Race tegen de tijd

De tijd gaat sneller dan enkele maanden terug. Volgens mij is het een goed teken. Een teken dat ik hier naar mijn zin begin te krijgen, of beter, teken dat ik hier begin te wennen. Heb me voor het nieuwe jaar ook voorgenomen geen kostbare tijd meer te verliezen aan nutteloze dingen zoals over ons kamerbreed tapijt rollen, heimwee hebben naar België... gewoon elke dag een activititeit zoeken voor mezelf. Al is het maar studeren, administratie, lezen, schrijven, mailen, huishouden, true-or-false questions opstellen voor en beantwoorden van mijn vrienden ;-). Hilarisch, je leert op die manier weer veel grappige en onverwachte nieuwe dingen bij van je dierbaren.

Het is al weer voorbij middernacht. Ben op mijn brood aan het wachten. Gisteren brood vergeten te maken, waardoor Li Jen vandaag een slaatje heeft moeten eten met 1 miezerig sandwichje. Bad, bad housewife. Maar gisterenavond was ik nog helemaal in de weer van mijn ontmoeting met die ex-gevangene, bovendien pas om half 11 thuis, daarna nog laat avondeten en ja... vergeten...

Vandaag had ik mijn eerste 'beginning 3' les Koreaans. Zelfde uur, zelfde gebouw, maar een verdieping lager. Ik dacht aanvankelijk de fiets toch thuis te laten, omdat het een beetje vochtig buiten was. Meestal zorg ik ervoor dat ik een half uur op voorhand begin op te rommelen zodat ik me niet moet haasten naar de lightrail. Maar vandaag kwam ineens in mijn gedachten op dat ik geen geld meer had om de lightrail te nemen. SHIIIIT!!! Ben tot die constatie gekomen rond 16.50u terwijl ik de lightrail ging nemen van 17.23u vanuit Whisman.
Gisteren kwam ik eigenlijk tot diezelfde constatatie, maar had ik hier en daar op het appartement nog wat kleingeld bij mekaar gevonden - ja, ja, we laten ons geld overal slingeren ;-)) lucky me, yesterday. Toen had ik nog welgeteld 4,50$ en nog een paar 1 centjes. Genoeg om een ticket heen en weer te kopen voor 3,50$. Dus vandaag zat ik nog maar met 1$ - de vending machine accepteert geen bankkaarten. Beetje in paniek smeet ik alles in mijn rugzak, belde Li Jen op, eens horen of hij misschien een oplossing wist om snel aan 'cash' te geraken, kleedde mij om, fietske gepakt en rap rap naar de bank in downtown Mountain View gefietst.
Nu zijn er twee omstandigheden waarin ik helemaal gedesoriënteerd raak : ten eerste bij donker of schemerdonker, ten tweede als ik een beetje in paniek ben. Binnen ons woningcomplex vond ik ineens de uitgang niet meer naar de straat die mij richting downtown ging leiden. Na een hele detour van zeker 5 minuten lang - ondertussen was ik tegen mezelf luidop aan het mopperen - zag ik eindelijk het licht !! en volle vaart vooruit. Volgens mij was het al 17u toen ik het complex verliet. Om 17.17u stond ik aan de ATM van onze bank en haalde een snelle 40$ uit - djuu - de machine geeft alleen maar briefjes van 20$ en niets kleiner, terwijl de vending machine van de lightrail maximum teruggeeft op 10$. Dejuuu - dejuuu. Nu nog ergens mijn geld inwisselen.
Voelde me een beetje een half krankzinnige op de weg, volgens mij fiets ik redelijk gevaarlijk als ik voortdurend tegen mijzelf bezig ben, but who cares ;-). De rit van 17.19u vanuit downtown richting Milpitas kon ik al vergeten. Ondertussen deed mijn maag beetje zeer van al dat haasten, dus heb ik mijzelf rap getroost met een taro tapioca milk tea. Op 15 seconden klaar, meteen klein wisselgeld en voilà. Met drank in de hand naar lightrailstation gestapt. 17.30u. Nog 4 minuten om mijn ticket te kopen, mijn fiets in te klappen en mijn drankje op te drinken. Als ik vertel dat ik zelfs mijn superlekkere chewy tapioca-bolletjes op de bodem niet eens één voor één heb kunnen opzuigen en met veel hartzeer de vuilbak heb moeten inkieperen - in de lightrail mag je niet eten noch drinken - dan begrijp je dat ik echt nog nipt de latere trein heb kunnen halen. PFIEUW!! Dat was me dus een tocht !! Van passief in het appartement naar total rush. Weer zo'n typisch domme 'eltie' voorval waaruit we het volgende leren : voortaan leggen we een geldpotje aan met minstens 10$ erin voor noodgevallen ;-)).

De les van 'beginning 3' was niet wat ik me had voorgesteld. We zaten in een soort vergaderzaaltje met sjieke bordeaux leren bureuastoelen - dus zo voelt het om in een executive chair te zitten ;-) - en we waren in totaal maar met 3 : ik, Stacey en Andrew. Stacey heb ik vorige keer nog leren kennen met het educatief Koreaans etentje bij Tutti's. Vond haar meteen een hele toffe en sympathieke persoon. Driekwart Japans en kwart Koreaans. Zij is elektrotechnisch ingenieur - zoals Li Jen - en je kan je al voorstellen dat ze absoluut niet zomaar een doorsnee type vrouw is, echt een ingenieurstype vrouw, beetje manvrouw maar niet manwijf. Misschien daarom dat ik haar zo tof vind. Iemand die tegen een stootje kan en haar mannetje kan staan in een overwegend mannenwereld. Of zich tenminste zo moet voordoen.

Doet me aan mezelf denken, maar dan op de werf in de bouw. Heb altijd wel heel goed met de verschillende aannemers op een werf overweg gekund, gewoon omdat ik de mannen echt bewonder in het zwaar beroep dat zij uitoefenen. Het heeft geen zin om daar de 'betweterige architect' zeker als je nog zo jong bent - laat staan vrouw - uit te hangen, daar hebben ze echt ganshekel aan. Niet allemaal, maar toch velen zijn echte stielmannen die al jarenlang hun beroep met trots uitoefenen. Als je hen respecteert, respecteren ze jou ook. En dan luisteren ze ook naar suggesties en opmerkingen. Een huis bouwen, doe je samen.
Ik ken zelfs een aannemer die criminoloog was en die op zijn 35ste besloten heeft om in de bouw te stappen. Echt een hele fijne vent om mee samen te werken. Stiekem hoop ik dat hij onze verbouwing zal doen als wij terug naar België keren. Natuurlijk heb je de klant ook nog. Met dit laatste moet je gewoon geluk of ongeluk hebben. Eén ding heb ik alvast geleerd : nooit werken voor familie en zeker niet als je familie Chinezen zijn van de generatie van je ouders !! (Eigenlijk ben ik ook stiekem hiervoor naar de States gevlucht). Die laten je dus zelfs tot 2 jaar na de oplevering nog niet met rust !!!

Oke, dus even mijn frustraties laten varen over waarom ik blij ben tijdelijk niet meer in het beroep te zitten. Nu kom ik bij Andrew, de derde leerling van onze klas : volbloed 2de generatie Koreaan in Amerika en getrouwd met Koreaanse vrouw uit Korea. Hij is immobiliën-makelaar (niet bepaald de type personen die ik graag tegenkom in mijn leven, compleet andere beroepsethiek, voorlopig nog geen enkele goede ervaring gehad), keek heel vreemd op naar mij toen ik mezelf voorstelde als ex-architect, heden-huisvrouw. Kwam naar de les om zijn taal bij te schaven en vooral om te leren schrijven, maar sprak naar mijn horen wel vlot Koreaans.
We hadden een nieuwe leerkracht die de les meteen volledig in het Koreaans begon. SLIIIK. Stacey en ik keken elkaar vragend aan, alsof wij in het verkeerde niveau waren beland. Uiteindelijk begon het geratel te wennen en hier en daar pikten we woorden op waaruit we min of meer konden afleiden wat de leerkracht bedoelde. Een heel andere aanpak dan de vorige leerkracht, maar ben wel blij dat ik het mag meevolgen.

Op de terugweg naar huis, mist. Maar wel zalig gefietst op een verlaten Barber Lane in Milpitas, met muziek keiluid in mijn oren, alsof gans de baan van 'mij' was. Als je niet beter wist zou je denken dat ik op de fiets aan het headbangen was. Hmmm... het had wel iets, die desolate sfeer van de late avond. Geen ex-gevangene die mij lastigviel op het perron. Wel zat er een kerel op de lightrail die - zweer ik - zo goed als de dubbelganger van Rowan Atkinson kon zijn : diezelfde rare neus, bolle ogen en zeer afgelijnde en sprekende wenkbrauwen. Maar dan de licht-Indische versie van Rowan Atkinson. Heel stout van mij, bleef maar naar hem kijken en kon mijn lach bijna niet meer inhouden. Gelukkig stapte hij een paar haltes voor mij af :-)))