en de wereld te verkennen. Ondanks de afstand is de band met de andere kant van de wereld niet vervaagd, integendeel. Dus, we gaan hier nog wel een tijdje blijven maar we gaan jullie zeker op de hoogte blijven houden van onze avonturen in deze f*@%!#$ country die met de loop der tijd voor een stuk ook ons thuis is geworden.
Ondertussen is het al een jaar geleden dat LT en ik vanuit Belgie naar de US verhuisd zijn. Het is ongelofelijk hoe snel een zo'n jaartje voorbijvliegt. Het was dan van tijd tot tijd ook een hectische tijd geweest. De periode voor ons vertrek naar de US staat nog steeds vers in het geheugen gegriefd. De herinneringen aan het afscheid zij nog altijd even intens en de gedachte dat ik en LT alles en iedereen hebben achtergelaten in Belgie overwelmt ons van tijd tot tijd nog met heimwee.
Gelukkig kregen we een aantal weken geleden bezoek uit Belgie waar we naar uitgekeken hebben: LTing, Alan, WK en PL. Het deed goed om weer wat contact te hebben met echte Belgen... ahum en Hollanders. Wij zijn weer wat op de hoogte van wat er zich aan de andere kant van de wereld afspeelt en omgekeerd hebben de bezoekers een beter beeld gekregen van hoe ons leventje hier in de US eruit ziet.
California is een echt een paradijs voor eters en onze vrienden zullen het geweten hebben. Van een good old fashion American diner en een steakhouse waar vooral het gewicht van het lapke vlees op de schotel primeert,
tot serene Chinese veggie food...
en weird Indian dishes.
Bovendien is America een en al natuur. We zijn blij dat we deze pracht waar wij aan gehecht zijn geworden, hebben kunnen delen met onze vrienden tijdens een boeiende roadtrip. Van een laatavond hike in Yosemite met zero visibility tot een zinderend hete tocht door de vlakte van Death Valley. En klauterend aan de rand van de Grand Canyon, beleefden we onze stoute kindertijd voor een twee keer
Voor sommigen was de inspanning een ultieme victory... 
... anderen hebben er letterlijk en figuurlijk hun huid aan afgeschraapt 
Terug thuis op ons apartement, welke we door middel van luchtmatrassen tijdelijk omgebouwd hebben tot motel, was het tijd om even uit te blazen van de achteraf gezien toch loodzware roadtrip. Op de vooravond van 9/11, genietend van een steengoeie slice mooncake van een van de betere Chinese bakeries in SF en van een glaasje Merlot, welke we een aantal dagen ervoor voorgeproefd en goedgekeurd hebben tijdens een bezoek aan een lokale wijnboer in de Napa Valley, beseften we ineens dat we elkaar binnenkort tien jaar zullen kennen.Tien jaar. Ongelofelijk. Een vriendengroep ontstaan rond het CLT. Twee groepen Chinese jongeren die, gedreven door een natuurlijke behoefte om hun roots in de Chinese taal te versterken, besloten hebben een cursus Chinees te volgen in Leuven. Een groep die in de loop der jaren hechter aaneengegroeid en uitgebreid is geworden. Dit is uniek.
LT en ik hebben sind vorig jaar besloten om een eigen koers te varen en de wereld te verkennen. Ondanks de afstand is de band met de andere kant van de wereld niet vervaagd, integendeel. Dus, we gaan hier nog wel een tijdje blijven maar we gaan jullie zeker op de hoogte blijven houden van onze avonturen in deze f*@%!#$ country die met de loop der tijd voor een stuk ook ons thuis is geworden.
Thursday, August 28, 2008
Pack 'n go
Pay 'n go, wash 'n go... en voor mij "pack 'n go"... Haha... ik leer het nooit... op voorhand netjes inpakken en een nachtrust zonder zorgen tegemoet. Eigen schuld. Het is een eigenschap die ik niet verleren kan... Op tijd inpakken. Meestal is het de dag zelf dat ik inpak. Met alle vertragingen vandien. Net alles ingepakt, nog de laatste dingen in mijn koelkast proberen op te eten, zoals een lekkere tapioca taro dessert dat ik voor het allerlaatste moment wilde overhouden. Dacht nog wat te gaan souvenirshoppen MAPLESYRUP maar dat zal ik wel in de luchthaven doen aangezien het weer dit niet echt toelaat. Beter op mijn gemakje in de luchthaven wat rondstrollen. Mijn vlucht vertrekt pas iets voor 16u en ik moet uitchecken om 11u. Mijn backpack is loodzwaar en nochtans heb ik niet veel bij. Het waren maar een 10 dagen Vancouver. Deze intermezzo was enigszins vreemd maar wel nodig. Bovendien heb ik een vriendin kunnen bezoeken en veel interessante gesprekken kunnen voeren.
Nu is het tijd om terug naar sunny California te gaan. Ik mis het mooie weer eigenlijk wel, maar Vancouver heeft die charme die ik een beetje mis in de steden in de USA...
Alles heeft zijn voor en na. Maar er is geen plek als de plek waar mijn wederhelft is. Hmmm... ik mis ons zwembad ook. Vanavond er toch wel in gaan duiken. Het is weer prachtig weer in California. En vanavond komt ook mijn zusje aan uit België. En overmorgen een aantal jongens van onze bende vrienden uit België. Het beloven een supertoffe 2 weken te worden :)... Ik heb er zin in :))
Deze laptop gaat dus de rugzak in. Goodbye rainy Vancouver. I will be back.
Nu is het tijd om terug naar sunny California te gaan. Ik mis het mooie weer eigenlijk wel, maar Vancouver heeft die charme die ik een beetje mis in de steden in de USA...
Alles heeft zijn voor en na. Maar er is geen plek als de plek waar mijn wederhelft is. Hmmm... ik mis ons zwembad ook. Vanavond er toch wel in gaan duiken. Het is weer prachtig weer in California. En vanavond komt ook mijn zusje aan uit België. En overmorgen een aantal jongens van onze bende vrienden uit België. Het beloven een supertoffe 2 weken te worden :)... Ik heb er zin in :))
Deze laptop gaat dus de rugzak in. Goodbye rainy Vancouver. I will be back.
Tuesday, August 26, 2008
Nothing is free baby...
... except for the internet in the Vancouver library :) ... blijkbaar lukt het me niet meer om hier en daar draadloze signalen op te pikken zoals de eerste dagen, maar gelukkig bestaat er ook zoiets als community service betaald door de Canadeze taksen :)
Het is dinsdagavond. Regen. Vandaag wilde ik een toertje Zuid Vancouver doen, te voet, maar het weer heeft het niet echt toegelaten : regen. Ik wilde ook een aantal foto's trekken van de jogparcours die ik enkele dagen heb gedaan, maar het zal misschien voor een andere keer wezen.
Mijn maag knort : ik heb honger, maar toch wel gauw even een postje zetten.
Laatste dagen hier in Canada. Jammer dat het weer een beetje tegenvalt, anders had ik veel meer kunnen doen. Bovendien ben ik mijn paraplu gisteren ergens kwijtgeraakt, waardoor ik nu met zeer modieuze zwarte KW rondloop in trendy Vancouver... hahaha. Liever droog en flets dan nat en modieus ;p.
Gisteren was een fijne dag. Met mijn Japanse vriendin Naoko afgesproken en sushi gegeten. Het is hier net als in California een paradijs voor internationale keuken, vooral Aziatische keuken, maar ook Mexicaanse, Griekse,.. en noem maar op. In de avond ben ik met haar naar het huis van haar gastgezin gegaan, omdat de gastfamilie mij heeft uitgenodigd om daar te komen eten. Ik heb dan maar een doosje Belgische Godiva chocolade gekocht, kon toch niet met lege handen aankomen he...
Twas ongelooflijk fijn om daar tussen die mensen te zijn. De gastouders zijn Portugezen die 40 jaar geleden naar Canada zijn geëmigreerd en hebben hier hun leven uitgebouwd. Joe and Grace. Een tof huizeke met voor- en achtertuin en allerlei eetbare planten : courgetten, tomaten, druiven, VIJGENbomen... Ah ja, de vader maakt zelf zijn eigen wijnen, hij komt oorspronkelijk van Madeira.
Toffe en interessante gesprekken, lekkere wijn, lekkere zalm (BBQ) en geroosterde groentjes en likeurtjes als achterafje. De gastouders zijn echt wel levensgenieters en gastvrij. Ben gisteren van hen teruggekomen met een warm gevoel. Het gevoel van een thuis. Een warm thuis. Tis altijd fijn, onderweg warme mensen tegen te komen.
En sinds gisteren, heb ik voor de eerste keer 'verse' vijgen gegeten in heel mijn leven. Tot noch toe alleen maar gedroogde gegeten. En ik denk dat ik het te graag lust en min of meer verslaafd zal worden. De gastmoeder had zoveel vijgen aan haar bomen hangen, dat ze de vijgen systematish in de oven droogt, met vijgensiroop als bijprodukt. Gisteren ging de helft van het gesprek over eten en 'vijgen'. Waaah... fijn om met mensen met liefde over voedsel te praten.
Mijn maag knort. Ik heb vandaag mijn laatste granenbar aan een zwerver gegeven. Omdat hij mij om geld vroeg voor eten, dus heb ik maar een granenbar gegeven. Tot mijn verbazing was hij toch wel heel blij. Meestal hebben ze liever geld, dacht ik. Maar ik geef meestal gewoon eten. Als ik er bij heb.
Deze gezegd zijnde : mijn maag knort. Ik ga rap nog naar Chinatown om wat eten te halen voor het te donker wordt. Men zegt dat je in de avond beter weg blijft uit Chinatown. Niet dat het gevaarlijk is, maar onaangenaam. Ach ja, er gebeurt vanalles op de wereld. Je kan het niet altijd tegenhouden. Maar voorkomen is altijd beter, niet?
Vanavond gezellig met de regen tegen mijn raam wat lezen en voorbereiden om bijna te vertrekken. Morgen is mijn laatste dag Vancouver, misschien nog wat maple syrup inslaan en maple syrup koekjes en zo... Ik ben verzot op maple syrup.
Tijd om door te gaan, mijn tijd in de bib zit er weer op. Misschien morgen nog een postje.
Het is dinsdagavond. Regen. Vandaag wilde ik een toertje Zuid Vancouver doen, te voet, maar het weer heeft het niet echt toegelaten : regen. Ik wilde ook een aantal foto's trekken van de jogparcours die ik enkele dagen heb gedaan, maar het zal misschien voor een andere keer wezen.
Mijn maag knort : ik heb honger, maar toch wel gauw even een postje zetten.
Laatste dagen hier in Canada. Jammer dat het weer een beetje tegenvalt, anders had ik veel meer kunnen doen. Bovendien ben ik mijn paraplu gisteren ergens kwijtgeraakt, waardoor ik nu met zeer modieuze zwarte KW rondloop in trendy Vancouver... hahaha. Liever droog en flets dan nat en modieus ;p.
Gisteren was een fijne dag. Met mijn Japanse vriendin Naoko afgesproken en sushi gegeten. Het is hier net als in California een paradijs voor internationale keuken, vooral Aziatische keuken, maar ook Mexicaanse, Griekse,.. en noem maar op. In de avond ben ik met haar naar het huis van haar gastgezin gegaan, omdat de gastfamilie mij heeft uitgenodigd om daar te komen eten. Ik heb dan maar een doosje Belgische Godiva chocolade gekocht, kon toch niet met lege handen aankomen he...
Twas ongelooflijk fijn om daar tussen die mensen te zijn. De gastouders zijn Portugezen die 40 jaar geleden naar Canada zijn geëmigreerd en hebben hier hun leven uitgebouwd. Joe and Grace. Een tof huizeke met voor- en achtertuin en allerlei eetbare planten : courgetten, tomaten, druiven, VIJGENbomen... Ah ja, de vader maakt zelf zijn eigen wijnen, hij komt oorspronkelijk van Madeira.
Toffe en interessante gesprekken, lekkere wijn, lekkere zalm (BBQ) en geroosterde groentjes en likeurtjes als achterafje. De gastouders zijn echt wel levensgenieters en gastvrij. Ben gisteren van hen teruggekomen met een warm gevoel. Het gevoel van een thuis. Een warm thuis. Tis altijd fijn, onderweg warme mensen tegen te komen.
En sinds gisteren, heb ik voor de eerste keer 'verse' vijgen gegeten in heel mijn leven. Tot noch toe alleen maar gedroogde gegeten. En ik denk dat ik het te graag lust en min of meer verslaafd zal worden. De gastmoeder had zoveel vijgen aan haar bomen hangen, dat ze de vijgen systematish in de oven droogt, met vijgensiroop als bijprodukt. Gisteren ging de helft van het gesprek over eten en 'vijgen'. Waaah... fijn om met mensen met liefde over voedsel te praten.
Mijn maag knort. Ik heb vandaag mijn laatste granenbar aan een zwerver gegeven. Omdat hij mij om geld vroeg voor eten, dus heb ik maar een granenbar gegeven. Tot mijn verbazing was hij toch wel heel blij. Meestal hebben ze liever geld, dacht ik. Maar ik geef meestal gewoon eten. Als ik er bij heb.
Deze gezegd zijnde : mijn maag knort. Ik ga rap nog naar Chinatown om wat eten te halen voor het te donker wordt. Men zegt dat je in de avond beter weg blijft uit Chinatown. Niet dat het gevaarlijk is, maar onaangenaam. Ach ja, er gebeurt vanalles op de wereld. Je kan het niet altijd tegenhouden. Maar voorkomen is altijd beter, niet?
Vanavond gezellig met de regen tegen mijn raam wat lezen en voorbereiden om bijna te vertrekken. Morgen is mijn laatste dag Vancouver, misschien nog wat maple syrup inslaan en maple syrup koekjes en zo... Ik ben verzot op maple syrup.
Tijd om door te gaan, mijn tijd in de bib zit er weer op. Misschien morgen nog een postje.
Saturday, August 23, 2008
Vancouver Peak : bear territory
Vandaag was het een prachtige dag in Vancouver. Aangename zomerzon, niet te warm, niet te koud, geen regen. Goed uitgerust opgestaan – want de nacht van donderdag op vrijdag heb ik amper 3u geslapen – en neen, ik ben niet tot laat uitgeweest of zo – het was de administratie in België die me parten speelde. Gezien het uurverschil kan ik enkel in de nacht bellen hier, als ik iemand voor de middag wil spreken. En ik had geluk. Want ik had netwerk op mijn kamer. In tegenstelling tot de laatste twee dagen : geen gratis draadloos netwerk te spotten, maar met een betaalde toegangscode voor 2 uur proberen zoveel mogelijk gedaan te krijgen. Ofwel in de bib van Vancouver vertoeven. Of ergens op cafe. Het is niet goed, niet meer kunnen leven zonder het internet. Nochtans, hebben we dit vroeger altijd gedaan. Onbereikbaar zijn : geen gsm, geen internet on the road.
Vandaag had ik eigenlijk helemaal geen idee wat ik ging doen. Tegen een uur of 10 is in mij opgekomen om misschien toch een beetje buiten de binnenstad te verkennen, richting Noord Vancouver, waar het groener en bergachtiger is. Lunch pakket klaargemaakt, comfortabele kleren aangedaan met de bedoeling een ontspannend dagje wandelen in de bossen.
Om richting het noorden te gaan, pak je de Seabus, een ferry die op regelmatige tijdstippen tussen de twee Vancouvers vaart om daar dan nog eens over te stappen op een bus die de bergen in gaat. Mijn bestemming zou Capilano worden, bekend voor zijn lange hangbrug over een rivier in het midden van een bos. En ergens op de bus, heb ik maar besloten om toch maar verder te rijden richting de eindbestemming : Grouse Mountain ofwel de Vancouver Peak. Je raad het al : de drang om naar een of andere bergtop te klimmen kwam naar boven.
De kabellift naar de top kostte rond de 35 CA$. De klim te voet was gratis. Maar ik was totaal niet voorbereid. Nochtans ging ik het niet meer doen, alleen op mijn eentje gaan hiken. Hoewel echt op mijn eentje was het niet. Ik werd vergezeld van tientallen puffende klimmers, die net als mij de eerste trappen van de helling te enthousiast zijn opgestormd. Wat eigenlijk een hike zou moeten zijn, recht naar de top, was eigenlijk een stijle trap van afwisselend rotsen, hier en daar aangelegd hout, en dan weer wortels van bomen die door het v4$ele betreden van voorbijgangers te contouren van een trap lieten blijken. Ik ben geen fan van trappen tijdens een hike. Veel vermoeiender dan gewoon schuin omhoog stappen. In de Lonely Planet noemde noemt deze hike ‘The Stairmaster’. En inderdaad. Ik heb nog nooit zoveel gepuft als vandaag.
En vloeken in mijzelf, de eerste kwart van de klim. Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan? Misschien omdat ik alleen was, leek de klim zwaarder dan verwacht. Bovendien, was ik vandaag allesbehalve uitgerust voor een klim : geen bergschoenen (ik had gelukkig wel mijn botten aan waarmee ik in België altijd naar de werven ging) – geen comfortabele broek om te klimmen (beter gewoon joggingkleren van gisteren aangedaan als ik op voorhand wist dat ik van gedachten ging veranderen) – geen comfortable Tshirt - geen hydrapak (ik had weliswaar mijn Camelbak bij maar mijn waterzak thuis gelaten). Dus absoluut geen ideale omstandigheden.
Bovendien niemand om mee te praten. Gewoon op mijzelf. Maar wel mijn favoriete muziek in de oren. Overal puffende mensen. Ben ik eigenlijk beetje blij dat ik min of meer een conditie heb. Ik moet er niet aan denken, hoe anderen zonder conditie zich zouden moeten voelen. Volgens mij, voelden die mensen hun hart er bijna uitbonken. Het deed me denken aan die ene keer in Korea, toen ik ineens besloot om op mijn eentje te gaan hiken. Een ongelooflijk vriendelijke man toen tegengekomen in de bergen, die mij dan een 4-tal uren lang, na het bereiken van de eerste bergtop rondgidste.
Vandaag heb ik niemand leren kennen. Eens aan de top gekomen, de beloning : mijn mijn meergranen boterhammetjes met humus en groentjes en een prachtig zicht naar Vancouver en het water rondom. Boterhammen smaken altijd beter op de top van een berg. Echt waar. Dat is altijd mijn motivatie om naar boven te gaan : mijn lunch. Om daar te zitten en te genieten. En klein en nietig te voelen, de prachtige natuur aanschouwend. Dan voel ik mij ineens de meest innerlijk rijke persoon van de hele wereld. Gewoon omdat ik dan volop zit te genieten. Ondertussen mijn kletsnatte rug laten opdrogen in de zon...
Na de lunch dacht ik nog even wat rond te wandelen op de site. Van daaruit vertrokken een aantal paden naar andere toppen in de buurt. Maar halfweg mijn bestemming, riep de parkwachter mij terug, omdat er een zwarte beer was gespot die richting het bergpad ging komen. Aanvankelijk mocht ik nog naar boven gaan, met als waarschuwing dat ik bij een eventuele encounter mij rustig moet terugtrekken en wegstappen. In de buurt van waar wij wonen in de US leven bovendien mountain lions in het wild. Als je daar gaat hiken, krijg je die waarschuwingen ook maar dan gewoon op een bordje. Misschien zijn beren wel gevaarlijker dan mountain lions. Hoewel ik heb gehoord dat ze niet agressief zijn, als je niet raar begint te doen. In ieder geval, de toegang tot ‘bear territory’ werd afgesloten tot het einde van de avond. Vond het toch wel jammer.
En toch “zag ik twee beren” vandaag... Ze liepen wel vrij rond op hun terrein maar waren gescheiden van de bezoekers via stalen hekken.
Tegen valavond dacht ik mijzelf te belonen met een kabelliftje richting beneden, maar er stond een rij van minstens 1,5 uur. Mensen stonden allemaal netjes in een rij van naar schatting toch wel een 100m, als het niet meer was. Bovendien mocht je de berg wel de opwaarts klimmen, dalen moest je met de kabellift. ‘Downwards travel prohibited’. Uiteindelijk ben ik toch maar terug te voet langs dezelfde weg naar beneden gegaan. Ik was gelukkig niet de enige. Heb onderweg wel een opmerking gekregen ‘You’re going against traffic’...Veel puffende en dappere klimmers in de tegenrichting. Was ik content dat ik aan het dalen was :).
De hike van vandaag heeft me weer geleerd om door te zetten op momenten dat ik het wilde opgeven. Vreemd waar ik overal terecht kom door pure impulsiviteit. Maar voortaan, ga ik toch wat bedachtzamer te werk gaan. Dat kan het pad dat ik beloop een stuk gemakkelijker maken.
Last but not least : voordat ik terugkeerde richting hotel, heb ik mijzelf een "matcha latte" beloond. Omdat ik meteen ook een gratis 2 uren toegangscode kreeg die ik ook op het netwerk van het hotel kon gebruiken. Dit gezegd zijnde, heb ik meteen dan ook deze blog gepost.
Friday, August 22, 2008
Friday evening in Vancouver
Vrijdagavond in Vancouver. Ik zit hier op mijn kamer op een na hoogste verdieping van mijn hotel-hostel met een prachtig zicht op de lichtjes en gebouwen van de stad. De hemel kleurt donkerblauw, het sportstadium voor het hotel is vanavond de scene van een voetbalwedstrijd, mensen verzamelen zich in massa voor mijn hotel. Er hangt ambiance in de lucht.
Net terug van een FANTASTISCHE jog langs de waterkant van het schiereiland dat eveneens de binnenstad van Vancouver is. Adembenemende zichten van prachtige gebouwen, bergen op de achtergrond, het water van de baai, de jachthavens met bootjes en rondvarende ferries, het schone volk dat zich klaarmaakt om buiten te gaan eten of al aan de terrasjes op hun eten zit te wachten bij glaasje wijn, koppeltjes, wandelaars met hun hond, de ondergaande zon.... eindigend op een stukje strand met rotsen... Prachtig, adembenemend, onbeschrijfbare scene voor de perfecte jog bij valavond in een mooie stad die Vancouver heet. Een metropool die zich klaarmaakt voor het weekend. Je proeft de synergie en vibe van een vrijdagavond. Het is magisch...
Het minisportveldje in Seoul waar ik altijd ging lopen is daar niets vergeleken mee : ik had toen enkel de lichtjes van de gebouwen bij middernacht rondom de rechthoekige leegte van het veldje, maar zelfs dat vond ik fantastisch. Zelfs de wijdse vlakte rond NASA Ames in onze buurt van Mountain View is hier niets vergeleken mee. Vandaag is het de eerste keer dat ik echt in een metropool jog, langs de waterkant, bevolkt met mensen, appartementen, parken. Het gevoel van leven. Het gevoel ergens bij te horen. Het gevoel mee deel te maken van een scene. Een stadscene. Een schouwspel. De Canadezen zijn echt heel vriendelijke mensen. Wandelaars die je gewoon 'goeiedag' knikken als je voorbijloopt. Ik beantwoord deze mensen met een glimlach terug. Ben dat eigenlijk niet echt gewoon, sinds ik verhuisd ben in de USA. Zo een echte, gemeende spontane vriendelijkheid. En dat voor een grootstad. In de USA, lijkt iedereen zo paranoia. Canada, voelt aan als wat ik gewoon ben. Thuis.
Na de jog ben ik gewoon richting downtown gestap om daar wat groenten en fruit te kopen voor de komende dagen. Decadent vind ik het, vol bezweet en klam, na een serene jog gewoon downtown betreden met joggingpak om boodschappen te doen in een winkel die veel doet denken aan de biowinkelachtige Wholefoods in USA.
Mijn vrijdagavond is perfect. Meer heb ik niet nodig. Ik voel de vibe van de stad en de mensen om me heen en heb zin om uit te gaan. Ik heb vooral zin om te bewegen, dansen. Maar mijn Japanse vriendin is al naar huis dus heb ik besloten om vanavond gewoon op mijn kamer te blijven, wat te lezen en te schrijven, nagenieten van mijn indrukken van deze avond. Morgen ga ik de omgeving van mijn route vastleggen op foto... beelden zeggen meer dan woorden bij momenten... Kon ik gewoon maar op video vastleggen wat mijn indrukken waren van vandaag en met jullie delen.
Het is vreemd, waar ik dit laatste jaar overal ben terecht gekomen. Had nooit verwacht, dat dit de route ging zijn die ik ging bewandelen. Had nooit verwacht dat ik ooit gewoon ging joggen in een stad die niet de mijne is en toch een klein moment het gevoel geeft van 'ergens' thuis te horen. Alleen jammer, dat LJ er niet is. Het is ongelooflijk, hoe ik elke keer op een ander stukje van de wereld dichter bij mezelf kom en nieuwe dingen mag zien en meemaken. Ik ben zo dankbaar, dat ik nog steeds in staat ben om mooie dingen te ontdekken, zien, bewonderen.
Vancouver captured my heart. Ik ben hier graag.
Net terug van een FANTASTISCHE jog langs de waterkant van het schiereiland dat eveneens de binnenstad van Vancouver is. Adembenemende zichten van prachtige gebouwen, bergen op de achtergrond, het water van de baai, de jachthavens met bootjes en rondvarende ferries, het schone volk dat zich klaarmaakt om buiten te gaan eten of al aan de terrasjes op hun eten zit te wachten bij glaasje wijn, koppeltjes, wandelaars met hun hond, de ondergaande zon.... eindigend op een stukje strand met rotsen... Prachtig, adembenemend, onbeschrijfbare scene voor de perfecte jog bij valavond in een mooie stad die Vancouver heet. Een metropool die zich klaarmaakt voor het weekend. Je proeft de synergie en vibe van een vrijdagavond. Het is magisch...Het minisportveldje in Seoul waar ik altijd ging lopen is daar niets vergeleken mee : ik had toen enkel de lichtjes van de gebouwen bij middernacht rondom de rechthoekige leegte van het veldje, maar zelfs dat vond ik fantastisch. Zelfs de wijdse vlakte rond NASA Ames in onze buurt van Mountain View is hier niets vergeleken mee. Vandaag is het de eerste keer dat ik echt in een metropool jog, langs de waterkant, bevolkt met mensen, appartementen, parken. Het gevoel van leven. Het gevoel ergens bij te horen. Het gevoel mee deel te maken van een scene. Een stadscene. Een schouwspel. De Canadezen zijn echt heel vriendelijke mensen. Wandelaars die je gewoon 'goeiedag' knikken als je voorbijloopt. Ik beantwoord deze mensen met een glimlach terug. Ben dat eigenlijk niet echt gewoon, sinds ik verhuisd ben in de USA. Zo een echte, gemeende spontane vriendelijkheid. En dat voor een grootstad. In de USA, lijkt iedereen zo paranoia. Canada, voelt aan als wat ik gewoon ben. Thuis.
Na de jog ben ik gewoon richting downtown gestap om daar wat groenten en fruit te kopen voor de komende dagen. Decadent vind ik het, vol bezweet en klam, na een serene jog gewoon downtown betreden met joggingpak om boodschappen te doen in een winkel die veel doet denken aan de biowinkelachtige Wholefoods in USA.
Mijn vrijdagavond is perfect. Meer heb ik niet nodig. Ik voel de vibe van de stad en de mensen om me heen en heb zin om uit te gaan. Ik heb vooral zin om te bewegen, dansen. Maar mijn Japanse vriendin is al naar huis dus heb ik besloten om vanavond gewoon op mijn kamer te blijven, wat te lezen en te schrijven, nagenieten van mijn indrukken van deze avond. Morgen ga ik de omgeving van mijn route vastleggen op foto... beelden zeggen meer dan woorden bij momenten... Kon ik gewoon maar op video vastleggen wat mijn indrukken waren van vandaag en met jullie delen.
Het is vreemd, waar ik dit laatste jaar overal ben terecht gekomen. Had nooit verwacht, dat dit de route ging zijn die ik ging bewandelen. Had nooit verwacht dat ik ooit gewoon ging joggen in een stad die niet de mijne is en toch een klein moment het gevoel geeft van 'ergens' thuis te horen. Alleen jammer, dat LJ er niet is. Het is ongelooflijk, hoe ik elke keer op een ander stukje van de wereld dichter bij mezelf kom en nieuwe dingen mag zien en meemaken. Ik ben zo dankbaar, dat ik nog steeds in staat ben om mooie dingen te ontdekken, zien, bewonderen.
Vancouver captured my heart. Ik ben hier graag.
Monday, August 18, 2008
Vancouver
Aangekomen in Vancouver... Huh... wat doet LT in Vancouver.. ?!! Lang verhaal. Aangekomen in de namiddag, bus richting downtown gepakt, blijkbaar is mijn backpack toch wat zwaarder dan ik had verwacht. Half gevallen in de bus omdat de chauffeur een beetje bruusk aan het rijden was - ik een beetje schaamrood op mijn wangen - want zo vallen in een bus met een backpack is niet zo stoer en ik ben ook niet meer een van de jongsten meer ;p.
Mijn eerste exploratie van deze stad en eerste indruk : wat ligt alles dicht bij elkaar, alleszins vergeleken met wat ik gewoon ben in de US... De afstanden zijn hier terug 'Europees' formaat en ik heb het gevoel dat ik me hier wel kan thuisvoelen in deze 'kleinschaligheid'.
Op zoek naar een prepaid wireless internet kaart zodat ik op mijn hostel-hotel internet access kan hebben. Zit nu in een koffieshop, mijn dubbele espresso te drinken, beetje bekomen van al dat heen en weer gereis. Gratis wireless internet op een blijkbaar onbeveiligd netwerk. En bovendien nog een code gekregen om eender waar 2 uur lang gratis te surfen. Ik ben aan het overwegen om misschien hier elke dag mijn mail te komen checken... Ik zie nog wel.
Goh, ja, wat doe ik hier in Vancouver? Een vriendin opzoeken met wie in in Korea in dezelfde klas zat. Naoko. En een beetje exploratie opnieuw op mijn eentje. Wees gerust, tussen mij en LJ alles goed. Het is een beetje om praktische redenen dat ik terug een tijdje buiten de US vertoef. Ik blijf hier 10 dagen en dan terug richting US. Want dan begint de echte FUN pas : mijn zus en een drietal jongens komen af om van het Californisch mooie weer te genieten.
Het zou de hele tijd regenen in Vancouver tot deze week donderdag. Gelukkig valt de regen hier wat mee. Een paar superlichte druppels en niet meer en een beetje bewolkt. Ik voel em weer super gezegend met het weer en met deze stad die al een goede eerste indruk op me aan het achterlaten is. En de Canadezen hier : beleefd en ongelooflijk vriendelijk. Ik waan me terug een beetje in Europa. Ja, Canadezen zijn echt wel helemaal anders dan Amerikanen.
Goed, ik ga maar eens afsluiten en mijn avondmaal gaan sprokkelen. Vooraleer ze gaan vermoeden dat ik hier gratis aan het surfen ben op een ander netwerk :)).
Mijn eerste exploratie van deze stad en eerste indruk : wat ligt alles dicht bij elkaar, alleszins vergeleken met wat ik gewoon ben in de US... De afstanden zijn hier terug 'Europees' formaat en ik heb het gevoel dat ik me hier wel kan thuisvoelen in deze 'kleinschaligheid'.
Op zoek naar een prepaid wireless internet kaart zodat ik op mijn hostel-hotel internet access kan hebben. Zit nu in een koffieshop, mijn dubbele espresso te drinken, beetje bekomen van al dat heen en weer gereis. Gratis wireless internet op een blijkbaar onbeveiligd netwerk. En bovendien nog een code gekregen om eender waar 2 uur lang gratis te surfen. Ik ben aan het overwegen om misschien hier elke dag mijn mail te komen checken... Ik zie nog wel.
Goh, ja, wat doe ik hier in Vancouver? Een vriendin opzoeken met wie in in Korea in dezelfde klas zat. Naoko. En een beetje exploratie opnieuw op mijn eentje. Wees gerust, tussen mij en LJ alles goed. Het is een beetje om praktische redenen dat ik terug een tijdje buiten de US vertoef. Ik blijf hier 10 dagen en dan terug richting US. Want dan begint de echte FUN pas : mijn zus en een drietal jongens komen af om van het Californisch mooie weer te genieten.
Het zou de hele tijd regenen in Vancouver tot deze week donderdag. Gelukkig valt de regen hier wat mee. Een paar superlichte druppels en niet meer en een beetje bewolkt. Ik voel em weer super gezegend met het weer en met deze stad die al een goede eerste indruk op me aan het achterlaten is. En de Canadezen hier : beleefd en ongelooflijk vriendelijk. Ik waan me terug een beetje in Europa. Ja, Canadezen zijn echt wel helemaal anders dan Amerikanen.
Goed, ik ga maar eens afsluiten en mijn avondmaal gaan sprokkelen. Vooraleer ze gaan vermoeden dat ik hier gratis aan het surfen ben op een ander netwerk :)).
Wednesday, August 13, 2008
Laat mij even raaskallen...
... in een taal die ik gewoon ben... Nederlands. Vlaams... of wat er nog van overschiet. Geen Engels nu, op dit vroege uur van de dag... 3.18u lokale tijd, nu ik dit eerste zinnetje post.
Wat doe ik hier, zo laat in de nacht en vroeg in de ochtend? Zonet een aantal telefoontjes en emails gepleegd richting België : mijn bank en het belastingkantoor van Leuven. Een aantal administratieve problemen zijn opgedoken, omdat ik mijn aanslagbiljet van 2007 nog niet had ontvangen - eigenlijk nooit had ontvangen waardoor ik niet wist welke som mij nog te betalen stond aan de Belgische Staat... Stom eigenlijk, want ik had mijzelf voorgenomen vorig jaar dat ik dit toch in het oog moest houden, moest ik het niet ontvangen om er zelf achter te vragen, maar met mijn 3 maanden Korea ben ik het helemaal uit het oog verloren...
Voor degenen die het niet weten van mij, als zelfstandige betaalde ik wel voorschotten op de belastingen maar ik krijg de volledige rekening meestal in de eerste helft van het volgende jaar gepresenteerd.. Met uitzondering van dit jaar dan. Gevolg : wegens 'nalatigheid' van betaling, zonder enige waarschuwing - misschien was dat er wel geweest maar ondertussen met de post verloren gegaan ergens in de lucht tussen België en Californië in - heb ik vandaag een aangetekende brief ontvangen waarin staat dat mijn rekening is geblokkeerd als het ware 'in beslag genomen' door de dienst Financiën.
Paniek, natuurlijk en beetje slecht gezind ook. Bovendien zou ik vandaag naar mijn avondles Koreaans gaan, die op de valreep werd afgelast wegens te weinig leerlingen vandaag - 2 van de 4 zouden maar kunnen komen... GRRRR.... en ik had mijn huiswerk nog wel gemaakt en de les nog voorbereid... 5 uren heb ik hieraan besteed vandaag. 5 uren... 아....진짜 짜증나 !!!!
Uit miserie ben ik maar gaan uit eten in een klein Filippijns eethuisje in downtown Mountain View, naar de bib gegaan en daarna 3 uur lang aan een stuk een nieuwe Koreaanse drama met LJ aangesneden...
En ondertussen, middernacht voorbij heb ik mijn nodige telefoontjes maar gepleegd naar de voornoemde instellingen om het ongemak op te lossen en mijn bank de toestemming gegeven om mijn rekening in België nog maar eens leeg te plunderen ten dienste van de Belgische Staat en zo vlug mogelijk te deblokkeren.
Begrijp mij niet verkeerd. Belastingen moeten betaald worden, ik vind het een goed systeem, we profiteren daar allemaal van - op lange termijn - maar jammer genoeg heb ik daar tot nog toe als kleine zelfstandige daar niet veel van gemerkt. En neen, als kleine zelfstandige, haal je geen profijt uit 'zelfstandig' zijn... Enfin. Klagen heeft geen zin. Dus gewoon betalen.
In tijden als deze, is gelukkig vlugge communicatie zoals internet, e-mail en Skype toch wel handig. Wel beetje verwarrend als ik 'goedenavond' aan de telefoon zeg i.p.v. 'goedemorgen'. Nog steeds last van jetlag, tijdsverwarring en tijdreizen ;-)
Administratieve rompslomp en buitenlandse verhuis... ik wens het niemand toe, maar het gebeurt.
Ik begeef mij nu richting bed. Heb enorm fijne glas Koreaanse bessenwijn uit Jeju-do naast mij liggen, genoeg om mijn gedachten op 'nul' te zetten als ik straks naast LJ neerplof.
Zalig toch... razen in de taal die ik gewoon ben. Wees gerust. Ik heb in al 4 of 5 weken geen glas alcohol meer gedronken. Moet mij terug trainen, want binnenkort zal ik op schok gaan met vrienden en een zus die gaan afkomen :)). Jippie hey :)). Eindelijk terug op cafe :))
Goedemiddag voor België en Europa. Goedenacht voor mij.
Wat doe ik hier, zo laat in de nacht en vroeg in de ochtend? Zonet een aantal telefoontjes en emails gepleegd richting België : mijn bank en het belastingkantoor van Leuven. Een aantal administratieve problemen zijn opgedoken, omdat ik mijn aanslagbiljet van 2007 nog niet had ontvangen - eigenlijk nooit had ontvangen waardoor ik niet wist welke som mij nog te betalen stond aan de Belgische Staat... Stom eigenlijk, want ik had mijzelf voorgenomen vorig jaar dat ik dit toch in het oog moest houden, moest ik het niet ontvangen om er zelf achter te vragen, maar met mijn 3 maanden Korea ben ik het helemaal uit het oog verloren...
Voor degenen die het niet weten van mij, als zelfstandige betaalde ik wel voorschotten op de belastingen maar ik krijg de volledige rekening meestal in de eerste helft van het volgende jaar gepresenteerd.. Met uitzondering van dit jaar dan. Gevolg : wegens 'nalatigheid' van betaling, zonder enige waarschuwing - misschien was dat er wel geweest maar ondertussen met de post verloren gegaan ergens in de lucht tussen België en Californië in - heb ik vandaag een aangetekende brief ontvangen waarin staat dat mijn rekening is geblokkeerd als het ware 'in beslag genomen' door de dienst Financiën.
Paniek, natuurlijk en beetje slecht gezind ook. Bovendien zou ik vandaag naar mijn avondles Koreaans gaan, die op de valreep werd afgelast wegens te weinig leerlingen vandaag - 2 van de 4 zouden maar kunnen komen... GRRRR.... en ik had mijn huiswerk nog wel gemaakt en de les nog voorbereid... 5 uren heb ik hieraan besteed vandaag. 5 uren... 아....진짜 짜증나 !!!!
Uit miserie ben ik maar gaan uit eten in een klein Filippijns eethuisje in downtown Mountain View, naar de bib gegaan en daarna 3 uur lang aan een stuk een nieuwe Koreaanse drama met LJ aangesneden...
En ondertussen, middernacht voorbij heb ik mijn nodige telefoontjes maar gepleegd naar de voornoemde instellingen om het ongemak op te lossen en mijn bank de toestemming gegeven om mijn rekening in België nog maar eens leeg te plunderen ten dienste van de Belgische Staat en zo vlug mogelijk te deblokkeren.
Begrijp mij niet verkeerd. Belastingen moeten betaald worden, ik vind het een goed systeem, we profiteren daar allemaal van - op lange termijn - maar jammer genoeg heb ik daar tot nog toe als kleine zelfstandige daar niet veel van gemerkt. En neen, als kleine zelfstandige, haal je geen profijt uit 'zelfstandig' zijn... Enfin. Klagen heeft geen zin. Dus gewoon betalen.
In tijden als deze, is gelukkig vlugge communicatie zoals internet, e-mail en Skype toch wel handig. Wel beetje verwarrend als ik 'goedenavond' aan de telefoon zeg i.p.v. 'goedemorgen'. Nog steeds last van jetlag, tijdsverwarring en tijdreizen ;-)
Administratieve rompslomp en buitenlandse verhuis... ik wens het niemand toe, maar het gebeurt.
Ik begeef mij nu richting bed. Heb enorm fijne glas Koreaanse bessenwijn uit Jeju-do naast mij liggen, genoeg om mijn gedachten op 'nul' te zetten als ik straks naast LJ neerplof.
Zalig toch... razen in de taal die ik gewoon ben. Wees gerust. Ik heb in al 4 of 5 weken geen glas alcohol meer gedronken. Moet mij terug trainen, want binnenkort zal ik op schok gaan met vrienden en een zus die gaan afkomen :)). Jippie hey :)). Eindelijk terug op cafe :))
Goedemiddag voor België en Europa. Goedenacht voor mij.
Sunday, July 27, 2008
A car called LT
Hoe kan je overleven in Amerika zonder wagen? Perfect mogelijk! We doen bijna alles met de fiets. Het weer is hier altijd goed (het heeft hier al meer dan vijf maanden niet meer geregend). De afstanden zijn hier wel allemaal een pak groter. De dichtstbijzijnde deftige supermarkt ligt op 25 minuten afstand. Je wordt wel raar bekeken als je fietst, zeker als je rondcrosst met een iets alternatievere fiets zoals een vouwfiets. En bij de meeste collega's op het werk worden de wenkbrauwen spontaan gefronst als ik vertel dat we nog geen auto hebben. Of je krijgt commentaar zoals they are from Europe ... Als de afstanden wat groter zijn nemen we de bus/tram/trein. Of we huren een wagen als we nog verder weg willen. En als we dan een wagen gehuurd hebben, dan beginnen we meestal als zotten te hamsteren.
Enfin, na tien maanden hebben we uiteindelijk besloten om vooruit te gaan. Het is toch wel handiger om een auto te hebben en mobiel te zijn. En wie weet waar we in de toekomst terecht gaan komen, niets is zeker... Het was in ieder geval zeker de moeite waard geweest om te wachten tot nu want rond deze periode van het jaar smijten de car dealers met kortingen. De aanschaf zelf was een fluitje van een cent en op 1-2-3 geregeld. Vrijdagavond na het werk naar de car dealer. Over de prijs moest niet meer onderhandeld worden, dat was al gebeurd via email. Testdrive. Wagen inspecteren. Papieren tekenen. Terug naar huis, autoverzekering aanschaffen via internet. Volgende ochtend met een cheque terug naar de dealer. Klaar. Op minder dan 24h tijd reed ik weg met de auto. Nog nooit zo snel een wagen gekocht.
Het is uiteindelijk een Chevrolet geworden. Bij een Chevy denken de meesten spontaan aan die grote bakken van de jaren 50 en 60.
Maar jullie weten allemaal dat LT en ik een voorkeur hebben voor de kleinste en gezelligste wagens. Dus hebben we de zo kleinst mogelijke Chevy gepakt, althans naar Amerikaanse normen, want deze wagen is echt een pak groter dan onze oude Ford Fiesta. En jawel hoor, LT was heel tevreden met de naam van de wagen. Een wagen is voor mij geen tweede vrouw, maar in dit geval wel een tweede LT. Dezelfde dag nog zou Lai Tjong voor het eerst sinds acht jaar terug acher het stuur zitten.
Garlic festival
Inderdaad, hoe bedenken ze het? Een festival gewijd aan look. Er is hier een stad in de buurt (Gilroy) dat bekend staat voor zijn lookplantages. Een keer per jaar wordt hier een festival georganizeerd om de look te vereren. Het was enorm druk toen we daar aankwamen. Er waren verschillende podia waar muziek werd gespeeld maar de nadruk lag duidelijk op de massa's eetkraampjes aan de kant waar garlic food geserveerd werd. Look is geweldig en we hebben ons daar tegoed gedaan aan lookfrieten, lookloempia's, lookijscreme (!), gegrilde lookmaiskolven,...
Met heimwei verlang ik plots naar de nachtelijke vettige kebabs met looksaus van de Oude Markt in Leuven...
Enfin, na tien maanden hebben we uiteindelijk besloten om vooruit te gaan. Het is toch wel handiger om een auto te hebben en mobiel te zijn. En wie weet waar we in de toekomst terecht gaan komen, niets is zeker... Het was in ieder geval zeker de moeite waard geweest om te wachten tot nu want rond deze periode van het jaar smijten de car dealers met kortingen. De aanschaf zelf was een fluitje van een cent en op 1-2-3 geregeld. Vrijdagavond na het werk naar de car dealer. Over de prijs moest niet meer onderhandeld worden, dat was al gebeurd via email. Testdrive. Wagen inspecteren. Papieren tekenen. Terug naar huis, autoverzekering aanschaffen via internet. Volgende ochtend met een cheque terug naar de dealer. Klaar. Op minder dan 24h tijd reed ik weg met de auto. Nog nooit zo snel een wagen gekocht.
Het is uiteindelijk een Chevrolet geworden. Bij een Chevy denken de meesten spontaan aan die grote bakken van de jaren 50 en 60.
Maar jullie weten allemaal dat LT en ik een voorkeur hebben voor de kleinste en gezelligste wagens. Dus hebben we de zo kleinst mogelijke Chevy gepakt, althans naar Amerikaanse normen, want deze wagen is echt een pak groter dan onze oude Ford Fiesta. En jawel hoor, LT was heel tevreden met de naam van de wagen. Een wagen is voor mij geen tweede vrouw, maar in dit geval wel een tweede LT. Dezelfde dag nog zou Lai Tjong voor het eerst sinds acht jaar terug acher het stuur zitten.
Garlic festival
Inderdaad, hoe bedenken ze het? Een festival gewijd aan look. Er is hier een stad in de buurt (Gilroy) dat bekend staat voor zijn lookplantages. Een keer per jaar wordt hier een festival georganizeerd om de look te vereren. Het was enorm druk toen we daar aankwamen. Er waren verschillende podia waar muziek werd gespeeld maar de nadruk lag duidelijk op de massa's eetkraampjes aan de kant waar garlic food geserveerd werd. Look is geweldig en we hebben ons daar tegoed gedaan aan lookfrieten, lookloempia's, lookijscreme (!), gegrilde lookmaiskolven,...
Met heimwei verlang ik plots naar de nachtelijke vettige kebabs met looksaus van de Oude Markt in Leuven...
Thursday, July 17, 2008
Yama wa ikite iru ! The mountain is alive.
"Yama yo Yama yo..... Yama yo Yama yo..... Yama wa ikite iru..... " The mountain is alive. Unbelievable very funny song - and I love the choreography - from one of the most peculiar and sublime Japanese movies we have ever seen "Cha no aji" - The taste of tea. A very suitable introduction for this entry, I think...
Thursday late afternoon. I took my laptop, some instant coffee, a mug and my thermos can to go sit outside at the swimming pool for doing some writing. I just got fed up with sitting inside all the time, but on the other hand, I can't go outside to downtown all the time and drink coffee on my own, can I? Anyway, it's a good thing, close to the apartment, some children playing in the swimming pool, nice music in my ears, my 'own' isolated world of thoughts, as always.
Today it will be 3 weeks that I have been back from Korea. Almost one month. Time is passing by so fast... *sigh*
Two weeks ago, it was Friday the Fourth of July : Independence Day. National holiday here in the USA, but for me it meant one day of weekend more to spend with LJ and jippie hey - going on a short road trip to Northern California. For the occasion I even wore my funky USA top :).
Our main destination was Lassen Volcanic National Park. LJ wanted to go there for quite some time, because he has always been fascinated by volcanoes - while I just love hiking and want to eat my 'boterhammen met choco' on the mountain top :)).
Up till now, we have been traveling to some volcanic destinations in the world - Taupo, Rotorua and Tongariro (New Zealand), Taveuni (Fiji Islands, scattered sleeping or dead volcanoes), Mount Fuji (Japan), Hallasan (Jeju-do, South Korea) - except for the last one, all being part of the Pacific Ring of Fire : "an area of frequent earthquakes and volcanic eruptions encircling the basin of the Pacific Ocean". LJ has set up some kind of 'life goal' for us : to visit all the places on the Pacific Ring of Fire. And of course living in the area close to the San Andreas fault makes it even more exciting for him to experience earth quakes in person...
So as I was telling, destination Lassen.... As usual, we did not really do a lot of preparations : just rented a car, packed some stuff in a rush and just left like that. Going on holidays is easy, if you have nothing really planned in your head except for the destination. No stress, just one goal :).
Bumpass Hell and Cold Boiling Lake
Bumpass Hell is a geothermal site in the park, where you can find terminal geysers, mud pools, boiling lakes,... as THE evidence that miles and miles underneath our feet the heart of mother earth is still alive and kicking. Imagine yourself walking around in an environment surrounded with the odor of rotten eggs and stinky damps ;p. In our opinion, not as worse as in Rotorua - the city that really smells like rotten eggs - New Zealand, where the people actually are living in that kind of stench day in day out.
After the geothermal site, we headed for some lakes in the surrounding area, most of them formed by melting water from the mountains. Beautiful landscapes with yellow, red and purple wild flowers :).
We got back by dawn after being bit - actually after "I" was being bit - by an army of blood thirsty tiny mosquitoes. At dawn, those tiny flying animals are at their worst : they even managed to stabbed me through my clothes... Anyway, did not really matter... I was willing to sacrifice my body for a nice scenery :-)
By the evening, we headed back to a town called Red Bluff - famous for its annual Rodeo riding contest - I thought such things were held in and around Texas or something - where we found ourself a cheap motel to spend the night. We ate dinner in a typical American 'diner' : meat with sauce, fries and fried shrimps. Not exactly my kind of food but once in a while, I don't mind. Ended with a the most sweetest cheese cake I have ever eaten in my whole life - soOOO much sugar in it that I don't find it hard to believe that a lot of children nowadays suffer from 'sugar-addiction'....
Mount Lassen Peak and crater - 3187m
The main goal of the next day was hiking to the top of Mount Lassen and to visit the crater. Departing from Red Bluff in the late morning, temperature already reached some 37°C - almost 100°F. We just found out that we were in one of USA's most hottest areas and we were lucky that we did not come to Red Bluff a few days later, where the temperature hit the 40°C and over. Moreover we were also in the 'wild fire' area, it hasn't been raining here for more than 4 months. Not a drop.
During the hike we could see some of the smoke hanging low above the mountains, as we heard it from someone, that those were not clouds but smoke from the fires. (The annual firework for the 4th of July in Red Bluff was even postponed because of fire hazard. ToOO bad, because there was nothing else to do in Red Bluff but sleeping in our motel room :))
Lassen Peak was really a very nice hike : the landscape surrouding the mountain was really impressive as it was for the crater itself. Even climbing up to an elevation higher than 3000m, it was not cold at all that day.
Most of the snow already melted but some of the glaciers were still intact. As for climate is changing and because of global warming, we might not see some of these glaciers anymore within a few years. We could hear the melting water streaming 'invisibly' underneath the glacier blanket; for us it was the first time to experience a melting ice mass like that.
From the peak, you could see some dead wasteland - an area with almost no vegetation around the volcano - resulted from the last volcanic eruption back in 1915. Although the last eruption was almost 100 years ago, in 'earth' terms, this is a quite recent one. The most know recent eruption known in the States is the 1980 Mt. Saint Helens, still being active today.
After the peak - and having lunch there of course - we walked to the crater : a large rough moonscape landscape - no words to describe how it feels to be at the edge for what was once a living volcano. I will just leave the impressions to the pictures, but even then the scenery was too big to really capture the essence of it on image.
Thursday late afternoon. I took my laptop, some instant coffee, a mug and my thermos can to go sit outside at the swimming pool for doing some writing. I just got fed up with sitting inside all the time, but on the other hand, I can't go outside to downtown all the time and drink coffee on my own, can I? Anyway, it's a good thing, close to the apartment, some children playing in the swimming pool, nice music in my ears, my 'own' isolated world of thoughts, as always.Today it will be 3 weeks that I have been back from Korea. Almost one month. Time is passing by so fast... *sigh*
Two weeks ago, it was Friday the Fourth of July : Independence Day. National holiday here in the USA, but for me it meant one day of weekend more to spend with LJ and jippie hey - going on a short road trip to Northern California. For the occasion I even wore my funky USA top :).
Our main destination was Lassen Volcanic National Park. LJ wanted to go there for quite some time, because he has always been fascinated by volcanoes - while I just love hiking and want to eat my 'boterhammen met choco' on the mountain top :)).
Up till now, we have been traveling to some volcanic destinations in the world - Taupo, Rotorua and Tongariro (New Zealand), Taveuni (Fiji Islands, scattered sleeping or dead volcanoes), Mount Fuji (Japan), Hallasan (Jeju-do, South Korea) - except for the last one, all being part of the Pacific Ring of Fire : "an area of frequent earthquakes and volcanic eruptions encircling the basin of the Pacific Ocean". LJ has set up some kind of 'life goal' for us : to visit all the places on the Pacific Ring of Fire. And of course living in the area close to the San Andreas fault makes it even more exciting for him to experience earth quakes in person...So as I was telling, destination Lassen.... As usual, we did not really do a lot of preparations : just rented a car, packed some stuff in a rush and just left like that. Going on holidays is easy, if you have nothing really planned in your head except for the destination. No stress, just one goal :).
Bumpass Hell and Cold Boiling Lake
Bumpass Hell is a geothermal site in the park, where you can find terminal geysers, mud pools, boiling lakes,... as THE evidence that miles and miles underneath our feet the heart of mother earth is still alive and kicking. Imagine yourself walking around in an environment surrounded with the odor of rotten eggs and stinky damps ;p. In our opinion, not as worse as in Rotorua - the city that really smells like rotten eggs - New Zealand, where the people actually are living in that kind of stench day in day out.
After the geothermal site, we headed for some lakes in the surrounding area, most of them formed by melting water from the mountains. Beautiful landscapes with yellow, red and purple wild flowers :).
We got back by dawn after being bit - actually after "I" was being bit - by an army of blood thirsty tiny mosquitoes. At dawn, those tiny flying animals are at their worst : they even managed to stabbed me through my clothes... Anyway, did not really matter... I was willing to sacrifice my body for a nice scenery :-)
By the evening, we headed back to a town called Red Bluff - famous for its annual Rodeo riding contest - I thought such things were held in and around Texas or something - where we found ourself a cheap motel to spend the night. We ate dinner in a typical American 'diner' : meat with sauce, fries and fried shrimps. Not exactly my kind of food but once in a while, I don't mind. Ended with a the most sweetest cheese cake I have ever eaten in my whole life - soOOO much sugar in it that I don't find it hard to believe that a lot of children nowadays suffer from 'sugar-addiction'....
Mount Lassen Peak and crater - 3187m
The main goal of the next day was hiking to the top of Mount Lassen and to visit the crater. Departing from Red Bluff in the late morning, temperature already reached some 37°C - almost 100°F. We just found out that we were in one of USA's most hottest areas and we were lucky that we did not come to Red Bluff a few days later, where the temperature hit the 40°C and over. Moreover we were also in the 'wild fire' area, it hasn't been raining here for more than 4 months. Not a drop.During the hike we could see some of the smoke hanging low above the mountains, as we heard it from someone, that those were not clouds but smoke from the fires. (The annual firework for the 4th of July in Red Bluff was even postponed because of fire hazard. ToOO bad, because there was nothing else to do in Red Bluff but sleeping in our motel room :))
Lassen Peak was really a very nice hike : the landscape surrouding the mountain was really impressive as it was for the crater itself. Even climbing up to an elevation higher than 3000m, it was not cold at all that day.
Most of the snow already melted but some of the glaciers were still intact. As for climate is changing and because of global warming, we might not see some of these glaciers anymore within a few years. We could hear the melting water streaming 'invisibly' underneath the glacier blanket; for us it was the first time to experience a melting ice mass like that.
From the peak, you could see some dead wasteland - an area with almost no vegetation around the volcano - resulted from the last volcanic eruption back in 1915. Although the last eruption was almost 100 years ago, in 'earth' terms, this is a quite recent one. The most know recent eruption known in the States is the 1980 Mt. Saint Helens, still being active today.
After the peak - and having lunch there of course - we walked to the crater : a large rough moonscape landscape - no words to describe how it feels to be at the edge for what was once a living volcano. I will just leave the impressions to the pictures, but even then the scenery was too big to really capture the essence of it on image.
Subscribe to:
Posts (Atom)
