Vandaag is het alweer maandag, week 6. Ik sta momenteel 2 weken achter met mijn blog. Mijn doel is proberen terug up to date te zijn, zodat ik gewoon van dag tot dag mijn blog kan aanvullen. Zoals ik nu schrijf, is het een soort van dagboek, met soms real time intermezzo's, nachtelijke intermezzo's.
Vandaag blijf ik thuis (tja, wanneer nu niet he?) om te wachten op de levering van UPS : wij hebben online een nieuwe laptop met printer en 'Home Office' (ja ja, voor een keer GEEN illegale versie van Office) besteld voor een hele goede package deal. Normaal gezien ontvangen we vandaag de printer en de software. Zal blij zijn als ik terug dingetjes kan afprinten en inscannen. Het is moeilijk mijn administratie voor België te regelen, zonder scanner.
In de loop van week 4 is er eigenlijk niet veel gebeurd. Na mijn nachtelijke escapades met 'Temptation Island' in week 3, heb ik iets anders gevonden om mij bezig te houden : nuttige dingen !
maandag 15/10/07 : Boekhouding
In de loop van de dag op het appartement gebleven en bezig geweest met onze boekhouding. Een beetje een uitgaven-balans van de eerste weken gemaakt, omdat we een aantal heel grote uitgaven hebben gemaakt : onze 12 dagen hotelkosten, onze meubels van Ikea, onze fietsen, allerlei nieuwe huishoudelektro die we hier opnieuw kopen (netspanning in US is 120V i.p.v. 230/240V)... Gelukkig wordt een groot deel van de kosten, vooral voor de relocatie (vliegtuigtickets, verhuis persoonlijke goederen, kosten tijdelijke woning/ hotel, relocatie- begeleiding van Chuck) door het bedrijf van Li Jen terugbetaald... Jammer genoeg dat we zelf moeten in staan voor het appartement, maar uiteindelijk is Li Jen ook niet naar hier gekomen als expat voor een bepaald bedrijf, maar als nieuwkomer met een H-1B visa.
Kan Yeung en Willy hebben die dag nog gebeld, YEAY ! dus mijn dag was al zeker voor 2 uur gevuld met info uit mijn dierbaar België.
Tegen de avond naar downtown gegaan, waar we vlug wat Viëtnamese noodles hebben gegeten bij TK Noodle (vooral Li Jen is dol op TK's). Een beetje no-nonsense food voor de juiste prijs. Wat we natuurlijk niet wisten is dat het eethuisje, ooit begonnen als een enkel restaurant, ondertussen op 20 jaar tijd is uitgegroeid tot een keten van restaurants in deze streek. Blijkbaar groeit alles wat ooit succesvol is, uit tot een keten. Maar gelukkig heeft TK nog wel zijn karakter van een eenvoudig familie-eethuis (een beetje de sfeer van een "cha chaan teng" in HK) behouden en wordt het eten ter plaatse vers gewokt en rap geserveerd. Kon het niet laten om een daar altijd een (paarse) taro pearl / bubble tea te bestellen : daar maken ze een van de lekkerste die ik tot nu toe heb gedronken !
dinsdag 16/10/07 : opruimwoede
Die dag werkelijk de hele dag binnen gebleven. Had een nieuwe bezigheid gevonden : onze laptop opruimen. Net zoals met een echt 'huis', besef je pas hoeveel rommel je op enkele jaren tijd bij elkaar spaart, en uiteindelijk toch niet nodig hebt. Vergezeld van een beetje surfen en mailen, ben ik vanaf toen 3 dagen bezig geweest met : sorteren en categoriseren (jaja, ik kan daar soms een freak in zijn, beetje à la Monica van Friends), oud sentiment bekijken en al dan niet weggooien, en belangrijkste van alles het backuppen van mijn werk als architect. Li Jen vindt dat ik te nonchalant met mijn gegevens omspring omdat ik te weinig backup. Als er ooit iets met de laptop gebeurt, ben ik al mijn projecten kwijt die ik gerealiseerd heb als architect. Uiteindelijk heb ik van alles een dubbele backup gemaakt. VERY EXCITING HE?
Opruimen werkt uiteindelijk ook een beetje psychologisch : of het nu werkelijk in een huis is, of virtueel in een laptop. Onbewust ben je misschien allerlei dingen op zijn plaats aan het zetten in je hoofd, dingen die nog moesten verwerkt worden of die vergeten waren. Na het opruimen, creëer je toch het idee, dat het leven een pak overzichtelijker wordt. Ofwel is het een van de eerste tekenen van "Desperate Housewives"-syndrome. Noem het zoals je wilt ;-p
Die avond gewoon thuis gebleven en voor de eerste keer een "echte" maaltijd gekookt (dus geen vlugge pasta of cup noodles). Op het menu van de avond stond het volgende : 'bio-aardappeltjes met pesto, kip met groentjes in verse bio-tomatensaus, bonen uit blik met lekkere veggie BBQ saus - NIET bio en NIET vers dan ;-)). For your info : ik ben verzot op bonen en hier heb je echt alle soorten bonen in alle soorten maten en kleuren - mede ook door het grote aanbod aan Mexicaans eten !! Een van mijn favoriete jeugdsentiment eten is 'witte bonen in tomatensaus'. Als kind toen ik nog in Nederland woonde, at ik dat gerecht ongelooflijk graag : wat kon mama toch ongelooflijk lekker koken zeg ! Pas later had ik ontdekt dat mijn favoriete smaak van mijn prille jeugd uit een blikje kwam... ;-))
woensdag 17/10/07 Thuis gebleven en beetje gestudeerd. Tegen 15u terug richting Milpitas Great Mall, wat rondgekuierd, Starbucks Pumpkin Spice Latte, mijn eerste 'vrouwen' broeksriem gekocht (tot nog toe droeg ik altijd een superhandige riem van Li Jen) en 2 jeansbroeken. Tegen de avond naar Adroit College voor mijn avondles. We leerden die dag de laatste medeklinkers, waardoor we in principe volledige Koreaanse woorden zouden kunnen lezen, maar daarmee nog niet wisten wat ze zouden betekenen. Alleszins zouden we in principe Koreaanse karaoke kunnen zingen ;-)), aldus de leerkracht.... Ahum, volgens mij karaoke dan op zeer lage slow motion and sound tempo.
Heb besloten om de weg terug naar huis voortaan alleen te doen, ook al is het redelijk donker en eenzaam op de Light Rail en voel ik me niet altijd even veilig als vrouw alleen, maar wat kan er nu gebeuren op een tram die bovendien ook bewakingscamera's heeft? Een van mijn klasgenoten - Sachin, een hele vlotte en toffe Indiër die in de IT werkt - had de week ervoor spontaan aangeboden om mij tot aan de tramhalte te brengen na de les, maar toen was het niet nodig, omdat Li Jen mij kwam halen. Maar deze keer ben ik wel met hem meegereden in zijn 'Mercedes-Benz Roadster', zo'n sjiek vrijgezellenbakje. Ben meestal niet rap onder de indruk van wagens, buiten de kleur en de vorm heb ik eigenlijk zoals meeste vrouwen maar weinig verstand van wagens, zolang ze maar functioneel zijn. Maar WAUW kan wel onder de indruk geraken van het prijskaartje van zo'n bakje. In de States zijn Europese wagens enkel en alleen voor behouden voor die topklasse van de bevolking die zich dergelijke luxe kunnen veroorloven. 80% van de wagens hier zijn Japanse wagens. Denk dat Li Jen en ik binnenkort maar braafjes de mainstream zullen volgen en een simpel tweedehands autootje gaan kopen, tenzij we ineens een diamant op straat vinden en deze kunnen verpatsen, khekhe.
donderdag 18/10/07 : 40 stuks sushi
Een beetje thuis gestudeerd en de laptop verder opgeruimd. Tegen de avond met Li Jen naar de Costco in Mountain View gefietst, eigenlijk toch wel best ver met de fiets. Een half uurtje voor ongeveer 7 kilometers. Onze belangrijkste aankopen van die avond waren toch wel mijn pak van bijna 1 kg droge korrelgist, een Brita-waterfilter (om leidingwater te zuiveren) en een party-sushi set van 40 stuks !!! We hadden die avond geen zin om te koken. Na de lange weg terug was een kant-en-klare maaltijd wel meer dan welkom !
De ogen waren zoals altijd weer groter dan de maag, het was veel te veel, maar we hebben wel gelukkig alles opgekregen. Li Jen is een grote eter! Volgende keer kopen we wel een bescheidener sush-set. Met uitzondering van de garnalen nigiri, waren het 'Californian' style sushi rollen : veel te zoete rijst en mayonaise-achtige vullingen, jammer genoeg helemaal aangepast aan de smaak van de Amerikaanse consument.
Eigenlijk 'shame shame' on us, om ons zo te laten verleiden door kwantiteit i.p.v. kwaliteit. We zouden toch beter moeten weten dat echte lekkere sushi, vers van de band moet rollen en ogenblikkelijk gemaakt. Volgens mij smaakt sushi (zowel de rijst als de vis) ook maar lekker, als het in contact is gekomen met de warmte van een menselijke hand. Hmmm... doet me denken aan de keer dat wij in Tokyo waren en elke dag overleefden op sushi in verschillende sushibars. En terug thuis aan onze '3-kg-sushi-rijst-experiment' :-) Oishikatta desu ne !
vrijdag 19/10/07 : defragmentationDie dag kon ik eindelijk het opruimen van onze harde schijf afsluiten met de defragmentatie van de harde schijf. Tegenwoordig duurt dat niet meer zo lang als vroeger. Resultaat : terug 15GB geheugen vrij i.p.v. 0.5GB (waardoor de pc ook altijd vastliep) en verbetering van de performance met 15%. Yeay, mission accomplished ! Thuis gekookt en tegen de latere avond naar het gezellige downtown van Mountain View.
Op vrijdag is het daar overbevolkt, omdat de meeste werkende mensen dan uit eten gaan. Wij gaan graag iets drinken in het cafe "Red Rock ", een gezellige no nonsense plaats waar je even kan vergeten dat je in het 'stereotype' Amerika bent. Een café dat zijn winsten terug brengt in de gemeenschap door kleine non-profit organisaties te steunen.
Er worden daar geregeld gratis live optredens gegeven van muzikanten, singer-song writers, waar je de commerciële rap, hip hop, R 'n B van de jonge mensen in hun sjieke bakkies van een SUV, Mercedes of BMW's even kan vergeten. Die avond was Amy Obenski aan het woord - blijkbaar ook bekend voor haar song "Carousel" voor de Amerikaanse reeks Grey's Anatomy. De sfeer van haar muziek alsook haar prachtige stem deden me denken aan die van Aimee Mann.
Het is zo'n muziek waar je de rillingen van in de rug krijgt als je ernaar luistert, en live des te meer. 4 jaar geleden ben ik met Li Jen voor mijn verjaardag naar een onvergetelijk concert van Aimee Mann geweest in de AB in Brussel. Mijn favoriet waarmee je mij helemaal verstomd van de tranen krijgt, is nog altijd 'Wise Up' uit de soundtrack van 'Magnolia'.
Het was een hele welkome verademing, die avond, de sfeer, de muziek, eventjes weg uit het lange dagelijkse ritme van mijn isolatie, zover van België, mijn familie, mijn vrienden. Eventjes ver weg uit deze onmiddellijke omgeving, die voor mij nog altijd 'vreemd' is. Hoewel ik dagelijks heel hard mijn best doe, om bezig te blijven, ik weet wat en wie ik achtergelaten heb. Hoewel ik ver weg ben, denk ik vaak aan thuis. Maar ik voel ook wel dat er een reden is, in dit leven, waarom we juist op dit moment moesten vertrekken, wanneer alles zo zeker lijkt. Het is misschien een test. Voor mij. Voor Li Jen. Maar vooral voor mij. Om los te laten, naar de toekomst te kijken en verder te gaan dan ik ooit heb gedurfd.
zaterdag 20/10/07
Na een bezinnende vrijdagavond, kon ik in de nacht geen slaap vatten en ben ik pas tegen een uur of 5 in ochtend in bed gekropen. Eén van de vele slapeloze nachten die er nog zullen volgen. Het adrenaline-gehalte in mijn lichaam was te hoog, zoveel nieuwe impulsen te verwerken, bovendien had ik plots zin om te kijken wat voor vacatures er zoal allemaal vrij zijn in de regio... en of ik eventueel toch nog een tweede opleiding kon volgen aan een universiteit. Uiteraard onbetaalbaar hier !
De volgende dag rustig aan gedaan. Met combo VTA Lightrail en bus richting Westfield Valley Fair een van de grootste shopping malls in de streek, moet je toch gezien hebben ! Op 2 uur tijd (heen en terug kost ons al bijna 1 uur per richting) hebben we deze 2 verdiepingen en +400-winkels-grote mall bekeken, inclusief middaglunch (opnieuw burrito's - het komt door die lekkere bonen). Resultaat : onze broodmachine gekocht voor een spotprijs, omdat het juist die dag en enkel die dag 30$ korting was bij Macy's. Volgens mij stond de broodmachine daar op ons te wachten :-). Terug in Mountain View hebben we de gewone dagelijkse boodschappen gedaan, uit eten geweest in Wholefoods, terug thuis beetje k-drama gekeken, Li Jen vroeg naar bed en ik heb nog een beetje op mijzelf nagenoten van een lekkere Irish Cream die we net gekocht hadden (uiteindelijk hebben we met ons vertrek heel onze cocktailbar bij Wai Keung en de jongens achtergelaten, snif !)
zondag 21/10/07 : Santa Cruz
Die zondag zijn we richting zon, zee, strand gegaan : Santa Cruz. Een dagpas met de Caltrain gepakt richting San José en van daaruit nog een uur op de expresbus richting het zuiden. Het was een prachtige zonnige dag van 25°C, maar met de wind erbij voelde het eerder aan als 20°. Li Jen weigerde eerst nog zijn short aan te doen, omdat hij dacht dat het te koud ging zijn. Deeuh ! Het was de allereerste keer dat we een keer buiten de 'vallei' gingen, over de Santa Cruz Mountains heen.
In Santa Cruz aangekomen, de stroom van de mensen gevolgd richting het strand. Onderweg een leuk uithangsbord tegengekomen. Wij komen onze vrienden toch overal tegen, zelfs zoveel mijlen ver van huis :-)
Toegekomen op de wandelpier, was men beneden op het strand bezig met een fotoshoot voor bruidsjurken. Eventjes daar blijven hangen en de prachtige omgeving in ons opgenomen. Groetjes vanuit Santa Cruz beach aan iedereen !!Afgezakt naar het strand en wat rondgestruind in het aangename warme zand. Het was al voorbij half oktober, niet echt het topseizoen voor strandgangers, maar ideaal om op het gemak rond te wandelen en naar wat schoon volk te kijken. En geloof me, er waren d'r !
Langs het strand is een van de oudste pretparken van California gelegen : the Santa Cruz Beach Boardwalk. Het is zo'n pretpark die je wel eens in zo'n Amerikaanse serie of film (o.a. in The Lost Boys, Dangerous Minds) ziet, waar de Amerikaanse jeugd tijdens de zomervakantie of tijdens 'spring break' naar toe gaat om de bloemetjes eens lekker buiten te zetten. Je waant je zo in een filmset als je daar zo rondloopt...
En wat hebben we daar gegeten? Neen, geen Belgische frietjes, maar Gilroy garlic fries. De portie die wij hebben gekocht was bijlange niet zo krokant als onze Belgische frietjes, maar de topping was OH ZO ZALIG ! En stinken dat we achteraf deden natuurlijk, maar voor Li Jen ruikt knoflook als 'parfum'. Gilroy is een stadje 40 km ten oosten van Santa Cruz, je mag het best 'op den buiten' noemen, bekend voor zijn jaarlijkse 'Gilroy Garlic Festival' einde juli. Dus we weten wat ons volgend jaar einde juli te wachten staat : allen naar dat mega voedselfestival !
Tegen valavond wandelden we langs het water terug, met het geluid van de pretparkattracties op de achtergrond, en het geblaf van de zeehonden /-leeuwen op de voorgrond. In de verte zagen we een droevig tafereel van wat we mispakten als een hoopje aangespoeld zeewier : een momentje stilte voor deze slapende zeeleeuw...
No comments:
Post a Comment