Earthquake 5.6 SF Bay Area : naschok 3.7

Amper bekomen van de voelbare beving van gisteren, is zo 10 minuten geleden (15.58u plaatselijke tijd) een voelbare naschok geweest... Zelf heb ik het niet gevoeld, want ik zat op het appartementje en was zonet water aan het koken. Hoorde wel een soort van gerommel, maar zoals ik ganse dag al een beetje alert ben op alles wat 'gerommel' of 'gebonk' is, schreef ik het maar weer af als een vliegtuig of een vrachtwagen die voorbij reed...

Li Jen belde me om te vragen of ik het gevoeld had. Ik begreep hem eerst niet, maar toen vertelde hij me dat ze vanuit zijn werk in Santa Clara de naschok met 3.7 amplitude duidelijk gevoeld hebben gedurende zo'n 2 seconden. Ik hoorde op de achtergrond nog een vrouw "Oh my God" zeggen (typisch ;-))
Hoewel het al een ganse dag aan het naschokken is in de omgeving, zijn deze niet voelbaar omdat de intensiteit veel te laag is, maar deze is toch wel de zwaarste en voelbaarste naschok tot nog toe. De naschok is ongeveer op dezelfde locatie van de hoofdschok van gisteren, op 9 miles (14.5 km) van centrum San José en op 13 miles (21 km) van Li Jen zijn werk.


Ondertussen dus rap de website van USGS geraadpleegd voor de nieuwste gegevens, terwijl mijn cupnoodles meer dan nodig aan het zwellen zijn in het hete water dat ik net heb klaargemaakt.
Bovendien moet ik mij nu dringend klaarmaken om te vertrekken naar mijn avondles Koreaans in Milpitas, op amper 6 miles (10 km) van het epicentrum... dus richting de bron...
Hopen dat we ondertussen geen bijkomende naschokken krijgen, want ik ben toch wel beetje bang... zeker als ik alleen ben.
Mijn state of mind momenteel : beetje raar en duizelig, zal wel van de adrenaline komen. Duimen maar !

Tot vanavond als ik terug ben van Milpitas !

Terug van Milpitas : geen weirdos op de trein, geen aardbeving
23.26u plaatselijke tijd, terug op het appartement na mijn avondles, net avondeten gegeten : zoete aardappel met tong en groentjes overgoten met citroendressing. In de avondles was het gespreksonderwerp ook de aardbeving. Onze leerkracht zei dat het de zwaarste aardbeving is die ze ooit in haar leven heeft meegemaakt, en dat ze ongelooflijk veel schrik had. Ze was gisteren juist aan het repeteren met haar zangkoor toen het gebeurde...
We waren dan ook over Tokyo bezig omdat ze iemand kende die daar paar jaar heeft gewoond en waar dergelijke aardbevingen nog meer dagelijkse kost zijn dan hier. Zo zijn we afgedwaald naar funderingen van gebouwen en zo, en ik vroeg me 'bescheiden' af of de funderingen van hoogbouw in Tokyo er niet op voorzien zijn, via een soort veersysteem of zo (eigenlijk moet ik het me niet afvragen, want ik wist het gewoon, maar wilde het niet zo laten uitschijnen, want zo zijn we niet, Europeanen, Belgen, Chinezen, blijven toch bescheiden bij het tonen van hun kennis, niet?)... EN dan begint er zo'n kerel van onze klas - zo beetje stereotypeke Silicon Valley nerdie ingenieur met grote bril, witte kousen en sportschoenen, ruitjeshemd - zijn hele uitleg te doen over hoe dat allemaal in mekaar zit en bepaalde dingen die ik zei zelfs tegen spreken alsof ik een domme huisvrouw was.... HIER GAAT MIJN VROUWELIJKE TROTS ! EN MIJN BEROEPSTROTS !!
God**, ik had echt goesting om uit de kast te komen en tegen hem te zeggen dat ik ook wel weet waarover ik aan het praten was, want ik ben toch wel een super show off 'burgerlijk ingenieur-architect' ter plaatse HE !!
Heb maar geslikt en verder gedaan alsof ik dom was. Bovendien is mijn Engels als het op vaktermen aankomt niet zo sterk... en kom ik dus een pak onzekerder over.
Ja, je hebt zo in elke klas zo van die betweters die altijd van die vervelende zogezegd interessante vragen stellen aan de leerkracht om intelligent te doen, en ook altijd laten uitschijnen dat ze alles beter weten dan de anderen.... zo iemand is die kerel van mijn klas.

Tweede confrontatie : "what is an ox"? Iemand van de klas vroeg zich af wat het verschil tussen een os en en koe is, en dus zei ik dat een os een gecastreerd mannelijk dier is. Waarop diezelfde kerel zei dat dat NIET waar is en dat er eigenlijk geen verschil gemaakt wordt in de term 'ox' en 'cow'. Dan begon hij een heel verhaal over Europeanen die de 'os' of de 'koe' hebben geïmporteerd naar Korea, omdat ze in Korea maar een van de twee hebben, of zoiets... Enfin. Zeker van mijn stuk, legde ik hem uit dat in Europa alleszins een 'ox' het gecastreerd mannelijke dier is en dat 'cow' het vrouwelijk dier is, en dat een 'bull' het niet gecastreerd mannelijk dier is. Bleef me toch ergens voorzichtig uitdrukken, omdat het misschien een liguïstisch probleem kon zijn, maar toch... Uiteindelijk hebben we de strijd gestaakt, want het was zinloos...
Nu heb ik net opgezocht, dat de term 'ox' in Amerika gebruikt wordt voor dieren die werken op het veld, misschien daar de verwarring met 'cow'?? maar het is en blijft een gecastreerd dier !
Pffft. Eigenlijk soms echt niet de moeite om me hierover druk te maken, maar begon weer te twijfelen aan mijn algemene kennis...

Conclusie : vind toch vaak dat (sommige) mensen hier heel goed zijn in het 'uitleggen' van dingen; ze omfloersen alles met woorden en overstelpen je met verhalen, maar als het er echt op neerkomt, weten ze niet altijd waarover ze praten. Het ergste is dat ze je zelfs zonder gêne wijzen op jouw NIET foutieve uitspraak en pretenderen het tegendeel te weten, zodanig overtuigend, dat je aan jezelf begint te twijfelen, zelfs over de stomste dingen. NIET DOEN DUS !!
Volgens mij denkt die kerel dat vis van 'fishsticks' komt ;-))

Terug naar de aardbeving. Nu mijn verontwaardiging op papier staat, wilde ik jullie nog een fotootje laten zien die ik net getrokken had toen ik vanavond in Milpitas naar de les stapte. Op de achtergrond zie je dus het gebergte waar het epicentrum van de aardbeving gelegen is.



And last but not least : Happy Halloween ! (niet dat wij dit vieren hier...). Ik ga mijn vingers en mijn ogen eens wat rust gunnen na al dat geblog. Tot gauw !

Week 6 : Earthquake SF Bay Area magnitude 5.6

"Hello folks, this is Lai Tjong Chan live broadcasting from Mountain View, San Francisco Bay Area for LTC Networks & Co. A magnitude 5.6 earthquake struck near Alum Rock this everning at 8:04 p.m. No reports of injuries or major damage so far."

We wisten wel dat het een keer ging gebeuren, maar dat we amper een maand nadat we naar de SF Bay Area verhuisd waren onze allereerste voelbare aardbeving gingen voelen, hadden we totaal niet verwacht. Ondertussen zijn de naschokken nog bezig, maar van zo'n kleine schaal dat het niet meer voelbaar is... Maar zelf voel ik me nog niet helemaal 100%, een beetje duizelig. Misschien nog om te bekomen van de schrik, ofwel omdat ik heel gevoelige evenwichtsorganen heb... Zoals sommigen onder jullie wel weten, wordt ik ook duizelig bij heel plotse koude-warmte temperatuurschommelingen...

Vandaag had ik dus mijn blog eindelijk afgewerkt tot up-to-date niveau. En om dat te vieren zijn we 's avonds richting Mountain View gestapt om daar uit te eten. Eerst nog wat boodschappen gedaan in Longs Drugs (19.18u) en daarna in New Mountain View Market (19.42u). Omstreeks 19.45u stapten we een Indisch restaurant binnen "Godavari" waar we een mixed vegetable curry en mixed vegetable kurma full meal bestelden, vergezeld van een Budweiser en een Masala Chai.

We waren nog maar net begonnen aan ons eten of we voelden de grond onder ons trillen. Eerst nog zachtjes - want ik zei nog tegen Li Jen "Amai, da's wel een zware vrachtwagen die hierlangs rijdt" - daarna een stuk heftiger. We keken elkaar angstig in de ogen aan omdat dit toch niet door een vrachtwagen kon veroorzaakt worden... er klopte iets niet.
De mensen rondom ons hebben begonnen rumourig te worden en dan ineens voelden we de grond van het restaurant op en neer en heen en weer schuifelen en wiegen.... alsof we op een boot op het water zaten zonder vaste grond, of neen, alsof we op een grote berg trillende gelatinepudding zaten. "Oh my God, it's an earthquake!" hoorden we de tafel over ons roepen... Stomverbaasd stopten we met eten en keken net zoals de andere klanten en de baas van het restaurant in het rond, niet wetende wat er ons te wachten stond. Het water wiebelde in onze glazen, een metalen rek in het restaurant en alles wat eraan hing wiebelden heen en weer. Omdat ik net in de hoek langs een grote plafondhoge wandspiegel zat, zei de vrouw tegenover ons dat ik eventueel onder tafel moest kruipen als het erger werd... Het wiegen en schuifelen ebde stilletjes aan weer weg zoals het gekomen was, gevolgd door een aantal minieme schokken en dan niets meer. Een tafel klanten stond op en vertrok "Let's get out of here, I'm getting sea sick". De vloer stond terug stil maar de 'halloweenslingers' aan de spiegel waren nog aan het natrillen, alsook het keukengerief aan het metalen rek. Stilte. De aardbeving was voorbij. De beleving van het zichtbaar schudden heeft zo'n 20 seconden geduurd, met voor- en narommelen erbij ongeveer 1 minuut. Maar op het moment zelf leek het maar te blijven duren.

Opgelucht dat het voorbij was, vroeg ik aan de baas of dat nu vaak gebeurde in de regio, want wij waren hier nog maar pas nieuw. Maar hij zei dat het de eerste keer is dat hij dit heeft meegemaakt. De vrouw aan de tafel aan de overkant vroeg hem om toch de radio aan te zetten voor eventuele verdere berichtgeving.
Toch wel 1 of 2 minuten lang dat iedereen in deze regio terug herinnerd wordt aan de oerkrachten van de natuur en dat we als mens er eigenlijk zo goed als machteloos tegenover staan. Ergens is het wel een machtig gevoel dat je op een bepaald moment die verbintenis voelt met zo'n krachtig natuurfenomeen, anderzijds ook beangstigend om je zo nietig te voelen tegenover iets dat zo veel groter is dan de mensheid.
... En toen kwam het gewone leven weer stilaan op gang, toen er geen teken was van voelbare naschokken. Iedereen begon terug te eten, de bediening liep gewoon weer voort, er kwamen nieuwe klanten binnen, ... Het gespreksonderwerp van de avond was natuurlijk deze "moderate" aardbeving welke we mochten meemaken een maand nadat we naar hier zijn verhuisd. Uiteindelijk was ik zo verschoten van de gebeurtenis, dat mijn eten niet helemaal verteerde. Maar het was wel weer overheerlijk !

Terug thuis gekomen, hebben we meteen gesurfd op het internet om informatie op te zoeken rond deze heel recente aardbeving. De beving gebeurde om 20.04u hier plaatselijke tijd (04.04u 's nachts in België) en had een schaal van 5.6 op de schaal van Richter. Het epicentrum van de beving lag op 9 mile (14,5 km) ten noordoosten van het stadscentrum van San José, 18 mile (29 km) ten noordoosten van Mountain View, in de gebergteketen Diablo Range ten oosten van de vallei. Het epicentrum lag op 5.7 mile (9 km) onder de aardoppervlakte, wat beschreven wordt als een 'surface wave'. Met een magnitude van 5.6 wordt de beving geklasseerd als een "moderate quake", maar voor iedereen in deze regio, zelfs tot in San Francisco, was ze heel goed voelbaar, voor ons was het heel voelbaar. Sommigen die de grote Loma Prieta aardbeving uit 1989 hadden meegemaakt, dachten even dat het weer zover was... Gelukkig niet ! Maar het is wel de sterkste in the Bay Area sinds deze van 1989...

View Larger Map

We wachten momenteel nog een beetje af op de verdere berichtgeving rond mogelijke naschokken. Op dit ogenblik voorspelt het USGS dat de kans op een sterke naschok (met eventuele schadelijke gevolgen) met een kracht van minstens 5 op de schaal van Richter voor de komende 7 dagen zo'n 30% is. Dus we houden ons hart vast.

We houden jullie op de hoogte !

Hieronder een aantal links :
U.S. Geological Survey
U.S. Geological Survey : Aftershock forecast
tv :
ABC news
Fox news
CNN news
online news :
San Francisco Chronicle
San José Mercury News
The Associated Press
Yahoo!

LTC live broadcasting : Weirdos on the VTA Light Rail

Je komt heel wat volk tegen als je hier vaak de tram pakt. De meesten zijn 'commuters', mensen die dagelijks met openbaar vervoer pendelen tussen wonen en werken. Grotendeels Indiërs en andere Aziaten, ook wat Amerikanen (die pakken meestal de auto). Maar af en toe ook 'gewone' arbeidersmensen en wat lokale jeugd (vooral in het weekend dan). We zitten hier in een regio met heel weinig criminaliteit, met San José als de veiligste grootstad in de US. Wat wil je, met al die IT'ers rondom je heen ;-)).
En toch, kom je af en toe wat vreemd volk tegen. Vooral als je op de achterste bankjes van de tram zit. Wij hebben momenteel geen tv, maar het gadeslaan en afluisteren naar dagelijkse gesprekken op de tram, zijn op zich al reality tv voor ons. 'Afluisteren' is veel gezegd. We moeten eigenlijk helemaal GEEN moeite doen om gesprekken af te luisteren. Op een of andere manier hebben de mensen in Amerika de neiging om heel hun leven te 'broadcasten' op de tram, of waar ze zich ook bevinden. Toegegeven, in België op de trein, hoor je af en toe ook het ganse levensverhaal van mensen via de gsm, maar dat zijn toevallig de luidruchtige gevallen. Maar hier lijkt iedereen zo een beetje te zijn. Moet het nu juist lukken dat we net voorbije zaterdag drie op één rij interessante gevallen hebben meegemaakt, waarbij Li Jen zich toch ongerust begon te maken als ik alleen op de tram zit na mijn avondles Koreaans.

# Case 1 : Gangsta Thug
Op ons rit naar de San José Flea Market. We wisten niet hoe de kerel eruit zag, maar hij zat 2 bankjes achter ons, helemaal achteraan in de hoek, en we durfden eigenlijk niet om te kijken. Het enige wat we voelden is dat die kerel wel heel pissed moest zijn op iemand, omdat hij voortdurend luidop aan het schelden was in zijn gsm. Enkele van zijn quotes (voortaan neem ik een voicerecorder mee ;-) :
"I'm still sittin' in this f***ing train, man... shit ... I'm expecting my stuff by tomorrow, 'cause I'm runnin' out of stuff, u know what I mean. So c u when I get there"
"U are a piece of shit, u know what I mean. Ur mother is a piece of shit, ur brother is a piece of shit, u are a piece of shit. U are a piece of shit just like ur brother"
"Bitch...behatch shit... f***!"
"Why r u callin' me on my phone, u mother f***er, u cunt! Don't call me on my phone, don't you call me on the phone. 'Cause I'm havin' all my gang chasin' after ya"
Pas toen we uitstapten konden we een glimps van zijn gezicht opvangen : in tegenstelling tot het mentale beeld dat we ons gevormd hadden door de hele scheldtirade achter onze rug, zag hij er helemaal niet 'tuff' uit, maar een slanke blanke (Italiaans? Spaans?) beetje nerdie kaalkop in zwarte leren jas met een mooi naar omlaag gekamd snorretje.

# Case 2 : Teen's view on Sex
Toen we onderweg waren naar de filmavond van Adroit College, zaten een supersize blond Amerikaans meisje (van een zodanige proportie dat ze er echt ongezond uitziet) en een kameraad van haar (zo'n kerel à la type Slim Shady uit de song van Eminem) hun privé leven uit de doeken te doen. Rond 17 à 18 jaar. Ze waren op weg naar de Great Mall in Milpitas omdat ze daar nog 3 uurtjes moesten weekendjobben. Het meisje was redelijk in geuren en kleuren quasi aan het klagen over haar boyfriend tegen de kameraad, het woord "cheating" kwam er vaak in voor. Ze verdenkt hem liever bij andere meisjes rond te hangen dan bij haar, of zoiets. Uiteindelijk heeft ze hem 2x gebeld, waarin ze hem afsnauwde, zo echt op z'n meest kinderachtigst en bitcherigst, en grof de telefoon oplegde. Of de kameraad echte geïnteresseerd was in haar liefdesleven, kon ik niet uitmaken, maar dan pakte hij een of andere magazine op die daar lag en begon luidop voor te lezen uit de rubriek 'What women love & hate about anal sex'. Zonder gêne of ook maar enige vorm van respect voor zijn vrouwelijke reisgenoten in de tram, weerklonken woorden als "anal region... vaginas... penises... doggy style... rectum... sexual orgasm... penetrate" uit de mond van dat iel jong manneke. Pffffft. Uit het verdere verloop van hun interessant gesprek waar de hele tram mee van kon genieten, zijn we te weten gekomen dat hij al lang niet van bil is gegaan : "Man, I haven't had sex for 7 months. I hope I'll get some sex tonite". YEAH RIGHT ! dachten we...

# Case 3 : Brothers in love
Toen we van de Koreaanse filmavond terug op weg waren naar huis. Drie jonge gastjes, twee blanke broers en een bruine, stapten op de tram. De bruine jongen (beetje type jonge Lenny Kravitz met vlechtjes), had een grote zonnebril aan zonder brilglazen, en wankelde van de ene kant naar de andere kant. We hadden het eerst nog niet door, maar die kerel was dus ladderzat. Begon over de vloer te kruipen en van de ene bank naar de andere te hoppen. Blijkbaar had hij zich zat gezopen bij de twee broers die hem vergezelden. De oudste was kaal geschoren, een paar oorringen, stevig gebouwd, hangende broek, scheve pet en een grappige (bijna schattige) rode blos op zijn wang. De twee broers waren een beetje gegeneerd om met hun kameraad op de tram te zitten en lieten hem even begaan. De zatte kerel kwam op het bankje tegenover ons zitten en begon in de lucht vanalles te 'lallen' totdat de oudste van de blanke jongens naast hem kwam zitten en met hem begon te babbelen.
"Bro', I don't know why u r acting like this tonite, but u know that I luv u, man. I luv u like my own brother, man. U r my bro', man. U know I will kill someone if something happens to u, u know that..." Waarop zijn kameraad antwoordde : "Why r u keepin' following me around... stop following me around... I love ur brother more than I love u. U know why. Because he's younger". Ondertussen was de toon wat heviger geworden en begon de zatte jongen hevig tegen de muren van de tram te slaan met zijn vuist en te schoppen. "I want to get out of this f***ing train. Why am I here, I don't wanna be here..." BONK BONK BONK.
Li Jen en ik waren wel heftig geschrokken van zijn gebaren, maar vertrouwden erop dat er niet veel kon gebeuren. De conversatie sloeg op niets, en de oudere broer ging terug verder zitten bij zijn jongere broer toen zijn kameraad wat afgekoeld was. Uiteindelijk ging ook de zatte jongen terug bij de broers zitten, nog wat gerumour dat we niet konden horen... En toen, plots liet hij zijn broek zakken en stond middenin de tram in zijn boksershorts... en hij bleef in zijn boksershort... De twee broers waren gegeneerd en gingen ergens anders zitten, terwijl de kerel in kwestie een Aziatisch meisje begon te versieren - in zijn boksershorts. De twee broers keken in onze richting en verontschuldigden zich tegenover ons, en zei dat ik nog geluk had dat hij niet tegen mij begon te lullen, omdat zijn kameraad "likes Asian women".
De jongens hoopten gewoon dat hij niet opgewonden ging raken, want dat zou echt geen zicht zijn. Ik zei nog voor de grap "put it on Youtube" waardoor de sfeer al wat minder gespannen werd. Bij het uitstappen, hebben we beide jongens nog succes gewenst met de goede thuiskomst van hun kameraad en we hebben op weg naar huis er nog eens goed om gelachen...

Week 5 : California is burning

Goedenacht beste mensen. Klokslag middernacht nu, dinsdag is nog maar enkele seconden pril. Nog een half uurtje voor mijn brood klaar is, vandaag wordt het volkorenbrood met walnoten.
Deze nacht, zal ik eindelijk de blog helemaal up to date kunnen maken tot we aan real time zitten. Dan is het niet meer nodig heel de tijd tussen het heden en het verleden te schommelen. Hoewel het voor mij opnieuw een hele beleving is geweest, van de momenten die we tot nog toe hebben meegemaakt.
Het meeste van week 5, staat eigenlijk al in de blog van de vorige weken, in de intro's in real time. Het is een week geleden dat ik de blog te goei ben beginnen te schrijven met de post 'een maandje geleden in België' toen ik ook aan het wachten was op mijn allereerste brood...

Die week was al sinds het weekend het uitzonderlijk goed weer, terwijl het in België 's nachts zelfs vroor. Uit solidariteit heb ik besloten om heel de week binnen te blijven, zelfs met temperaturen van 25 tot 28°C. I MUST BE CRAZY! Na woensdag werd het al terug een beetje de normale 20°.
Net zoals ik een tijdje in de ban was van 'Temptation' en het opruimen van de computer, zo ook wilde ik die week de blog verder afwerken voor ik aan iets anders kon beginnen. Noem het een beetje 'afwijking', soort lichte dwangneurose waar ik mijzelf niet van kan afbrengen ;-)

Een geluk misschien dat er dan eigenlijk ook weinig nieuws te melden valt over vorige week, buiten wat we zijn gaan eten en dat we boodschappen zijn gaan doen. Misschien maar goed ook, zodat ik mijn vingers (en mijn ogen) wat kan laten rusten. Hieronder de 'highlights', als je ze zo mag noemen, soms in telegramstijl.

maandag 22/10/07 : Het ontstaan van the nightwriter
In de loop van de dag thuis gebleven en verwoed aan de blog beginnen schrijven. Willy heeft in de late namiddag nog eventjes gebeld, in België was het al na middernacht. Hij kwam eigenlijk net van café en viel bijna in slaap aan de telefoon. Misschien omdat ik zo interessante dingen vertel over mijn avonturen in het appartement, khekhe ;-)
's Avonds heeft Li Jen me naar buiten gesleurd omdat ik nog geen zonlicht had gezien. Het was nog aangenaam warm toen. Te voet naar downtown Mountain View en heel lekker Thaïs gegeten in de "Bangkok Spoon" : vegetarische rode curry met tofu, mango en pindasaus (YUM YUM) en groene curry met rundsvlees, geserveerd met heerlijk gestoomde BRUINE rijst.
Terug thuis is hij gaan slapen en ben ik verder beginnen schrijven aan de blog.

dinsdag 23/10/07 : Li Jen heeft pech, zo ook Southern California

We hadden de vouwfietsen nog maar amper een week of Li Jen kreeg een lekke band onderweg naar zijn weg waardoor hij VEEL TE LAAT en veel te bezweet op zijn werk aankwam. My poor husband ! Oorzaak van zijn lekke band was een schroef, waar hij recht op in gereden is... Nu wat is de kans dat je loodrecht op een schroef inrijdt en juist op een bepaalde plek? En waarschijnlijk juist op een schroef die loodrecht naar boven stond en niet omviel als hij met zijn wielen contact maakte... Brute pech...

Bovendien was het die dag in de ochtend al heel warm en ging het op de middag 28°C worden. Ondertussen werd het zuiden van California als sinds het weekend geteisterd door grote bosbranden, sommige vermoedelijk aangestoken, mede verergerd door de enorme hitte en droogte van de laatste dagen en de warme Santa Ana winden die gedurende elk najaar in die streek komen aanwaaien. Vooral de streek rond San Diego (tegen de grens met Mexico) en bepaalde streken rond Los Angeles (o.a. Malibu, bekend voor zijn stranden) waren het zwaarst getroffen.
Omdat we nog geen tv hadden (en nu nog steeds niet), volgden we het nieuws sporadisch op het internet. De hele live-belevenis van de branden hebben we dus een beetje gemist.

Wat we niet over het hoofd gezien hebben, zijn de artikels over het optreden van onze Governator Arnold Schwarzenegger. Ter sommigen info, ben ik in mijn jonge puberjaren een enorme fan van deze spierbundel geweest, vooral van tijdens zijn 'Terminator'-periode. Ja, ja, lach maar, vraag me niet waarom juist... Maar het hart van een vrouw is zo 'diep als de bodem van de oceaan', gnegne. Wie had dus ooit gedacht dat ik in dé staat ging leven waar mijn ex-super-idool de gouverneur van is? Toeval?? Nee, nee, dit is HET LOT ;-)). Enfin, Li Jen heeft toch een grappig artikel uit 'Time'-magazine gevonden waarin het volgende over onze Arnie beschreven werd : " With weather forecasters calling for moist ocean breezes on Thursday to further dampen the fires, and hundreds of thousands of Californians returning to their homes, Schwarzenegger's crisis appears to be ending the way many of his movies wrapped up: with a lot of smoke and wreckage, but with the hero stronger than ever. This is one time, however, that Arnold would prefer not to star in a sequel. " (slik, smelt, slik) MY HERO !

Om de mensen thuis toch gerust te stellen : Li Jen en ik zitten in het noorden van California, op een heel veilige afstand van de bosbranden. Oorspronkelijk waren we van plan om rond deze periode naar L.A. af te zakken omdat we ons nog moeten inschrijven bij het consulaat van België en Nederland, maar we zullen nog wel eventjes wachten tot alles echt voorbij is.

woensdag 24/10/07
Thuis geblogd. Tegen de middag naar Milpitas gegaan en eventjes rondgewinkeld in een doe-het-zelf-zaak op zoek naar spijkers, een lange stok en touw. Genoten van mijn wekelijkse shot Starbucks Pumpkin Spice Latte en dan naar avondles. Wederom in het sjieke bakkie van mijn Indische klasgenoot naar het station gebracht. Thuis heeft Li Jen asperges klaargemaakt. I am so lucky dat mijn man zo graag kookt !

donderdag 25/10/07
Thuis geblogd. Thuis gegeten. Thuis k-drama gekeken. Just the most ordinary day EVER !!

vrijdag 26/10/07 : Lars & The Real Girl
Overdag thuis gebleven, geblogd. Mijn leven hier op het appartement wordt steeds interessanter, maar hoera, het weekend stond weer voor de deur. Tegen de avond ben ik op de trein gehopt waar Li Jen ook op zat, richting California Avenue. Daar was blijkbaar de tweede downtown van Palo Alto gelegen. We hebben daar onze 'officiële' eerste fast-food maaltijd genuttigd in de 'Quiznos' (bij Subway hebben we altijd heel gezonde broodjes gegeten en burrito's zijn volgens ons toch nog gezond !) : een chowder met broccoli-kaassoep (het had eigenlijk iets meer weg van een saus dan soep) en een broodje geroosterd vlees voor Li Jen. Het resultaat van het avondmaal was, dat we besloten om hier NOOIT meer terug te komen !
Na het eten de film "Lars & The Real Girl" gaan kijken (zoals beschreven in vorige post van deze blog "Real time intermezzo"). EEN ECHTE AANRADER voor wie meer inhoud verwacht dan de doorsnee Hollywood film. Omdat Li Jen zijn fietsslot vergeten was en hij zijn plooifiets nog meehad van zijn werk, hebben we de fiets gewoon meegenomen tot in de cinemazaal. Gezellig! Daarnaast vergezeld van - the American way - een popcorn met een scheut warme boter erover !
Terug in downtown Mountain View langs "Tapioca Express" gegaan waar ze een uitgebreid assortiment aan thee aanbieden, met of zonder bubbles. Mijn nieuwe missie hier, is alle bubble teas toch ooit 1 x uitgeprobeerd te hebben :-))

zaterdag 27/10/07 : San José Flea Market en Korean Movie Night
De nacht van vrijdag op zaterdag was voor mij geëindingd in de ochtend om 7u. Alweer de zoveelste slapeloze nacht op een rij. Te veel adrenaline. Volgens mij is het tijd om een keer stevig te gaan shaken of zo. SHAKEN !! Li Jen was om om middernacht gaan slapen toen en heeft klokje rond geslapen, onze schone slaper ;-)). Ik ben dan maar terug opgestaan tegen de middag om 12u weliswaar met zeer kleine oogjes. En met een blij gevoel : WEEKEND.


De tram en de bus genomen richting de San José Flea Market : een marktterrein van ongeveer 50 hectare (500.000 m²) vol kraampjes die praktisch alles verkopen wat je maar kan bedenken. Verder heb je daar ook een straat (het terrein is zo groot als een heel dorp) met vers fruit en groenten, een loods met auto's en verspreid op het terrein eettenten met voedsel van alle continenten, maar vooral Mexicaans. De Flea Market is een plaats waar het 'gewone' volk zijn inkopen komt doen. Ongeveer 90% van de marktkramers is Mexicaans (alleszins Latijns-Amerikaans) verder Viëtnamezen of Chinezen. We waanden ons even in Mexico omdat rondom ons quasi alleen maar Mexicanen rondliepen. Als lunch hebben we gegeten : nachos grande (met alles d'r op en d'r aan) en een veggie burrito (die uiteraard zo groot was dat hij rechtop kon staan). Jammer genoeg hadden we die dag de camera niet mee, maar we hebben wel fotootjes gepakt met de gsm van Li Jen (later te posten).
Verspreid op het terrein waren ook verschillende openluchtpodia, waar kleine Mexicaanse bandjes / orkestjes optraden. Wij hadden eventjes plaats genomen tussen de mensen om te genieten van het nostalgische getrompetter die de plaatselijke mensen deden terugdromen naar hun vaderland : Mexico.
In de groenten- en fruitstraat, heb ik me laten verleiden door een bakje verse mango's en hebben we nog tomaten, bananen en wortels gekocht.

Tegen de avond reden we terug richting Milpitas, naar Adroit College, niet om er les te volgen, maar om een film (Hwang Jin Yi met actrice Song Hye Kyo en Yoo Ji Tae die de bad guy speelde in 'Old Boy') te kijken. Onze leerkracht organiseert elke laatste week van de maand een Koreaanse filmavond, met snacks, drank en een zelfgemaakt Koreaans gerecht. Deze keer serveerde ze Tteokbokki of spicy korean rice cakes. Heerlijk!! Je kan ze een beetje vergelijken met de textuur van "ho fan" die wij altijd eten, maar dan gecomprimeerd tot een duimbreedte grote krijt.

Nu moet je weten, dat Li Jen al een hele tijd lang Tteokbokki had willen maken omdat hij de mensen in de Koreaanse drama's dat altijd zag eten. Meestal als we kijken, loopt bij hem de helft van de tijd het water in de mond, gewoon omdat er altijd veel eetscènes zijn. Deze zomer hadden we nog een pakje rice cakes gekocht in de Chinese winkel, maar uiteindelijk is het maken van van de spicy Tteakbokki er niet meer van gekomen.
Dus.... Li Jen was in de zevende hemel toen hij hoorde dat er EN film was EN spicy rice cakes :-)).

Na de film hebben we gespurt naar onze tramhalte (tegen de avond rijden ze maar om het half uur) en een plaatsje genomen achteraan de tram. Meestal zitten we daar, omdat daar de "safe spot" zou zijn op de tram, waar de bewakingcamera's direct zicht op hebben. Maar daar zitten ook de meest "gekke" weirdo's die je maar kan bedenken. We zijn er die dag 3 tegengekomen...

zondag 27/10/07 : Uitgeslapen !
Ik was die dag zo moe dat het me gelukt was om tegen middernacht in bed te kruipen en tegen de volgende dag middag op te staan! Mijn nachtelijke escapades achter de pc hebben mij toch wel wat uitgeput.

Omdat het zo mooi weer was, hebben we besloten om een fietstochtje te doen richting Sunnyvale, het stadje ten oosten van Mountain View. Vorige keer hadden we Sunnyvale niet echt verkend, met uitzondering van de hoofdstraat dan. Tegenwoordig bestaat het centrum van Sunnyvale uit de Murphy Street met zijn cafeetjes en restaurants en enkele 'blokken' leegstaande panden van wat we vermoeden ooit een florerend commercieel centrum te zijn geweest.

De verschillende winkeltjes en eethuizen moeten plaatsmaken voor een grootschalige projectontwikkeling, waarbij de verschillende blokken volledig met de grond zullen worden gelijk gemaakt. Het stemt toch wel droef, dat het overal in de wereld er zo aan toe gaat. Kleinschaligheid en identiteit van een bepaalde plek gaan heden ten dage massaal verloren onder het mom van upgrading, upscaling en een 'betere economische en stedelijke ontwikkeling'; in de plaats daarvan wordt hier de zoveelste grootschalige keten neergeplant, die je overal elders al terugvindt.

Onze lunch gegeten in de hoofdstraat van Sunnyvale. Weer zo'n grote mok Chai Latte naar binnengekregen. Als er één ding in Amerika dat ik wel leuk vind, dan zijn het de grote porties eten en drinken :-)). Als je koffie gaat bestellen, dan kan je kiezen tussen drie maten : Tall, Grande, Venti. Wat hier in de States een 'tall' drink wordt genoemd, is bij ons in Europa een 'large' drink; of m.a.w. een 'tall' drink is de kleinste maat van drank die je hier kan bestellen. Dan zou je moeten weten dat een 'venti' de drankmaat is voor de grootste beker : 20 oz ofwel bijna 600 ml. Wie kapt er in hemelsnaam de ochtend 600 ml koffie naarbinnen? Jawel, de gemiddelde Amerikaan ;-)).
Conclusie : wat je ook wilt hier, het is toch GROOT.

Na de lunch zijn we richting Santa Clara naar zijn werk gefietst en toonde hij de plek van zijn platte-band incident eerder op de week. Een beetje sightseeing gedaan op het terrein van National Semiconductor (de foto toont het gebouw waar hij werkt) en dan richting Costco boodschappen doen. Het was ongelooflijk druk op een zaterdagnamiddag, overal Aziaten : Indiërs en CKJ'ers (Chinezen, Koreanen, Japanners). We wisten redelijk goed wat we wilden halen : een blender en een doos met 24 Nissin Cup Noodles voor een goede bulkprijs. Alles op de bagagedrager van Li Jen en toen was het weer tijd om naar huis te fietsen.

Week 4 : Tijd voor verademing

Wauw. Tijd vliegt. Tijd vliegt, zelfs als je niet veel te doen hebt, qua professionele activiteiten. Tijd vliegt vooral als de nachten door mij superactief worden beleefd en ik gemiddeld maar 2 à 3 uur met Li Jen hetzelfde bed deel. Een dag is zo om als ik pas tegen de middag wakker word, klaar om de volgende teksten en foto's op internet te zetten.
Vandaag is het alweer maandag, week 6. Ik sta momenteel 2 weken achter met mijn blog. Mijn doel is proberen terug up to date te zijn, zodat ik gewoon van dag tot dag mijn blog kan aanvullen. Zoals ik nu schrijf, is het een soort van dagboek, met soms real time intermezzo's, nachtelijke intermezzo's.
Vandaag blijf ik thuis (tja, wanneer nu niet he?) om te wachten op de levering van UPS : wij hebben online een nieuwe laptop met printer en 'Home Office' (ja ja, voor een keer GEEN illegale versie van Office) besteld voor een hele goede package deal. Normaal gezien ontvangen we vandaag de printer en de software. Zal blij zijn als ik terug dingetjes kan afprinten en inscannen. Het is moeilijk mijn administratie voor België te regelen, zonder scanner.

In de loop van week 4 is er eigenlijk niet veel gebeurd. Na mijn nachtelijke escapades met 'Temptation Island' in week 3, heb ik iets anders gevonden om mij bezig te houden : nuttige dingen !

maandag 15/10/07 : Boekhouding
In de loop van de dag op het appartement gebleven en bezig geweest met onze boekhouding. Een beetje een uitgaven-balans van de eerste weken gemaakt, omdat we een aantal heel grote uitgaven hebben gemaakt : onze 12 dagen hotelkosten, onze meubels van Ikea, onze fietsen, allerlei nieuwe huishoudelektro die we hier opnieuw kopen (netspanning in US is 120V i.p.v. 230/240V)... Gelukkig wordt een groot deel van de kosten, vooral voor de relocatie (vliegtuigtickets, verhuis persoonlijke goederen, kosten tijdelijke woning/ hotel, relocatie- begeleiding van Chuck) door het bedrijf van Li Jen terugbetaald... Jammer genoeg dat we zelf moeten in staan voor het appartement, maar uiteindelijk is Li Jen ook niet naar hier gekomen als expat voor een bepaald bedrijf, maar als nieuwkomer met een H-1B visa.

Kan Yeung en Willy hebben die dag nog gebeld, YEAY ! dus mijn dag was al zeker voor 2 uur gevuld met info uit mijn dierbaar België.
Tegen de avond naar downtown gegaan, waar we vlug wat Viëtnamese noodles hebben gegeten bij TK Noodle (vooral Li Jen is dol op TK's). Een beetje no-nonsense food voor de juiste prijs. Wat we natuurlijk niet wisten is dat het eethuisje, ooit begonnen als een enkel restaurant, ondertussen op 20 jaar tijd is uitgegroeid tot een keten van restaurants in deze streek. Blijkbaar groeit alles wat ooit succesvol is, uit tot een keten. Maar gelukkig heeft TK nog wel zijn karakter van een eenvoudig familie-eethuis (een beetje de sfeer van een "cha chaan teng" in HK) behouden en wordt het eten ter plaatse vers gewokt en rap geserveerd. Kon het niet laten om een daar altijd een (paarse) taro pearl / bubble tea te bestellen : daar maken ze een van de lekkerste die ik tot nu toe heb gedronken !

dinsdag 16/10/07 : opruimwoede
Die dag werkelijk de hele dag binnen gebleven. Had een nieuwe bezigheid gevonden : onze laptop opruimen. Net zoals met een echt 'huis', besef je pas hoeveel rommel je op enkele jaren tijd bij elkaar spaart, en uiteindelijk toch niet nodig hebt. Vergezeld van een beetje surfen en mailen, ben ik vanaf toen 3 dagen bezig geweest met : sorteren en categoriseren (jaja, ik kan daar soms een freak in zijn, beetje à la Monica van Friends), oud sentiment bekijken en al dan niet weggooien, en belangrijkste van alles het backuppen van mijn werk als architect. Li Jen vindt dat ik te nonchalant met mijn gegevens omspring omdat ik te weinig backup. Als er ooit iets met de laptop gebeurt, ben ik al mijn projecten kwijt die ik gerealiseerd heb als architect. Uiteindelijk heb ik van alles een dubbele backup gemaakt. VERY EXCITING HE?

Opruimen werkt uiteindelijk ook een beetje psychologisch : of het nu werkelijk in een huis is, of virtueel in een laptop. Onbewust ben je misschien allerlei dingen op zijn plaats aan het zetten in je hoofd, dingen die nog moesten verwerkt worden of die vergeten waren. Na het opruimen, creëer je toch het idee, dat het leven een pak overzichtelijker wordt. Ofwel is het een van de eerste tekenen van "Desperate Housewives"-syndrome. Noem het zoals je wilt ;-p

Die avond gewoon thuis gebleven en voor de eerste keer een "echte" maaltijd gekookt (dus geen vlugge pasta of cup noodles). Op het menu van de avond stond het volgende : 'bio-aardappeltjes met pesto, kip met groentjes in verse bio-tomatensaus, bonen uit blik met lekkere veggie BBQ saus - NIET bio en NIET vers dan ;-)). For your info : ik ben verzot op bonen en hier heb je echt alle soorten bonen in alle soorten maten en kleuren - mede ook door het grote aanbod aan Mexicaans eten !! Een van mijn favoriete jeugdsentiment eten is 'witte bonen in tomatensaus'. Als kind toen ik nog in Nederland woonde, at ik dat gerecht ongelooflijk graag : wat kon mama toch ongelooflijk lekker koken zeg ! Pas later had ik ontdekt dat mijn favoriete smaak van mijn prille jeugd uit een blikje kwam... ;-))
woensdag 17/10/07
Thuis gebleven en beetje gestudeerd. Tegen 15u terug richting Milpitas Great Mall, wat rondgekuierd, Starbucks Pumpkin Spice Latte, mijn eerste 'vrouwen' broeksriem gekocht (tot nog toe droeg ik altijd een superhandige riem van Li Jen) en 2 jeansbroeken. Tegen de avond naar Adroit College voor mijn avondles. We leerden die dag de laatste medeklinkers, waardoor we in principe volledige Koreaanse woorden zouden kunnen lezen, maar daarmee nog niet wisten wat ze zouden betekenen. Alleszins zouden we in principe Koreaanse karaoke kunnen zingen ;-)), aldus de leerkracht.... Ahum, volgens mij karaoke dan op zeer lage slow motion and sound tempo.

Heb besloten om de weg terug naar huis voortaan alleen te doen, ook al is het redelijk donker en eenzaam op de Light Rail en voel ik me niet altijd even veilig als vrouw alleen, maar wat kan er nu gebeuren op een tram die bovendien ook bewakingscamera's heeft? Een van mijn klasgenoten - Sachin, een hele vlotte en toffe Indiër die in de IT werkt - had de week ervoor spontaan aangeboden om mij tot aan de tramhalte te brengen na de les, maar toen was het niet nodig, omdat Li Jen mij kwam halen. Maar deze keer ben ik wel met hem meegereden in zijn 'Mercedes-Benz Roadster', zo'n sjiek vrijgezellenbakje. Ben meestal niet rap onder de indruk van wagens, buiten de kleur en de vorm heb ik eigenlijk zoals meeste vrouwen maar weinig verstand van wagens, zolang ze maar functioneel zijn. Maar WAUW kan wel onder de indruk geraken van het prijskaartje van zo'n bakje. In de States zijn Europese wagens enkel en alleen voor behouden voor die topklasse van de bevolking die zich dergelijke luxe kunnen veroorloven. 80% van de wagens hier zijn Japanse wagens. Denk dat Li Jen en ik binnenkort maar braafjes de mainstream zullen volgen en een simpel tweedehands autootje gaan kopen, tenzij we ineens een diamant op straat vinden en deze kunnen verpatsen, khekhe.


donderdag 18/10/07 : 40 stuks sushi
Een beetje thuis gestudeerd en de laptop verder opgeruimd. Tegen de avond met Li Jen naar de Costco in Mountain View gefietst, eigenlijk toch wel best ver met de fiets. Een half uurtje voor ongeveer 7 kilometers. Onze belangrijkste aankopen van die avond waren toch wel mijn pak van bijna 1 kg droge korrelgist, een Brita-waterfilter (om leidingwater te zuiveren) en een party-sushi set van 40 stuks !!! We hadden die avond geen zin om te koken. Na de lange weg terug was een kant-en-klare maaltijd wel meer dan welkom !


De ogen waren zoals altijd weer groter dan de maag, het was veel te veel, maar we hebben wel gelukkig alles opgekregen. Li Jen is een grote eter! Volgende keer kopen we wel een bescheidener sush-set. Met uitzondering van de garnalen nigiri, waren het 'Californian' style sushi rollen : veel te zoete rijst en mayonaise-achtige vullingen, jammer genoeg helemaal aangepast aan de smaak van de Amerikaanse consument.
Eigenlijk 'shame shame' on us, om ons zo te laten verleiden door kwantiteit i.p.v. kwaliteit. We zouden toch beter moeten weten dat echte lekkere sushi, vers van de band moet rollen en ogenblikkelijk gemaakt. Volgens mij smaakt sushi (zowel de rijst als de vis) ook maar lekker, als het in contact is gekomen met de warmte van een menselijke hand. Hmmm... doet me denken aan de keer dat wij in Tokyo waren en elke dag overleefden op sushi in verschillende sushibars. En terug thuis aan onze '3-kg-sushi-rijst-experiment' :-) Oishikatta desu ne !

vrijdag 19/10/07 : defragmentation
Die dag kon ik eindelijk het opruimen van onze harde schijf afsluiten met de defragmentatie van de harde schijf. Tegenwoordig duurt dat niet meer zo lang als vroeger. Resultaat : terug 15GB geheugen vrij i.p.v. 0.5GB (waardoor de pc ook altijd vastliep) en verbetering van de performance met 15%. Yeay, mission accomplished ! Thuis gekookt en tegen de latere avond naar het gezellige downtown van Mountain View.
Op vrijdag is het daar overbevolkt, omdat de meeste werkende mensen dan uit eten gaan. Wij gaan graag iets drinken in het cafe "Red Rock ", een gezellige no nonsense plaats waar je even kan vergeten dat je in het 'stereotype' Amerika bent. Een café dat zijn winsten terug brengt in de gemeenschap door kleine non-profit organisaties te steunen.
Er worden daar geregeld gratis live optredens gegeven van muzikanten, singer-song writers, waar je de commerciële rap, hip hop, R 'n B van de jonge mensen in hun sjieke bakkies van een SUV, Mercedes of BMW's even kan vergeten. Die avond was Amy Obenski aan het woord - blijkbaar ook bekend voor haar song "Carousel" voor de Amerikaanse reeks Grey's Anatomy. De sfeer van haar muziek alsook haar prachtige stem deden me denken aan die van Aimee Mann.
Het is zo'n muziek waar je de rillingen van in de rug krijgt als je ernaar luistert, en live des te meer. 4 jaar geleden ben ik met Li Jen voor mijn verjaardag naar een onvergetelijk concert van Aimee Mann geweest in de AB in Brussel. Mijn favoriet waarmee je mij helemaal verstomd van de tranen krijgt, is nog altijd 'Wise Up' uit de soundtrack van 'Magnolia'.

Het was een hele welkome verademing, die avond, de sfeer, de muziek, eventjes weg uit het lange dagelijkse ritme van mijn isolatie, zover van België, mijn familie, mijn vrienden. Eventjes ver weg uit deze onmiddellijke omgeving, die voor mij nog altijd 'vreemd' is. Hoewel ik dagelijks heel hard mijn best doe, om bezig te blijven, ik weet wat en wie ik achtergelaten heb. Hoewel ik ver weg ben, denk ik vaak aan thuis. Maar ik voel ook wel dat er een reden is, in dit leven, waarom we juist op dit moment moesten vertrekken, wanneer alles zo zeker lijkt. Het is misschien een test. Voor mij. Voor Li Jen. Maar vooral voor mij. Om los te laten, naar de toekomst te kijken en verder te gaan dan ik ooit heb gedurfd.

zaterdag 20/10/07
Na een bezinnende vrijdagavond, kon ik in de nacht geen slaap vatten en ben ik pas tegen een uur of 5 in ochtend in bed gekropen. Eén van de vele slapeloze nachten die er nog zullen volgen. Het adrenaline-gehalte in mijn lichaam was te hoog, zoveel nieuwe impulsen te verwerken, bovendien had ik plots zin om te kijken wat voor vacatures er zoal allemaal vrij zijn in de regio... en of ik eventueel toch nog een tweede opleiding kon volgen aan een universiteit. Uiteraard onbetaalbaar hier !

De volgende dag rustig aan gedaan. Met combo VTA Lightrail en bus richting Westfield Valley Fair een van de grootste shopping malls in de streek, moet je toch gezien hebben ! Op 2 uur tijd (heen en terug kost ons al bijna 1 uur per richting) hebben we deze 2 verdiepingen en +400-winkels-grote mall bekeken, inclusief middaglunch (opnieuw burrito's - het komt door die lekkere bonen). Resultaat : onze broodmachine gekocht voor een spotprijs, omdat het juist die dag en enkel die dag 30$ korting was bij Macy's. Volgens mij stond de broodmachine daar op ons te wachten :-). Terug in Mountain View hebben we de gewone dagelijkse boodschappen gedaan, uit eten geweest in Wholefoods, terug thuis beetje k-drama gekeken, Li Jen vroeg naar bed en ik heb nog een beetje op mijzelf nagenoten van een lekkere Irish Cream die we net gekocht hadden (uiteindelijk hebben we met ons vertrek heel onze cocktailbar bij Wai Keung en de jongens achtergelaten, snif !)

zondag 21/10/07 : Santa Cruz
Die zondag zijn we richting zon, zee, strand gegaan : Santa Cruz. Een dagpas met de Caltrain gepakt richting San José en van daaruit nog een uur op de expresbus richting het zuiden. Het was een prachtige zonnige dag van 25°C, maar met de wind erbij voelde het eerder aan als 20°. Li Jen weigerde eerst nog zijn short aan te doen, omdat hij dacht dat het te koud ging zijn. Deeuh ! Het was de allereerste keer dat we een keer buiten de 'vallei' gingen, over de Santa Cruz Mountains heen.
In Santa Cruz aangekomen, de stroom van de mensen gevolgd richting het strand. Onderweg een leuk uithangsbord tegengekomen. Wij komen onze vrienden toch overal tegen, zelfs zoveel mijlen ver van huis :-)
Toegekomen op de wandelpier, was men beneden op het strand bezig met een fotoshoot voor bruidsjurken. Eventjes daar blijven hangen en de prachtige omgeving in ons opgenomen. Groetjes vanuit Santa Cruz beach aan iedereen !!

Afgezakt naar het strand en wat rondgestruind in het aangename warme zand. Het was al voorbij half oktober, niet echt het topseizoen voor strandgangers, maar ideaal om op het gemak rond te wandelen en naar wat schoon volk te kijken. En geloof me, er waren d'r !

Langs het strand is een van de oudste pretparken van California gelegen : the Santa Cruz Beach Boardwalk. Het is zo'n pretpark die je wel eens in zo'n Amerikaanse serie of film (o.a. in The Lost Boys, Dangerous Minds) ziet, waar de Amerikaanse jeugd tijdens de zomervakantie of tijdens 'spring break' naar toe gaat om de bloemetjes eens lekker buiten te zetten. Je waant je zo in een filmset als je daar zo rondloopt...

En wat hebben we daar gegeten? Neen, geen Belgische frietjes, maar Gilroy garlic fries. De portie die wij hebben gekocht was bijlange niet zo krokant als onze Belgische frietjes, maar de topping was OH ZO ZALIG ! En stinken dat we achteraf deden natuurlijk, maar voor Li Jen ruikt knoflook als 'parfum'. Gilroy is een stadje 40 km ten oosten van Santa Cruz, je mag het best 'op den buiten' noemen, bekend voor zijn jaarlijkse 'Gilroy Garlic Festival' einde juli. Dus we weten wat ons volgend jaar einde juli te wachten staat : allen naar dat mega voedselfestival !

Tegen valavond wandelden we langs het water terug, met het geluid van de pretparkattracties op de achtergrond, en het geblaf van de zeehonden /-leeuwen op de voorgrond. In de verte zagen we een droevig tafereel van wat we mispakten als een hoopje aangespoeld zeewier : een momentje stilte voor deze slapende zeeleeuw...

Week 3 : Over gewenning... over temptation...

00.09u 's nachts als ik deze nieuwe post begin te schrijven, de maandag hier in de US is nog maar pas begonnen. Het tijdsverschil met België zal voor een weekje 8u zijn, want in de US zullen we pas volgende week zondagnacht overschakelen op winteruur. Ben aan het wachten op mijn brood die binnen een uurtje klaar zal zijn : deze keer een licht volkorenbrood met zonnebloempitten. Li Jen is al gaan slapen, en ik ben nog wakker, as usual, benieuwd naar hoe laat ik het deze keer ga maken. Ik heb besloten om stilaan terug proberen op normaal ritme te leven. Vooral de overschakelingen in het weekends zijn moeilijk voor mij, omdat ik niet te lang wil uitslapen, want dan heeft Li Jen niet veel aan mij...

Het is eigenlijk stilletjes aan begonnen, mijn nachtelijke avonturen op mijn pc, helemaal in mijn eentje... Ik hou wel van de nachtelijke stilte, met uitzondering van die geiser boven ons, die om de 2 dagen veel lawaai maakt. Ach ja, je went eraan na een tijdje. Net een fijn en rustig weekend achter de rug gehad. Meestal in de loop van de week, blijf ik thuis op het appartement. De meesten zullen denken dat ik wel gek ben om hele dag binnen te blijven, zeker met zo'n mooi weer. Maar ik vind het meestal niet erg, lekker thuis te zitten. Soms dan weer wel. Noem het een beetje drempelvrees, om op mijn eentje te exploreren. Hoewel je dat misschien niet van mij kan zeggen van de dag dat ik plot impulsief de tram pakte om mij in te schrijven voor mijn avondles. Bij ver het meest spannendste dat ik op mijzelf gedaan had. Maar ik ben bezig geweest, niet altijd even nuttige dingen, soms dingen waarop ik niet al te trots ben. LACH er maar eens goed mee, zoals ik nu ook doe. Het is misschien een deel van een proces dat ik moet doormaken : dat ik me niet meer op anderen kan focussen maar meer op mijzelf. Snif ;-))

maandag 08/10/07
Mijn dag begon al redelijk goed... Mijn gsm rinkelde voor de eerste keer en het was een onbekend nummer. Ik nam op... niets ! Direct daarna nog eens gerinkel, ik nam op : een meisje had het verkeerde nummer gebeld en hing terug op. Direct daarna nog eens, dus dacht ik dat het weer datzelfde meisje was, maar het was Wai Keung vanuit België ! Hij krijgt de eer van de 'eerste beller' naar ons ;-)). Telefoongesprek heeft me enorm deugd gedaan, want tussen de soep en de patatten, had ik met momenten zo erg heimwee dat ik meteen het vliegtuig wilde pakken om terug te keren (ik had nog een terugvlucht op 21/10/07), al was het maar voor even... Met nieuwe moed, ben ik begonnen daan de blog. En een beetje later belde Willy :-)). De dag ging op die manier heel vlug voorbij, en voor ik het wist was het al tijd om richting downtown te vertrekken. Li Jen en ik hadden afgesproken om die avond uit eten te gaan : Koreaans. Allebei een super spicy hotpot genomen... Hmmm... hartverwarmend ! Daarna wat boodschappen doen (de winkels hier zijn vaak open tot 20u in de avond) en terug naar huis. Aangezien we thuis nog zonder meubels zaten, met uitzondering van 2 klapstoelen, gingen we die avond onze meubels bestellen bij Ikea via het internet en ze laten leveren. Maar tot de constatatie gekomen dat niet alle meubels via internet bestelbaar zijn, dus stonden weer van bij het begin... Ondertussen hadden we gelukkig wel een opblaasmatras gekocht en vanaf die avond sliepen we al iets comfortabeler dan voorheen.

dinsdag 09/10/07 : het verhaal van José en het begin van Temptation...
Gedurende de dag heel braafjes thuis gebleven, schrijfopdracht voor avondles gemaakt en gestudeerd. Tegen de avond met Li Jen per openbaar vervoer (combo Light Rail, Caltrain, Samtrans) naar Ikea gegaan, om onze meubels toch maar te kopen en door hen te laten leveren voor 80$. Aangezien we al wisten wat we wilden, waren redelijk rap door de toonzaal heen (volgens mij zijn we een van de weinigen die niet lang blijven kuieren in de Ikea) en moesten we de meubels gewoon afhalen in de self-service. In totaal hadden we 3 van die platte karretjes vol ! Toen we aan de kassa stonden, werden we plots aangesproken door een Mexicaanse medewerker van Ikea, die vroeg of we misschien geïnteresseerd waren in een lift met hem. We wisten eerst niet goed hoe te reageren en waren ook een beetje achterdochtig omdat we hem niet kenden. Maar dan zei hij dat hij voor dezelfde prijs als Ikea voor ons de meubels wel wilde brengen en zelfs onmiddellijk. Met de Ikea service ging dat nog 2 werkdagen duren. Dus hebben we maar ingestemd, beetje oordelend naar ons buikgevoel.
Dus stond de kerel, zijn naam was José, op ons te wachten aan de kassa en voerde hij ons mee naar de garage, waar zijn camionnetje geparkeerd stond. Hij zei dat hij dit wel eerder deed voor Ikea-klanten om op die manier wat bij te verdienen. José hielp ons inladen en Li Jen en ik gingen vooraan met ons tweetjes naast hem (in één veiligheidsgordel) zitten.
We raakten aan de praat en José vertelde dat hij al sinds zijn 15 jaar in de US woonde en toen met zijn vader naar hier is gekomen. Hij woont in East Palo Alto, het 'armere' deel van de Palo Alto, fysiek gescheiden van de rijkere buurt door 'Highway 101' a.k.a. 'California Coast Highway'. Zijn gezin bestaat uit 4 kinderen (en een vrouw denk ik). Om deze te onderhouden, heeft hij 2 jobs : overdag werkt hij als groenbeheerder (soort van tuinman - hij heeft trouwens vroeger ook voor ons appartementencomplex gewerkt), in de avond klust hij 4 uren bij in de Ikea. Wat Ikea natuurlijk niet weet, is dat hij tijdens zijn uren probeert klanten te ronselen om op die manier nog extra bij te verdienen met het vervoeren van meubels met zijn eigen wagen. Het is hard 'making a living in the US' zegt hij, maar het is nog harder in Mexico. In de US behoort hij tot de gewone 'arbeidende' bevolking, in Mexico is hij een 'rijke man'. Uiteindelijk gaven we het geld liever aan hem en zijn gezin, dan aan Ikea. Het was voor ons beiden een win-win situatie. Maar met een goed gevoel : tenminste weet je dat het geld goed terecht is gekomen :-)). We waren zelf heel happy met onze meubels, maar ook omdat we hem geholpen hebben. Ach ja, tis maar hoe je het noemt. José is ook een snuggere man die van iemands anders behoefte natuurlijk zijn winst maakt. En ook begrijpelijk....
Thuis aangekomen, hebben we enkel de eettafel en 1 stoel in elkaar gezet, kwestie toch van comfortabel te kunnen zitten en eten. Li Jen is daarna gaan slapen. En ik... ik bleef wakker voor de eerste keer. Beetje zitten surfen....

En dan ben ik op het FANTASTISCH IDEE gekomen om 'Temptation Island - darkest secrets' online te kijken, de Belgisch - Nederlandse versie dan. Omdat ik het nog nooit had gezien thuis in België wegens gebrek aan kabel-tv. En omdat ik er al vanalles over had gehoord of glimps van opgevangen bij vrienden. En omdat ik nieuwsgierig was. En omdat ik niets anders te doen had.... Nochtans, achteraf vraag je je af : in welke mate heeft dit bijgedragen tot mijn innerlijke en intellectuele verrijking? Nada, nul, zip, zero... en toch ! Ja ja, lach maar !! Kan alleen maar besluiten, dat ik eraan begonnen was, en er niet mee kon stoppen, omdat ik het AF moest maken. Om daarna nooit meer terug te kijken ! Want dan had ik het echt wel gehad. Ach ja, zo is het dus begonnen. Mijn nachtelijke uurtjes tot in de ochtend.
De eerste nacht heb ik tot 3.30u in de nacht gekeken (afleveringen 1 tot 4) tot mijn oogjes zwaar werden... en tegen een uur of 4 in bed gekropen.

woensdag 10/10/07 : confession from a tempted mind
Na een 'zware nacht' ben ik toch vroeg opgestaan, om 9.30u. Om 'Temptation' te zien natuurlijk. Het was sterker dan mij. Normaal gezien laat ik mij niet in met zo'n programma's. Omdat het puur leedvermaak is om mensen hun relatie op de klippen te zien lopen in situaties waar ze in hun dagelijks leven waarschijnlijk niet mee te maken kunnen hebben. Heb ook mijn bedenkingen bij het 'type' mensen die voor zo'n programma worden geselecteerd. Het programma werkt redelijk demoraliserend. Vanwaar die interesse dan? Om de mensen uit te lachen (wat niet mooi is van mij... ) of om te bevestigen dat Li Jen en ik toch gelukig normaal zijn? Of misschien was het al een eerste teken van mijn proces van 'banalisering' in de States. Wie zal het zeggen?
Dus vroeg op te staan om tot tegen de middag afleveringen 5 tot 8 te zien. Gelukkig moest ik tegen de avond naar de avondles, dus ben ik op tijd gestopt om nog wat te studeren. Tegen 15u vertrokken richting Milpitas per Light Rail. Blij dat ik buiten was, in de open lucht. Beetje reflecteren over die banale zonde dat ik aan het plegen was. In de Great Mall wat rondgehangen, bij Starbucks een 'Pumpkin Spice Frappucino' gaan halen en in een warme delicatessen bakker 2 croissants voor 4.10$ !! Duur, maar het was al zo lang geleden dat ik normale 'croissants' gegeten had. Hmmmm... heimwee naar België !! Tegen de avond was het tijd voor mijn avondles van 18.30 tot 21.30u. Li Jen is mij komen halen en had Indische take-away bij als avondmaal. Heel lekker, maar wel heel SPICY CURRY !
Die avond heb ik hem mijn 'Temptation' bekend, waarom hij natuurlijk KEI-hard moest lachen. Uiteindelijk heb ik 7 uur lang een geheim leven geleid, waar niemand van af wist ;-p. Ik vertelde hem dan dat ik het maar moest afmaken, die serie, en beloofd hem dat het dan ook wel definitief voor mij gedaan was ! In de nacht nog afleveringen 9 tot 11 gezien. Om 2.30u in bed gekropen, wat nog best meeviel....

donderdag 11/10/07 : the end of Temptation
Nadat ik uitgeslapen was, vanaf een uur of 11, 'Temptation' afleveringen 12 tot 14 gezien. Gedurende de middag belde Yan vanuit Oxford en we hadden een hele fijne babbel gehad. Quintje (ons petekindje : we are a very proud to be his godmother and godfather - of zoals hij ons wel noemt "K-mah & A-yeah" i.p.v. "K-yeah) op de achtergrond gehoord, denk zelfs even aan de lijn gehad, maar hij zei niet zo veel. Uiteindelijk heb ik Yan ook mijn bekentenis gedaan over mijn wel zeer vreemde obsessie. Zij mag zichzelf mijn private overseas therapist noemen, khekhe.

Gelukkig voor mij, zorgt Li Jen er wel voor dat ik elke dag met hem afspreek na zijn werk, om boodschappen te doen, of om uit eten te gaan. Elk smoesje is goed om mij van mijn pc-scherm los te krijgen. Tegen de avond zijn we boodschappen gaan doen in San Antonio, waar we "Trader Joe's" hebben ontdekt. Een kruidenierszaak (keten natuurlijk !) waar men normaal en lekker vers, zij het wel organisch, voedsel kan kopen tegen een redelijke prijs. Terug thuis, gekookt (Li Jen zijn lekkere pasta met broccoli, ansjovis en parmezaan) en uiteindelijk de laatste afleveringen (15 en 16) van Temptation gezien, samen met Li Jen.
Conclusie : BLIJ DAT IK ER VANAF WAS ! Dat doe ik dus nooit meer ! Volgens mij ben ik die nacht wel normaal gaan slapen geweest...

vrijdag 12/10/07 : Lust, Caution
Die dag regende het voor het eerst sinds wij in California waren. De regio waarin wij wonen is in een vallei gelegen (vandaar de naam Silicon Valley) : dit wil zeggen dat wij overal omringd zijn door bergen wat zijn voordelen met zich meebrengt wat weer betreft. Indien het buiten de vallei zou regenen, is de kans groot dat de wolken de bergen niet over geraken om tot in de vallei te komen, waardoor het vaak mooi en droog weer is. Maar die dag zijn de regenwolken er wel geraakt. Voor wat men gewoon is in California, was het een redelijk stevige regenval, waardoor bepaalde straten en snelwegen in en rond San Francisco blank stonden. In Mountain View viel het wel goed mee. Tegen de avond ben ik dan wel naar buiten gegaan om te gaan eten met Li Jen in Menlo Park, stadje na Palo Alto. Li Jen vlees en ik shrimp donburi gegeten in een Japans restaurant . Daarna 'Lust, Caution' van Ang Lee gezien, kwestie van een beetje in de sfeer van 'Temptation Island' te blijven ;-)) maar dan op een hoger cinefiel niveau.
Tot slot tegen middernacht nog afgezakt in downtown Mountain View en onder ons tweetjes moppen tappen in een Irish pub, onder een Guiness en een Magners, whoehahahaha! Hmmm... uitgaan met tweetjes is toch wel een beetje anders dan uitgaan met vrienden. Ik miste de gekke night outs met onze vrienden... en het shaken uiteraard !! Het lijkt al weer zo lang geleden dat ik dat had gedaan...

zaterdag 13/10/07 : North Beach & Fisherman's Wharf San Francisco
EINDELIJK WEEKEND !! Eindelijk terug een normaal ritme ! Die dag met trein naar San Francisco gegaan. North Beach & Fisherman's Wharf bezocht. De buurt van North Beach staat ook wel bekend onder de naam 'Little Italy' en is gelegen naast Chinatown in SF. Je hebt daar ongelooflijk veel leuke Italiaanse restaurantjes en koffiehuizen, ideaal om daar een keer geen 'industriële' koffie te drinken à la Starbucks of zo... Onderweg zijn we een Chinese boekenwinkel tegengekomen waar we een boek hebben gekocht.

Fisherman's Wharf is een populaire plek onder de toeristen, omdat het aan het water gelegen en omwille van zijn 'seafood' (vooral de krab). Dus wij daar ook naar toe. In die buurt was ooit de 'Del Monte' fabriek / pakhuis gevestigd, nu omgebouwd tot een gezellige binnenplein met kleine eetgelegenheden en een ijssalon.

We kwamen daar tegen de valavond aan en konden aan de pier nog net de laatste stralen zon zien ondergaan. Het was daar wel druk, druk van de toeristen. Onder de gezellige drukte viel ineens een heel somber gevoel over me heen. Dat ik me vreemd voelde onder al die lachende mensen, alsof ik er niet thuis hoorde. Heimwee? Misschien ook omdat ik razende honger had ;-). Avondeten, voor de eerste keer iets Amerikaans at 'Lou's Pier 47' : een uiensoep met hamburgermaaltijd voor Li Jen, een 'caesar salad' met 'crabcake' voor mij met op de achtergrond een live band die 'blues' speelde.
Na ons avondmaal nog wat rondgewandeld in de buurt, waar we een broodfabriek hebben bezocht : San Francisco staat naast zijn Gay Town ook wel bekend voor zijn zuurdesembrood.
Daarna binnengegaan in een super maf restaurant / winkel : Rainforest Cafe, over de commercialisering van de problematiek van het tropisch regenwoud gesproken... Als je binnenstapt voel je je net Tarzan in de jungle : dineren in het groen met tropische vissen op de achtergrond. Het interieur is indrukwekkend. Hoe ze het in Amerika al dan niet bedenken die concepten.
Tot slot van de avond nog een dessertje gaan halen. 3 x raden wat ik daar in mijn handen vast heb?
Bevroren banaan met chocolode en pindanootjes op een stokje ! Mijn dag was op een klein dipje van heimwee na weer perfect geëindigd :-)))

zondag 14/10/07 : ordinary Sunday
Na een ontspannende dag in San Francisco, zijn we zondag in de buurt gebleven. In de ochtend de rest van onze meubels van Ikea in elkaar gestoken, o.a. ons bed, jippiehey ! Tegen de middag onze vouwfietsen die we twee weken geleden besteld hadden, gaan halen en meteen daarna wat rondgefietst. Wat een vrijheid, wat een mobiliteit !!
We hebben ons ook lid gemaakt van het warenhuis Costco (50$ per jaar) om daar te mogen winkelen, een beetje het systeem van de 'Makro' : als je lid bent, kan je goedkoop voor grote hoeveelheden kopen. Die dag was ik vooral heel blij dat ik eindelijk korrelgist heb kunnen vinden voor het maken van mijn eigen brood, en meel uiteraard ! en dat we niet langer industrieel brood hoefden te eten.
Tegen de avond hebben we gewoon thuis gekookt en sinds lang terug ons oud ritme van 'in de avond Koreaanse drama kijken' terug opgepikt. Daarna ONS GLOEDNIEUW BED ingedoken en eindelijk eens normaal geslapen.

Real time intermezzo - must see's !

Geen geschiedenis nu maar real time : voorbij 5u in de ochtend, Mountain View, California. Het is al de zoveelste nacht op een rij dat ik niet in slaap geraak. Vraag me niet waarom, maar mijn brein is laatste tijd nogal in overdrive. Dan lig ik met mijn ogen wijdopen naast Li Jen in bed en wil ik zo vanalles beginnen te doen, midden in de nacht... Als het zo voort blijft duren, ga ik mijn nickname omdopen tot "nightwriter"... Dit wil ik nog even kwijt...

Li Jen en ik hebben hier in de streek een circuit van kleinere, alternatieve bioscopen ontdekt, een beetje zoals de Studio's en Cartoon's in België. De films die we tot nu toe gezien hebben, zijn zeker aanraders, als ze in België zouden uitkomen of op DVD :

Zonet vandaag (ik bedoel hiermee vrijdagavond 26/10/07) bekeken en goedgekeurd : "Lars and The Real Girl". Over een verlegen, teruggetrokken jongeman uit een klein dorp in Noord-Amerika die een ietwat onconventionele relatie begint met zijn pop die hij op het internet heeft besteld... Prachtige film ! Bij momenten hilarisch en tegelijkertijd ook dramatisch en ontroerend. Meeslepende en indringende muziek. Bij momenten ben ik er wel stil van geworden, krop in de keel, maar de rode draad is toch wel een hele positieve boodschap !


Twee weken geleden de nieuwste film van Ang Lee gaan kijken in een klein zaalje in Menlo Park "Lust, Caution" met mijn all-time favoriet Tony Leung Chiu Wai. Wel een hele ervaring om daar naartoe te gaan : het zat daar bomvol Chinezen (met het nodige gekwetter erbij natuurlijk). Naast mij zat een Taiwanese ingenieur, die ineens tegen mij begon te babbelen over Ang Lee. Hij vertelde me dat hij de regisseur kende en dat ze vroeger op dezelfde (middelbare) school in Taiwan hebben gezeten. Ang Lee was een van zijn 'junioren' of zoiets. Blijkbaar heeft hij Ang Lee 5 jaar geleden nog eens ontmoet tijdens een of andere reünie... Best wel grappig. Ik vroeg hem of hij niet trots moest zijn om zo'n getalenteerde en bekende man als hem te kennen, waarop hij instemmend knikte...
De film is heel gedurfd, voor een Chinese (correctie : Taiwanese) cineast, maar we zijn wel meer van hem gewoon sinds "Brokeback Mountain". En Tony Leung was schitterend (naakt) alsook de hoofdrolspeelster... maar er is natuurlijk meer dan dat. The suspense tussen de hoofdpersonages die Ang Lee altijd zo prachtig in beeld weet te brengen (Crouching Tiger Hidden Dragon, Sense & Sensibility).

Zo... mijn ogen beginnen zwaar te worden.
Slaapwel voor mij en goedemiddag daar in België en Nederland !