Terwijl we in de eerste week in California nog een beetje op ons gemak konden doen (nog een beetje in de sfeer van vakantie ;)), moesten we in de tweede week er serieus invliegen : terwijl Li Jen begon te werken vanaf 1 oktober, handelde ik de lopende zaken verder af. Een beetje zijn verhaal, een beetje mijn verhaal.
Li Jen's eerste werkdag op NSC
Eerste werkdag. Echt zenuwachtig was ik niet. Wel benieuwd hoe het is om in een Amerikaans bedrijf te werken. Het eerste wat me opviel was hoe groot het terein is : ik schat ongeveer 500.000m2, nja, tenslotte zit ik hier te werken in de HQ van het bedrijf.
In de voormiddag kregen we een introductie voorgeschoteld tot het bedrijf. Eerst en vooral, een paar contracten tekenen die je ertoe verbinden geen "confidential information" te laten uitlekken. Ze tillen hier nogal sterk aan, zeker omdat de markt hier zo competitief is. Daarna, een hele reeks verzekeringspapieren. Hier in de US moet je voor die dingen allemaal zelf opdraaien en als je dat privé doet is dat zo goed als onbetaalbaar, zoals bijvoorbeeld medische kosten (http://www.sicko-themovie.com/). Gelukkig biedt National deze voor redelijke prijzen aan, een soort van groepsverzekering. LT en ik zijn nu gedekt in een medical plan, dental plan, vision plan, life insurance,... Andere extralegale voordelen omvatten: ongevallenverzekering, 401K (pensioensparen), ESPP (aandelenplan en optieplan), ... Veel mensen hier hebben een heel pak aandelen in hun portefeuille zitten, ik ga daar nog effe mee wachten. Voor de rest heeft het bedrijf zijn eigen sportterrein, een eigen fitnesscentrum, zelfs een eigen bank! Het verlof daarentegen is gene vette, 2 weken per jaar of zoiets. In de middag was het tijd voor de lunch met mijn nieuwe baas. Het bedrijf heeft natuurlijk zijn eigen cafetaria. Die cafetaria kan je bijna vergelijken met die van de Lunch Garden of die van de Makro. De keuze is heel divers : warme schotels, koude schotels, sandwiches, pizza's, salades, pasta's,.... Ik ga hier moeten oppassen. Na de middag was het dan tijd om naar de office te gaan. Ik werd voorgesteld aan de collega's van mijn groep. Twee Chinezen, met mij erbij drie, twee Indiërs en een Amerikaanse. Mijn baas zelf is een Englishman die 15 jaar geleden de jump naar de US heeft gemaakt. Het bedrijf is heel multicultureel. Het grootste deel zijn Aziaten (vooral Chinezen, Viëtnamezen en Indiërs). Allemaal mensen die stuk voor stuk hard werken. Want hier wordt gewerkt met bonussen, als je goed presteert krijg je op het einde van het jaar een bonus. Het zal hier knokken worden...
Inschrijving avondles Koreaans
Terwijl Li Jen op zijn eerste dag werk was, begon ik wat at random informatie op te zoeken over mogelijke dagcursussen in de streek, voornamelijk taalcursussen. Na 10 jaar aan het CLT in Leuven avondcursussen gevolgd te hebben, ben vorig jaar 1 jaartje gestopt om mijn grijze cellen wat rust te gunnen. Maar op een of andere manier begon het weer te kriebelen om nog een taal bij te leren : Koreaans ! Er waren wel verschillende interessante talenscholen bij, maar zo duur vergeleken met België...
Zonder echt besloten te hebben of ik me wel ergens ging inschrijven, ben ik tegen de middag terug naar het leasing center van het appartement gestapt om daar de huurwaarborg af te geven en het contract te tekenen. Deze keer deed ik er 45 minuten over. We hebben gekozen voor een termijn van 12 maanden huur, hoewel men hier ook 3, 6 of 9 maanden kan huren, maar dan betaal je een hogere maandelijkse huurprijs. Amerikanen lijken geen honkvaste mensen te zijn, terwijl men in België toch wel met een baksteen in de maag geboren is.... Halfbezweet aagekomen op het kantoor, heb ik daarna toch wel meer dan een half uur in het kantoor mogen wachten, omdat het contract maar niet afgeprint wilde worden... Uiteindelijk tevergeefs en ik mocht de volgende dag nog eens terugkomen. MAAR, ik kreeg al wel de sleutels mee.
Omdat de beheerders zo gegeneerd waren over hun 'onprofessionaliteit' hebben ze mij 2 gratis tickets gegeven voor een fitnessbeurt in downtown Mountain View ;)) In een moment van impuls, heb ik hen maar meteen gevraagd of ze het adres van een bepaalde talenschool kon doorgeven en hoe ik daar met openbaar vervoer kon geraken. Zo gezegd, zo gedaan !! Maar eerst nog even een kijkje nemen in ONS appartementje, en ja hoor, het was in orde !
Vanuit ons appartementje hebben we een hele goede openbaar vervoerverbinding via de VTA Light Rail - een soort van tramnetwerk dat vertrekt vanuit Mountain View en tot in San José loopt en dus een groot gedeelte van de vallei bedient. Ons appartement is op 5 minuten stappen van Whisman station. Bovendien loopt de tramverbinding ook langs San José Airport.
Die dag maakte ik dus voor de allereerste keer gebruik van het tramnetwerk, richting Milpitas op 10-km ten westen van Mountain View. Vanaf Whisman station duurde de rit ongeveer 40 minuten met één overstap. Op het station waar ik afstapte was geen voetganger te bespeuren, alleen maar auto's, de expresweg en het dorre berglandschap op de achtergrond. Vanaf daar was het nog eens 35 minuten te voet langs een aaneenschakeling van parkings en middelgrote bedrijven. De weg waarlangs de school was gelegen, was allesbehalve voetgangersvriendelijk : er was geen voetpad en soms zelfs geen berm. Dus verplaatste ik me van parking tot parking en soms wriemelde ik me tussen het struikgewas door tot de volgende parking. Rumble in the jungle ;-)
De school die ik wilde bezoeken heette Adroit College, een kleine privé-school waar Koreaans gevolgd kon worden. Daar aangekomen heb ik me gewoon gemeld bij de directrice van de school, Dr. Eun-hee Koo, die later ook onze lesgeefster blijkt te zijn. Mijn oorspronkelijke bedoeling was eigenlijk vrijblijvend te informeren naar de lessen en het cursusmateriaal, maar uiteindelijk heb ik me toch ingeschreven voor de 10 eerste lessen ! En ik heb er nog steeds geen spijt van.
Dus 1 mission accomplished, ik had mijzelf impulsief ingeschreven in een cursus, zonder enige medeweten van Li Jen. Uiteraard heb ik het hem tegen de avond wel verteld en was hij heel enthousiast en zelfs verbaastd over mijn onverwachte dagtrip. Dat was dan wel veruit het spannendste wat ik ALLEEN gedaan had tot nu toe ;-)
We zaten ondertussen al 10 dagen op hotel en moesten er binnen 2 dagen terug uit. Onze 12 verhuisdozen stonden in onze hotelkamer en nu was de vraag hoe ik ze naar ons appartement kreeg. Ik was alleen en Li Jen was op het werk. Probleem was dat geen van ons een geldig rijbewijs had om te rijden, want volgens Li Jen mocht hij niet rijden met een internationaal rijbewijs omdat we niet als 'toerist' zijn binnengekomen. Anders konden we een wagentje huren. Het ander alternatief was een taxi, maar dan zou 1 rit niet voldoende zijn.
We spreken hier namelijk over 12 redelijke joekels van dozen die met FedEx naar hier zijn opgestuurd, de zogenaamde '25kg box'. Tot aan 25kg heb je een vaste kost en daarna wordt er iets van 6 à 7€ per kg overwicht bijgeteld. Bij het inpakken hebben we er mooi voor gezorgd dat elke doos minstens 25 kg ging wegen, maar de meeste wogen tussen 30 en 32 kg. Deze manier van verhuizen vonden we voor ons het meest interessant, omdat we eigenlijk maar een minimum aan spullen naar Amerika wilden verhuizen : vooral kleren en boeken. Het was een heel gedoe, dat inpakken, omdat we per doos een heel gedetailleerde listing moesten maken (o.a. type materiaal en aantal stuks van elk voorwerp) voor de US, omdat de US nu eenmaal heel moeilijk kan doen aan de douane. Dus krijg je van die beschrijvingen als : "x aantal cm A4 cursusmateriaal, kleine of grote kook-/ architectuur-/ microelektronicaboeken, x aantal pluchen beesten, metalen money bank van Nijntje (Albert, ik heb haar toch meegenomen he!), tot x aantal paar katoenen / wollen (m/v) sokken/ kousen naar katoenen/ satijnen/ latex type (m/v) normaal/ kinky ondergoed ;-p LOL". Je kon het maar zo gek niet bedenken. Allemaal mooi in een excel bestandje opgemaakt...En toch... problemen bij de verscheping. Onze eerste 8 verhuisdozen zijn zonder problemen aangekomen op het hotel, zelfs nog voordat wij geland waren in San Francisco. Maar de andere 4 dozen zijn omwille van onbekende redenen tegengehouden bij de douane in Memphis (YEY! hometown Elvis). Na een beetje omslachtig papierwerk en het opnieuw doorsturen van onze gedetailleerde listing, zijn ze een week later toegekomen.
Ondertussen was ik dus aan het denken hoe ik 12 verhuisdozen op mijn ééntje verhuisd kreeg. Ondertussen had ik al een paar keer aan de balie geïnformeerd of ik van hun shuttle-service (voor binnen een straal van 5 mile) gebruik kon maken voor het verhuis, maar iedere keer zeiden ze dat de shuttle weg was of dat er niemand beschikbaar was. Dus die dag voor een 4de keer naar de balie, beetje mijn allerbeste glimlach tevoorschijn halen, beetje slijmen en ook de situatie uitleggen zo van "als jullie ons binnen 2 dagen WEG WILLEN kunnen jullie ons beter helpen verhuizen, hè" - neen neen, het is gebleven bij wat vriendelijk geslijm. En effectief, ik kreeg de shuttle meteen mee en twee mannen gingen mij daarbij helpen : Miguel - een kleine brede Puerto Ricaan - en nog een Filippijnse kerel, wiens naam mij ontgaan is.
Was eigenlijk wel best tof, dat verhuis. Heb ook met al mijn krachten mee de dozen helpen zeulen, want smalle spierbundeltjes als ik lijk te hebben, kan ik ook best een Brabants trekpaard wezen ;-). Beetje met de mannen gebabbeld in de auto, op weg naar het appartement. Daar aangekomen, de dozen de trap op zeulen, maar gelukkig slechts 1 verdieping hoog. De mannen waren wel beetje aan het 'klagen' dat de dozen zwaar zijn. Maar het was ook warm die dag. Miguel was na de karwei helemaal bekaf (misschien door zijn postuur) en zag eruit alsof hij met kleren en al uit de douche kwam. Heb beide mannen heel vriendelijk bedankt voor hun hulp en hen een goeie fooi gegeven, althans genoeg voor een tête-à-tête onder hun tweetjes in downtown Mountain View.
Na het verhuis heb ik de Light Rail gepakt richting downtown Mountain View, waar ik wat inkopen ging doen. Terwijl ik op een bankje aan het lezen was, sprak een voorbijganster mij aan om te vragen waar ik mijn boodschappen had gehaald. Zij heette Angie en was een Canadese met een kleine van 6 maanden. Ook zij was onlangs naar Mountain View verhuisd en had op dat ogenblik geen werk. We waren een beetje aan het lachen met onze status van "Desperate Housewives in Silicon Valley" omdat we ergens toch ergens leven met eigen carrière hebben achtergelaten. Aan de andere kant, hadden we nu wel tijd om andere dingen te doen, die we altijd hebben willen doen. Het was een aangenaam gesprek om lotgenoten tegen te komen, waarna we onze nummers hebben uitgewisseld.Tegen de avond kwam Li Jen mij na zijn werk vergezellen en hebben we daar een lekkere burrito gegeten. Voor mij was het alleszins een geslaagde dag geweest !
woensdag 03/10/07 : 안녕하세요
Laatste dag op hotel. Onze was gedaan in de waslounge van het hotel (eigenlijk kan je hier praktisch permanent wonen), wat ingepakt en tegen de late middag op tijd vertrokken richting Milpitas voor mijn eerste avondles Koreaans. Voorlopig ingeschreven voor 10 lessen, elke woensdag om 18.30u tot 21.30u. Het is een klein klasje met maximum 9 personen; bedoeling is dat je op die manier veel aan bod komt tijdens de les en de lessen ook intensiever zijn. Onze klas is redelijk multicultureel : een Viëtnamees meisje die net afgestudeerd is van unief, een Indiër die als IT'er werkt in de omgeving, een Filippijn met Chinese en Spaanse roots, een blanke Amerikaan, ikzelf, een Taiwanees meisje dat nog op unief studeert en een Koreaans lief heeft, een Amerikaanse vrouw die getrouwd is met een Koreaanse man, een zwarte Amerikaan die een Koreaanse vrouw heeft, en nog een blanke Amerikaan. De laatste 4 komen niet meer naar de les, dus tegenwoordig bestaat ons klasje nog maar uit 5 personen.
De lessen zijn heel interessant en onze enthousiaste leerkracht Dr. Eun-hee Koo is een zeer begaafde persoon : haar lesgeefmethodes zijn uiterst interessant en effectief en bovendien is zij musicaal begaaft. We hebben in de eerste les zelfs moeten zingen. Buiten lesgeven, zit ze ook in een of ander comité om de Koreaanse taal en cultuur te promoten, daarnaast is ze ook veel bezig met het onderzoeken naar verschillend lesgeefmethodes. Ze helpt ook mee aan de ontwikkeling van verschillende softwares om Koreaans te studeren.
De tijd vloog die avond en voor ik het wist was het weer tijd om naar huis te gaan. Li Jen kwam me die avond halen, omdat Dr. Koo had gezegd dat ik beter in de avond niet alleen door die donkere parkings loop. Ze vond het al hoogst opmerkelijk dat ik zoveel moeite deed (te voet en openbaar vervoer) om naar haar lessen te komen... omdat men in Amerika voor 5 minuten stappen al gauw de auto zou nemen. Ik beschouw het maar als mijn wekelijkse sportoefening (nog altijd geen
fitness binnengestapt!).
donderdag 04/10/07 : definitief verhuis
Die ochtend ben ik samen met Li Jen vroeg opgestaan om gezamenlijk ons allerlaatste mega-Amerikaans ontbijt te pakken in het hotel en om dan uit te checken. We hebben een taxi opgebeld om ons en onze koffers naar het appartement te brengen, waarna Li Jen ook per taxi naar het werk is gevoerd (luxe !). Het appartement was niet bemeubeld en ik was aan het denken wat voor inkopen ik moest doen om al een eerste dag door te komen.
Met de Light Rail richting Milpitas gegaan, waar "the Great Mall" gelegen was. De tram stopte op een brug met zicht op een (voor Belgische termen) uitgespreid, groot shoppingcomplex in de vallei en op de achtergrond het prachtige berglandschap. Jammar dat alles indoors was, met zo'n prachtig zicht (jammer genoeg die dag geen eigen foto's gemaakt).
Beetje verdwaasd langs de etalages van de winkels gestrold. Niets echt dat mij aansprak, of misschien die dag niet echt in the mood. Wel heel blij toen ik het gedeelte kwam waar je kan eten : the foodcourt. Daar een tapioca drankje gaan halen ook wel gekend als "bubble tea".
Eigenlijk gebombardeerd tot mijn favorietste drank hier in de States, aangezien ik dit tot nog toe niet in België heb kunnen drinken, enkel in Nederland en in Hong Kong. Mijn moeder maakt wel eens een warme versie van die thee, een soort zoete soep maar dan met kleinere bollekes en met verse taro erin. Hmmm... nu ik eraan denk mis ik haar eten ongelooflijk erg... Hier in de omgeving kan je echt OVERAL bubble tea drinken, dus mijn dag kan al niet meer stuk als ik een bubble tea gedronken heb !! Mijn favoriet is de taro bubble tea !!Na dat hemels drankje, was ik helemaal in de sfeer om te gaan winkelen. De verleiding weerstaan om kledingwinkels binnen te lopen en uiteindelijk nuttige dingen gekocht : een douchegordijn, doucheringen en een badmat. Kon het niet laten om ook een gezelfschapsspel combo (met schaak, dam, chinese checkers, etc...) mee te nemen, aangezien we nog geen internet of tv of radio hadden... Tegen de avond naar appartementje gegaan en daar ons 'bed' klaargemaakt : ons dekbedovertrek en twee slaapzakken waarop we nog een aantal dagen gingen camperen.
vrijdag 05/10/07Onze eerste nacht in het appartement zat erop. Onze slaapzakken aan elkaar geritst omdat we dan 1 grote slaapzak hadden in plaats van 2 kleintjes. Op de grond slapen viel beter mee dan de laatste dagen bij ons thuis in Leuven : hier is tenminste zacht tapijt... Voor Li Jen was het stukken makkelijker om iedere dag vanuit het appartement te vertrekken dan vanuit het hotel. Vanuit hier kan hij de Light Rail nemen tot centrum downtown Mountain View om daar de trein te pakken. Vanuit het hotel moest hij eerst een half uur stappen naar het dichtstbijzijnde treinstation.
Die dag de ganse dag in het appartement gebleven. Het was wel een beetje vreemd zo verblijven in een leeg appartement : geen meubels, geen internet, geen tv of radio. Beetje afgesloten van de buitenwereld. Heel de dag bezig geweest met het sorteren van onze kleren in de kleerkast en beetje opruimen. Niet dat we zoveel kleren bij hadden, misschien was het eerder bezigheidstherapie. En af en toe over het zacht tapijt rollen terwijl de zon langs het balkonraam naar binnen scheen ;-)...
Gelukkig tegen de avond kon ik met Li Jen afspreken om buiten te gaan eten. We zijn gaan dineren in een Indisch fusion restaurant 'Temptations'. Voor de eerste keer hebben we kennis gemaakt met het drukkere nachtleven in Mountain View. Het eten was heerlijk: voor mij een
Onze boodschappen achtergelaten op het appartement en met de Caltrain richting Menlo Park (op verkenning) en terug Palo Alto om daar nog wat rond te kuieren, eten en drinken. Aan de University Café een verrukkelijke vegetarische Caesar Salad gegeten vergezeld van een mokka- en bananensmoothie met rode saus, hmmm....
Tegen de avond richting San Antonio om nog wat gewone boodschappen te doen, en daar toch wel de ontdekking gedaan dat mijn leven kon veranderen : Daiso !! Een Japans warenhuis met allemaal Japanse import-goederen, gaande van kantoormateriaal, huishoudelijke (kook-, kuis-, en opberg-) spullen, tot speelgoed en textiel, naar cosmetica, eten en lakwerk, en allerlei typisch Japanse kleine "kawaii" prullaria... Ik voelde me toen even 'Alice in Wonderland'. Mijn dag kon niet meer stuk : hier ging ik zeker nog een aantal keren terugkomen, maar dan ZONDER Li Jen, gnegne ;-))
No comments:
Post a Comment