Het tweede kwartaal avondles Koreaans is weer aangebroken. Ben weer volop bezig met studeren en tussendoor wat schrijven, mailen, lezen en online babbelen - dit laatste van tijd tot tijd dan. Dit gebeurt allemaal binnen de 90m² van ons appartement, zonder dat ik eigenlijk ook maar een stap buiten zet in de loop van de week... met uitzondering dan van mijn avondlessen.
Ik mag dan wel een vreemd soort van 'drempelvrees' hebben om alleen en doelloos naar buiten te komen om de American day of life te exploreren, maar eens ik een doel heb, dan vertrek ik gewoon zonder hierbij na te denken.
Dit tweede kwartaal zal ik zowel op woensdag- als donderdagavond les hebben. Omdat ik het niet zie zitten om 2x per week 2x per avond een half uur door donkere parkings naar de les te stappen, na een 45-minuten rit met de tram, heb ik een oplossing gevonden : ik neem mijn plooifiets mee. Aanvankelijk zag ik dit niet zo goed zitten, omdat het altijd weer openvouwen - fietsen naar de halte - dichtplooien - tram opsleuren - de tram terug af - wachten op de overstap naar andere tram - tram opsleuren - tram terug af - openvouwen - en nu het tofste gedeelte ZALIG fietsen gedurende 10 minuten - aankomen op school - dichtvouwen - trappen op naar de klas op de verdieping - gang door - neerleggen. Niet dat de fiets onoverkomelijk zwaar is, het is een kleine 12kg, het is gewoon een heel gedoe, maar bij gebrek aan beter transport, is dit momenteel de beste oplossing. Bovendien probeer ik het positieve ervan in te zien : ik kweek hier 2 dagen per week mijn armspieren met 12kg en bovendien is het weer goed voor de conditie.
Nadeel is wel dat je heel veel bekijks hebt, als je rondloopt met zo'n plooifiets. Sommige passagiers kijken raar op (of misschien lachen ze me gewoon vierkant uit?) en sommigen zijn gewoon nieuwsgierig. Het is een beetje als een vreemd uitziende hond uitlaten : ze beginnen er allerlei vragen (gewicht, prijs, waar?) over te stellen die ik geduldig probeer te beantwoorden. Een plooifiets rondsleuren is altijd een aanknopingspunt voor sociaal contact ;-).
De klas van 'beginning 2' is weer uitgebreid. Tof dat er nieuwe mensen bijkomen. We zitten voorlopig nog met 3 mensen uit de vorige klas 'beginning 1' : Jennii (het Viëtnamees meisje dat ooit Koreaanse filmster wil worden en dramatiek gevolgd heeft op uni), Sachin (die Indische kerel met sjieke bakkie) en ik. Nieuw in de klas : Peggy (een lesgeefster Engels in haar mid 40 die binnenkort naar Korea vertrekt om daar Engels les te geven, bovendien 2 jaar in Zaïre geleefd, zeer interessante vrouw met veel wereldwijsheid, ja ja een Amerikaanse met echt inhoud), Angela (een 100% Amerikaans-Koreaanse die al 10 jaar geen woord Koreaans heeft gesproken omdat haar Koreaanse ouders tegen haar Engels spreken, bankier), Eric (een jonge gast die wel 700 woorden in het Koreaans kent, maar geen zinnen kan vormen met die woorden, heb een licht vermoeden dat hij homo is, maar dat valt nog af te wachten) en last but not least Angie (een Chinees Cantonees die net als ik Hakka is en verloofd is met een Koreaan, bovendien heeft ze dezelfde achternaam als mij : 陳). Het belooft een zeer interessante mix aan nationaliteiten en achtergronden te worden...
Na de les kon ik gewoon op mijn gemak richting de tramhalte fietsen. Vorig semester, als ik geen rit kon krijgen via een klasgenoot, moest ik me altijd haasten waardoor ik maagpijn kreeg. Eens thuis kon ik meestal niets binnenkrijgen van eten.
Er was niemand aan de tramhalte enkel ik en mijn fietske. Belde naar Li Jen om de tijd te doden, maar ook uit veiligheid zodat hij weet dat er niets gebeurt terwijl ik alleen ben. MAAR DAN : Wat doe je als er een man uit het niets opduikt, op je af komt en jou de weg vraagt?
Een iele magere kerel, in zijn mid 40, onverzorgd grijs blond half lang haar, ruitjesachtige werkkleding en muts, jeans, wallen in de wangen en ogen, vroeg of ik wist hoe tot in San José te geraken met de wagen. Met Li Jen nog aan de lijn, heb ik hem beleefd gemeld dat ik eigenlijk niet van hier was en dat ik eigenlijk niet wist welke weg hij moest pakken. Maar ik wees hem wel in welke richting hij best bleef rijden. Blijkbaar was niet tevreden met het antwoord. Ondertussen heb ik de verbinding per ongeluk met Li Jen verbroken. "Oh wait, I have a map", het was er dus uit voor ik het door had. Samen keken we naar de kaart die ik bij had, omdat ik nogal de neiging heb om in het donker gedesoriënteerd te geraken, zeker toch voor deze eerste keer dat ik een alternatieve route per fiets ging proberen. Ik wees hem nog eens de richting naar San José en dat hij de snelweg gewoon onder de volgende brug kon pakken, maar dat ik niet wist waar de opritten zijn. Hij keek me beetje vragend aan : "Are you sure, 'cause I came from that direction. I actually came right out of jail and I don't want the cops to catch me driving". SLIK. Nog niet echt tot mij doorgedrongen grapte ik : "Oh really, then I shouldn't be talking to you right now then", waarop we allebei een beetje onnozel stonden te lachen. Ondertussen rinkelde mijn gsm. "I hear a baby crying", zei de man tegen mij. "Oh, no, it's my cellphone, my husband's calling", benadrukte ik. Stupid girl als ik ben, heb ik mijn gsm laten verder rinkelen, omdat de kerel maar vragen bleef stellen. "What do you do on yourself that late out in the night?", "Are you just visiting?" Ik antwoordde geduldig en eerlijk en ondertussen bleef de 'baby in mijn handtas huilen'. Uiteindelijk bedankte hij me een paar keer heel vriendelijk en ik dacht dat ik van hem af was, maar toen vroeg hij me om een vuurtje, maar ik zei dat ik niet rookte. "You know, healthy people, hein! " Hij bedankte me nog eens voor mijn hulp, maar ging nog niet weg. "Should I buy a day pass to San José? ", waarop ik hem vriendelijk adviseerde om gewoon een single ticket te kopen omdat een day pass veel duurder is en binnen 2 uur op middernacht toch ging vervallen. Nog hem de tram uitgelegd die hij moest pakken en dan plots SAVED BY THE LIGHTRAIL : ik verontschuldigde me dat ik door moest en stapte op de tram. Li Jen belde ondertussen voor de 5de keer en ik nam op. Hij was beetje kwaad omdat ik heel de tijd niet had opgenomen. Eigenlijk drong het toen pas tot me door hoe ongerust ik hem had gemaakt, zonder het zo bedoeld te hebben, zonder bewust niet op te nemen. Ik was gewoon zo druk met die kerel bezig omdat hij maar vragen bleef stellen. Nooit meer neerleggen dus. Voortaan gewoon de gsm aanlaten, zelfs al was ik met iemand aan het praten, je weet maar nooit.
Nu vraag ik mijzelf af of ik er goed aan heb gedaan om een onbekende te helpen, al zag hij er een beetje guur uit en bleek uit de gevangenis te komen. Ben ik te goedgelovig wat mensen betreft of moet ik voortaan wat achterdochtiger zijn? Of heb ik mijzelf in een bijna kidnap-scenario gewerkt door weet ik veel wat voor misdadiger, psychopaat, of was hij maar een gewone 'driving under influence' overtreder? Heb ik mijzelf in potentieel gevaar gebracht, ook omdat er niemand anders meer op het perron was? Had ik hem moeten negeren? We zijn tenslotte in Silicon Valley en niet Los Angeles.
Het vreemde is dat ik op het moment helemaal op mijn gemak was, zelfs na zijn 'gevangenis' verhaal. Pas achteraf besefte ik dat ik mogelijk beetje onvoorzichtig was geweest. Maar toch, moeten we altijd zo achterdochtig leven t.o.v. andere mensen? Zijn we niet allemaal vlees en bloed? Heeft niet ieder een behoefte aan een normaal menselijk gesprek? Aan hulp zonder gefronste wenkbrauwen? Aan een beetje menselijkheid? Ik vraag het me nog altijd af...
Laat het toch maar een les wezen voor mijzelf : NOOIT meer mijn echtgenoot zo onnodig ongerust maken!! Hij was zich al aan het inbeelden dat hij '911' moest bellen, als ik na lange tijd niet meer zou reageren. Laten we maar geloven dat hij geen kwaad bedoelde, die man. En dat ik geluk heb gehad. Maar het is weer 'typisch' een gebeurtenis voor mij, alsof het op mijn voorhoofd staat geschreven : "Ask me anything, I will help you the best I can."... Ook al is het van mijn kant goed bedoeld, ik moet in het achterhoofd houden dat het niet altijd wederzijds zal zijn en dat ik me op die manier ongewild in problemen kan werken...
Morgen weer een nieuwe avondles. Als die kerel morgen daar nog eens staat, zal ik me pas zorgen beginnen maken ;-))
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment