Week 1 : Eerste week verkenning

zondag 23/09/07

Die dag na de landing zalig opgestaan na 15u onafgebroken slaap in een normaal bed. Voor ons was dat een superdeluxe gevoel, want we hadden één week geen bed meer gevoeld. Tijd voor het ontbijt, en wat voor een ! Stel je voor een klein zaaltje met kweet niet hoeveel eten en CNN flat screen uiteraard, heel de tijd het Amerikaans nieuws op de achtergrond, waardoor je het voedsel niet verteerd krijgt. We hadden keuze tussen : vers fruit (gelukkig voor mij), daarnaast 3 verschillende gesuikerde en gekleurde cereals, muesli en cruesli, 2 soorten scrambled eggs en hot spicy fried potatoes, toppings salsa, hot cheese (ze hebben zo'n speciale kaasmachine waaruit je gesmolten kaas kan pompen), augurkjes, yoghurt, melk, warme havermout, bagels, harde croissants, niet te vreten industriële sandwichbrood, donuts met chocolade en zonder chocolade, small pancakes, wafelmachine voor wafels met slagroom, en maple syrup, honing en chocolade saus, 5 soorten koffie, thee, gesuikerde sinaas- en appelsap, 5 soorten dieet suikers, thee, ham, ... waarschijnlijk ben ik nog een en ander vergeten. Dus met al dat lekkers en CNN op de achtergrond, geloof ik wel zeer dat de gemiddelde Amerikaan 3x ons gewicht en omvang heeft, met alle gezondheidsgevolgen vandien. Er waren mensen die wel zeker 5 pancakes op elkaar hadden gestapeld en daartussen scrambled eggs en nog vanalles hebben geperst en zo als één stapel in hun mond naar binnen werkten, jaja en dit als ontbijt.... Enfin, ons eerste indruk van the US, California is : alles is huge, mega groot en veel en overdreven. Maar voor Li Jen is het een paradijs wat eten betreft : grote porties ;)

Na een stevig ontbijt, zijn we naar station San Antonio gestapt om daar de trein naar San Francisco te pakken. Het was een dubbeldektrein van Japanse makelij die op benzine rijdt. De rit duurde 1 uur en we kwamen langs verschillende stadjes langs de baai van San Francisco o.a. Palo Alto (waar de universiteit van Stanford ligt). In San Francisco aangekomen, was het nog een half uurtje stappen tot we in het stadscentrum 'downtown' waren. Eigenlijk is het moeilijk te definiëren wat nu eigenlijk het stadscentrum is in zo'n grote Amerikaanse stad, maar voor ons was het de plaats waar 'Chinatown' lag.

De dag zelf hebben we geen foto's kunnen nemen, omdat onze camera het op mysterieuze wijze begaf - bekomen van jetlag - maar we hebben wel foto's van de andere keren dat we er naartoe zijn gegaan. Het was heel druk die dag omdat het de laatste dag "autumn moon festival" was.


We zochten de gezellige chaos op in de menigte van krioelende Aziaten en kuierden langs de kraampjes. Fijn om op de eerste dag sighseeing iets bekend tegen te komen... en de sfeer van Chinese rumour op te snuiven... We bevonden ons in de grootste en oudste Chinatown van Amerika, als ik me niet vergis. Overal gezellige kleine en grote eethuizen, winkeltjes, medicinale kruidenwinkels, theehuizen, boekenwinkels, groenten- en fruitwinkels, slagers, Chinese bakkers (yummie!)... net een stukje Hong Kong middenin Amerika... Na een tijdje hebben we de drukte van het "moon festival" ontvlucht en gingen we op zoek naar "Japan- & Koreatown".

Deze was een stuk verder gelocaliseerd van het centrum van San Francisco en was in tegenstelling tot Chinatown, een oase van onverwachte rust en harmonie ! Weliswaar qua schaal een stukje kleiner, maar er was wel een shoppingcenter waar je verschillende winkeltjes hebt voor dagelijke behoeften en een aantal Japanse en Koreaanse restaurants. En een Japanse supermarkt met alle al dan niet denkbare Japanse ingrediënten! Heaven voor kookliefhebbers als Li Jen en ik.



maandag 24/09/07
Die dag na het ontbijt, vroeg met de Caltrein vertrokken richting het zuiden naar een andere grote stad in de buurt : San Jose. Oorspronkelijk dachten we in deze stad te gaan wonen, omdat we dachten dat dit redelijk dichtbij Li Jen zijn werk in Santa Clara lag - dachten we - maar uiteindelijk zijn we hier van afgestapt... Wederom hadden we de afstanden in Amerikaanse normen een beetje onderschat! San Jose is qua populatie de 10de grootste stad in de USA, met een grote Viëtnamese gemeenschap. De uithangborden van publieke functies in deze regio zijn vaak in 3 talen : Engels, Spaans en Viëtnamees. Wij hebben zelf nog niet veel Viëtnamezen gezien, waarschijnlijk omdat wij zelf het verschil niet zien met Chinezen... De stad zelf is redelijk groot en de faciliteiten uitgespreid, en mist toch een beetje een gezellige downtown zoals San Francisco. Dus zijn we die dag maar weer op zoek gegaan naar de 'Japantown' daar, weliswaar een voettocht van 45 minuten in een zengende hitte die dag.
Uiteindelijk gevonden, maar het zag er een beetje verlaten uit, zoals de rest van San Jose. Misschien omdat iedereen ook binnen zit met zo'n hitte... In de Japanse supermarkt wat sushi en koude groene thee gekocht en onze lunch in een parkje opgegeten. Het zat daar vol eekhoorntjes... De trein teruggepakt richting noorden, Palo Alto.



In Palo Alto onze eerste shoppingtour gedaan in Stanford Shoppingcenter : een klein en aangenaam openlucht shoppingcenter, waar we 2 boeken hebben gevonden rond San Francisco en the Bay Area en ZEER BELANGRIJK een stratenkaart van Silicon Valley. Uit nieuwsgierigheid zijn we ook Bloomingdale's binnengegaan (helft van de wereld weet dat dit "the temple of worship" is voor Rachel uit Friends), waar ik me toch wel heb laten verleiden door een leuke zwarte wollen cardigan. Volgens Li Jen was dat al het allereerste teken van mijn ver-Amerikanisering.
Terug op hotel avondeten gekookt en voor de tv gezeten. Terwijl Li Jen nog wat aan het lezen was, heb ik voor de allereerste keer op channel ABC "The Bachelor" gezien. Voor iemand die in Leuven geen kabel had - of meer bepaald enkel Canvas met antenneke = Canvas met ruis - vind ik dat ik wat krediet mag krijgen ;)) Volgens Li Jen tweede teken van ver-Amerikanisering.

dinsdag 25/09/07
In de vroege ochtend hadden wij afgesproken met "Chuck" de kerel van de relocatiefirma die ons ging helpen om de belangrijkste administratieve zaken in orde te brengen : de aanvraag van ons social security number, alsook het opzetten van een nieuwe bankrekening en het boekje van het rij-examen voor ons opvragen. Chuck is een vriendelijke oude man van in de 60 jaar, hij rijdt wel een beetje grellig op de weg, en voor de rest is hij zo Amerikaans als hij maar kan zijn : een vlotte babbelaar. Hij heeft ons ook wat uitleg gegeven over de omgeving waar wij ons willen settelen en een beetje rondgereden.
Tegen de middag waren we rond, en zijn we terug richting San Francisco gegaan met de trein. Chinatown een beetje verder exploreren en uiteindelijk gaan avondeten in een heel leuk en lekker Thaïs restaurant... we waren die dag 7 jaar samen als koppel



woensdag 26/09/07
Omdat Chuck die dag niet met ons kon househunten, hebben we de stadjes rond Mountain View een beetje verkend, kwestie van de omgeving een beetje op te snuiven, vooraleer we defitieve keuze gingen maken waar we ons het liefst wilden vestigen. Sunnyvale heeft net als Mountain View veel gezellige cafeetje en eetgelegenheden, maar de downtown is een beetje kleiner. Volgens Chuck is dit dé uitgaansbuurt in Silicon Valley (lees: voor de IT'ers die hier zitten). Een beetje buiten het stadscentrum zijn vele grote high-tech firma's gevestigd, o.a. Yahoo!

Tegen de avond zijn we richting San Antonio gegaan waar zich een kleine 'shoppingcenter' bevindt met een aantal warenhuizen zoals het bekende Amerikaanse warenhuis 'Walmart'. Walmart is een mega keten die bekend staat voor zijn spotgoedkope spullen (vooral non-food) die massaal uit China worden geïmporteerd, waardoor zonder twijfel zwaar mede verantwoordelijk voor de negatieve handelsbalans van de US t.o.v. China. Daarnaast ook bekend voor zijn zeer slecht personeelsbeleid (er zijn quasi geen actieve vakbonden in de US) - in België staakt men gewoon als men ontevreden is.
We zijn daar uiteindelijk naar buiten gekomen met water, melk en pasta, omdat ze daar verder geen deftig vers eten hebben... Eén ding is zeker, we gaan daar waarschijnlijk niet meer winkelen...

donderdag 27/09/07
HOUSEHUNTING DAY !! Die dag ging het er echt op aan komen om een appartement te vinden, of het nu helemaal naar ons smaak was of niet... Chuck (de relocatie man) kwam ons ophalen aan het hotel met zijn "SUV", zowat de standaard gezinswagen waar elke Amerikaan wel naar streeft (zoiets als een 4x4). Er is hier ongelooflijk veel keuze in de streek, gaande van heel gewone, soms gammele motel-achtige toestanden tot volledige huizen waarvoor je je blauw betaalt natuurlijk. California is een staat waar woningen heel duur zijn (denk zelfs de staat met de duurste steden) en regio Silicon Valley staat ook bekend voor zijn hoge huur -en koopprijzen. Gelukkig zoeken we nog in het "affordable" gedeelte van Silicon Valley en vermijden we Palo Alto (gerankt op top 5 duurste steden US), het stadje naast Mountain View.
Gelukkig heeft Chuck een aantal appartementcomplexen op voorhand uitgekozen en een afspraken gemaakt om te bezichtigen, we wisten anders niet hoe eraan te beginnen. Househunting in de US is veel omslachtiger dan in België : vooraleer je een appartement mag bezichtigen, moet je een gans formulier invullen met al je persoonlijke gegevens en je identificatie-bewijs (in ons geval ons paspoort) afgeven. In het andere geval krijg je gewoon de grondplannen van het appartement te zien. Dus voor ieder bezoek, heel die procedure opnieuw volgen.
Gepakt en gezakt met een compas - jaja, oriëntatie van de woning is voor ons heel belangrijk, vooral de plaats waar het zonlicht binnenkomt in de living en dat we zeker een balkon hebben die gericht is naar de zon voor mijn PLANTJES !! - hebben we een 7-tal appartementen bekeken, allemaal in een appartementencomplex, met eigen fitness-zaal en zwembad. Afhankelijk van de graad van luxe, is er soms nog een aparte spa-/saunagedeelte voor het gemak van de bewoners... Een van de meest decadente complexen die we hebben bezocht was wel Avalon Apartments Silicon Valley : de community faciliteiten waren echt wel tip top in orde en zeer indrukwekkend, zij het wel dat we de appartementen te klein vonden voor de maandelijkse huurprijs : 600 tot 700 sq ft (60 à 70 m²) voor tegen 2000$/maand !! Hoe gingen we daar onze vrienden laten slapen ;)... Bovendien waren sommige heel somber vanbinnen door gebrek aan lichtinval, of hadden ze geen grote balkon of te dicht tegen een expresweg gelegen. Het complex gaf de indruk in een gigantisch hotel te zitten, eerder dan in een woonbuurt, eigenlijk om redelijk depri van te worden. Toen we de hoop eigenlijk al bijna hadden opgegeven tegen het einde van de dag (we waren om 10.30u begonnen), gingen we naar het laatste complex Central Park Apartments at Whisman Station.
De omgeving zag er heel huiselijk uit, veel groen, en de woningen waren maximaal 2 woonlagen. De uitbaters waren heel vriendelijk (soms overdreven vriendelijk) en de showcases zagen er heel degelijk en ruim uit. Ons oog viel op een 2-kamerappartement die we de dag zelf niet konden niet bezichtigen, dus moesten we de volgende dag terugkomen. Omwille van de tijdsdruk en de tot nog toe teleurstellende resultaten, hebben we besloten om het appartement 'voorlopig' aan te nemen tegen een 56$ unrefundable application fee.... Het was misschien wel een risico om te gaan voor iets dat je niet gezien had, maar we zouden hoogstens 56$ kwijt geraken als het toch zou tegen vallen de volgende dag...

vrijdag 28/09/07
Vrijdagochtend zijn we terug gegaan naar Central Park Whisman om het appartement te bekijken, te voet weliswaar, want Chuck zijn werk voor onze relocatie zat er op. Omdat het stratenplan van ons niet zo duidelijk was, zijn we een stuk verkeerd gelopen en hebben we er in totaal 1 uur te voet over gedaan om daar te geraken vanaf het hotel, wederom de afstand onderschat. Nochtans zijn wij redelijk fervente wandelaars...


Het appartement was GELUKKIG helemaal naar onze smaak en we hebben meteen de optie ondertekend. Tegen maandag moesten we 2 maanden huur afgeven als waarborg, wat wel even slikken was (gezien de maandelijkse huurprijs). Normaal gezien is de deposit maar zoiets van 1/4 van de huurprijs, maar omdat wij nieuw zijn en geen "credit history" in de US hebben, vragen ze veel meer.
Dit in het achterhoofd houdend, dat Amerikanen voornamelijk op krediet leven en uit schrik dat mensen niet op tijd kunnen afbetalen, wordt er voor belangrijke transacties een credit history opgevraagd. Als je geen of geen goede credit history hebt, dan betaal je je blauw aan deposits, die je nog niet eens zeker zal terugkrijgen aan het einde van het contract... Want men vindt altijd wel iets om je waarborg terug achter te houden. Zo ook de mensen die ons het appartementje verhuren. Eigenlijk zijn de mensen wat geld betreft echt super sluw ! en is er niets als "vertrouwen" in de consument. Gelukkig komen wij van België en hebben wij de traditie overgenomen van goede spaarders te zijn, in tegenstelling tot de gemiddelde Amerikaan die eigenlijk zo goed als geen geld heeft op de lopende rekening (later wat meer hierover...)
Iets helemaal anders : die avond hebben wij onze allereerste burrito in dit continent gegeten bij Bueno Bueno Burritoria langs de weg El Camino Real (de weg die van oudsher San Diego met San Francisco verbindt) waar ons hotel gelegen was. Jammer dat we geen foto's genomen hadden toen, maar Li Jen zijn burrito was zo groot en gevuld dat hij gewoon vertikaal rechtop kon staan, die van mij was braafjes een veggie maar ook overheerlijk ! Helemaal niet vettig, heel veel verse groenten, boontjes, guacemole, beetje kaas, en veggie of vleesvulling. Daarbij krijg je ongezouten tortillaships (die ze volgens mij zelf maken) met salsa. Blijkt trouwens een van de beste burritoria in de streek te zijn, omdat ze elke dag verse producten laten aanvoeren! Het doet ook altijd deugd om niet in een "keten" te gaan eten, dan weet je tenminste dat het geld naar hardwerkende mensen gaat... De week daarop zijn we dan nog eens burrito gaan eten, maar dan in downtown Mountain View. Zullen we maar misschien een grafiek bijhouden van ons lichaamsgewicht als we zo blijven verdereten ;p


zaterdag 29/09/07
Laatste weekend om nog alles te regelen voordat Li Jen begint te werken. We hadden in de ochtend al een beetje stress, omdat we nog op zoek waren naar een goede fiets. Bovendien waren we er nog niet helemaal over uit of we een gewone fiets wilden of een vouwfiets... omdat we voorlopig geen auto hebben, is een vouwfiets het makkelijkste mee te nemen met openbaar vervoer en bovendien compacter... We hadden uiteindelijk een winkel gevonden in downtown Mountain View, maar beetje pech als we hadden, had die winkel de fiets niet in voorraad en kon die ook niet besteld worden, omdat de winkel vanaf de volgende dag dicht moest omwille van een "lawsuit"... Terug op hotel verschillende fietsenwinkels afgebeld, uiteindelijk toch ene gevonden op de El Camino, dus helemaal terug te voet. Daar hebben we ons 2 Dahon Boardwalk vouwfietsen aangeschaft, die gingen besteld worden en binnen 1 week geleverd worden (uiteindelijk is dat dus 2 weken geworden).
Ik was een beetje viesgezind, omdat de bediening uitermate slecht was en ook bot, maar misschien komt het ook wel door de jonge leeftijd van de verkoper die wij hadden : een jonge mollige gast uit 'high-school' die zich in de zaak ter plette zweette van de warmte... en die bij iedere vraag die we stelden zijn bloeddoorlopen ogen rolde en een bijna doods-ZUCHT slaakte van 'hier tot ginder', om daarop naar de baas te sleffen omdat hij het antwoord niet wist ... grrrrrr..... (even mij laten uitleven he ;)) Nochtans dacht ik dat wij geen moeilijke mensen waren, enkel onwetend als het op vouwfietsen aan kwam en niet meer dan normale vragen hadden !!

zondag 30/09/07
Laatste dag "vakantie" voor Li Jen. We zijn die dag nog eens naar San Francisco gegaan, om een ander deel van de stad te zien, maar eerst nog in downtown een gsm-nummer aangeschaft bij AT&T. We wilden eigenlijk gewoon voor een telefoonabonnement gaan, maar dat ging dus NIET ! Of beter verwoord : het ging wel als we ieder 500$ deposit betaalden (dat maakt dus 1000$ - toch wel TOTAL RIP OFF !), omdat we nog geen "credit history" hadden en bovendien was ons Social Security Number nog altijd in aanvraag.... dus braafjes een "pay&go-kaart" gekocht. Wist je dat je als ontvanger van een telefoongesprek in de US in bepaalde omstandigheden ook moet betalen per minuut? En dan spreek ik nog niet over buitenlandse telefoongesprekken... maar dan met andere netwerken of vaste telefoon.

Terwijl we een beetje bekwamen van het AT&T-avontuurtje, zijn we een koffie gaan halen op de plek waar we de eerste keer een koffie zijn gaan halen. Daar zat dezelfde zwerver / dakloze als de vorige keer aan dezelfde boom. We waren al één week in Amerika, en het gevoel was vooral bij mij heel dubbelzijdig : het is een land van enorme tegenstellingen, veel extremer dan wat wij in België gewoon zijn. Aan de ene kant heb je het land van zoveel keuze en mogelijkheden, jobopportuniteiten, groot kapitaal, groot materieel… een land waar alles kan en je alles kan vinden, ALS je geluk hebt natuurlijk. Als je iemand bent als ons : met een job en een middel van inkomen.
Maar dan heb je ook de keerzijde : overal waar je maar rondkijkt in de straten van San Francisco, maar zelfs in een IT-regio als Silicon Valley, lopen er daklozen, kansarme mensen rond met hun hebben en houden al dan niet in een zak of winkelwagentje. Velen grabbelen in vuilbakken op zoek naar plastieken en aluminium drankbusjes om te recycleren, omdat men daar per gewicht geld voor krijgt. Dan vraag je jezelf zo af hoe mensen in die positie terecht gekomen zijn. Waren zij ooit als ons, schijnbaar gelukkig met alle ‘zekerheden’ in het leven om zich heen tot het lot (of hun hongerende bankrekening) zich op een bepaald moment tegen hen keerde? Hoe komt het dat in het land van de 'American dream' de mensen zich zo in de nesten werken en er niemand meer naar omkijkt? Het stemde mij droef... (zie onderaan INTERMEZZO).

Na de koffie hebben wij een grote wandeltocht gekomen richting "the Castro" of de gay area van San Francisco, ook de bakermat van de hippiecultuur. Tegen valavond op gemakje gekuierd langs de vele alternatieve winkeltjes en eethuisjes : peace, love, sex and magic mushrooms ! De sfeer was heel gemoedelijk, de gebouwen waren kleinschaliger en heel kleurrijk, een beetje de ongemaakte gezelligheid die ik al een weekje had gemist...

[INTERMEZZO toen ik de foto van de dakloze aan de boom aan het trekken was, dacht ik het volgende :Vanuit de maatschappij, economie, worden allerlei impulsen via reclame en media naar de mensen gestuurd om hen quasi te brainwashen en aan te zetten tot een soms overdadige en nutteloze massaconsumptie : de nieuwste gsm, laptop, plasma-scherm, home cinema, 4X4 grasrijder (hahaha), SUV en daarenboven nog een tweede wagen, derde wagen en als je het aandurft een woning... Om dan nog maar te zwijgen van het overaanbod aan producten dat je overal te zien krijgt : kleding, schoenen, gadgets, COSMETICA & PILLETJES VOOR DUIZEND-EN-EEN-WONDEREN ! Toegegeven, een paradijs voor shoppingfreaks, maar bij mij zakt de moed meestal in de schoenen bij het zicht van zoveel keuze, dit maakt het leven echt niet makkelijker op ;p. Maakt al dit bezit en uiterlijk vertoon echt zo gelukkig? Ja, ja, want iedereen heeft het : de buurman, de collega, de schoonzus, de madam van de fitness,… dus ME ME ME TOO !

Het Amerikaanse systeem heeft de "creditcard" uitgevonden, om het vaandel van de Amerikaanse droom toch nog hoog te houden. De gemiddelde Amerikaan heeft een resem aan kredietkaarten, niet alleen bij banken, maar ook bij winkelketens die de factuur op het einde van de maand opsturen. Erger nog, de winkelketens bieden zelfs bij je eerste aankoop aan om een credit account op te starten (zo heeft Bloomingdale's dat bij mij ook proberen te lappen) waarbij je dan 10% eenmalige korting krijgt!! Dus wanneer men zich iets niet onmiddellijk kan veroorloven, kan met het ook op afbetaling. Gevolg is dat men het overzicht verliest op zijn eigen koopkracht : rekeningen worden niet betaald op het einde van de maand en hoge hoge rentes. Daarenboven nog een zware hypotheek van het huis en lening auto’s .... In worst case scenario verlies je je job (er bestaat geen werkzekerheid in de States, dit geldt ook voor Li Jen…), en dan sta je zo goed als op straat omdat het huis moet verkocht worden. En eens je als persoon lager op de sociale ladder geraakt, en een bad credit history hebt opgebouwd, geraak je er niet makkelijk terug bovenop. Voor alles wat belangrijke geldtransactie met zich meebrengt, worden grote deposits gevraagd : aanvragen van een telefoonabonnement, opzetten van internetverbinding, huren van een woning, aanvragen van een lening voor eigen zaak, auto. Het systeem snijdt dan ook alle kanalen af, maakt de gevallen personen ‘immobiel’ om terug naar boven te kunnen klimmen. En het kost dan weer veel geld, om iets gedaan te krijgen.]

Het voorbeeld van de Amerikaanse credit en massaconsumptie, is een kwaal die de economie van het land en zijn eigen mensen om zeep helpt… Dit verklaart ook de devaluatie van de Amerikaanse munt en de sterke koers van de Euro van de laatste tijd…

Een weekje California, en wat hebben wij hiervan opgedaan?
Uiteraard prachtige beelden van de omgeving en de stad die we niet meer zullen vergeten, het mooie weer, het lekker eten, de uitgestrektheid van het land (en we hebben nog maar ocharme een klein stukje gezien), nieuwe ervaringen bij het opstarten van een nieuw leven hier. Niet gedacht dat ik thuis zo hard ging missen...
Hoewel alles nog spannend en nieuw is, hebben Li Jen en ik hebben besloten om ons hoofd niet teveel op hol te laten brengen, nuchter te blijven en voorzichtig uit ons doppen te kijken. Het is alleszins niet een land waar wij onze kinderen in groot willen brengen. Voorlopig blijven we denken aan terug te keren. De Amerikaanse droom is een illusie die gevoed wordt door de onzichtbare schulden op de creditcard.
Dus, proberen toch een minimum aan essentiële uitgaven te doen binnen de Amerikaanse economie en sparen voor de verbouwing van ons huisje in België (hopelijk is de US$ tegen dan nog iets waard). Toch wel genieten van het weer en ons laten verleiden door lekker buitenlands eten (Viëtnamees, Chinees, Japans, Koreaans, Mexicaans) en de nadruk te leggen op innerlijke en intellectuele verrijking !! We kijken ook uit naar het moment dat we nog wat mobieler worden als we allebei ons Social Security Number hebben, ons Amerikaans rijbewijs halen en een 2de hands autootje op de kop kunnen tikken, om de natuur in te trekken !!