Niet dat ik wil klagen over het weer hier, maar het is dit jaar uitzonderlijk nat. De mensen in de regio (van mijn klas) klagen hierover. De weervoorspellingen gaven voor vandaag 100% regen en ja het regent sinds deze ochtend onophoudelijk. Eergisteren en gisteren was het 80%, zo ook voor morgen en overmorgen. De temperaturen van de laatste dagen zijn vergelijkbaar met deze van Antwerpen heb ik opgezocht : Mountain View overdag 10-12°C / 's nachts 3-7°C, Antwerpen overdag 10-12°C / 's nachts 6-7°C, in en rond het Brusselse een paar graden kouder.
Ben dus laatste dagen gefascineerd geraakt door de radarkaarten van Wunderground, waar we dagelijks het weer checken. Li Jen heeft gisteren laten zien hoe je de 'geanimeerde' versie kunt oproepen, zodat je de wolken kunt zien voorbijdrijven en weet wanneer (tot op enkele minuten) en waar je ongeveer in een bui zit. Ja, Li Jen en ik zijn freaks 8-). Belangrijk voor mensen als ons die zich met de fiets verplaatsen. Hoewel we in België ook wel door regen, wind en sneeuw hebben gefietst en zelfs enkele kleren kletsnat zijn toegekomen op het werk.
Ik herinner me een van de laatste keren dat ik van het werk terug naar huis fietste, dat de hemel ineens openbrak en emmers, emmers water uit de hemel viel. Zo van één seconde droog naar een volgende seconde kletsnat. Zo van die druppels die bijna als hagelbollen op je neerkomen. Zo van die stralen die uit een goeie douchekop komen... Die ene keer kon het me echt niet deren, want ik fietste richting thuis. Het was niet heel koud, maar ik was door en door nat. De ganse tijd op mijn fiets kon ik niet stoppen van het lachen, gewoon omdat ik het ongelooflijk vond. Het gutste en ik moest lachen omdat de regen zo kietelde. Ik lachte omdat al mijn kleren tegen mijn lichaam plakten en ik er niet tegen kon. Goh, ja, dat was de leukste keer in de regen ooit. Moest ik toen net naar het werk fietsen, dan had ik waarschijnlijk niet zo gelachen ;-)
Met het slechte weer buiten van de laatste dagen, ben ik eigenlijk niet liever dan gewoon binnen, knus in het appartement met de lichten aan. Als het slecht weer is, vind ik dat het niet zo druilerig moet regenen, maar dan lekker hard stormen en zelfs donderen, op voorwaarde dat ik niet naar buiten moet natuurlijk. Vind het soms zalig om van binnenuit naar buiten te kijken, de verlaten straten, de donder in de verte te horen, bliksem die ons zolderkamer in Leuven verlicht. Niets is zaliger dan met slecht weer warm en knus binnen te zitten. En beetje stiekem lachen met de mensen die buiten zitten - bad, bad woman ;-)
Gisteren en eergisteren ben ik aan de regen ontsnapt, maar de wind waaide wel redelijk hard toen ik richting school fietste. De koudere lucht pakte zelfs op mijn adem. Volgens mij heb ik een slechte conditie. Ik ben nog altijd niet gaan sporten hier, met uitzondering van fietsen en hiken.
Weird people
Geen rare mensen tegengekomen deze week, althans niet als ik op weg was naar ergens. Maar onlangs wel rare mensen die aan mijn deur kwamen kloppen. We hebben wel zo'n 'spiekgatje' in onze deur, maar daarmee weet je nog altijd niet waarom de mensen op je deur kloppen. De eerste maand dat we hier woonden, kregen we geregeld administratie van FedEx of UPS aan de deur geleverd en ik was bovendien deze week aan het wachten op een pakketje van USPS.
Vorige vrijdag werd ik wakker door een stevige klop op mijn deur. Daar stonden dus twee vriendelijk uitziende middelbare leeftijd vrouwkes aan mijn deur. Mijn ogen nog half toegeplakt en mijn hoofd nog in dromenland, deed ik open, en de vrouwen verontschuldigden zich om mij wakker te hebben gemaakt. Toch gingen ze niet zomaar weg. Zij waren van één of andere bijbelgroep en vroegen zich af of ik geïnteresseerd zou zijn om naar hun verhaal te luisteren. Maar omdat ik pas wakker was, stelden ze voor om eventueel 10 minuten later terug te komen. Met mijn sleepyhead heb ik dan toch maar geweigerd en toen verdween de 'vriendelijke' (plastieken) uitdrukking op beiden hun gelaat en ben ik maar terug in bed gekropen. De vrouwkes leken even op dat eng oud koppeltje uit de film 'Mulholland Drive'... Ik ben toen gewoon terug in bed gekropen maar kon niet meer slapen.
En deze week maandag, een beetje van hetzelfde. Klop, klop op de deur en er stonden twee mannen buiten. Eén was vermoedelijk een Koreaan die mij aansprak en tegen de deurpost leunde, maar ik verstond hem niet zo goed. "Blur blur blur blur blur blur ", probeerde hij me duidelijk te maken, waarop zijn Amerikaanse collega op hem inpikte met "We're from the Church of Christ". Ik hield mijn deur op een kier, want je weet nooit wat voor mensen er voor je deur staan. Ze vroegen of ik even tijd had om naar hun verhaal te luisteren, maar ik zei vriendelijk dat ik eigenlijk niet geïnteresseerd was. "Don't you want to go to heaven?" BAM !!! Daar heb je me zitten. Niet dat ik niet naar de hemel of hiernamaals wil, als er al ene is, maar komaan, met zoiets moet je bij mij dus niet afkomen, he !! "No thank you, I am not interested". "But it wil only take a few minutes to listen", bleef de Amerikaanse collega aandringen. Ondertussen voelde ik me niet zo safe met de Koreaanse kerel zo dicht tegen mijn deurpost geleund. "No, thank you, I am actually bouddhist", mijn eerste leugen van de dag - hoewel helemaal gelogen is het niet, want mijn moeder is semi boeddhist-taoïst... "It's okay!", drong hij verder aan 'want wij kunnen je toch bekeren, gnegnegne' - dacht die kerel volgens mij... Ondertussen werd ik een beetje ambetant en ik zei voor de laatste keer : "No really, I am not interested and I don't want to let anybody in without my husband's permission" - dit ook deels leugen om bestwil he - en ze dropen uiteindelijk af. Lijkt dit ineens alsof ik een superdomintante man heb, arme Li Jen ;-).
Maar al bij al, maak ik toch een beetje vooruitgang niet? Ik heb alleszins toch niet getwijfeld om eraan toe te geven. In tegenstelling tot de ene keer dat ik in Leuven een Afrikaanse student zijn boekjes had gekocht om zijn studies te financieren.
En toen ik klein was, kwam er geregeld een huis-aan-huis prediker bij ons thuis langs. Ik was toen 7 of 8 jaar, wij woonden toen nog niet zo lang in België. Af en toe deed ik de deur open voor de postbode of voor vroege leveringen aan ons restaurant... of voor huis-aan-huis-predikers zoals de getuigen van Jehovah. Met 20 Belgische franken kocht ik dan hun 'Wachttoren' boekje, die ik dan gebruikte om prentjes van Jezus, Adam en Eva uit te knippen voor mijn schrift van 'catechese' in de lagere school... Sindsdien kwamen zij gedurende 1 à 2 jaar geregeld langs en stapelden de boekjes zich op. Mijn ouders wisten van niks en dus bleven zij die boekjes maar kopen, omdat ze dachten dat ik het nodig had voor school ;-)). Hmmmm... zelfs met huis-aan-huis-leurders komt bij mij jeugdsentiment naar boven.
Ondertussen regent het nog steeds...
No comments:
Post a Comment