Santa Clara County Jail

"I-880 / Milpitas" is naam van de halte waar ik elke woensdag- en donderdagavond toekom voor mijn avondles. Zoals sommigen al hebben kunnen volgen, heb ik vorige week op mijn terugweg naar huis hier een ex-gedetineerde ontmoet - bedankt voor de bezorgdheid over mijn veiligheid die sommigen lieten blijken ;-) over mijn encounter # 1.
Achteraf vroeg ik me af of zijn verhaal niet voor de helft verzonnen zou zijn en of redelijk straightforward zinnen zoals "Hi, I just got right out of jail... Do you know how to get to... Can you borrow me some money to ..." standaard openingszinnen zijn van bepaalde type mensen om contact te maken, sympathie, medelijden, medeleven op te wekken? Niet bepaald de beste manier, zou ik zeggen. Bij gebrek aan beter wekken dergelijke zinnen argwaan en zelfs schrik op van mensen die niet weten hoe hierop te reageren...
Wat ik toeschreef als een speling van het lot, bleek niet zo toeval te zijn...

woensdag 16/01/08 : encounter # 2
Eergisteren, woensdagavond, haastte ik me met mijn fietske richting tramhalte nadat de les 7 minuten was uitgelopen. Gelukkig stonden er al enkele mensen op het perron en was ik niet alleen. In de verte zag ik een kerel op het perron met een plooifiets zoals de mijne, maar ik keek hem voor de rest niet aan en liep hem straal voorbij. Eigenlijk maak ik voor de rest niet veel contact met mensen op weg naar de les, tenzij ze er zelf om vragen. Nochtans vermijd ik zoveel mogelijk oogcontact, kwestie van niemand te provoceren en dat ze mij ook maar met rust moeten laten. Zeker als je als vrouw alleen in late avond op schok gaat. Meestal heb ik mijn I-shuffle in mijn oren en muziek zo luid dat ik me minder eenzaam voel - wel slecht voor mijn oren. Asocialer wezen kan bijna niet.
Op het perron toegekomen, wilde ik mijn fiets opplooien, voelde ik plots iemand achter mijn rug. SLIK !!! Ik draaide me om : het was Li Jen !! God, heeft hij me even doen schrikken !! Hij wilde me verrassen ;-)). Mission accomplished, ja !! Hij was die dag laat op werk gebleven en dacht meteen de afstand vanaf Santa Clara tot Milpitas een keertje te fiets af te leggen. Sinds dat wij hier wonen, proberen we zoveel mogelijk afstanden te voet / fiets / bus / tram te timen, zodat we ons zo efficiënt mogelijk verplaatsen. Santa Clara - Milpitas per fiets : 50 minuten. Mountain View - Santa Clara : 35 minuten. Met combi tram-fiets doe ik er 1u10min over om tot school te geraken.
Eigenlijk vond ik al dat de fiets me bekend voorkwam, maar ja toevallig wilde het lukken dat ik vorige week woensdag een kerel aan de verkeerslichten had gekruist die ook een plooifiets had van hetzelfde merk - Dahon - als de mijne, maar een veel geavanceerdere met versnellingen - ik ben jaloers, die wil ik ook ! We hebben elkaar dan ook vriendelijk gegroet bij herkenning van onze fietsen.

Haha, dat was grappig. Nog maar net bekomen van mijn verrassing, kwam een vrouw op ons af en vroeg of we haar wat geld konden geven. "Hi, I just got out of jail. Can you give me half a dollar to make a phone call to my boyfriend?". Zelf was ik nog helemaal in de weer met het opplooien van mijn fiets en het wegsteken van mijn I-shuffle, en onder toeziend oog van Li Jen had ik gezegd dat ik er geen bij had. Mijn laatste 2 kwartjes van de dag had ik zelf opgebruikt en ik had nog maar 2 stukjes van 5 cent over en enkele briefjes van 1 dollar, maar dat kan je niet in de telefoonmachine steken, he! Li Jen en ik keken elkaar zo verdwaasd aan, kan toch niet toevallig zijn dat ik weer met ex-gedetineerden een perron deelde. Uiteindelijk had de vrouw een barmhartige donor gevonden en belde ze haar vriend op. We overhoorden een mix van Spaans en Engels en een paar keer een geweldig luide maar welgemeende "I love you". Inderdaad, kwam ze recht uit de gevangenis en vroeg ze haar vriend om haar in San José op te pikken.
De vrouw was blank, in haar eind 30, onverzorgd blond-bruin half lang haar, zo ook de kleur van de tanden. De rimpels op haar gezicht vertelden dat het leven niet bepaald goed is geweest voor haar, maar op het perron was ze redelijk hyper en blij op en neer aan het springen. Ze kwam naast ons op het perron staan en begon een gesprek aan te knopen over - hoe kan het ook anders - onze fietsen.... "These are nice bikes!! How much are they?". Ze vertelde dat haar vriend net een nieuwe fiets voor haar heeft gekocht om de vrijlating te vieren, wat verklaart waarom ze dubbel zo happy is? Kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen - bovendien voelde ik me best op mijn gemak - dus vroeg ik maar meteen : "Where is the jail anyway? Because I met another ex-convict at this station last week..." Zonder schroom toonde ze ons dat de gevangenis maar net over de brug van de I-880 snelweg was, op een goeie halve kilometer van de tramhalte. Dat verklaarde uiteraard mijn niet zo toevallige ontmoetingen. Zij kwam uit de vrouwenvleugel van "Elmwood Jail" een van de enkele gevangeniscomplexen in Santa Clara County (zeg maar "provincie" binnen de staat California). Ze heeft daar enkele dagen in de county jail vastgezeten voor het bezit en gebruik van drugs. Mensen die daar terechtkomen zijn geen zware criminelen (onder invloed rijden, verkeersmisdrijven, diefstallen,...) en verblijven daar van enkele dagen tot één jaar. Zwaardere misdrijven worden doorverwezen naar de state prisons en federal prisons. Volgens haar is het daar wel beter om te verblijven, omdat je daar meer vrijheid hebt, je eigen kleren kan dragen, tv, etc... maar je zit daar wel langer dan één jaar en met zwaardere criminelen uiteraard.
Verder vertelde ze ons dat ze al 10 jaar - sinds haar 27ste - methamphetamine spuit en dat ze daar moeilijk van af geraakte, omdat het ook een lichamelijke verslaving is. Al weet ze dat het slecht voor haar is, eens iemand in een bepaalde cirkel van levensomstandigheden terecht komt, blijft het een viscieuze cirkel. "Yeah, I hope you succeed to get off the drugs....". Af en toe smoort ze ook wat wiet, waarop we inpikten dat er in België en zeker in Nederland rond soft drugs een soepelere - maar daarom nog niet 100% legaal - wetgeving bestaat dan in de States. Daarlangs voegde ze eraan toe dat haar vriend onlangs een ongeval heeft gehad met de 'bus 22' en dat er momenteel een rechtszaak loopt tegen de VTA, omdat de bus in fout was.
Ons gesprek werd onderbroken door een aankomende tram. We stapten op en de vrouw ging wat verder van ons zitten. Af en toe een luid 'gejoel' van blijdschap. Ach ja, waarom ook niet he, als je haar achtergrond hebt gehoord. Maar de andere passagiers keken even verdwaasd op zoals ook wij zouden reageren moesten we de reden hiervoor niet kennen. Wij moesten 3 haltes verder er al af om onze overstap te maken en de vrouw zwaaide uit ons als een happy puber : "Bye guys!", waarop ik haar een welgemeende "Good luck!" wenste.
Wel dat was nogal een openbaring. Vooral een menselijke openbaring.

donderdag 17/01/08 : encounter # 3
Wat is nu de kans dat ik de volgende dag, gisteren dus, nog eens mensen van Elmwood Jail tegen kom? Alsof ze elke dag in massa worden vrijgelaten en uitgeteld altijd op woensdag- of donderdagavond tussen 21.45u en 22.55u op het perron me staan op te wachten? Uiteindelijk ben ik in heel mijn leven nog geen enkele gevangene tegen gekomen of iemand gekend die in de gevangenis heeft gezeten, alhoewel...
Telt die kelner van ons restaurant ook mee die ooit met de VISA-kaarten van onze klanten - buiten ons weten om - allerlei trucjes heeft uitgehaald om zichzelf te verrijken, waardoor de voormalige BOB bij ons op een drukke zaterdagavond is binnengevallen en hem hebben meegevoerd? Ja die kerel heeft een tijdje achter slot en grendel gezeten. Nochtans zagen we het niet in hem. Zelf was ik nog maar een jonge puber die met hem in het restaurant werkte - en toen zeker naïef ;-)). Mijn ouders waren zoals velen van hun generatie eerlijke mensen die met hard werken hun brood verdienden voor een betere toekomst van hun kinderen. Ze waren er echt ondersteboven van, zeker naar onze klanten toe. En ze voelden ook heel erg mee voor de familie van de man, die de schande in de Chinese wijk in Antwerpen moesten dragen...

Dus ja, gisteren kwam ik van de les en het perron was redelijk leeg. Na het opklappen van mijn fiets, belde ik zoals altijd naar Li Jen die me virtueel wat gezelschap kon houden tot de tram daar rond 21.56u zou aankomen. Ondertussen had ik nog een stopje muziek in mijn andere oor. In de verte zag ik vier mannen de straat oversteken en richting de halte komen. Ze verzamelden zich rond de betaaltelefoon van het perron en één van de mannen - een grote brede lange donkere kerel - richtte zich tot mij en vroeg iets. Maar bij God - met een stop in het ene oor en aan het andere een gsm annex echtgenoot - hoorde ik niets van wat hij zei. Ik zag hem gebaren en zijn mond bewegen, maar het geluid drong maar tot me door zoals een doofstomme dit zou moeten horen... "Blur, blur blur, blur blur." Dus heb ik maar vriendelijk gezegd : "I am sorry, I didn't hear you, I am on the phone right now", waarop de kerel redelijk geagiteerd reageerde "I can see that !!" en met zijn armen in de lucht begon te gebaren "Oh, màn !!" een beetje verderop mokkerend. Beetje geschrokken van zijn reactie - ja het was een grote kerel - was ik eigenlijk zelf geagiteerd geraakt zeg maar verontwaardigd. Als hij inderdaad zag dat ik aan het bellen was en een stop in mijn oor had, waarom nog moeite doen om mij hierin dan te storen HE ?!! GRRRR !! Nu is nen mens es vriend'lijk tegen nen medemens hé !!! ongeacht ras, status, ... dan krijg je zo'n reactie. Uiteindelijk ben ik niet te weten gekomen wat hij me wilde vragen.
Li Jen had ondertussen alles overhoord aan de andere kant van de lijn - mijn les geleerd uit vorig encounter heb ik deze keer niet opgelegd - en vroeg me of ik wel veilig stond. Hij was vooral bezorgd omdat hij het geroezemoes onder al die mannen hoorde, maar ik zei, ik blijf hier rustig op mijn plek staan en doen alsof er niets aan de hand is. De vier mannen kwamen blijkbaar ook recht uit Elmwood Jail. Twee van hen hadden een uitgedragen katoenen pyjama-achtige broek aan en één van hen droeg zijn bezittingen in een verfrommelde bruin papieren envelop. De mannen belden één voor één naar hun familie of vrienden om hen op te halen. Twee van hen stapten uiteindelijk op de tram die van San José kwam - onder wie die grote armflappende man; de twee anderen wachtten net als ik op de andere tram. Het werd 21.56u. Geen tram. Ondertussen werd het 22.00u. Nog geen tram. Dejuuu, ik ging mijn aansluiting van 22.02u aan "Tasman" missen. Ondertussen was ik al 20 minuten met Li Jen aan de lijn. Het zag er naar uit dat de tram van 21.56u gewoon verschwunden was. Ik ging nog tot 22.26u moeten wachten en pas om 23.10u was ik thuis.
Ondertussen was ik zelf veel geagiteerder geraakt dan de armflappende man en begon ik in mijzelf een beetje te vloeken en zo, maar uiteindelijk hielp me dit niet vooruit. Misschien wel creëerde ik het imago van mijzelf om me van de buitenwereld te beschermen : de "don't mess with this girl"-face. Velen onder jullie vrienden die me wel kennen, vallen waarschijnlijk achterover van het lachen, maar jawel, die 'face' heb ik ook !!! Maar die 'serious' face maakt al vaak rap plaats voor een 'smiley friendly' face van zodra iemand mij aanspreekt. Dan ligt mijn hart weer op mijn tong. Het is een automatisme. Het is nog erger dan de 'botox'-smiles van sommige Hollywood-sterren. Het is de naïeve 'ik' die naar de mensen van de wereld toegaat, zoals ze zelf ook hoopt behandeld te worden. Uiteraard is dit puur 'idealisme', zo'n wereld bestaat niet. En ik weet, ooit ga ik hier serieus voor in de problemen geraken. Maar zolang ik de kaap van mijn '30' nog niet heb bereikt, laat me nog even in de waan, zou ik zeggen... Ik zal over enkele weken deze levensopvatting eens serieus 'herdenken' ;-))